A opinión dos docentes...non conta?

31 ago 2011

Resposta á carta dirixida aos profesores de Educación Secundaria da Comunidade de Madrid pola presidenta Esperanza Aguirre

 

Norma de cortesía, contestar a quen che envía unha carta. Velaquí a resposta dalgún dos profesores ao que lle chegou a carta.

(Hai moita máis información en: Soy pública) 

Sra. Presidenta:

Es cierto que dentro de pocos días comenzará el curso académico 2011-2012, a pesar de su desprecio manifiesto por la educación pública madrileña.
Es falso que tanto los economistas como los responsables políticos coincidan en que para superar la difícil situación económica sea indispensable reducir el nivel de gasto en Educación, puesto que de esto y no de otra cosa se trata.
Es falso que el horario del profesorado de E. secundaria sea de 18 ó 20 horas semanales. Este horario, como el del resto de los funcionarios públicos, es de 37,5 horas semanales distribuidas entre diferentes conceptos: horas lectivas (atención directa en clase), complementarias (guardias, reuniones, atención a alumnos y familiares, etc) y de trabajo en diferentes contextos (corrección de pruebas, redacción de documentación, preparación de actividades, etc). El supuesto aumento del horario de trabajo se corresponde en realidad con una redistribución que, inevitablemente supondrá menor atención a los alumnos y sus familias, menor atención a las guardias y vigilancia o menos tiempo para la preparación de las tareas educativas. Porque, dado que Vd. no se pasa por los centros nada más que para inaugurar, no habrá visto a todos los profesores salir todos los días con carteras, grandes bolsos o mochilas en los que evidentemente se llevan trabajo a casa.
Es cierto que basta con mirar alrededor para ver los cierres de comercios o a los ciudadanos en paro. Vd. contribuye también a esta situación enviando a más de 3000 profesores a las listas del desempleo. Si a estos se añaden los que ya envió en el pasado curso, la cifra se acerca a 5000 los que engrosan, como Vd. dice, las citadas listas.
Es falso que el supuesto ahorro de 80 millones de euros vaya a otras partidas esenciales. ¿Se refiere a educación o sanidad? Es evidente el sentido que Vd. tiene del servicio público pasa por la privatización, puesto que no cree en nosotros, los auténticos servidores públicos que tratamos con ciudadanos y no con clientes. ¿Irán estas partidas a inauguraciones o a la publicidad de “la suma de todos” (incluida Telemadrid) o a empresas privadas que gestionen la educación y cuyo lógico y principal interés sea la obtención de beneficios? En cualquier caso no hace falta que nos aumente el sueldo. Renunciamos al incremento de retribuciones si con esta cantidad vuelve a contratar a los profesores que realmente se necesitan. Sé que Vd. no lo entenderá desde su ultraliberalismo, pero no se trata de dinero. Necesitamos tiempo y recursos para atender debidamente a nuestros alumnos.
Es falsa su convicción de que “la manera más eficaz de combatir esta crisis económica y de prevenir las futuras es mejorar el nivel de nuestra educación”, puesto que en educación está haciendo este recorte económico.
Su equipo de gobierno es el que está dando la verdadera intención del recorte. Baste como ejemplo las declaraciones del responsable de Transportes, Antonio Beteta que dice lo que Vd. realmente piensa: que se trata de acabar con privilegios. ¿Y nos llama a compartir la responsabilidad? Vd. será la principal responsable del deterioro de la educación pública madrileña, nosotros no. Y no dude de nuestro sentido del deber, que es cualidad de quien Vd. tanto desprecia, del funcionario público.
Carlos Pulido Bordallo (Profesor I.E.S. Celestino Mutis)

Esperanza tamén escribe...

Seguindo os pasos do noso conselleiro, Xesús Vázquez, a presidenta da Comunidade de Madrid tamén considerou necesario mandarlles unha cartiña aos profesores e profesoras de secundaria para que non se molestasen moito por ter que facer vinte horas lectivas, no canto de dezaoito. Como os docentes traballan pouco...non importa que fagan un par de horiñas máis...

Pódese ler a misiva no seguinte enderezo:

http://estaticos.elmundo.es/documentos/2011/08/30/aguirre_profesores.pdf



30 ago 2011

Prezo dos libros de texto


  1. María Balteira
    Lugo
    Martes 30 de agosto de 2011

    ¡32 euros un libro de matemáticas de 3º de primaria! Es indignante, aunque tenga derecho al cheque de la Xunta de Galicia. Esto es como las recetas y los medicamentos. Debería haber un catálogo de libros "genéricos" y que las familias nos pudiéramos acoger a ellos y escoger si pagar a una editorial o a otra según los precios de los libros. Las familias no podemos escoger los libros de texto ni heredarlos, porque ahora se escriben, se colorean, se recortan...para no poder ser reutilizados. Todas las ANPAS de Galicia deberían organizar un "baúl" de libros usados para que las familias puedan dejar allí sus libros que ya no usarán y, al mismo tiempo, coger los que vayan a necesitar. Esto además es ecológico porque no se talarán más árboles para esos libros ni se usarán productos químicos para las tintas o para el pegamento.
    Y por último, me parece una tomadura de pelo y un insulto el nombre escogido por la actual Consellería de Educación para el nuevo sistema de préstamo "Gratuidade Solidaria". No son gratuitos, ya que los pagamos, directa o indirectamente, y no es solidaria porque el que defrauda no paga, y de éstos hay unos cuantos.

EL OTOÑO CALENTITO QUE VIENE

  1. .

    ANDRÉS NIDÁGUILA CASAL
    PONTEDEUME
    Luns 29 de agosto de 2011. La Voz de Galicia.

    Es elemental y esto tenía que pasar tarde o temprano. Los jóvenes quieren la cuota de participación social que en España los dos de turno les están negando a todo el mundo, excepto catalanes y vascos, y ahora les empiezan a pedir cuentas. Mejor dicho, nos empiezan a pedir cuentas, ya que yo con mi borreguismo estoy contribuyendo también a eso. Si miramos las manifestaciones, reuniones y demás acciones reivindicativas de la juventud, de verdad, que vamos a tener un otoño de lo más calentito.
    15-18 Septiembre: International Hub Meeting en Barcelona, donde se trazarán las líneas comunes de actuación para la manifestación del 15 de Octubre.
    -17 Septiembre: Occupy Wall Street. Con esto debería llegar, ya que ocupar el centro mundial de la desfeita económica es algo que perdurará en los anales de los movimientos juveniles de todo el mundo.
    -25 Septiembre: Con la PAH. Plataforma de los Afectados de las Hipotecas. Uno de los ejemplos más claros de apropiación indebida de los bancos con apoyo de todos los partidos políticos que continua y continuará, exceptuando algún juez decente que tenemos por ahí.
    -6 Octubre: Occupy Washington. Más de 100 organizaciones sociales tomarán Washington. Llevan más de un año preparándolo y trabajando en ello y DRY Internacional está en contacto con ellos para apoyar y difundir masivamente la acción. ¿El motivo? Recordar que se cumplen diez años desde que comenzó la ocupación de Afganistán.
    Como podemos ver, esto es la punta del iceberg, y esperemos que todo transcurra dentro de los cauces normales y pacíficos, pero todos sabemos que de una parte y de otra hay mucho intransigente que hará, o mejor dicho, intentará hacer valer sus ideas por la fuerza.
    Mi apoyo incondicional a las protestas pacíficas y a nuestra juventud. Y repito, esto es la punta del iceberg ya que todos estos movimientos son a nivel mundial llegando a ocupar plazas hasta en Kuala Lumpur. Suerte y que, como diría una famosa saga de películas, que la fuerza os acompañe, ya que la razón sois vosotros.

YA NO SOMOS JÓVENES


  1. ANIKA RAMSEY
    Pontevedra
    Domingo 28 de agosto de 2011.  La Voz de Galicia

    Hace días se publicó la noticia de un nuevo contrato de formación para los jóvenes menores de 30 sin estudios. ¿Y qué pasa con los que ya tenemos 30 y estamos sobradamente cualificados? ¿Es justo lo que nos está pasando? Lo único que nos queda es hacer las maletas y marcharnos tal como han hecho muchos de nuestros antepasados.
    Buscas ofertas de trabajo de cualquier cosa, se necesita dependienta entre 18 y 20 años, administrativo menor de 25. ¿Y qué pasa con nosotros?. No somos jóvenes, tampoco nos encontramos en la edad madura. En mi caso, tengo un ciclo superior y una diplomatura que no me han servido para obtener un empleo y cuando oigo que van a ayudar a los jóvenes sin estudios (por muy mala que sea la ayuda) no puedo reprimir mi indignación.

29 ago 2011

Pre-pararse para estar en paro?

Manuel Menor
Publicado no Xornal.com o 28/08/2011

Os días finais de xullo viron aparecer senllos decretos do MEC que reconfiguran o 4º de ESO, amplían a oferta e flexibilizan as condicións de acceso á formación profesional. Teñen que ver coa Lei de Economía Sustentábel –e a súa lei complementaria-, aprobadas a comezos de ano como “parte esencial para o cambio de modelo produtivo” e, coherentemente, co fin de que “o sistema educativo proporcione aos cidadáns unha formación de maior calidade e máis adecuada ás necesidades que demanda o sistema produtivo”.

Isto é o que din literalmente os papeis oficiais. Ben intencionados co lado do asunto eminentemente orientado laboral, moi dubidoso é, con todo, que así se logre unha “formación de maior calidade”. As razóns reais destas modificacións son menos solemnes e, por tanto, de pequeno empeño, o que non quere dicir que non sexan importantes para un sector da poboación. Dalgún modo había que frear a sensación de fracaso do sistema escolar con estatísticas que nos achegasen ao pactado en Lisboa pola UE. Ese 32% que constantemente aparece como media do país, era pouco presentable. E as interpretacións que nos últimos tempos se potencian nos medios especializados para aclararse co que os complexos informes PISA dan de si, tenden cada vez máis a non quedar no simplista ranking comparativo duns e outros países, para destacar máis as diferenzas comparativas coas certificacións de fin de curso –máis rigorosas en moitos casos- e, por conseguinte, a gran variabilidade de criterios que existen para saber ben que sexa exactamente o fracaso escolar.

