A volatilidade deste tempo nos acurrala

 A volatilidad deste tempo acurrálanos

É tan inestable o que sucede ao redor, que todo parece imprevisible. Fainos intolerantes, aínda que sexa parecido a como foi sempre

A fraxilidade do presente traspasa moitísimo a doutros presentes do pasado vivido; iso é, polo menos, o que parece, pois todos os anteriores xa só figuran na memoria, ese instrumento non menos inestable. De fóra a dentro, son moitos os ingredientes que conflúen neste momento para xerar esa sensación de crecente levidade e, ata, banalidade do que vivimos.

Os conflitos

Ás múltiples fracturas que os máis de dous anos de pandemia trouxeron, engádense nestes dous últimos meses as que trae á convivencia europea a guerra en Ucrania, resultado en parte de problemas do pasado non ben saldados e, en parte tamén, continuidade de pulsións dalgúns actores, por salvar un pasado histórico irredento. O resultado está sendo visible en destrozos humanos e materiais intolerables; non estamos afeitos a ver cidades como as nosas, costumes como as nosas, pel igual á nosa e soños moi similares aos nosos, golpeados, maltratados e exiliados -coma se nos puides pasar a calquera-; mentres os veciños ucranianos son sacudidos, vemos arder as súas vivendas e esfarelarse os seus soños.

Logo de dous meses convivindo con estas imaxes, seguimos confusos, por non acabar de comprender o xusto e inxusto que hai detrás, quen sexan os que moven os fíos deste desastre detrás dos que sacan peito e esgrimen as súas sinrazóns. Agresores e agraviados xeran desorde á nosa tranquilidade aburguesada a tres horas de viaxe en avión; non é igual que cando sucedía exactamente o mesmo en Palestina, Irak, Afganistán ou Siria, e en múltiples lugares de Asia, África ou América do Sur, zonas predilectas do que, desde 1945, suma xa máis mortos que os da IIª GM. Este horror é o froito dun gran erro colectivo, que onte puido constatar en directo o actual presidente da ONU na súa viaxe a Moscú; o xefe da organización creada para frear o sensentido das guerras, puido comprobar a persistencia de razóns para o escepticismo mundial en que andamos.

Por estes lares, a inestabilidade tampouco anda parca de argumentos; abundan as razóns para que o optimismo ande baixo. Entre a debilidade dunha alianza de Goberno, que cada dous por tres dá motivos para o desencontro, engádese a desconfianza dunha parte dos que o sosteñen porque sentiron espiadas as súas comunicacións de móbil. Que as súas siglas sosteñan iniciativas que rocen a “desorde” en cuestións sensibles, é, de fondo, o motivo do que parece poder acabar cos acordos de lexislatura. Quede como quede este asunto, a recado que, como cando entre parellas medran os desaires, non é imposible termine en ruptura.

O “quejío”

Doutra banda, nas beirarrúas da oposición, non deixa de alimentarse a queixa metodolóxica. Non a sempre existente porque os problemas medren sempre máis que os medios para solucionalos e nunca haxa a man milagres como o do pan e os peixes, as vodas de Caná ou o do maná. Nun mar de necesidades, sempre faltan remedios que poñer; está implícito na necesidade do pacto social da democracia, entre as razóns polas que merece a pena sostelo. Non, non se trata desa queixa, senón do seu emprego sistémico para erosionar a democracia; como escusa para non facer nada, ou para torcer o emprego dos recursos dispoñibles cara a intereses máis ou menos espúreos.

