O profesor

Autor: Héctor J. Porto

Data de publicación:

Martes 23 de agosto de 2011. La Voz de Galicia

Supoño que podería empezar glosando os recoñecementos académicos, o brillante currículo, que atesouraba Serafín Moralejo (Santiago, 1945-2011), catedrático de Historia da arte Antigo e Medieval en Harvard e fillo e irmán de eminentes catedráticos composteláns. Non me unía a el un trato persoal, só fun unha vez o seu alumno dun xeito anónimo. Con todo, nunca puiden esquecer o seu maxisterio, as súas clases na Facultade de Xeografía e Historia en Santiago nos anos 90. Sei que o coñecemento da arte clásica -Grecia e Roma, disciplina que incriblemente non era en sentido estrito a súa- carece de aplicación práctica na vida diaria e no traballo dun xornal, pero algo no meu interior quedou marcado indeleblemente pola súa forma de argumentar, a súa sabedoría, a súa capacidade para enlazar a súa erudición coa realidade, coa actualidade (ata adoitaba iniciar a súa exposición con algunha cousa que lera no diario mentres almorzaba).

A súa timidez no corredor -matinando entre ducados e ducados- non casaba co seu desbordante poder dialéctico, o seu humor sobre a tarima, que o transformaba. «Eu debería pagar por darlles clase», adoitaba dicir como mostra de gozo. «Nós», pensaba para os meus adentros eu, pouco amigo de asistir a unhas leccións que en moitos casos se reducían ao pase de ducias de diapositivas de obras de arte, capiteis, frisos, pórticos, lenzos, estatuas, bóvedas... das que había que memorizar unha ficha técnica. Moralejo puña unha caricatura -el mesmo debuxaba- ou unha reprodución dunha foto dun diario na que Donadoni superaba nun atlético salto a ruda entrada dun xogador da selección española, e non lle abondaban os 50 minutos de clase para falar sobre a beleza na Grecia clásica.

Recordo unha ocasión en que deu unha charla sobre arte medieval invitado por unha asociación de viúvas (e á que asistín por curiosidade): non só foi fascinante senón que ninguén se aburriu nin levantou antes de tempo; é máis, todos abrían os ollos fascinados e se  divertían. Recordo como entre sorrisos maldicía de Platón e as moitas desgrazas que trouxeran as malas copias do ideal. Anos despois vino nun bar do Franco (tomaba un viño cun colega) e quixen abordalo e abrazalo, agradecerlle a súa xenerosidade; non me atrevín a importunarlo, a miña timidez desaconselloumo mentres me dicía que me arrepentiría daquilo. Claro que me arrepentín. E é que só quería dicirlle: «Grazas, profesor».