É verdade, doutra banda, que esa rixidez complicaba a vida laboral a alumnos ben dotados para algunhas especialidades. Pero que algúns alumnos se beneficien con esta nova flexibilidade non vai variar substantivamente a calidade do sistema educativo, mentres deixa o produtivo practicamente idéntico a como está. Onde este necesita máis impulso para modificarse é nos niveis de maiores competencias e máis alta cualificación. Aí existe un colo de botella que impide que se xeneralice un maior rigor e esixencia cara a niveis inferiores. Sobran e desespéranse cuantos cumpren todos os requisitos. Son os mellor preparados que tivo nunca este país: idiomas, licenciaturas, másteres diversos -internacionais, mesmo-, algúns con docencia e investigación en universidades de prestixio mundial, e non lles aproveita nin a eles nin ao país. É un potencial desperdiciado.

Os que logran colocarse aquí, sempre é con menor nivel que o que acreditan e con menores salarios que os que lles pertencen. Os seus contratadores, en cambio, prefírenos como sumisos bolseiros e mileuristas, “privilexiados” por lograr algo de precariedade-; desexan que, tras pasar polo limbo do paro, lles volvan a suplicar algunha migalla de emprego para ir tirando. E os que se fartan, tratan de buscar algún apaño emigratorio no estranxeiro: van mellor equipados que os seus pais ou avós, pero o proveito das súas capacidades será para outros. As melloras que agora chegan, ademais de tardías son moi leves. Salvo que se crea que a mellora do sistema produtivo consista en que se prodiguen os traballos de baixa cualificación moito máis do que xa predominan, como acaba de reafirmar Traballo ao prolongar até os 30 anos unhas contratacións de miserábel condición.

28 ago 2011

-FORMAR EN "COMPETENCIAS"


Publicado no "Diario de Ferrol".

Entre las muchas novedades que nos ha traído la llamada reforma de Bolonia, con su afán reglamentista y homogeneizador de los estudios universitarios, se encuentra la llamada formación en “competencias”. Cuando los profesores elaboramos nuestras guías docentes, una para cada asignatura, nos encontramos con varios apartados en los que se supone que los alumnos podrán encontrar la orientación necesaria para llevar a cabo con éxito sus estudios.
Siempre, antes y después de la famosa reforma, los profesores hemos entregado el programa de la materia y las indicaciones fundamentales para su desarrollo durante el curso. Ahora, y con la ayuda inestimable de las nuevas tecnologías, se trata de normalizar y garantizar que esta orientación sea siempre la adecuada.
No cabe duda de que como todo propósito de mejora, en este como en otros aspectos la reforma de Bolonia no deja de ser positiva y una oportunidad para replantearse cómo hacer mejor las cosas. Sin embargo esto no significa, desde mi punto de vista, que la garantía última de la calidad de la enseñanza universitaria dependa fundamentalmente de este tipo de propuestas: con y sin guía seguirá habiendo buenos y malos profesores.
Desde mi punto de vista se le está dando demasiada importancia a temas de planificación, que más atosigan que ayudan a los profesores y responsables académicos. Con el agravante de que los conceptos pedagógicos sobre los que se sustentan esas propuestas planificadoras, no son siempre demasiado realistas. Por ejemplo: las llamadas “competencias”, que para algunos sólo existen en los impresos.
Resulta por lo menos curioso que nuestras guías nos obliguen a elegir un elenco de supuestas competencias en las que deberemos formar a nuestros alumnos. Las listas de dichas competencias se dividen en tres apartados: específicas, transversales y nucleares; dentro de las cuales ha de optarse por seleccionar las que nos parezcan más importantes.
Entre las específicas se encuentran, por ejemplo, conocimientos “de las grandes producciones culturales de la humanidad”, formas de comportamiento y lenguas. Las trasversales pretenden ser más metodológicas, como “aprender a aprender”, “resolver problemas de forma efectiva” u otras cuantas obviedades. Las nucleares parecen tender al desenvolvimiento de algunas habilidades y valorar determinados conocimientos; sin que falten tampoco lugares comunes como “asumir como profesional y ciudadano la importancia del aprendizaje a lo largo de la vida”. Son sólo algunos ejemplos de las competencias propuestas de forma puramente teórica y generalista, pero creo que bastante ilustrativos.
La realidad es que, al margen de los formularios, algunos equipos de profesores trabajan en las verdaderas “competencias” con gran éxito, con visiones amplias de lo que debe ser la formación. Esos profesores conocen a la perfección los problemas que acarrea la excepción, lo difícil que resulta explicar las peculiaridades a las rigideces burocráticas de unos planteamientos reglamentistas y basados en un igualitarismo malentendido.
Desde siempre, en todas las universidades ha habido personas que creen en su trabajo y hacen mucho más de lo obligado. Los que hemos tenido la fortuna de tener buenos “maestros”, que nos han enseñado y nos han formado a lo largo de nuestra vida universitaria, sabemos que lo que ahora llamamos “competencias” devienen de su sabiduría y de nuestro esfuerzo, por mucho que ahora queramos regularizarlo todo, hasta el grado de aprendizaje que debemos alcanzar.
En algunos aspectos la famosa reforma de Bolonia puede resultar bastante utópica.
(*) Manuel Recuero es decano de la Facultad de Humanidades de la UDC

27 ago 2011

Camareiro do século XXI


Alexia Rodríguez Pequeno (Vigo)

Publicada en: Faro de Vigo o 27 de agosto de 2011.







Soa o espertador. Levántaste unha madrugada máis, pos os pés no chan. Levántaste, sabes que dentro dunhas horas toca estar no teu posto de traballo. Son as 4 ó 5 da madrugada. Para ti xa comezou o día. Saes polo limiar da porta, non volverás ata media tarde. Vaste entre esperto e adormecido. Vestido e dubidando se realmente levas todo ou deixas algo atrás. Fas reconto de se levas todo, antes de acender o coche. Pensas: que me deparará o día? Hoxe falo do mundo da hostalería ou outros tantos traballos que teñen horarios sacrificados. Pero como é o teu traballo..., falo feliz, sentíndote útil cada mañá deses 365 días. Serves almorzos, atópaste cada día con persoas que che fan sorrir cando vos cruzades, e ti segues servindo cafés na barra. Outras veces aguantas comentarios que non queres escoitar.
Cantas veces quererías estar no sofá, e máis os días de choiva ou cando estás máis durmido que esperto, con dor de pernas ou pés. Preferirías que outro fixese a túa quenda.
Propóñoche: Retráete a un segundo plano. Es un simple espectador. Ves camareiros/as acelerados pola mañá entre o movemento da cafetería. Mentres ti tentas espertar ou ver o xornal. Eles están no seu mundo, tantos cafés, cortados…, torradas, zumiño dunha… tolemia, reter tanto a certas horas... ou que che esixan de mala maneira un café.
O cómico, vén cando tes un coñecido, amigo/a, parella ou traballas no mundo da hostalería. Tenta quedar con eles. Que non che estrañe nada o que poida suceder! Non te imaxinas, desde os contratempos máis desproporcionados aos máis surrealistas… Pode estar esnaquizado polo día de trafego. Soa o teu móbil. Diche: "non podo quedar, aínda non saín, dobro quenda, chego tarde… estou sen ducharme… e con estas pintas de faena mellor pospor os plans"… ou mellor cando che di: "queimeime a man co forno en plena madrugada. Sen saber como, pero queimeime". Nunca te imaxinas o emocionante e interesante que é a súa vida, e a cuestión que cambiará a súa vida hoxe…
Como colofón, Que pensarías…? Quedas coa palabra do novo camareiro do século XXI de que outro día poderá ser?...

ALARMA ECOLÓXICA


  1. Autor do comentario:
    Lisardo Quintas Rodríguez
    Localidade:
    Ourense
    Data de publicación:
    Venres 26 de agosto de 2011. La Voz de Galicia
    Dirixome a todos vós cunha teima na que creo estamos todos involucrados; diríxome a profesionais do sector, institucions publicas, ás asociacions ecoloxistas, xente da cultura, mestres, biólogos, labregos...ás xentes do común. Todos co denominador común do amor ás terras que bañan o río do esquecemento e que agora, máis que nunca, esta mergullado no caixón do olvido.
    A situación que vivimos neste estío disparou as alarmas ecolóxicas na zona. Tempo hai, no que as sintomatoloxías deste río moribundo, están a dar mostras dun esmorecemento irremediábel. O encoro das Cunchas é a proba concluínte do que está a ocorrer. Non fai falla insistir na proliferación das Cianobacterias que ateigan as augas da barraxen, e que segundo algúns expertos, poderían chegar a ser MORTAIS
    Porén, a situación na Limia Alta, non semella mellor. As agresións con pesticidas, funxicidas, fertilizantes químicos, praguicidas, puríns, augas fecais...para "mellorar" a produción de cereal e pataca está levando ás marxes do río a unha situacion angustiosa. Semellantes prácticas están incidindo non só na calidade da produción, senón na saúde das persoas. Tense detectado ultimamente un perigoso aumento de CANCROS, INFARTOS CEREBRAIS, GRAVES ALERXIAS, PNEUMONÍAS...
    Basta xa!!!
    É hora de loitar e de protexer esta conca fluvial; é hora de organizarnos os que amamos estas terras; é hora de unirnos, sen partidismos polÍticos, nunha grande PLATAFORMA que poida ofrecer un futuro medioambiental ás comarcas da LIMIA.
    Este é un chamamento a colabourarmos todos,todos!!!, para que este país non perda a dignidade e siga a ser o País dos Mil ríos de Cunqueiro e o dos Rios, Fontes e Regatos Pequenos da gran Rosalia
    ASDO: Lisardo Quintas Rodríguez
    Profesor de Xeografía do IES Cidade de Antioquía, Xinzo de Limia

26 ago 2011

Indignante Rosell

Autor do comentario: Elisardo Rodríguez Rodríguez (Vigo)

Faro de Vigo.