Que este tipo de queixa é rendible viuse ultimamente moito nas eleccións de países próximos. A última, en Francia: algo máis de catro de cada dez votantes na segunda volta dos comicios para a Presidencia en Francia -o 41%- foi parar a unha opción política cualificada de extrema dereita. Que en España se está percorrendo este camiño, exacerbando o descontento múltiple para sacarlle partido, viuse tamén desde o acontecido nas eleccións autonómicas de Madrid o 4M de 2021. O PP case dobrou a aceptación de voto que tiña, e o sistema foi o mesmo: xogar a ser unha valente mater dolorosa permanente, sexan cales sexan as cuestións en xogo e por máis que estiveren en marcha posibles solucións. Sentirse frustrado no canto de apoiar ou dialogar lealmente -dentro das discrepancias lóxicas que sempre haberá-, é unha forma de escapismo utilitario que, desde entón, vimos ampliarse exponencialmente. Se nas eleccións e Castela e León, o desenlace final ha ir por esta vertente, é de prever que vaian polo mesmo derroteiro cansino as que se aveciñan en Andalucía para o 19 de xuño, que aumentará algo máis a amplitude do “quejío”, un pau do cante de moito percorrido cultural en que apoiar a súa utilidade política. “Empurrar” fora do rodo mediático toda racionalidade democrática entre o necesario, o posible e o importante, é un sistema moi útil.

E os pobres

Algúns dos desenvolvementos pragmáticos destas actitudes son especialmente groseiros para o sentido da convivencia, e isto é o máis grave da inestabilidade que alimenta o desánimo actual. Se as máscaras descobren o falso servizo ás necesidades comúns por parte de moitos supostos emprendedores, o uso que estea facendo dos recursos públicos, non por urxencia senón por programa de cálculo, só engorda o “saco” dos que non teñen necesidade de axudas e subvencións. Agora ben, se as metamorfoses da pobreza e das políticas que tratan de atendela seguen ofrecendo ocasións sobradas para calibrar a calidade do sistema que estamos desenvolvendo, non parece que sexa bo síntoma a disposición de bolsas para o alumnado de colexios privados, mentres quedan sen o básico os dos centros públicos, como se previu xa para o curso 2022-23 na Comunidade de Madrid.

Tampouco o é que, a colexios privados que fan bo traballo de atención social, se lles prive de seguilo facendo Hai en Madrid 11 centros concertados, a maioría confesionais, moi comprometidos na súa dedicación aos máis humildes, que van ver como este recorte afecta ao 70% do seu alumnado e ao 50% do seu profesorado. A súa pelexa por normalizar recursos para esta atención choca co que unha Dirección Xeral de Ensino Concertado -con máis man na Comunidade de Madrid que a do Ensino Público- dispón para impoñer o máis duro neoliberalismo: o que queira educación que a pague. A dispoñibilidade individual de diñeiro como sistema de igualdade contradi o que prevía un Estado Social e de Dereito e vén dicir que o “quejío” destes afectados non é rendible. Unha situación tan voluble como a actual confirma, xa que logo, que non avanzamos case nada; en 1689, John Locke xa advertía, falando da tolerancia, que “non é a diversidade de opinións -que non pode evitarse-, senón a negativa a tolerar a aqueles de opinión diferente, a que produciu todas as guerras e conflitos”. Aí seguimos.

TEMAS: Estado Social e de Benestar.- Tolerancia.- Neoliberalismo.- Público/Privado.- Pobreza.

MMC (Madrid: 27.04.2022)

As máscaras e as súas vergonzas

 Deixar ou non deixar as máscaras, non impece que haxa individuos con moita cara en canto ao interese de todos; préstalles máis satisfacer o seu.

Logo de dous longos anos, a case normalidade volve á vida cotiá a través dun dos seus símbolos; decae o uso da máscaras en grande parte da vida relacional e, de paso, xorden novas situacións. A dos cativos e adolescentes que neste tempo han ter que ir á escola ou colexio tocados con este sistema protector terán especial significado; non faltarán os que se sintan desprotexidos ante o aspecto que causen aos demais. Non faltarán tampouco, sobre todo entre persoas maiores, quen se sintan acovardados e reticentes, con medo a un trato máis fluído que o deste tempo pasado. Peor levaremos todos o recordo de cantas persoas próximas se foron; sen elas, toda renovación da normalidade anterior á pandemia non será o mesmo.

