Hai dúas diferenzas esenciais entre ser ministro
de Educación e selo doutro ramo: primeira, que en materia educativa está
archidemostrado que é boa a estabilidade temporal das políticas e, xa
que logo, dos marcos legais que lles serven de soporte; e segunda, que
as competencias normativas e políticas están nesa esfera moi repartidas
en España: o Estado central ten atribuída a lexislación básica para o
desenvolvemento do dereito á educación previsto no artigo 27 da
Constitución, ás comunidades correspóndelles o desenvolvemento
lexislativo das normas estatais e a competencia executiva e, finalmente,
as universidades gozan dunha ampla marxe de decisión como consecuencia
da autonomía que teñen constitucionalmente conferida.
¿Que significa todo iso? É fácil: que os
ministros de Educación deben ser hábiles negociadores e non uns
fundamentalistas das súas propias ideas, deses que gozan provocando a
todo o mundo. E iso porque o verdadeiro desafío de calquera político que
ocupe a carteira de Educación é ser capaz de xerar amplos consensos coa
oposición, as comunidades autónomas e os diversos sectores profesionais
e institucionais implicados no proceso educativo.
Con José Ignacio Wert tivemos mala sorte. En
realidade, moi mala sorte, vista a súa capacidade non só para irritar a
aqueles cos que debería negociar, senón constatado, ademais, o
indisimulado pracer que ao ministro lle produce a pelexa.
Wert ten as súas ideas sobre o que hai que facer
en España coa educación, das que algunhas son boas, outras discutibles e
outras inaceptables para os seus interlocutores. Niso non se distingue
de calquera outro ministro dos que forman hoxe parte dos Gobernos do
planeta. Non: o que converte en peculiar a quen ocupa en España a
carteira de Educación é o seu convencemento absoluto de que el foi
chamado pola historia para corrixir anos de desatinos na política
educativa que seguiu este país.
É ese convencemento, e as formas bravuconas a
través das cales pretende estendelo aos demais, o que torrou a Wert e
converteuno no peor defensor imaxinable dalgúns dos cambios razoables
que o Executivo quere impulsar no noso sistema educativo.
Por iso, en lugar da campaña publicitaria coa que
o Goberno pretende devolverlle a Wert o prestixio que este con a súa
mala cabeza dilapidou a mancheas desde o día da súa toma de posesión,
mellor faría Rajoy nomeando no seu lugar a outro ministro, de perfil
oposto ao actual. Ademais de aforrarse uns diñeiros, libraríase dos
desgustos que lle esperan se mantén a Wert no Consello. Se, xa de paso,
cesa tamén ás ministras de Traballo e de Sanidade farase un favor e
farallo, por riba, a España enteira.
No hay comentarios:
Publicar un comentario