O presidente da CEOE, Juan Rosell (sucesor do nefasto Díaz Ferrán, que deixou na rúa a miles de empregados, aínda que el seguro que se atopa a cuberto), tivo a indignante desvergoña de esixir aos funcionarios que cumpran coas súas obrigacións e non defrauden ao Estado.
Polo que se ve, este señor non se acorda de que os funcionarios e pensionistas son os únicos que ata a data deberon rebaixarse ou conxelarse os seus ingresos. Este señor non se atreve, no colmo da desvergoña, a esixirlle o mesmo aos seus colegas empresarios ou banqueiros, cando se autocolocan soldos e pensións multimillonarias, cando contratan persoas por oito horas e fanas traballar dez, cando as cambian de empresa para que non consoliden dereitos, etcétera (todos temos exemplos nas nosas familias), defraudando así ao erario público.
O señor Rubalcaba acaba de dicir que vai pedirlle aos banqueiros que contribúan á creación de postos de traballo. Paréceme o colmo da bobada, xa que o señor Rubalcaba non ignora que moitos empregados de banca fan horas extras que non cobran, nin cotizan á Seguridade Social. E por aí hai que empezar, e facelo xa, e non andar con etéreas promesas electorais.
Se de verdade quérese acabar coa penosa situación de paro e precariedade laboral en España, hai que empezar por facer cumprir a Lei en materia de horas extraordinarias (non traballando máis que as legalmente esixibles, e sendo pagas e declaradas á Seguridade Social).
Hai que esixir aos empresarios que cumpran as leis nesta materia. Non é probablemente preciso facer outras novas, basta con facer cumprir as que existen. E de paso dicirlles a moitos empresarios que a cultura empresarial baséase en investir e investigar e non en chamar a papá Estado, pedindo subvencións, porque para que invistan e investiguen os entes estatais, non necesitamos ás empresas privadas.
Desgraciadamente moitos empresarios españois (coas honrosas excepcións que se queiran) abonáronse máis á cultura do pelotazo, do investimento con fondos alleos e do beneficio fácil e rápido, no canto de investir e capitalizar as súas propias empresas, en investigar e en crear postos de traballos dignos que axuden co seu consumo ao crecemento do país. E así nos vai. O señor Rosell mellor faría en mirar a viga no ollo propio, que non ver a palla no ollo alleo. Os culpables da actual crise non son os funcionarios nin os xubilados. Son os banqueiros, os especuladores, os evasores de impostos, os que teñen os seus diñeiros en paraísos fiscais, os que arruínan aos países, facendo pagar a súa débeda pública a intereses do máis do 20%, contribuíndo a afundilos aínda máis e facendo soportar o seu pago sobre as costas dos funcionarios aos que o señor Rosell acusa.
Aínda por riba de estulticia, Rosell di que está disposto a "consentir" subidas puntuais de impostos. Desde cando el ou aos que representa, son quen para consentir ou non o que convén ao interese público e deciden os representantes políticos do poder soberano? E, ademais, é que seica el e aqueles que posúen o maior poder adquisitivo contribuíron en algo para paliar a crise? Ou máis ben están ao lado de quen a provocaron? Desde logo que desvergoña e que pouca vergoña a deste señor.

CONCELLO DE RIBADEO. DIGNIFICACIÓN DA FUNCIÓN PÚBLICA


  1. Autor do comentario:
    Pepe Iglesias
    Localidade:
    Santiago
    Data de publicación:
    Xoves 25 de agosto de 2011. La Voz de Galicia.
    Sr. Director:

    Nos dous últimos días publicaronse no seu periódico, en primeira páxina, varias referencias relacionadas co cumprimento do horario de traballo polos funcionarios do Concello de Ribadeo.
    Son funcionario, aínda que non do Concello de Ribadeo, e síntome abochornado pola tendencia dos políticos e da prensa a descualificar de xeito reiterado e premeditado ó funcionariado en xeral, sen ton nin son, só se vai á carnaza fácil, ó desprestixio dun colectivo, que en época de crise mantén o seu posto. Xa está ben!.
    Pois ben Sr. director, saiba, que nos casos coma este, o sentido da información, para ser correcto, debe orientarse cara á realidade: en todo colectivo, e tamén no de funcionarios, hai traballadores que incumpren ou non cumpren na súa totalidade coas obrigas que teñen encomendadas, e para corrixir estas condutas están previstos os mecanismos oportunos, que ten que poñer en marcha o responsable da organización na que se produzan e cando non se fai é tan responsable o que incumpre como o que ten a obriga de corrixilo e non o fai.
    No caso do Concello de Ribadeo, o Sr. alcalde é o xefe do persoal que presta servizos nese concello e, en consecuencia, é o máximo responsable para que aquel cumpra coa función e co horario que ten asignado, polo que se se produce algunha eiva e non se lle pon cancela a culpa é única e exclusivamente do rexedor municipal.
    Claro que a penosa cualificación da nosa clase política (véxanse outras noticias moi similares, publicadas non hai moito tempo, nas que foi protagonista o Sr. Feijoo en relación co persoal da Comunidade Autónoma, na mesma dirección a cal se pretende incorporar agora o Sr. alcalde de Ribadeo, actuando de igual xeito, aínda dada a súa pertenza a un partido político ben distinto! Quén o diría!) prefire valerse de grandes elocuencias e demonizar a todo un colectivo antes de recoñecer a súa propia inoperancia e incompetencia, quizás con aleivosía, no exercicio do mandato para o que foi elixido. É dicir para...gobernar?.
    Gobernar, Sr. alcalde, implica tomar decisións responsables de seu, e apeitugar coas consecuencias, sen esperar que teñan que tomalas aqueles cidadáns que o elixiron a vde. para tal cometido, ou que a prensa lle faga o seu traballo, deixándoo case como a un heroe, cando na realidade non é máis ca un perfecto incumpridor da súa responsabilidade.
    Se ten unha ovella negra no seu rabaño, teña coraxe, sáquea, corríxaa e non apalee as outras.
    Ah! Claro! Sr. alcalde: vostede fai coma o avestruz! tira a pedra e esconde a man!. Pretende enfrentar ós seus traballadores cos administrados ós que os funcionarios lle deben prestar unha función de axuda para resolver as cuestións que demandan. Esta é a forma que ten vostede para solucionar os problemas do seu concello?. Pois mais vale que vaia renunciando o seu posto e se dedique a algo que lle sexa mais acaído.
    Vergoñento Sr. Alcalde. Só unhos consellos: Póñase as pilas. Cumpra coa función para a que foi elixido polos seus conveciños. Non predique con este tipo de exemplos. Actúe se ten que actuar contra aqueles que incumpran coa súa obriga. Deixe de descualificar a todo un colectivo que, de seguro, sí cumpre coas súas dignas funcións e gaña o soldo honradamente.

23 ago 2011

O profesor

Autor: Héctor J. Porto

Data de publicación:
Martes 23 de agosto de 2011. La Voz de Galicia

Supoño que podería empezar glosando os recoñecementos académicos, o brillante currículo, que atesouraba Serafín Moralejo (Santiago, 1945-2011), catedrático de Historia da arte Antigo e Medieval en Harvard e fillo e irmán de eminentes catedráticos composteláns. Non me unía a el un trato persoal, só fun unha vez o seu alumno dun xeito anónimo. Con todo, nunca puiden esquecer o seu maxisterio, as súas clases na Facultade de Xeografía e Historia en Santiago nos anos 90. Sei que o coñecemento da arte clásica -Grecia e Roma, disciplina que incriblemente non era en sentido estrito a súa- carece de aplicación práctica na vida diaria e no traballo dun xornal, pero algo no meu interior quedou marcado indeleblemente pola súa forma de argumentar, a súa sabedoría, a súa capacidade para enlazar a súa erudición coa realidade, coa actualidade (ata adoitaba iniciar a súa exposición con algunha cousa que lera no diario mentres almorzaba).
A súa timidez no corredor -matinando entre ducados e ducados- non casaba co seu desbordante poder dialéctico, o seu humor sobre a tarima, que o transformaba. «Eu debería pagar por darlles clase», adoitaba dicir como mostra de gozo. «Nós», pensaba para os meus adentros eu, pouco amigo de asistir a unhas leccións que en moitos casos se reducían ao pase de ducias de diapositivas de obras de arte, capiteis, frisos, pórticos, lenzos, estatuas, bóvedas... das que había que memorizar unha ficha técnica. Moralejo puña unha caricatura -el mesmo debuxaba- ou unha reprodución dunha foto dun diario na que Donadoni superaba nun atlético salto a ruda entrada dun xogador da selección española, e non lle abondaban os 50 minutos de clase para falar sobre a beleza na Grecia clásica.
Recordo unha ocasión en que deu unha charla sobre arte medieval invitado por unha asociación de viúvas (e á que asistín por curiosidade): non só foi fascinante senón que ninguén se aburriu nin levantou antes de tempo; é máis, todos abrían os ollos fascinados e se  divertían. Recordo como entre sorrisos maldicía de Platón e as moitas desgrazas que trouxeran as malas copias do ideal. Anos despois vino nun bar do Franco (tomaba un viño cun colega) e quixen abordalo e abrazalo, agradecerlle a súa xenerosidade; non me atrevín a importunarlo, a miña timidez desaconselloumo mentres me dicía que me arrepentiría daquilo. Claro que me arrepentín. E é que só quería dicirlle: «Grazas, profesor».

22 ago 2011

PUCHERAZO EN LAS OPOSICIONES?


Autora do comentario:
Alexia Rodríguez Pequeño
Localidade:
Vigo
Data de publicación:
Domingo 21 de agosto de 2011. La Voz de Galicia.