A corte dos milagres

No plano político, tamén quedan pegadas de canto foi o tránsito por estes dous longos anos. Chaman a atención, por exemplo, algúns dos xestos de índole supostamente emprendedora que as urxencias dos momentos iniciais de pandemia trouxeron consigo, con efectos favorables para o peto duns cantos mediadores de contratos suculentos; as máscaras han ter beneficiarios estraños, capaces de burlar os controis básicos que un sistema democrático ten establecidos para que o diñeiro de todos non se desperdicie entre listos de quenda. Os varios casos que se ventilan neste momento nas instancias xudiciais, con todo tipo de escusas por parte dos implicados, cuñados e parentes, e con total mosqueo por parte dos paganos, están á espera de que se aclaren leas oportunistas. É probable que, nin sequera se logran solucionarse, mellore moito a confianza cidadá nos xestores dos recursos públicos.

E esta é a outra das cuestións importantes que nos deixan tras si as máscaras, que a redución dos impostos, xusto cando estamos ás voltas coa declaración do IRPF, volveuse a converter en asunto principal de propaganda política. A idea de que o diñeiro está mellor nos petos dos cidadáns non deixa de ser un sofisma máis no medio da confusión, por ver se alguén pica e vota a favor de quen sosteña a proposta; con antecedentes como os de moitos capítulos de xestión recente, os propagadores desta idea deberían engadir que moito mellor se o resultado do que se recaude vai parar aos petos dalgúns amigos pouco escrupulosos. Sen un debate solvente, sereno e a fondo sobre canto implica o pago de impostos en maior ou menor contía, en que capítulos, por parte de quen e con que diferenzas de tramos de rendas, é un falso debate, destinado únicamente á ambigüidade publicitaria de erixirse en salvadores de non se sabe quen nin a costa de quen. Sen importar que satisfaga á gran maioría, esta cuestión acabará onde adoitaba dicir o refraneiro: reunión de pastores, ovella morta, e que pague a conta algún innominado membro do rebaño.

O asunto da disminución de impostos, lanzado ao voo, sen referencia a que tipo de país se quere ter, con que dotacións de redistribución de rendas e, xa que logo, con que calidade de servizos para todos os seus cidadáns, é banal. Os que reclaman como método político baixar impostos, deberían aclarar antes de nada a conta de que redistribución irá o desconto. Non sexa que o que queren realmente é desprotexer á maioría de xente que a necesita para saír adiante, mentres se pretenden aumentar as posibilidades de negocio privadas, non en sectores exclusivos de Premium, senón nos estratéxicos como Educación, Sanidade, Servizos á Terceira Idade e Dependentes, a máis diso outros servizos públicos. Os exemplos que nos poñen diante, de negocios que nestes campos concretos medraron a expensas da diminución de recursos ás redes públicas, son moi claros nalgunhas Comunidades que se erixen a si mesmas como modelo de xestión. O caso de Madrid é especialmente significativo por publicitarse descaradamente as súas bondades, coma se fose a punta de lanza dun neoliberalismo costumista, sen contradición interna ningunha.

Como tantas veces se dixo, é raro que tratándose da Comunidade con PIB máis alto de España, se estea convertendo en campioa das privatizacións e, simultaneamente, na número uno en canto a minoración de recursos per cápita nos sectores eminentemente sociais. Debe ser, ao mesmo tempo, a campioa en protestas dos seus propios funcionarios e traballadores, tensionados das ratios que lles tocan de atención aos cidadáns pola disminución de medios e prazas de profesionais. En fin, o é sen dúbida, ao que se ve na prensa case a diario, en chapuzas de xestión, por exemplo coas máscaras, por non mencionar outros aspectos xa clásicos desde 2003 e aquel famoso “tamayazo”, o gran fito modélico de facer alta política. Deste xeito, en Madrid, revive, desde antes de maio de 2021, a isabelina corte dos milagres, na que ningún conselleiro cortesán viu pobres.

