Os nosos alumnos, están ao nivel dos de EEUU, Europa Central ou os paises escandinavos (agás Finlandia) segundo o informe PISA.

Carabaña peneira os datos do informe PISA.A continuación da entrevista co profesor Carabaña deita máis luz, sobre os datos do informe PISA.   

View more documents from A Curuxa da Veiga

Debería suprimirse a titulación da ESO.

Entrevista con Julio Carabaña, catedrático de Socioloxía da Educación na UCM.O noso colaborador, Manuel Menor, entrevistou para a revista Escuela ao profesor Carabaña. Velaquí tedes a entrevista publicada o día 19 de xaneiro. 

View more documents from A Curuxa da Veiga

Por donde van as tesouras...táboa de recortes no ensino público nas comunidades autónomas.

Javier Ramírez.
Secretariado de CCOO de Cantabria. 

View more documents from Javier Ramírez

Tómannos o pelo os nosos deputados?

A CONTRACORRENTE. Gonzalo Bareño.
Publicado  en : La Voz de Galicia. Martes, 24 de xaneiro de 2012.

Imaxino que xa o saben, pero polo si ou polo non, refréscolles a memoria. O pasado 20 de novembro celebráronse en España as eleccións xerais. Para que iso fose posible, o expresidente do Goberno, José Luis Rodríguez Zapatero , asinou o decreto de disolución das Cortes o 26 de setembro. O último pleno ordinario do Congreso da pasada lexislatura tivo lugar xa que logo o 22 de setembro do 2011. Pois ben, por incrible que poida parecer, catro meses despois daquilo aínda non se celebrou no Parlamento español ningún outro pleno ordinario. De feito, non está previsto que tal cousa ocorra ata o próximo 7 de febreiro, día no que está fixada a primeira sesión. Pasarían entón catro meses e medio, 138 días concretamente, sen que o poder lexislativo se reuniuse unha soa vez en sesión ordinaria. E iso, en plena crise e co país en risco permanente de bancarrota. Desde que se disolveron as Cortes, só houbo un pleno extraordinario para convalidar o decreto de medidas económicas urxentes. Despois, nada.

Semellante período de inactividade plenaria non supuxo, con todo, que as súas señorías deixen de percibir os seus soldos un só día. É máis, os novos deputados comezaron a cobrar as súas nóminas o 21 de novembro, ao día seguinte das eleccións, a pesar de que ata o 13 de decembro nin sequera se constituíron as Cortes. O único traballo que desenvolveron as súas señorías durante esas tres semanas remuneradas foi facerse a foto regulamentaria no Congreso e asinar a súa acta. Para ser xustos, habería que engadir a dura tarefa de recoller o IPAD, o IPHONE e o contrato para instalar no seu domicilio unha liña ADSL gratuíta. Os tres agasallos que os deputados decidiron facerse antes sequera de afrontar, alá por mediados de febreiro, o calendario de sesións plenarias.

Pero tampouco crean que unha vez iniciado o curso as súas señorías tomarán unha velocidade de cruceiro nos seus quefaceres parlamentarios. Moi pronto, terán outra semana de inactividade. Como é tradición, e sen que tal cousa figure en lei algunha, os deputados e senadores acordarán -«por cortesía», din- a suspensión de todas as sesións durante a semana previa a unhas eleccións autonómicas. Neste caso, as andaluzas, que se celebrarán o 25 de marzo. A escusa é que poidan participar así na campaña electoral. Sen ter en conta, iso si, que a inmensa maioría non terán intervención ningunha nela, dado que foron elixidos noutras comunidades autónomas. Pero, para qué matizar. Vacacións para todos.

Que os meses de xullo, agosto e xaneiro sexan totalmente inhábiles no Congreso é un escándalo. Pero que poidan pasar catro meses e medio sen que se celebren plenos ordinarios e sen que o Goberno se someta, xa que logo, durante ese período a control parlamentario ningún constitúe unha afronta intolerable aos cidadáns.

Recortes en cantidad y en la calidad

El autor asegura que los avances conseguidos con tanto esfuerzo en educación se pueden perder por culpa de los recortes presupuestarios.

Francisco Imbernón 21 ENE 2012 - 21:48 CET5

Publicado en El País.