Uso la prensa para comunicarme con un organismo público. Parece broma, pero es cierto. Después de varios escritos registrados y presentados con destino ?Consellería de Educación de Santiago de Compostela?, y de la cual no obtengo respuesta. Pregunto: ¿Es este el medio que me queda? Resumiendo, el caso que me trae aquí es el hecho de que en las oposiciones de maestros de primaria este año 2011 ocurriesen ?ciertas irregularidades?. La gente que sacamos muy buenas notas hasta ahora, este año sacamos notas pésimas. Hablo de gente de 8, 9 o 10 y ahora tienen un 5 o quien corre peor suerte, y está suspenso.
Sabiendo que preparas más las oposiciones, obtienes peores resultados. ¿Qué paso? ¿Qué criterios aplicó el tribunal? ¿Deshacerse de los opositores? Cada cual que piense lo que mejor le viene en gana...Pero algo sí que pasa, porque no es un caso, sino cientos de ellos?Señores, pueden cerrar los ojos en Santiago, y decir que no pasa nada?Pero todos sabemos que algo ha pasado. ¿Hay miedo de encontrarse con algo raro? No sé que pensar, ya que nadie hace nada ante tanta queja, ni se inmutan. Por lo menos preguntarse: ¿Por qué nos quejamos? ¿Nadie va hacer esa labor de supervisión en los tribunales de donde salieron las quejas? Tampoco se va a pronunciar nadie. ¿Se dará respuesta desde la ?Conselleria de Educación?, o solo están para que se les pague un sueldo con los impuestos de todos los ciudadanos?
Quiero pensar que alguien hará algo, si no llegaremos a la conclusión de que al final pasará como refleja nuestra historia de España, cuando hubo algún que otro pucherazo electoral en la Segunda República. Quiero pensar que si el presidente de la Xunta se encuentra desayunando y lee esto, o alguien que tenga competencia en este tema, intenten buscar un poco de transparencia en este problema que afecta a tantos opositores. Solo busco la verdad y que sean justos. Sí, señores, solo queremos transparencia en esta oposición.

19 ago 2011

Un mestre dos bos e xenerosos... Luis Taboada Camoeiras.

A   D. Luis Taboada Comeiras...in memoriam.


Cando se cumpre o primeiro cabodano do seu pasamento, os que tivemos ocasión de tratalo, de gozar da súa sabedoría e da súa xenerosidade, así coma da súa humildade e a disposión sempre atenta a botar unha man en todas as iniciativas a prol da nosa cultura e da nosa lingua; sentímonos debedores da súa achega e herdeiros do seu legado. Queremos deixar constancia aquí do noso recordo agradecido coas palabras que  escribira Xosé Lois Carrión, ao pouco do seu pasamento e que reflicten claramente a súa bonhomía



A Xunta carece de acordo consigo mesma.

Editorial do Xornal.com

A Xunta de Galicia volveu caer estes días nunha contradición que non se entende nun momento no que o presidente, Alberto Núñez Feijóo, anda a predicar os recortes e a intentar exportar o seu modelo ao resto do Estado. O Goberno galego leva tempo intentando dar a sensación de que está a favor de impulsar o uso do software libre na propia Administración e entre os cidadáns.
A Secretaría Xeral de Modernización e Innovación Tecnolóxica abriu recentemente un expediente de contratación para que unha empresa externa a axude no "fomento do software libre e de fontes abertas". O contrato custará 140.000 euros. Á marxe da contratación dunha asesoría de fóra, ata aí o proceso sería do máis normal para corroborar ese discurso de aposta polos servizos informáticos abertos.
No entanto, ao mesmo tempo Augas de Galicia adxudicou un contrato a dedo por valor de 66.552 euros "para a adquisición de licenzas de Microsoft Office Profesional Plus 2010" para os ordenadores dos seus traballadores. Este non é o único contrato que se asinou neste sentido nin a cantidade económica é tan pequena en conxunto: os contratos a empresas como Microsoft xa veñen sendo habituais na actual lexislatura. O problema é que resulta cando menos contraditorio que se siga pagando a grandes multinacionais cando se pode optar polo software libre que, segundo din, andan a impulsar. De feito, esta aposta pola multinacional xa foi criticada nalgúns foros hai tempo.
Pode que anden a impulsar ese sistema, pero o que de seguro anda a promulgar o Goberno Feijóo son os recortes en distintos ámbitos. Por iso resulta máis lóxico acometer a redución de gastos neste tipo de servizos que suporían un mal maior, antes de abordar outras medidas de aforro moito máis prexudiciais para a cidadanía, aínda que despois haxa que acometelas tamén.

16 ago 2011

Gallegómetro




Xosé Manuel Pereiro

Artigo publicado en Faro de Vigo o 14/08/2011
Estase convertendo en tradición que as responsables de cultura do Concello da Coruña se estreen no cargo cunha metedura de zoca (lean "pata", se lles parece demasiado rural, ou "declaración polémica", se o consideran demasiado coloquial). A anterior, María Xosé Bravo, dixera que a Orquesta Sinfónica era un gasto excesivo, e a actual, Ana Fernández, que as anteriores programacións culturais eran "demasiado gallegas". A primeira era unha verdade politicamente moi incorrecta. A orquestra coruñesa é demasiado boa e ambiciosa para que a poida manter un concello, como en xeral todos os proxectos de música culta en España, sen que iso signifique que haxa que suprimilos en aras da rendibilidade económica. A segunda é unha mentira redonda, por moi socialmente aceptada que sexa. O que tradicionalmente foron as programacións festivas coruñesas é demasiado cañís. E a xestión cultural de Bravo, á quen evidentemente vai dirixida a crítica, foi unha illa de osíxeno no océano de caspa que nos inundou décadas.
Como non é a primeira vez que o digo, non teño máis preocupación en repetilo que a de estafar aos lectores volvéndolles vender o mesmo xénero: os espectáculos públicos na Coruña sempre estiveron pensados –ou saíronlles así, non hai que presupoñer mala intención– para contentar a veraneantes dos anos 60. No que se refire á musica pop (de popular), desde que mudou o século chéganme os dedos dunha man para contar os concertos salientables que organizara o concello. Sen embargo, os de Santiago ou en Vigo, supoño que con parecidos orzamentos, teñen traído a unha chea de bos representantes desa outra música que non levaba teu pai nas radiocasetes do coche. Á Coruña non foron. Nin irán, supoño, porque eses músicos contraveñen o criterio da nova responsable de cultura: non a entende todo o mundo porque cantan en inglés. A ver se dentro de 20 ou 30 anos, coa educación plurilingüe…
Como galerista de prestixio, Ana Fernández supoño que está de acordo en que a boa programación consiste máis en incrementar a oferta que en satisfacer a demanda, ou senón montaría exposicións de cerámicas de Lladró. E a programación cultural pública debería consistir en traer de fóra as mellores manifestacións artísticas posibles e en canalizar aquelas que paguen a pena que se fan aquí. Durante moitos anos, a política que se seguiu na Coruña foi esmagar calquera manifestación cultural autóctona. O pregón deste ano deuno Sergio Dalma, recén chegado das festas de Duarría (Castro de Rei). Manuel Rivas, que literariamente é á Coruña de hoxe o que foi a Pardo Bazán á de hai cen anos, non o deu nunca. Demasiado gallego, quizais. O mérito de María Xosé Bravo, que lle recoñecen mesmo os que non tiñan demasiadas esperanzas no seu labor, foi o de acoller ás propostas que xurdían da base, dos creadores, e non aforrar traballo nin esforzo en darlles saída. Nada novo, por outra parte: a única manifestación cultural do verao coruñés que se coñece máis alá de Betanzos, Viñetas desde o Atlántico, naceu así (e iso que o seu creador, Miguelanxo Prado, tamén é bastante gallego).
Parecería chocante que un representante político se atreva a dicir que algo é demasiado gallego, cando, por moi torpe que sexa, nunca diría que algo é demasiado coruñés. Pero xa sabemos a que se refería Fernández. No seu ambiente, social ou político, gallegos son as vellas criadas, os vergonzantes parentes da aldea, os obreiros que veñen facer chapuzas a casa e os do Bloque. Non precisa gallegómetro ningún para medir o nivel dunha manifestación cultural.

15 ago 2011

A concelleira “demasiado gallega”

 Artigo publicado por M. Pardo en Xornal.com o 15.08.2011


Seguro que a concelleira de Cultura da Coruña, Ana Fernández, nunca pensou ocupar tanto espazo nos medios de comunicación. E iso que ben o avisou na mesma entrevista que a lanzou ao estrellato. “Lo que peor llevo de mi nuevo cargo son los titulares de los periódicos”. Dito e feito. Abondoulle cunha ampla conversa para aparecer neses sitios que tanto detesta. E iso que as súas mellores frases houbo que rebuscalas entre as letras.
Por desgraza, a xa famosa cita non tiña a intención de ocupar titulares, chamar a atención ou acadar a popularidade que non tiña. É o que pensa. “Hasta ahora se estuvieron programando cosas demasiado gallegas”, dixo Ana Fernández para referirse aos actos culturais e festeiros do anterior goberno local. A continuación, converteuse en trending topic (tema del momento, para seguir a recomendación da concelleira e escribilo nun idioma “que entiendas”) e en foco de polémicas nas que incluso a xornalista Julia Otero lle tirou das orellas.
Pero seica se entendeu mal o sentido de tal afirmación. Galicia Bilingüe, ese colectivo que foi recibido no Concello só un día antes que os peregrinos católicos, descubriunos o significado real. “Se refería a demasiados contenidos nacionalistas”, aclararon. E aí vimos a luz.
Porque supoñemos que Ana Fernández non considera “demasiado gallegos” a Isabel Pantoja, Sergio Dalma, Maldita Nerea, Pitingo, Raphael... Só por citar algúns dos últimos concertos estrela da súa cidade. Hai que ter de todo e ela deixouno ben claro na mesma entrevista: “Hay mucha gente a la que le gusta la Feria Taurina, que la sigue y que tiene derecho a verla”. E incluso avanzou a súa aposta para o futuro cultural da Coruña, que non son outros que “los espectáculos de danza contemporánea, de un flamenco fussion muy original”.
“Fusión y mestizaje” son os seus obxectivos nunha Coruña farta de tantas gallegadas. Farta de tantos alcaldes namorados da súa lingua, de tantos topónimos e rúas honrando a esencia galeguista da urbe, de tantos carteis en galego nos abondosos centros comerciais ou de tantos coñecidos empresarios enchendo dese idioma minoritario as súas campañas publicitarias. Xa está ben.
Ana Fernández xa advertiu que na súa casa “se habló gallego siempre”, aínda que ela non o fale nunca, e que pensa en “contar con Galicia”, malia que non o pareza. Porque o galego está ben para a intimidade, como Aznar, pero sen pasarse. Está ben cantar a Rianxeira de vez en cando, comer unha boa mariscada, beber licor café, bailar unha muiñeira ou incluso dicir algunha “gallegada desas” para sorprender os teus amigos foráneos. Pero sen abusar.
E é que o autoodio si que é unha cousa “demasiado gallega”. Igual que esa permanente tradición enxebre de aproveitar a desgraza do veciño para cebarse con el e presumir dos teus ferrados. Como os que meten no saco de todos os coruñeses as palabras insultantes dunha concelleira. Os mesmos que intentan ver nun único lugar unha eiva global de Galicia. País!