Ubicuidade escalolóxica

Pola súa banda, o milagre da ubicuidad non é o forte do novo líder nacional, Alberto Núñez Feijóo, pero si a súa habilidade para situarse de perfil para que non se saiba ben si sobe ou baixa a escaleira do que sexa, nin a súa implícita zorrería política; no pobo onde naceu, para case todo hai que subir e subir para logo baixar, e é un incordio dicir constantemente que está facendo. Coa súa axenda de Xénova na man, acaba de xustificar a súa inasistencia á toma de posesión de Mañueco á fronte dun Goberno complexo; todo sexa por non facilitar a foto de colaboracionista cos partidarios de reducir o Estado aos tempos anteriores ao Paleolítico Superior (desde onde din que arrinca a Historia de España). Pronto veremos en danza ao novo Goberno Castelán-Leonés e poderemos apreciar en directo o trato que dan ao futuro do Estado de Benestar que se logrou nesa terra, unha vez que Feijóo está publicitando plans para reducir impostos ao seu modo. En Andalucía á súa vez, xa invocan aos arúspices para ver o momento máis oportuno para as seguintes eleccións, non sexa que deban facelo peor que na vella Castela.

Mentres nos aclaramos algo máis con estas ladinas propostas de impostos nuns ou outros sitios, e se quedan en favorecer máis a quen xa teñen o favor para evadilos, iremos vendo en que segue quedando esta democracia nosa, sempre máis formalista que acorde en orientar os ingredientes básicos do suposto pacto social. As máscaras, independentemente do que fagamos con elas, se abandonalas do todo ou seguir sendo precavidamente “responsables”, seguirannos a donde vaiamos; sen elas, as distancias acúrtanse e quedamos ante o ollo dos demais cos nosos egoísmos particulares saltando á vista de todos. Queiramos ou non, se institucionalmente non o remediamos, seguirá primando o que, a modo de utilitaria conclusión do seu Diario do ano da peste, deixou declarado en 1722 o eu narrador de Daniel Defoe: “Terrible peste asolou Londres…, cen mil almas levou, Pero eu sobrevivo!”.

TEMAS: Estado de Benestar.- Impostos.- Alianzas políticas.- Público e Privado.- Oportunismo político.

MMC (Madrid, 20.04.2022)

Historias da Historia na España actual

O saber histórico e o xornalístico andan á vez: hai máis interese en controlar os relatos do que acontece; non sexa que alguén se decate.

En Castela-León, Alfonso Fernández Mañueco acaba de dar paso a Vox nesa Autonomía dicindo que o seu novo Goberno ía ser unha “piña”, “con ideas claras e sen complexos”. Os seus correlixionarios en Europa recrimináronllo e, como lle acaban de recordar outros grupos no seu parlamento, fixo un mal negocio para esa Comunidade, para España e para o seu propio currículum democrático. E tamén para o de Alberto Núñez Feijóo no seu inicial liderado do PP: os seus posibles votantes calcularán que, en diante, é mellor votar á extrema dereita.

As condicións desta alianza sobrevienen nun momento en que estamos vivindo as consecuencias da guerra de Ucrania, outro acontecemento ao que os xornalistas cualifican tamén como “feito histórico” pola súa novidade impactante, como adoitan facer con canto excede a rutina cotiá. No uso simplificador de este adxectivo, non deberiamos, de todos os xeitos, ver como irrelevante que no novo desenvolvemento curricular da Historia de España optouse porque abarque desde 1812 ata este presente. Non é indiferente e a proba é que os xestores das políticas educativas madrileñas, que pretenden liderar o esencialismo patrio, din que non o van a permitir e xa preparan a súa norma para que os mitos da cronoloxía anterior, desde a Prehistoria, volvan a donde estaban. Valeranse para iso da facultade das autonomías para regular o 40% do currículum escolar.