Recortar cerca de 3.000 millones de euros en educación, en los dos últimos presupuestos, ¿repercutirá en la calidad de la enseñanza?, ¿se podrá atajar el fracaso escolar con menos recursos y con un profesorado vapuleado y sin alicientes? Lo paradójico es que en algunas comunidades han aumentado el presupuesto destinado a la enseñanza concertada. Por supuesto, en los recortes no hay coherencia, se mezclan las políticas erráticas con la desconfianza hacia el sistema público y su profesorado (una presidenta autonómica pretende cerrar los centros de formación de profesores porque son “centros de adoctrinamiento”), y el resultado será un agravamiento del déficit educativo respecto de los países avanzados.

En los últimos años estábamos afrontando grandes retos: una vez escolarizada la población hasta los 16 años, había que impulsar la Formación Profesional —está entre 15 y 25 puntos por debajo de los países nórdicos y de la media de la OCDE—, la formación en idiomas, evitar la brecha tecnológica… La educación impacta de lleno en dos ámbitos de vital importancia: uno es la convivencia y la tolerancia; el otro, la economía productiva, sobre la que tiene una influencia evidente. Este problema puede desaparecer, ya que en los próximos 10 años 50.000 jóvenes bien preparados abandonarán el país.

Y es posible que esa fortaleza ganada en los últimos años pueda aguantar hasta un límite. Es verdad que, una vez alcanzado un determinado nivel, no hay una relación directa entre el aumento del gasto y el incremento de la calidad educativa, pero tampoco sabemos dónde está el límite para que empecemos a decrecer en la calidad. Si con los recortes educativos se traspasa esa línea roja, empezaremos a ir mal y todo lo construido durante años con mucho esfuerzo se irá al garete muy rápidamente.

Un 30% de fracaso escolar condena a muchos ciudadanos a la marginación. Es difícil entender cómo se combate recortando salarios, programas de formación de docentes, reduciendo interinos y sustitutos (que son aproximadamente un 22% del total), las becas, las actividades extraescolares, incrementando las horas lectivas y los ratios, etcétera. Algo se me escapa, quizá tenga que ver con la ausencia de una política coherente en educación. Pero ¿la educación no era lo más importante para un país?

Al evidente daño al sistema educativo hay que añadir el perjuicio que se causa a los sectores más desfavorecidos, ya que aumentará la pobreza económica y social, el desempleo y la marginación. ¿Y qué decir de la necesidad de compensar las desigualdades? El sistema educativo, al igual que el sanitario, es muy sensible, cuesta poco destruir lo que se ha edificado con tanto esfuerzo. El resultado de estos recortes, y esperemos que Europa quiera impedirlo, será un sistema educativo con altas cotas de ineficiencia, bajos niveles de rendimiento y un todavía más alto índice de fracaso escolar. ¿O es que todavía creen en los milagros?

Francisco Imbernón es catedrático de Pedagogía de la Universidad de Barcelona y director del Observatorio Internacional de la Profesión Docente.

A xente do Portovello...VALE!

O que non sae nos medios, non existe. Parece mentira...pero é certo. Nós sempre o soubemos...no Portovello agachábanse tesouros por descubrir e algúns, fómolos descubrindo. Outros quedaron ocultos nunha historia truncada polo prexuízo de quen toma as decisións. Unha oportunidade perdida para xente con talento que moitas veces non "encaixa" no sistema.

Natalia regalounos o ano pasado momentos sublimes coa súa prodixiosa voz. A volta da manifestación de Santiago do día 15 de xuño foi un deles. Co rumor do aire nas ventás do autobús, o seu aleluia aínda ecoa nos nosos oídos,...ou cando, ensaiamos o "no dudaría" de Antonio Flores para o Día da Paz; ou cando fixemos o recital poético-musical de Miguel Hernández e acudiu mesmo estando con febre...

Agora todo o mundo o sabe. Natalia ten unha voz prodixiosa e malia o que lle pese a algún "malote" canta como unha diva. O seu paso por unha cadea de televisión estatal fixo que todo o mundo o soubese, pero nós sempre o soubemos...

A xente do Portovello, VALE!

Noraboa, Nati.

Silencios elocuentes

Manuel Menor Currás

De momento, o diálogo é de xordos. Apenas falan e nada escoitan. O seu podería dicirse que é un sonoro diálogo silente, auténtico oxímoron que, visto desde o mundo educativo, simboliza moitos outros que veremos crecentes. Por unha banda, din que queren diálogo responsable con todo o mundo e, por outro, ou non comparecen para contar as súas razóns ou -o que xa empeza a ser norma de estilo- colocan á fronte a persoas cuxa traxectoria está nas antípodas do que de seu é un diálogo: intercambio produtivo de ideas e proxectos.