FESTAS DEMASIADO GALEGAS?


  1. Autora do comentario:
    Iolanda Teijeiro Rey
    Localidade:
    Ferrol
    Data de publicación:
    Sábado 13 de agosto de 2011. La Voz de Galicia

    Hoxe, 14 de agosto, coma todos os anos, o segundo sábado de agosto, celébrase a Maruxaina en terras de Cervo e San Cibrao. Festa que arrecende a vellos mitos precristiáns. A Maruxaina é unha serea galega que disque vive nun pazo en Os Farallóns. Vén a terra a avisar aos mariñeiros de que vai ir treboada para que se poñan a salvo, mais tamén ten o seu xorne perigoso, pois a ambigüidade é moi común nestes personaxes míticos. A vida sempre ten o yin e o yang, a eterna polaridade en constante movemento, nonsi? Por iso a Maruxaina, envexosa das mulleres dos mariñeiros vén engaiolalos para levalos xunto a ela, ao mar, o alén. Esta noite, ao brilo das candeas acesas, os maruxainos, un ano máis, faranlle o xuízo e veremos se a absolven e bailan con ela ou non.
    Este tipo de festas teñen que se conservar coma un tesouro etnográfico. Nun mundo cheo de festas argalladas da noite para mañá sen máis fundamento que o plaxio barato ou a ocorrencia dalgún concelleiro tendeiro de Ferreiro. Festas do chourizo máis grande ou do pemento máis verdoso están ben para papandas, mais os poderes públicos teñen que pular e resgatar este tipo de festas ancestrais baseadas na nosa mitoloxía e cultura tradicional. Ergue Maruxaina! Malia que por A Coruña da liorta polo L meseteiro ainda haxa mulleres políticas que digan nun defectuoso castelán que as festas do ano pasado eran demasiado galegas! Imaxinen na Bretaña francesa dicir que as festas son demasiados bretonas! Meniñas da Cruña falade galego!



14 ago 2011

OPOSITORES INDIGNADOS


  1. Alexia Rodríguez Pequeño
    Vigo
    Sábado 13 de agosto de 2011. La Voz de Galicia
    No siendo político, ni versado en temas políticos, hoy me planteo un dilema: ¿Existe transparencia en la política?, ¿Qué opinaría Zapatero o Rajoy?, cada cual puede opinar? Pero sí, vamos más allá. ¿Hubo transparencia en las oposiciones de Maestros de Primaria este año 2011? ¿Sorprende la pregunta? Pues aun más sorprende a cientos de opositores los resultados obtenidos este año. Sabiendo que para algunos, este es el año en que más hemos estudiado. ¡Y obtenemos los peores resultados de nuestra vida! Parece cachondeo, pero no lo es, no ironizo la situación ni una pizca. Otros años obteniendo mejores resultados, y este año que más conocimientos se tiene, y más preparado te ves, sacas un mediocre aprobado. Un caso podría pasar, pero somos cientos en la misma situación ¿Qué ha pasado? ¿Qué quiso demostrar el tribunal? Lo mejor viene cuando te diriges al tribunal en busca de respuestas, explicaciones de algún tipo?..Y te dicen que todos hemos ido a protestar. No, señores, he ido a buscar una respuesta. Te sientes incrédulo. Siendo sinceros ¡Estoy indignada!, esto es decir poco, y más cuando te dicen que en general los exámenes son superficiales. Pero que no te pueden decir notas individuales de ningún examen.
    Me duele tanto, pensar que sea cierto el famoso ?pucherazo? en las oposiciones de enseñanza. Ojala nos equivocásemos los cientos de personas que hoy estamos viviendo esto en nuestras carnes. Pero a fecha de hoy no se qué pensar, porque ni las quejas son escuchadas en la Conselleria de Educación en nuestra comunidad autónoma.
    Como colofón, solo puedo preguntar: ¿Alguien hará algo en busca de transparencia? ¿Seguiremos siendo un sector indefenso los opositores?

13 ago 2011

Docentes desencantados

 Artigo publicado en El Correo Gallego

Julio Díaz
Presidente de ANPE-Galicia

EL PASADO DÍA 30 de julio, el BOE publicó la Ley de Convivencia y Participación Gallega, dando el pistoletazo de salida para su aplicación al profesorado y a la sociedad de nuestra comunidad y es ahora el momento en el que nuestra Administración Educativa tiene que demostrar su apuesta por prestigiar al profesorado, aunque los últimos acontecimientos y actuaciones van en dirección totalmente opuesta, ya que si los responsables educativos consideran que ampliar el horario a los docentes, no realizar sustituciones, suprimir unidades, imponerle competencias que no le son propias, vilipendiarlo, reducir su poder adquisitivo, aumentar responsabilidades... si ese es el camino a seguir preferiríamos que esta Ley no se hubiese promulgado.
El profesorado gallego está desencantado y ahora que está tan de moda el concepto, nuestro colectivo está "INDIGNADO" al observar que se nos ningunea, se nos desprestigia y se traslada a la sociedad que trabajamos poco y cobramos mucho. Pues no, nada más alejado de la realidad, tenemos un sueldo digno que en los últimos años ha perdido más de un 30% de poder adquisitivo entre congelaciones y recortes, trabajamos las 37,5 horas de cualquier funcionario y añadimos todo el trabajo extra que nuestra profesión supone, todo muy lejos de los horarios que la Administración Educativa se encarga de trasladar a la sociedad ya que además de las horas lectivas, las únicas que publicitan, hay que añadir: evaluaciones, tutorías, claustros, reuniones de ciclo, de nivel, Consejos Escolares, reuniones de padres, informes, actas, cientos de gestiones administrativas, actividades extraescolares, programas de mejora, visitas escolares, formación fuera de horario... y miles de cosas más que la Sociedad, la Administración Educativa y el Gobierno deberían valorar.
Es doloroso e injusto ver que colectivos que en época de "bonanza" hicieron "las Américas": coches de lujo, pisos, vacaciones exóticas... y ahora que la crisis derrumbó muchos "castillos de naipes", los funcionarios, los trabajadores de a pie, las gentes sencillas con nuestros salarios tenemos que soportar sus subsidios, cuando hace unos años con sus desorbitados ingresos se consideraban a un nivel muy superior y nos miraban por encima del hombro.
A unos días de comenzar un nuevo curso, desde ANPE, pedimos al Gobierno una clara apuesta por la enseñanza pública y un decidido apoyo al profesorado reconociendo su trabajo y prestigiando su imagen como la citada Ley promueve. Es el momento, pasado ya el ecuador de la legislatura, de poner en marcha medidas eficaces y reales para mejorar los resultados académicos de nuestros alumnos que además nos permitan rebajar la tasa de abandono escolar en unos momentos tan complicados por la situación económica y política mundial. La inversión en Educación es la mejor apuesta de los gobiernos para salir de la crisis.

Unha pregunta tonta tonta


  1. Manuel de la Bastida
    Vigo
    Venres 12 de agosto de 2011- La Voz de Galicia.
    Unha pregunta tonta: se o goberno seguiu ao pe da letra as indicacións do FMI, a Merkel, a banca e compañía ...Por que cada día imos a peor?  Non será precisamente por iso?
    Xa vemos o resultado lamentable da reforma laboral. E por se alguén pensou que rectificarían tras tantos e reiterados erros, agora o señor Blanco fala de moderar os salarios (aínda máis). Está claro que a esta pandilla de iluminados políticos que sufrimos non se lles pasou pola cabeza que o fan mal, rematadamente mal, e que ese non é o camiño. E se non  queremos arroz, teremos dúas cuncas. Esa segunda cunca chámase Rajoy e virá a rematar a faena.





Cultura "demasiado gallega"



Editorial do Xornal.com

"Hasta ahora se estuvieron programando cosas demasiado gallegas" e "la cultura debe estar en un idioma que entiendas". A concelleira de Cultura da Coruña, Ana Fernández, fixo estas declaracións nunha entrevista no xornal El Ideal Gallego, nas que amosou cando menos un desprezo pola lingua propia de Galicia. No entanto, tanto a propia concelleira como o alcalde da Coruña, Carlos Negreira, intentaron aclarar os comentarios despois de ver o forte rexeitamento social -xa que mesmo se creou un grupo en Facebook para pedir a dimisión de Fernández- e as numerosas críticas á actitude da representante municipal.
Fernández intentou saír da situación e asegurou non sentir "rechazo a lo gallego" pois na súa casa "siempre se habló gallego". Porén, para solucionar unha falta de respecto pola lingua, empregou outro idioma cando debería ter aproveitado para amosar que é capaz de falar galego. "La polémica surgió por una interpretación errónea" das súas palabras, segundo asegura, posto que no programa das festas o 85% da programación é de produción galega. "Si leemos en el contexto las declaraciones, lo que quiso decir es que queremos programar cultura para todos", insistiu, pola súa banda, Negreira, intentando solucionar a papeleta.
Malia todas as xustificacións que se queiran dar dende o Concello, o dano xa está feito. O sucedido demostra que as institucións públicas e os políticos deberían ter máis coidado de gardarse para si as opinións persoais, pois estas poden causar máis danos dos agardados. Ademais de que dunha persoa pública, cando menos, agárdase un respecto polos valores e riquezas da sociedade e dos cidadáns aos que representa. "A cultura galega non limita; son actitudes como as de Ana Fernández as que parten dunha visión máis que limitada", criticaron dende a Mesa pola Normalización Lingüística. Quizais a concelleira e outros moitos políticos deberían reflexionar sobre esta afirmación.