A batalla das Humanidades de novo

O histórico e a Historia -a científica, sobre todo- volven estar en danza e non é cuestión banal, senón moi expresiva do ton en que nos movemos, alleo a que os cidadáns do común poidan entender coherentemente algo. Próximo está o balbordo que causou o debate das “Humanidades”, tan proveitoso políticamente ao ámbito máis conservador do PP desde os anos noventa ata o 2003. Aquel falso debate, que de Humanidades non tiña nada, como logo puido verse na derriva que tomou a LOMCE e, sobre todo, de base nada tiña que ver co sentido que ten a aprendizaxe humanista, tan ben explicado por Nuccio Ordine en A utilidade do inútil, senón coa metodoloxía do discurso político, utilitarista e simplista, pero proveitoso na inclinación do voto.

O problema que van ter os conservadores agora é que non compiten cunha morixerada socialdemocracia, á que acusan de radical degradando de entrada, como en todo sofisma, a credibilidade dos seus argumentos. Xa teñen enriba á extrema dereita, que ve como intanxible o relato que, antes da Transición, foi oficial en España. Máis interesada que ninguén en que o silencio ou a terxiversación gobernen a memoria dos seus votantes, coáronlle a Mañueco a alteración evolutiva da historia cidadá, española, en tres compoñentes centrais concernentes a pautas culturais de todos; os tres identifican as súas obsesións e van en contra da convivencia harmónica desexable. Evadir as cuestións de xénero é retroceder no recoñecemento das persoas en igualdade; a incidencia prioritaria na “violencia intrafamiliar” nega que exista unha violencia machista moi arraigada. A súa posición en asuntos de memoria histórica ningunea dereitos de recoñecemento e verdade aos familiares de miles de vítimas da Guerra; é dicirlles que non existen e elimina o pouco que, desde 1975 que, nesa Comunidade logrouse acordar. E en canto a inmigración, cando nesa comunidade apenas existen migrantes e, de habelos, axudarían a resolver o seu crecente desertificación demográfica, máis ben quere asentar un señuelo de identidade para a expansión do voto ultra.

Din neste acordo programático, reivindicar unha “historia común”, entendida como “elemento integrador para a reconciliación”, combatendo calquera intento dos que tratan de utilizala para dividir aos españois, e volvemos entrar na metodoloxía sofística de contar medias verdades para que todo o mundo crea que quen as di é un campión da verdade, inasequible rebelador do mal. Volvemos, de novo, a que esa historia común sexa a que nos ensinaron desde José María Pemán en La Historia de España contada con sencillez, que serviu de referencia ao Manual de la Historia de España, en 1939 como texto escolar ao Instituto España como modelo de todas aquelas enciclopedias anteriores a 1970. Que avance desde entón o coñecemento histórico ou a didáctica escolar non parece interesarlle a ninguén. Moitos parecen concordar en que se se anula de vez todo o que os hispanistas investigaran antes desa data, e o que nas Facultades de Historia e de Pedagoxía pescudaron desde entón, mellor para a súa “historia común” por máis diñeiro, esforzo e saber que se perda. Mellor para o Pin parental do que se debe ensinar e saber.

Que ensinar da longa Historia humana

É evidente que o que, desde hai moito tempo, estamos dando por certo ante a cidadanía é un relato atrabiliario do pasado de todos os españois; hai tempo que hai unha tendencia a resolver por arriba esta cuestión, xerando unha historia común europea, capaz de superar as diferenzas e desacordos, pero, de entrada, somos incapaces de xerar un relato común do acontecido no chan español. Podemos estar de acordo na lista dos Reis Godos, pero sempre hai profundas diferenzas no transcorrido desde o segundo terzo do século XX. É máis, sabemos con datos estatísticos concretos da gran ignorancia que teñen as últimas xeracións sobre desa etapa, fundamental para entender algo deste presente, pero parece haber moito empeño en que así siga sendo.