Ata agora, a expresión oral do novo Presidente de Goberno é nula ou, en todo caso, excesivamente curta. E máis respecto de políticas educativas. Só se lle oíu algo canda o seu solemne acto de investidura, e o que dixo non foi precisamente dialóxico: a ninguén doutra corda parece consultar para propor o seu terceiro curso de Bacharelato. Nada engadiu o día que se asomou a debullar os nomes do seu primeiro executivo, salvo que se queira entender que bastante deu a entender nomeando para a dirección deste macroministerio ao Sr. Wert. Algo indicou tamén entón respecto do que estea en xogo en educación e por onde queira orientar as súas canles, co batiburrillo que se pode organizar aí outra vez, similar ao que -na non tan afastada época de D. Claudio Moyano- expresaba a presenza de competencias educativas dentro daquel variado Ministerio de Fomento de mediados do século XIX. Atrás quedan as advertencias e debates que supuxo que, por fin en 1901,a Educación comezase a ter traxectoria propia. Talvez nos queira dicir o Sr. Rajoy con esta decisión que retrocedemos a antes desa data: querenzas de tradición. É unha hipótese nada desdeñable. A voluntariosa voceira do novo Goberno xustificou o case absoluto silencio presidencial por “economía procesual”, concepto impreciso para entender a “seriedade” e “transparencia” da que tanto alardearon, demasiado solemne para ocultar vacuidad. Nin sequera os escasos 25 minutos de conversación do 10 de xaneiro, coa Axencia EFE, foron capaces de transmitirnos algo máis que vaguedades e tautoloxías: “non está nas nosas previsións...”, “xa veremos...”, “faremos aquilo que creamos mellor para o interese xeral...”. Tampouco o entrevistador ousou cuestionar de ningún xeito a nebulosa resultante.

Parece que, ata o 30 de xaneiro, a regra de ouro de Moncloa será aínda un silencio sacral, esixido como nos antigos hábitos benedictinos polo ora et labora do esforzo que leva pilotar a nave do Estado nunha época en que todo se  parece conxurar en contra, especialmente dos antecesores no posto de mando. Sorprende, de todos os xeitos, que o oráculo silente diga -case ao final desta mentada entrevista última- que “podemos estar orgullosos do noso sistema de pensións, do noso sistema sanitario público e do noso sistema educativo...” Non está claro que fose unha entrevista isto de EFE, senón unha mera faena de aderezo para parecer que se está ao tanto, pero en plan de facer ao final o que lle pareza. En vésperas electorais, solicitáronlle para revista ESCUELA que dixese algo respecto ao sistema educativo, e os seus directores de campaña furtáronnos a posibilidade de deixarnos ler a tempo ocas declaracións como esta, tan impostada que se compadece mal con algúns feitos excesivamente elocuentes. A linguaxe non-oral do novo Goberno -incontrolable polo natural que lles sae- é moito máis expresiva

Rechamante é, desde logo, que á fronte do novo macro-departamento poña a un señor experto en audiencias e en detectar o que a mercadotecnia considere máis dúctil para vender. Aplicada esta sabedoría aos circuítos educativo-culturais, ao final da lexislatura poden quedar -especialmente os máis apetecibles- baixo estrito control de entidades privadas interesadas na diversificación das súas actividades económicas. Non ilustra menos o que unha das súas primeiras medidas sexa a supresión da ben acreditada traxectoria da Dirección Xeral do Libro, Arquivos e Bibliotecas. Se algo había en Cultura próximo a Educación, era ese ámbito do que, entre outras cousas, partiu a idea de dar cobertura lexislativa -por primeira vez- ás Bibliotecas Escolares como instrumento valiosos de aprendizaxe (Cfr.: Lei Orgánica de Educación, 2/2006, artc. 113). Agora que, no novo organigrama, os libros van ser vistos ante todo como “industria cultural” e non como instrumentos primordiais de lectura, mentres as Bibliotecas se alían con asuntos do pasado, a mellor ponte que había entre Educación e Cultura parece desaparecer, salvo que os novos pontifex demostren o contrario.

Otrosí cabe dicir da reserva con que se está xestando o nome do elixido ou elixida para Secretario de Estado. Poida que este venres . 13 de xaneiro- se dignen participarnos quen resulte agraciado ou agraciada co encargo de executar os designios que teñan de marcar o presente-futuro do noso sistema educativo. Tanta tardanza contradi as présas esgrimidas para a renovación de canto problema pendente dicían necesitado de arranxo; pon en cuestión a urxencia proclamada -opportune et impportune- dunha educación de calidade e, sobre todo, produce a impresión de que lles importe un bledo a secuencia de manifestacións, requirimentos e demandas que, no que vai de curso, se suced a prol dunha escola pública de tod@s para tod@s.