12 ago 2011

Máis recortes en educación


  1. Xosé Luís Sande Muñiz
    A Coruña
    Xoves 11 de agosto de 2011
    Polos datos que publica a Consellería de Educación, vemos como se produce outro recorte importante no número de profesores para o vindeiro curso escolar, recorte especialmente grave no caso dos que atenden a alumnado con minusvalías e Necesidades Educativas Especiais (profesorado de Pedagoxía Terapéutica e de Audición e Linguaxe).
    Coa escusa da crise, están a recortar sobre quen máis o necesita. Estes recortes son inxustificables e absolutamente inxustos, actuando con saña sobre a parte máis vulnerable da sociedade, as persoas con minusvalía. Estes recortes poden ter consecuencias para toda a vida desas persoas, condenadas moitas veces á exclusión social por non ter recibido a educación que se merecen, especialmente na infancia, época fundamental para a súa formación.
    Haberá que preguntarse que importancia lle estamos a dar á educación, canto nos preocupa a xustiza social para cubrir as necesidades de quen máis as necesita, canto de cinismo e hipocrisía hai neses políticos que recortan deste xeito cando non tiveron nin a decencia de renunciar ao plus de altos cargos que seguen a cobrar.

Demasiado galego solto





 
 Anxel Vence. Faro de Vigo. 12-08.2011
 
Unha concelleira do Concello  da Coruña lamentou o outro día que as festas da cidade fosen "demasiado galegas", opinión da que facilmente se deduce que a condición de galego é prexudicial salvo que se administre en pequenas doses. Talvez sen pretendelo, a encargada municipal de Cultura do concello acaba de enriquecer o xa ancho catálogo de significados da lingua castelá no que toca a Galicia.
O uso do termo galego como cualificativo máis ben descalificador é, en efecto, todo un achado. Ata agora as festas podían ser aburridas ou amenas, populosas, desaboridas ou bulliciosas; pero a ninguén se lle ocorreu denigrarlas polo seu exceso de ingredientes galaicos. Grazas a este novo descubrimento semántico, o dicionario da Real Academia que equipara ao galego co parvo e o tartamudo poderá incorporar tamén farturas de galeguismo e as gallegadas en xeral como sinónimo de aburrimento.
A favor da innominada concelleira cumpre dicir que a súa opinión sobre o galego resulta bastante máis eloxiosa que a da deputada Rosa Díez, experta en tipoloxías galaicas. Díez adoita cualificar de galego no peor sentido da palabra –e mira que os ten malos– a todos aqueles políticos que por algunha razón non lle gustan: xa sexan os efectivamente galegos Rajoy ou Feijóo, xa o leonés Zapatero. A deputada vai por aí cun detector de galaicos que lle permite descubrir nun plis plas os trazos ambiguos, ladinos e escuros que converten en xente pouco de fiar aos naturais deste vello reino. E a calquera outro que, aínda sen selo, queira exercer de galego na escaleira.
Moito menos radical neste punto, a concelleira de Cultura limitouse a suxerir que o abuso do galego podería resultar prexudicial para a boa marcha das festas e seica doutras cuestións. Todo na súa xusta medida. Pódese ser un pouquiño galego pondo –por exemplo– un hórreo no chalé ou recitando o esconxuro da queimada cando veñen convidados, sen que iso afecte á reputación do que exerce de galaico en adecuadas dose. Outra cousa é querer galleguearlo todo, incluíndo algo tan universal e cosmopolita de seu como as festas locais.
A propia afectada quixo explicarse, aclarando que non ten nada contra o galego, lingua que sempre se falou na súa casa. O argumento lembra ao utilizado con frecuencia polos homófobos cando afirman que os seus mellores amigos son gais, pero tampouco hai por que privar á concelleira do beneficio da dúbida.
Choca un tanto,  seica, que unha concelleira de aquí se vexa na obrigación de aclarar que non ten nada contra Galicia. Estas son cousas que se din con naturalidade nun país afastado de si mesmo como talvez o sexa o reino de Breogán para non poucos galegos. Seguramente custaría algo máis imaxinar a un concelleiro de Madrid, de Toledo ou de Bollullos do Condado aplicado á tarefa de afirmar que non ten nada contra España nin contra a rica lingua castelá. Será que nin sequera o obvio resulta do todo obvio neste estraño lugar que ás veces é Galicia.
O noso lado cómico descubrírano hai xa tempo en Latinoamérica, onde os chamados chistes de galegos chegaron a constituír toda unha categoría dentro do xénero. Para entendernos, os chascarrillos sobre a suposta falta de luces dos galaicos equivalen aos de "polacos" en Estados Unidos ou, por citar un exemplo máis próximo, a eses outros que teñen como protagonistas aos veciños de Lepe en España. Tanto é así que a miúdo son os mesmos e apenas varía a procedencia xeográfica das vítimas.
Agora que os chistes de galegos van perdendo forza alén do océano, bo é que os propios veciños deste país lles tomemos a substitución con ocorrencias tan felices como esa de o exceso de galeguidade das festas. Hai demasiado galaico solto. Mesmo nos consistorios.

11 ago 2011

DEMASIADO GALEGO

Rosa Enríquez. La Región. 11-08-2011
Rosa Enríquez
Hai agrupacións humanas de cinco persoas e outras de moitas máis. Son 'pandillas' cuxo nexo adoita ser a simpatía. A permeabilidade destas 'cuadrillas' que partillan diversión non sempre é a desexábel para alguén que chega novo/a. Cómpre que un dos seus membros, normalmente o 'máis guay', dea a súa aprobación. A partir dese momento, a cousa está feita. Xa somos parte do 'clan'. Isto sucede aquí e en Pernambuco.

Así é que existen 'grupos' en Madrid ou Tordesillas, do mesmo xeito en que existen en A Coruña ou Xinzo de Limia. O carácter, ás veces, fechado destes clans sociais, confírelles unha imaxe negativa sendo, por esta razón, acusados de sectarios/as. Mais que é unha secta? Un grupo de seguidores/as dunha 'parcialidade' relixiosa ou ideolóxica? Que determina entón a esencia da secta en cuestión, a 'parcialidade', isto é, o número de integrantes? Non o creo. Parece máis útil empregar o concepto de 'seguidor/a' para definir o que é unha secta, na medida en que quen segue cede unha parcela de si mesmo en beneficio da comunidade á que se adhire.

As nacionalistas seguen aos seus lideres porque defenden algo no que acreditan. Os militantes do PP fan exactamente igual. Así é que o carácter sectario sería aplicábel ás dúas formacións políticas, sen importar o número de persoas. Visto deste xeito, poderíamos transmitir a Ana Fernández, concelleira de Cultura da Coruña, que non é que nós sexamos demasiado galegas, é que talvez ela o sexa pouco ou nada. Así é que, dende o noso punto de vista, un gran número de militantes do PP -haberá honrosas excepcións- pertencen a unha secta radical certamente ampla que non recoñece o noso idioma galego e defende unha idea de España obsoleta.

Nós, entristecidos/as, aceptamos iso, e, como somos un chisco máis listos/as -permitan a inmodestia-, non diremos que son 'demasiado españois'. Tampouco diremos que parecen acomplexados ou alienados. E moito menos diremos que son ignorantes, ou mentecatos, por rexeitaren a lingua de seu que, segundo se infire das palabras de Ana Fernández, non comprenden. Non o faremos. Nós destacaremos o importante sen afectación: a ausencia de formación humana da concelleira.

10 ago 2011

Políticas de centro na Educación

Publicado por Manuel Menor o 09-08-2011 no Xornal.com

Trato de entender que significa a “política de centro” que o señor Rajoy reclamou para si nada máis coñecerse o anuncio das eleccións xerais para o 20 de novembro. En que consiste o “diálogo” coa sociedade que trataría de estabelecer se logra gañalas.
Se tomamos como referencia o que dixo –“eu non teño intención de facer recortes sociais, outros si o fixeron”-, podemos facer varias cousas. Unha: aínda sabendo que de boas intencións está empedrado o inferno, dar por feito que se trata dunha práctica habitual en política para captar a atención compracente da xente, conscientes de que dá igual porque fará o que queira. Outra: non dar por oído nin visto nada canto nestes sete anos de oposición –e xa desde antes- tivemos diante, antepondo o seu estrito interese partidista fronte ao interese xeral, especialmente nestes últimos meses máis duros. Terceira: contrastar tan belas palabras coa praxe das políticas educativas que os seus centrados gobernos autonómicos veñen desenvolvendo no exercicio das súas competencias. Este procedemento, axustado ás prácticas científicas, pode ser pertinente.
O primeiro que poderemos constatar é a felicidade que transpiran profesores e asociacións de pais de alumnos polas decisións últimas que lles cominan a ser menos para dar clase –un 12% en cálculos aproximativos-, traballar máis horas e atender máis alumnos por clase. Tan contentos están que foi todo un éxito a convocatoria en Madrid, o pasado 20 de xullo, para cantar loas e plácemes aos “centristas” mentores de tales políticas. Ademais, en Galicia e Madrid polo menos, haberá festexos especiais a comezos do curso entrante: todo sexa polo “centrismo” xa en activo.
¿Son tales medidas “recortes sociais”? Ben, o que parece máis evidente é que estas políticas “de centro” tratan de chamar a atención sobre o que é o “centro” dos seus desvelos: privatizar o ensino público. Trataríase agora de centrarse un pouco máis e proxectar a todo o Estado o que se quere que rexa este curso para algunhas comunidades emblemáticas, de modo que non expoñan problema as aulas con corenta alumnos, os centros sen orientadores para atender aos mozos e ás súas familias –para iso están os psicólogos de pago e o benéfico programa Reforza, recentemente importado de EE UU para os que máis o necesiten-, a supresión das esenciais titorías da ESO, o recorte drástico da cota de profesores -que ampliará os seus horizontes cognitivos cara a ignotos saberes que non controlan-, o despedimento masivo de interinos prescindíbeis, a frustración doutros que estaban en expectativa, a eliminación de prazas en Escolas Oficiais de Idiomas, Conservatorios e Artes Escénicas, a limpeza de desdobres e reforzos que posibilitaban a atención á diversidade, a supresión de horas para realizar actividades extraescolares -a sumar a outras lindezas anteriores que persisten-.
En fin, isto é o que dan de si os exemplares modelos xa existentes de políticas “de centro”, ben centradas no seu: non parar ata que o ensino público quede como unha desfeita, sen que, ao parecer, poida dicirse que –gañen ou non as eleccións xerais- se trate de recortes “sociais”. O que pide o seu guión -por máis que quede fóra de foco- é unha cota maior ao do 32% de fracaso escolar- é dicir que isto é “o centro”. A “excelencia” é o que ten.