A moi poucos lles interesa que historia sexa relevante para que un estudante de Bacharato entenda algo do que sucede, ou que teña ferramentas para pescudalo. Pero as formulacións curriculares que propugnan non deixan tempo para tratar, con mínima consistencia, nada do que na xerga especializada coñécese como “Historia actual”, a que abarca o tempo posterior ao final da IIGM. Prefiren que o 2º de Bacharelato -de obrigada convalidación na proba de selectividade-, para que o alumnado saia mínimamente airoso do gran obxectivo dese curso se limite a dosificar a Historia de España en pequenas pílulas, un sistema para xogos de preguntas e respostas ao estilo do vello programa de TVE Cesta y puntos, nos anos sesenta. É dicir, que estamos a piques de validar outra vez un currículo que sexa unha especie de Catecismo do P. Astete en plan patriótico, unha historia que non ten nada que ver co interese do saber histórico. A cuestión de fondo que este asunto aparella é se a forma que teñen uns ou outros medios xornalísticos de falar do presente, e explicalo á súa audiencia con lealdade, tamén é indiferente, ou se volvemos a un orwelliano Ministerio da Verdade.

TEMAS: Verdade única.- Historia común.- Historia de España. Ministerio da Verdade.- Historia e Xornalismo.

MMC (Madrid, 13.04.2022)

O futuro está no presente

A complicada situación que temos non propicia torcer a frecha do tempo sen modificar supostas seguridades do pasado.

No discurso do Nobel de 1956, Albert Camus invocou a necesidade de ”impedir que o mundo se desfaga”. O mundo estaba en plena “Guerra fría” e, en España, nos inicios dun leve despegue do racionamento e a autarquía que seguiron a unha dura guerra in-civil. O que o alxeriano de ascendencia española reclamaba era consistencia ética e moral ante o que estaba acontecendo; non era lexítimo que dese igual calquera actitude se a honestidade, a xustiza e os dereitos humanos andaban por medio. Non era cuestión de ser bondadosos a capricho.

O futuro

Pasaron sesenta e seis anos, e as actitudes con que nos topamos a diario nos noticiarios non desmerecen da sensación de desmoronamento en que parecía andar o mundo e o ecosistema. Unha guerra de cuxas noticias temos imaxes case en tempo real, unha realidade económica en situación difícil e ata unhas noticias meteorolóxicas tan cambiantes como inusuais contaxian unha sensación de crecente cansazo. A palabra máis repetida no Congreso de Deputados, na interpelación ao Goberno deste día seis de abril, é sobre “o futuro”. Cando ninguén ten as claves en que se movían as pitonisas de Delfos, é desacougante, parece pouco claro e xera desconfianza.

Os máis berróns aférranse é ver se -xusto neste momento en que empezan as datas de declaración da renda- se baixan os impostos. Volvemos, xa que logo, a donde sempre; se o da propiedade privada é un dereito absoluto ou se, para afrontar os problemas, ten algunha obrigación. A limitación que impoñen uns ou outros tributos ao fisco común é o que de verdade lles inquieta. Volvemos, xa que logo, a unha cuestión que xa na Baixa Idade Media atopara solución teórica, pero que aínda nos anos 90 do século XIX non alcanzara unha solución práctica para eliminar unha das causas principais da pobreza: a sacralización que adquirira a propiedade por riba doutros dereitos. A partir do momento en que as leis e institucións sociais empezaron a entrar na escena a comezos do século XX, quedou en mans das políticas económicas dos gobernos o satisfacer máis ou menos as necesidades perentorias de todos. Tamén quedou en mans da oposición aos que propugnan ampliar a economía social o que, nas súas alternancias de goberno -e desde os medios de difusión das súas mensaxes-, diminúa o papel distributivo do Estado e, sobre todo, a quen vaia a parar sen privilexios a distribución.

