A opinión dos docentes...non conta?

16 ago 2013

Educación pública


Helena Martínez Sanjuán - Budiño-O Porriño

15.08.2013 | 09:37. Faro de Vigo
Fai uns días estiven en Cambados coa familia e, mentres camiñaba a praza e a calzada de Fefiñáns, levaba no meu corazón un aquel de tristura señardosa na lembranza do mestre dos mestres, do grande pedagogo Herminio Barreiro. Parecíame escoitar os seus pasos con aquel xeito apousado que tiña e aquel seu ollar de fonda candura. Intelixencia ao servizo da sensibilidade máis requintada que coñecín. Non foi só meu mestre de historia da educación en pedagoxía senón a persoa que me acompañará sempre na miña vida coma o meu leme. Hoxe, cando asisto espaventada ao desmantelamento e apropiación oligárquica da educación, á privatización salvaxe do ensino, lembro o que me fala Herminio en Recordar doe: non hai verdadeira conciencia da riqueza,a fondura e profundo significado da educación. Ignórase a importancia que ten a construcción dun sólido sistema de educación pública. Cando chego a unha capela onde se amorean uns santos, vellos, curas e monxas paréceme escoitalo con aquela sorna: e pensar que empezaron cun pesebre! A alianza do trono e o poder, outravolta, coma se a historia, cal estatua de sal, inmóbil, non fixera máis ca ollar atrás, repetir sempre a mesma inxustiza social polos séculos e séculos. O mesmo werticilo do vaticano coa mesma soinamoina da excelencia, da falsa meritocracia. Os mesmos papanatas a repetir que eu cos meus cartos non teño por qué pagar aos que van á universidade... criando un clima antisocial para rematar o que queda do Estado que é a única áncora de igualdade e reparto da riqueza. E por qué non me din que non teño por qué pagar á duquesa de Alba, á Casa Real, ao exército, á Igrexa, as autoestradas privadas e a un longo etcétera? Se ademais somos a clase traballadora a que termamos das arcas públicas, xa que os ideólogos de Wert e o PP prácticamente viven de rendas coma vampiros de Zeca Afonso! Pois eu quero que os meus impostos vaian á educación, ensino e axuda social ainda que eu non o disfrute. Iso é unha sociedade!. O da excelencia de Wert non é máis ca o Público ao servizo deles, os oligarcas! Nunca a dereita decimonónica do PP aturou ca nós, o pobo, os desfarrapados, sexamos quen de saber, de cultivarmonos, porque non hai nada tan perigoso para o Poder Asoballador que un pobo que ten na educación o seu lecer vital, un pobo con cultura ao que non se poder mercar nin enganar con chilindrainas.

4 ago 2013

Wert, a súa excelencia.

Pedro Armas.

Publicado en La Voz de Galicia o 03.08.2013

Wert, ministro da excelencia, non é excelente para os españois. Segundo o último barómetro do CIS, obtén un 1,5 sobre 10, un suspenso moi baixo, na súa valoración como ministro.
Con todo, José Ignacio Wert esixe excelencia aos demais. Esixe máis requisitos académicos, máis notas e máis créditos aprobados para optar a unha bolsa universitaria. O ministro do 1,5 esixe ao estudante un 6,5 na parte xeral da selectividade.
Os seus argumentos formais susténtanse sobre principios variables: equidade, equilibrio, esforzo, estímulo, excelencia. Os seus argumentos de fondo susténtanse sobre principios inconfesables: desequilibrio orzamentario, discriminación da educación pública, esforzo ideolóxico, estímulo da educación privada, segregación social.
Wert non é excelente nin en demagoxia, cando manipula os conceptos de rendemento individual e gasto colectivo para distraer aos demais, discutindo sobre notas e puntos, cando  a única medida política debería ser o aumento do investimento en bolsas e o único requisito para gozalas debería ser o nivel de renda familiar dos candidatos. O acceso ao ensino superior é un dereito. O investimento aí non é un gasto. Un gasto é a fuga de excelencia coa fuga de cerebros.

1 ago 2013

Os heroes de Angrois

Víctor González
Publicado en La Región. 31.07.2013
Nai: 
A lúa está bailando na Quintana dos mortos.
Non é o ar. É a triste lúa na Quintana dos mortos.
¡Si, a lúa, a lúa ?coronada de toxos, que baila, e baila, e baila na Quintana dos mortos!' 
Eso escribió Federico García Lorca en su preciosa 'Danza da lúa en Santiago' hace muchos años. Un Federico gallego hasta la médula, y tan enamorado de Rosalía como ella se hubiera merecido. Hoy, más que nunca, esos versos del de Fuente Vaqueros nos muestran que ya entonces fueron escritos precisamente para nosotros, los gallegos. Federico era un mago y como tal tenía, entre otros dones, el don de predecir el futuro. Claro que en la generación del 27 todos eran magos, no solo Federico. También Cernuda, Aleixandre, Gerardo Diego, Altolaguirre, Jorge Guillén, Miguel Hernández... Todos.

Por encima de la tragedia, si es que se puede pasar por encima de ella, reconforta al menos descubrir que en este país de villanos que no dejan de ocupar las noticias, hay aun gracias a Dios, muchos más héroes por metro cuadrado de los que imaginábamos. Muchos más. Héroes anónimos. Héroes pequeños y grandes con los que nos cruzamos en el súper haciendo la compra, en el portal recogiendo el correo, en el ascensor, en el bar tomando una caña. En todas partes. En realidad vivimos rodeados de héroes.

Los héroes de Angrois, por ejemplo, que saltaron de inmediato con mantas, agua, las manos desnudas o lo que fuera al infierno, sin importarles las llamas. Héroes consoladores, generosos, inmensos y buenos.

Si en España tuvimos una generación de magos en el 27 aquí, en esta Galicia gris, hoy tenemos un pueblo de héroes: Angrois. Hombres, mujeres y niños, héroes todos. Un pueblo entero. ¿Quién más, qué mundo ni siquiera soñado puede preciarse de tener algo así?

Difícil escribir algo con el accidente aún en la memoria y en el corazón. Cuando ocurre algo así somos más conscientes que nunca de lo poco que valemos y de lo mucho que valen los demás. Los otros. De lo vulnerables que somos uno a uno. De lo que cuentan las personas. Las de a pie, no las que salen en los periódicos. Y también nos hacemos conscientes, sobre todo los escritores creo, de lo poco que sirven las palabras. No sirven de nada. De nada. Lo explicó muy bien una vez Alberti, otro mago poderoso del 27, en aquel poema titulado 
'Nocturno'.

Qué sé yo. Tal vez la poesía ayude, a pesar de todo: Las palabras entonces no sirven, son palabras.
Manifiestos, escritos, comentarios, discursos,
humaredas perdidas, neblinas estampadas,
¡qué dolor de papeles que ha de barrer el viento,
qué tristeza de tinta que ha de borrar el agua!
Ahora sufro lo pobre, lo mezquino, lo triste,
lo desgraciado y muerto que tiene una garganta 
cuando desde el abismo de su idioma quisiera
gritar lo que no puede por imposible, y calla.
Siento esta noche heridas de muerte las palabras.'