9 ago 2011

El MIR educativo

JUAN DE PABLOS PONS (Decano de la Facultad de Ciencias de la Educación en la Universidad de Sevilla)

09/08/2011. El País.
 
En el artículo publicado en EL PAÍS el 3 de agosto, titulado Llega el PRIR: profesor interno residente se hace un análisis sobre el llamado MIR educativo que los principales partidos políticos parece que están barajando en la elaboración de sus programas electorales. Se trata de un tema clave para nuestra sociedad, ya que hablamos de la educación y de la formación inicial de los que tienen que asumir la responsabilidad de ejercerla. La idea que subyace en esta propuesta resalta, con acierto, la relevancia de las prácticas en el proceso de la formación de los docentes. Es una cuestión en la que las universidades, responsables de la formación inicial del profesorado, a través de las Facultades de Educación, y los colegios e institutos de enseñanza, donde trabajan los docentes, deben encontrar el imprescindible espacio de colaboración.

Esta concepción debe ir ligada a políticas efectivas que mejoren el reconocimiento de la función docente en la sociedad, aspecto que debe contribuir a elevar el nivel de exigencia con el que los futuros docentes accedan a los estudios de Magisterio y Pedagogía. La generación de un renovado impulso de la sociedad, que actualmente constatamos como una necesidad, puede y debe apoyarse significativamente en un replanteamiento de la formación de formadores.

7 ago 2011

O idioma e a ideoloxía.

Artigo de Xosé A. Gaciño  publicado en Xornal.com o 06.08.2011


Parece que non é só cuestión de idioma, aínda que quizais sexa a causa principal. Despois de todo, en Xornal de Galicia (agora de novo só xornal.com), coexisten harmonicamente galego e castelán, pero parece que tampouco iso é suficiente. Tamén conta a ideoloxía: a restra de publicacións que veñen desaparecendo total ou parcialmente (do papel a dixital) en Galicia desde hai pouco máis dun ano (o dixital Vieiros apareceu por última vez o 24 de xullo de 2010) teñen en común o emprego do idioma galego e a súa orientación progresista.
De acordo cos principios do capitalismo puro e duro, o da libre competencia no libre mercado da oferta e da demanda, a conclusión lóxica sería que non hai mercado para produtos xornalísticos con ese perfil ou que están mal feitos. Non parece que outros xornais teñan unha calidade superior (algúns dos de máis vendas son do máis aburrido) e pode que os lectores progresistas teñan desenvolto certa tendencia masoquista, despois de tantos anos de soportar unha gran maioría de medios conservadores.
Pero o caso é que o mercado non é tan libre como se di, que tampouco os medios conservadores e castelán-falantes poden sobrevivir só coas súas vendas, e que a publicidade e as subvencións se reparten con criterios subxectivos e, por suposto, idiomáticos e ideolóxicos.

Indignados, indignos e outras alternativas

Honorio Collado García//Vigo

Publicada en Faro de Vigo o 07.08.2011







Os realmente indignados somos a maioría da xente corrente, que estamos a sufrir nas nosas carnes o amargo sorriso da "crise". Ilusionámonos cando arrincou este movemento de "indignados". Os seus desexos eran os desexos da maioría de nós. Querían un cambio de temón na clase dirixente, unha maior participación dos cidadáns no rumbo das cousas que nos afectan máis directamente. Foi cómica a reacción dos políticos, uns comprendíanos, outros se identificaban… Patéticos todos! Ben, pois aqueles indignados, si que nos representaban. Aquilo pasou e agora quedan uns poucos, amálgama de diferentes colectivos raiando a marxinalidade (perroflautas, okupas, e algúns realmente bos, pero soñadores de utopías).
Como eles mesmos lles dicían aos políticos: "Non nos representades". Tampouco estes residuos daquel movemento, nos representan.
É o noso dereito e o noso deber presionar e esixirlle á clase política cambios radicais, empezando por eles mesmos. Sobran moitos deles, sobran todos os amiguetes que tras as eleccións se converten en asesores da nada. Sobran moitos alcaldes e concellos; sobran as deputacións; sobran moitos coches oficiais; e sobran moitos gastos superfluos de todos eles.
Temos as ferramentas que a democracia nos outorga. Temos a palabra, o poder de convocatoria para organizar actos de protesta e todas cantas medidas sexamos capaces de organizar para presionalos e convidalos á necesidade de cambiar. Está claro que así non podemos continuar. Do que sexamos capaces de presionar vai depender o noso futuro, como alguén dixo: "Un país ten o Goberno que merece". Creo, honestamente, que nos merecemos algo mellor.

6 ago 2011

Educación de calidade

Yago Rodríguez Yáñez e os restantes membros do claustro de profesores//As Ponte

Publicada o 06-08-2011 no Faro de Vigo.




Certamente, o ensino constitúe unha das esferas fundamentais da sociedade, polo que resulta imprescindible o seu correcto plantexamento, máxime neste tempo no que se celebra, quizais en demasía, o grao de excelencia dunha denominada "educación de calidade". Este e outros conceptos contribúen a camuflar unha realidade cando menos gris e alonxada dos presupostos pregoados, encamiñados a convencernos de que nos atopamos ante a "xeración máis preparada da historia".
Á consolidación deste sistema enquistado contribúe a adopción de medidas tales como a redución de profesorado e a amortización de prazas docentes, responsables directas de que milleiros de profesionais permanezan sen traballo.
Por outra banda, o claustro do CPI Monte Caxado, de As Pontes de García Rodríguez, manifesta a súa indignación e desacordo ante a posibilidade de compartir centro que gravita sobre a cabeza de varios compañeiros; tal proposta semella derivar dunha ineficaz xestión administrativa e se traduce nun agravio comparativo evidente con relación ós restantes docentes, así como reflicte un sistema educativo enfermizo que tenta paliar os seus males con parches.
Non en van as persoas implicadas haberán de desprazarse continuamente ó longo da xornada, co aumento de "horas mortas" e coa dobre responsabilidade de axustarse á normativa de centros diferentes.
Ante esta situación paga a pena preguntarse que é o que estamos buscando e se realmente tanto o profesorado como os rapaces se merecen esta xestión. ¿Poderemos acadar deste xeito unha verdadeira "educación de calidade"?

Dignidade versus ignorancia

Artigo publicado o 04.08.2011 en Galicia Hoxe

ISIDRO NOVO

Calquera que teña unha idade lembrará que houbo un tempo onde a nosa lingua, aínda sendo maioritaria, case estaba limitada ao rus, que diría Cunqueiro, á xente das nosas aldeas, que foron quen a preservaron e a fixeron chegar ata hoxe malia os embates que houbo de sufrir dende hai polo menos cinco séculos. Mais sendo incuestionábel este punto, cómpre dicir tamén que o seu esforzo non era recoñecido. Dada a clase humilde dos que a mantiñan, os habitantes dos núcleos urbanos, que a ignoraban en grande porcentaxe, , desprezábana e marcaban diferenza expresándose no idioma bendicido polos reis de Castela e Aragón. Os que falaban galego eran para estes pailáns e ignorantes, polo mero feito de falalo, malia que fosen eles os que ignoraban o significado de boa parte das súas palabras.
Na época actual, logo de constatado que a nosa lingua nai conta con todos os rexistros e de que habería grandes posibilidades para facela extensiva a toda a poboación, a resistencia a aceptala persiste e o inimigo segue a ser a ignorancia. Certamente houbo cambios sociais importantes, como o despoboamento do rural e unha invasión cada vez máis masiva e insistente de comunicación en lingua castelá. E podería engadirse ademais, que os esforzos a prol por parte dos gobernos que tivo a Xunta foron sempre raquíticos e ata que os que agora gobernan disimulan pouco que o seu esforzo vai no sentido oposto. Mais, a verdade sexa dita, ningún goberno podería erradicar – como non puido antes - o noso idioma sen a aquiescencia da poboación. E o certo é que o galego a día de hoxe deixou de ser maioritario e mesmo camiña cara ao declive. Da xente que quere xustificar o seu afastamento, están aqueles que din que o galego non é unha lingua útil, algo que, ademais de discutíbel, non é argumento suficiente, pois moito menos útil é ver televisión e non por iso esa mesma xente renega dela.
Hai outra xente, simple ou simplificada, do noso ámbito urbano que cando te escoita falar no idioma de aquí deseguida che pregunta se es nacionalista, algo que a min sempre me provoca a gargallada porque, segundo esa conclusión de alta idiocia, todo o que crese en Deus tería que ir a misa e todo o que andase en bicicleta tería que ser ecoloxista. Mísero clixé.
Se hai un inimigo do noso idioma, ese segue a ser a ignorancia, pero desta eiva que todos padecemos en maior ou menor medida, existen dúas clases: a curábel e a incurábel, a primeira é aquela que padece quen polo menos sabe que non sabe e quere saber, e a segunda, a do que non sabendo que non sabe, veta calquera posibilidade de conseguilo. Loitar contra esta é como predicar no deserto. E por iso, cando me toca a carón un renegado, adoito comportarme da seguinte maneira: contéstolle en galego e fágolle inmediata tradución. Nun mellor castelán que o deles. A reacción é sempre a mesma; dinme que non é necesaria a dupla, pero eu insisto. E algúns ata acaban tratando de falarme en galego.
De todos os xeitos, a día de hoxe, confeso que hai xente que prefiro que non o fale porque, á parte de facelo mal, na súa boca soa a oportunista e a hipócrita. Ata o punto de que incluso propoñería un slogan que dixese: Galego? Se non quere, non o fale; podemos amañarnos sen vostede. Créanme os que o aman, a mellor marca para o galego é a dignidade e, se me apuran un pouco, ata cunha miga de soberbia.