Entre ser un Estado mínimo, con menos impostos, e ser un Estado con suficiente apertura ao benestar de toda a cidadanía, xógase practicamente toda a política actual. Nesas estamos, e de xeito non fácil neste momento. E como sempre, non é só unha cuestión económica, senón tamén unha cuestión de ética colectiva e, xa que logo, un xeito ou outro de entender o pacto social e político que subxace no sistema democrático. O predominio dunha ou outra tendencia aparece máis decidido cando a cidadanía se pronuncia nas urnas; antes, no tempo anterior, a mensaxe que as formacións políticas procuran que teña audiencia é o que, implícito na teoría de xogos, combina niveis de satisfacción propio con formas concretas de dirimir a cuestión en nome dunha suposta liberdade e benestar común pero que toma como criterio fundamental o interese individual.

Nese xogo andamos, cando falamos de futuro. A gran cuestión en Educación non é o currículum, que tamén, pero en segundo plano, senón a gran división que esconde a dobre rede privada e pública. Tras ela nese xogo andamos, cando falamos de futuro. O mundo educativo, a gran división que esconde a dobre rede privada e pública, reflexa amplamente esta dobre concepción da propiedade, do Estado e das actitudes persoais e grupais ante o ben común. Cantos sigan con algún detalle as evolucións das políticas de sanidade, educación e servizos sociais da súa comunidade autónoma, poderán ver que actitudes éticas están propugnando e a que tipo de cidadanía preferente teñen en conta cando deciden.

Leis mestras

Por diversas razóns, a Comunidade de Madrid é emblema ou suposto modelo do que o ámbito conservador propugna para que o mundo “non se desfaga”. Non lle parece importar, por exemplo, investir pouco na Pública -pese a dispoñer de máis recursos que outras comunidades- e erosionala cada ano que pasa con sucesivos recortes e crecente abandono. As queixas dos colectivos implicados, Anpas, asociacións veciñais, sindicatos e diversas plataformas reivindicativas, non cesan de denunciar falta de centros e infraestruturas e mantemento das mesmas, obras que se eternizan, existencia de “aulas modulares” ou barracóns para suplir as inexistentes e, ademais de falta de prazas nos barrios, deficiencia de recursos para atender alumnos con diversos graos de necesidades educativas.

A baixada de ratios é unha demanda longa, e a inexistencia de prazas en Educación infantil de 0 a 6 anos, acelerada este ano con decisións que afectan a un conxunto de escolas públicas que foran pioneiras no respecto ao desenvolvemento integral dos máis pequenos, é outra liña de actuación que merma o papel da rede pública. E o é, ademais, que a Formación Profesional , os equipos de orientación, as escolas de idiomas, tampouco teñan as dotacións necesarias para atender con calidade as demandas que teñen da parte da cidadanía que non ten recursos para pagar unha praza na rede privada. Se adicionalmente se limitan prazas en determinados centros que poderían atender esas necesidades, mentres en paralelo se abren noutros de iniciativa privada próximos, a orientación decidida dunha Consellería de Educación como a de Madrid cara á privatización explícita ou encuberta dun dereito fundamental está clara.

Non fai falta que o especifique nunha lei como a chamada “lei mestra de elección educativa”, que non logrará unha calidade maior, senón que excluirá de educación a quen máis a necesitan, mentres os seus grandes beneficiados son os grupos e asociacións privadas. Entender a “liberdade educativa” deste xeito non é senón volver á etapa anterior aos anos noventa do século XIX, en que o poder estudar -non simplemente ir á escola- estaba reservado a quen podían ir a un “colexio de pago”; e a gran maioría dos concertados o son, aínda que se revistan de “función social”. É dicir, que quen ten mal “o futuro” son as clases populares, ás que se exclúe de xeito legal de que os seus fillos estean en igualdade de condicións que os demais para que as súas vidas estean humanizadas e tamén merezan a pena.

TEMAS.- Impostos.-Propiedade privada.- Pública e privada.- Privatizacións encubertas.- Lei mestra de elección educativa.

MMC (06.04.2022)