Esta ausencia de interlocutor/a fixo que en non poucos mentideros madrileños se aposte por que xa está nomeada in pectore a Sra. Fígar, o que explicaría que non se divulgou o seu nome en razón do seu recente puerperio. Sexa ou non certo tal vaticinio, si é relevante que a CEAPA divulgue hai tres días un comunicado en que piden ao Sr. Wert que a persoa que vaia cumprir tal labor estea acreditada pola súa capacidade de diálogo. Lido entre liñas, é evidente que quen terán que sentar algún día nunha mesa de presunta negociación, o que menos desexen é ter diante a alguén cuxa mellor credencial é a súa persistente negativa a recoñecer o máis leve erro nalgunha das súas gloriosas iniciativas. En todo caso, non parece que tanta cábala e misterio sexa boa para o indispensable diálogo que necesita a conxuntura educativa. De proseguir esta dinámica de clamoroso “diálogo silente”, o seu é que o que sobreveña será peor do que nos temiamos: como nas máis negras tormentas de verán.

O que lles esqueceu anunciar a Soraya e cía.

Tirado do blog de Rosa María Artal, El periscopio http://rosamariaartal.com/

 La vicepresidenta y portavoz no lo contó, naturalmente, pero en el Consejo de Ministros del viernes el gobierno aprobó una ayuda de 103.000 millones de euros a las +entidades financieras. “Estos avales no suponen una salida inmediata de fondos, pero sí un aumento astronómico del capítulo correspondiente a pasivos financieros (endeudamiento)”, asegura la Plataforma por una vivienda digna que ha expurgado a fondo el BOE donde se reseñan los acuerdos del viernes. Esta relevante partida aparece nada menos que en la disposición final decimoséptima, casi de tapadillo (como también revela el silencio al respecto de Soraya Sáenz de Santamaría).

Mantienen, además, los 92.543.560.000 de euros que aprobó el gobierno del PSOE para garantizar las obligaciones económicas exigibles a la sociedad denominada ‘‘Facilidad Europea de Estabilización Financiera’’.

Añaden otra partida de 3.000.000.000 de euros para los avales destinados a garantizar valores de renta fija emitidos por fondos de titulización de activos.

En total, ponen a disposición de las entidades financieras 196.043.560.000 euros para 2012.

A causa del abultado déficit público (debido a la deuda de las Comunidades Autónomas fundamentalmente y recordemos que pese a la sorpresa manifestada por el PP de ese “país en ruina”, este desmemoriado partido las regenta actualmente casi todas), se han practicado también durísimos ajustes a la población.

La subida del IRPF decretada por el PP nos sitúa ya como el tercer país con los impuestos a las rentas del trabajo más altos, cuando nuestros sueldos son los penúltimos de la UE15, solo por encima de Portugal. Las rentas altas seguirán sin pagar dado que apenas declaran sus ingresos reales y  no se persigue apenas el fraude fiscal, ni ha hablado nada el PP de que esa política vaya a cambiar. El expresidente de Lehman Brothers España y hoy ministro de Economía y Competitividad, Luis De Guindos, declaraba esta mañana en la SER que por el impuesto de sociedades “se recauda muy poco”, así que no lo van a tocar, y que “hablar de SICAVs es demagogia barata”, o sea que tampoco.  Pues son un montón de ellas y tributan al 1%.  Más aún, De Guindos anuncia “una agenda reformista muy agresiva”, sin “llorar por la leche derramada”.

Las ayudas a la Iglesia Católica tampoco se tocan. Reciben medio millón de euros diarios. El jugoso BOE del 31/12/2011 dice también que el Estado entregará, mensualmente, a la Iglesia católica 13.266.216,12 euros”,

 Para pagar a los bancos y mantener los privilegios de las clases adineradas por tanto, se producen graves recortes sociales y alzas de impuestos. Y se merma en capítulos fundamentales como la dependencia, la investigación, o la televisión pública, que parece tener sus días contados.

El BOE escondía algún acuerdo más, que igualmente olvidaron mencionar los cuatro ministros: la compra de gases y artificios lacrimógenos por valor de un millón de euros.  El anuncio de licitación apareció el 15 de Junio, un mes después del 15M, a iniciativa del PSOE según se ve claramente. El PP lo ha mantenido. Parece más imprescindible este gasto que subvencionar el transporte público a los jubilados, también suprimido en algunas comunidades autónomas. La “agendas reformistas muy agresivas” es lo que tienen, que igual no gustan y quien manda, manda, aunque no sea sino representante de la soberanía popular. Representante. 