5 ago 2011

A rifa que nos botan...

Artigo de opinión publicado por Manuel Menor o 05.08.2011 no Xornal.com

¿Nacemos para rifar ou que nos rifen? A xulgar polo que sucede ao noso ao redor, parecese que esta fose a nova clasificación das diferenzas de sempre: xente con dereito a rifar –un grupiño selecto e moi ben educado- e xente sen indignación por que lle dean a vara de continuo.
Xa non hai clases, din alegremente, pero ese grupo pronto terá a exclusiva. Para que a súa doutrina quede clara, cada vez controlan máis medios –para unha linguaxe crecientemente monocorde-, ao paso que facilitan que outros medios que puidesen discrepar desafiantes, pechen o pico ou desaparezan da escenografía. A unidade na pluralidade resultante é, a este paso, un trasunto do xa vivido cando eramos unha unidade de destino. Algúns xornais están nesa movida desde fai bastante: quitados catro anuncios diferenciais, son intercambiables cos comunicados que saen dos gabinetes de prensa. Empeza a ser difícil saber onde se escriben de verdade, se nunha redacción xornalística ou á volta dun despacho oficial.
Dito doutro xeito, que se pola competencia lectora fose –e pola imparábel tendencia de internet a crecer nas nosas vidas-, terían que pechar hai tempo moitos máis periódicos que o do Xornal de Galicia en papel. E se non é ese o motivo deste peche do xoves, as explicacións de que determinadas cabeceiras poidan presumir de folgada existencia –pouco achacábeis ao antipático mercado-, talvez haxa que atopalas en razóns espúreas ou inconfesábeis servizos, contraprestacións traducidas en silencios cómplices, rumbos informativos acomodaticios e tergiversaciones completas da información. Xa fai moito que non é novidade que o estudar mediante documentación hemerográfica que pasase ou estea a pasar nun momento determinado, é difícil en demasiados puntos do país, especialmente se o obxecto de estudo incumbe ao exercicio do poder, sexa este cal sexa. A ningún estudante ou bolseiro élle recomendábel tal investigación, se non acredita cautas anteojeras de desconfianza para previrse ante o que le e metódica obrigación en contrastar canto lea antes de darlle validez. Se lle resulta indiferente o control dos sinónimos ou a importancia de verbos e adxectivos, mellor é que se aplique a outra cousa. E igual cabe dicir se non ve significativa a maquetación e paginación da información.
O peor desta situación, en que nada é inocente, non é que haxa que volver de novo á lectura oblicua como sistema, cousa á que nos afixeron antes da Transición. Tampouco, o que profesionais que ansiaban desenvolver o seu traballo coa mellor das disposicións e coa honestidade como emblema conductual, queden fóra da leal competencia e teñan que entrar en conflito consigo mesmos para poder subsistir. O aínda peor é que os que quedan ao control dos medios aproveitan para rifarnos máis e mellor. Ás súas anchas e en cómplice camaradería de selectos, non se privan de adoutrinarnos. Primeiro, rifándonos por hábitos e maneiras de facer ou pensar que inclúen as que eles mesmos nos deseñaron. Despois, por non facerlles caso suficiente. E a continuación, para anunciarnos a Apocalipse: se as cousas non funcionan é pola nosa culpa... Co bos, sabios e xustos que son quen queren programar as nosas neuronas, ¿que será dos impenitentes lectores independentes?

4 ago 2011

Volver ás nosas raíces... a emigración!

Autor: José Francisco Souto Parada.
Publicada no Faro de Vigo o 4 de agosto de 2011.
É a realidade histórica, que os galegos coñecemos moi ben, por entrañables circunstancias da vida. Tanto a marcha como o retorno sempre serán complexos e traumáticos. Ao ter que prescindir dun hábitat familiar para enfrontar situacións descoñecidas e adversas polos camiños do mundo. Hoxe a situación económica e social de España obríganos a volver ás nosas raíces, a emigración, e con iso "tropezar na mesma pedra". Foron os nosos antepasados a principios do século pasado quen nos abriron o camiño dese éxodo ou desterro, case obrigado, ao ter que marchar urxidos polas necesidades do momento. A súa marcha sempre estivo abandeirada pola tristeza e melancolía ao ter que abandonar terra e familia, pero embriagados por unha esperanza contaxiosa de axudar aos seus e regresar canto antes. Algúns o conseguiron, outros moitos seguen hoxe deambulando polo mundo coa "morriña" ao lombo sen poder retornar.
Quen formamos parte dese gran éxodo da emigración galega na década dos anos 50, onde algúns hoxe podemos narrarlle experiencias vividas, todas elas cheas de sacrificios e privacións puntuais, que soportamos con valentía e paciencia para sobrevivir a ese mundo complexo e incomprendido do emigrante. Onde existen algúns triunfadores e moitos que seguen loitando por conseguilo.
Os nosos mozos observarán hoxe que a súa loita por un mundo mellor é cada día máis difícil e afastada das súas pretensións reais, no noso país, España. Os seus soños de hoxe foron os nosos de onte, onde buscamos e conseguimos canles e camiño coa forza que brota do sacrificio, para satisfacer as nosas inquietudes e aspiracións. Nada se nos regalou, todo foi froito da forza de vontade superadora, á conta de sangue, suor e bágoas, para poder subsistir e algúns, con sorte, poder chegar a triunfar. Criamos firmemente en algo indispensable. A familia depositando nela nosa fe e esperanza, para aspirar a un futuro mellor, libres das ataduras políticas e afastados dese "Multi-culturismo rampante" que hoxe angustia ao mundo.
A Galicia actual, desenvolvida e en franco progreso, deixa hoxe moitas incógnitas abertas que deberemos dilucidar e tamén axudar a resolver. A nosa clase política vive ancorada nese "populismo demagóxico" alleo totalmente á realidade económica que nos angustia e padecemos. Mentres os emprendedores non conseguen créditos ou teñen moitas empresas que pechar as súas portas, angustiados polas débedas dos entes públicos que viviron durante moitos anos unha bebedeira de malgaste, expandindo os seus ficticios ou envelenados resultados a todo o privado para encerellarnos hoxe nunha polémica clásica "do ti máis" pero sen porse de acordo para conseguir o camiño á normalidade que require de moito e puntual sacrificio compartido. Mentres todo isto se desenvolve e sucede, os nosos mozos só ven no horizonte da emigración unha táboa salvadora para que lle devolva a ilusión e autoestima ao ter que emigrar.
Quizais esteamos a destapar hoxe, con estas necesidades cíclicas, as incongruencias da nosa clase política, cos nosos emigrantes polo mundo. Cando os desposúen en pleno século XXI do seu dereito constitucional como é o voto, que irremediablemente hoxe os traslada a "un limbo xurídico" que deberán aclarar. Que dirán os nosos mozos a todo isto, xa que moi pronto pasarán a ser emigrantes pero sentindo á patria en corazón e mente? Que respondan os nosos políticos? Pois non queremos volver…, coa fronte marchita! Amencerá e veremos!

3 ago 2011

De bolos por Valdeorras...

Velaquí os tedes, tan sorrintes..., os  compañeiros músicos artistiñas que comezan a dar os seus primeiros pasos, gravando un disco e actuando por distintas localidades na nosa provincia. Nestes momentos de agudísima crise e un país no fío da intervención, tres mozos traballan en algo que lles gusta e os fai sentirse satisfeitos e felices. Con todo..., agardámolos en setembro, para vernos...as caras. Saúde, sorte e éxitos... Esta é a entrevista que lles fixeron na Voz de Galicia.

«Presentarse a concursos serve para que a xente te escoite»

Álex González (A Rúa, 1994) é o cantante e guitarrista de Praceres Solitarios, o grupo rués que este verán conseguiu colocarse como imprescindible nos festivais que, como cogomelos na primavera, xurdiron no oriente ourensán. E eles -porque Praceres Solitarios son tamén David Fariñas, Suso Rodríguez e Bruno Arias- non pensan deixar pasar a oportunidade. Mañá tocan na Rúa, o sábado en Vilaseco (O Bolo) e a próxima semana en Arcos (Vilamartín). Alí levan os temas da súa primeira maqueta, editada en Semana Santa.
-Supoño que un primeiro paso para darse a coñecer.
-Si, gravámola e editámola nós. A masterización fíxoa un amigo. É o xeito, porque gravar un disco é algo custoso e por agora, antes de facelo, queriamos gravar unha maqueta, pasala un pouco para que a xente coñecésenos. E non tardaremos moitos en gravar un CD, pero non é o momento.
-Supoño que é utópico pensar en que unha discográfica edite a un grupo emerxente...
-Non temos esas ilusión. Preferimos saír cara a adiante por nós e non esperar nada dunha discográfica.
-¿Versións ou temas propios?
-Facemos versións, pero tamén compomos temas propios. Na maqueta, por exemplo, só metemos temas propios.
-Para quen non coñeza a Praceres Solitarios, ¿que fan?
-Facemos rock and roll clásico. As nosas referencias son Platero , Extremoduro, un pouco nesa liña. E tamén ACDC, Led Zeppelin...
-Están en todos os festivais de Valdeorras, é bo sinal...
-Estamos a movernos moito, temos moitas actuacións. Xa temos certo nome. A xente venos nun sitio e chámanos. Cada vez vennos en máis e iso é un círculo. Ata ao baixarnos do escenario pídennos o número. Nalgún festival xa nos contratan para outro.
-¿E fóra da comarca?
-Tamén. Temos unha promotora que nos move. Estamos contentos.
-Forman parte das Jorigames do Carballiño, ¿é a forma de promocionarse?
- É un xeito de darse a coñecer e gañar un concurso xa sería moito. Polo menos serve para que te escoite a xente. Neste último, de 1700 grupos, imos de 95. Está ben.