Promoción da lingua: 15 servizos de normalización menos.

Tirada do Boletín 114 da Coordinadora de Traballadores de Normalización da Lingua

Pechan 15 servizos de normalización lingüística

A eliminación das axudas por parte da Secretaría Xeral de Política Lingüística e a irresponsábel tardanza da nova e minguada convocatoria por parte da Deputación da Coruña e da Xunta favorecen o despedimento de 15 técnicos/as de normalización lingüística e o peche doutros tantos servizos

Cumpriuse a peor das previsións, e o ano remata co peche de 15 servizos de normalización lingüística (SNL) de concellos galegos. Lonxe de cumprir a súa obriga de impulsar os SNL, a Secretaría Xeral de Política Lingüística da Xunta, dirixida por Anxo Lorenzo, favorece o peche en 2011 de 15 destes departamentos. A eliminación das axudas e o reiterado incumprimento e mentiras desde o mes de setembro, cando anunciaron que se publicaría unha nova convocatoria “nas próximas semanas” (e pasaron case catro meses), provoca o peche destes servizos para o fomento do galego. Hoxe mesmo, venres 30 de decembro –segundo datos facilitados polo Centro de Documentación Sociolingüística (CDSG) do Consello da Cultura Galega– pechan os dos concellos de Aranga, Arzúa, Barreiros, Cabana de Bergantiños, Cariño, Cerceda, Malpica de Bergantiños, Mesía, Monfero, Santiso , Vilasantar e Zas, e anteriormente xa pecharon os de Dodro, O Barco de Valdeorras e Quiroga. Ao grave e irresponsábel incumprimento por parte da Xunta súmaselle o brusco recorte anunciado nas axudas por parte da Deputación da Coruña, que deixará na cuarta parte o seu apoio e que, por enriba, aínda non publicou a convocatoria de novos convenios cos concellos, cando os actuais finalizan mañá, día 31 de decembro. Con isto o goberno galego demostra unha vez máis a súa intención de desmantelar o proceso de normalización da lingua galega, sumando un novo e gravísimo paso atrás ao xa extenso currículo desgaleguizador da Xunta de Feijóo e da Secretaría Xeral de Política Lingüística de Anxo Lorenzo e os seus colaboradores e cómplices.

Os servizos de normalización lingüística, departamentos clave para o fomento do galego, desprezados pola Xunta e pola súa Rede de Dinamización Lingüística

Os servizos de normalización lingüística (SNL) son os departamentos que desenvolven o traballo técnico de cara a avanzar no consensuado proceso de normalización da lingua galega. Un traballo necesario, xusto e ilusionante de fomento do galego no nivel de contacto máis directo coa cidadanía. Os SNL contribúen a difundir do xeito máis próximo entre a poboación, por exemplo, as creacións culturais galegas, desenvolven accións de dinamización e fomento da lingua, achéganlle á poboación máis nova alternativas de lecer en galego, difunden e xestionan os cursos de formación en lingua galega, velan pola calidade lingüística e comunicativa das institucións, etc. A Xunta de Galicia ten a obriga e responsabilidade de impulsar e coordinar estes departamentos no conxunto do país, mais, lonxe disto, primeiro reduciu bruscamente o seu apoio económico, até eliminalo en 2011, e, ao mesmo tempo, constituíu unha propagandística Rede de Dinamización Lingüística que despreza e despraza estes servizos e aos seus traballadores e traballadoras. Isto demóstrase agora, cando pechan 15 nun ano, boa parte deles pertencentes a concellos que forman parte desa Rede, mais que á Xunta non lles son necesarios. Desta maneira, a Xunta faise cómplice dos peches e dos despedimentos, xa que mantén igualmente a eses concellos nesa Rede. Desde a CTNL preguntámonos que sentido ten, por un lado, unha Rede para, supostamente, coordinar o traballo a prol da lingua e, por outro, favorecer o peche de SNL. Por esta razón, cremos necesario que desde a SXPL da Xunta teñen que, por un lado, mudar os criterios desa Rede, apostando polo apoio real, decidido e cos recursos suficientes aos SNL e, por outro, evitar que baixo ningún concepto ningún concello se vexa obrigado a eliminar o seu servizo de normalización lingüística. Así, desde a CTNL traballarase des de comezos do novo ano na procura de que esta situación mude e de que se reaccione ante o desmantelamento do proceso de promoción da lingua galega por parte do goberno.