A opinión dos docentes...non conta?

23 dic 2015

A aritmética fai imprescindible dialogar, consensuar e pactar. Tamén en Educación.



Antes foi o monólogo. A aprendizaxe desenvolvida en 12 convocatorias electorais fíxonos descubrir o diálogo: Será posible a “liberdade de ensino” para todos?
Se a un adolescente se lle pedise nun exame que indique ríos da Península que desemboquen no norte, é moi probable que conteste que ningún o fai. Razón: os ríos non soben cara arriba, algo así como a lei da gravidade aplicada á Xeografía. De tanto mirar os mapas colgados nas aulas, co norte no alto, a confusión operativa está servida. Igual adoita suceder , e non só con adolescentes, coas cronoloxías. Se se fala dun asunto que admita comparación entre dúas datas, por exemplo 1978 e 2015, inevitablemente a xente máis nova tende a considerar máis avanzado, moderno, progresista e, xa que logo mellor, canto máis se achegue á última data. Todo o que estea máis próximo á data antiga adóitano ver ineludiblemente peor, menos evolucionado e, ás veces, antediluviano.

Diálogo

Pois ben, xa pasamos o ansiado 20/D-2015 e, supostamente, todo deberá ser mellor que antes. O pluripartidismo que parece saír destas urnas, se non de cheo si moi forte, debe ser unha marabilla, porque é de agora mesmo. Fronte a el, o que había deberá ser considerado unha ruda antigualla bipartidista. Xa é imprescindible que quen vaia a gobernar necesariamente dialogue como mínimo un pouco con outro partido que lle axude a alcanzar os 176 escanos imprescindibles no Congreso. Para os que estivemos sen urnas tantos anos, logo de meter papeletas nelas 12 veces este resultado debería alegrarnos porque, sendo o último ata o presente seguramente é o mellor. En fin, que estas enésimas eleccións “históricas” descubríronnos ao fin as bondades do “diálogo” e, ata, confírmannos que máis vale tarde que nunca.
Polo que toca a esta regra da cronoloxía pura e dura, con todo, desculpen que nos resulte difícil aceptar que sexa mellor o sucedido máis tarde. A este paso, en moitas cousas non logradas xa non nos decataremos. Partamos, de todos os xeitos, dese suposto de que as cousas avanzan e melloran co tempo. Haberá que admitir igualmente que todos os grupos estarán agora, despois do 20-D, máis inclinados ao “diálogo”. Teóricamente así debería ser, e tamén porque ata os máis reacios -moi propicios á xordeira- empregaron esta panacea do diálogo moitas veces nas dúas últimas semanas. E tamén antes, claro. Algo adiviñarían desde os seus observatorios prospectivos agachados nesta palabra que tanto cativa en abstracto. Pese ao cal, pola falta de uso non sabemos moi ben que pasará. Desde fai dous días, sumidos quedamos á espera do significado operativo que poida ir cobrando. Para que non haxa equivocacións, algúns xa lle puxeron un adxectivo indispensable: “nacional”. Supostamente, para evitar o lado escuro da forza. Non sexa que a alguén se lle ocorra que se deba empezar de cero e fósemos reescribir os Diálogos de Platón ou calquera outro coloquio xa desenvolvido outrora. Cos Nadais por medio e con liñas vermellas que se irán engadindo para estruturar ben de que deba ir o gran achado, hai aínda dous meses para que colla corpo o significado concreto. Algúns dos que dun ou outro modo sempre teñen voz nestas cousas xa van poñendo por diante o seu. Algún bispo xa saíu á palestra e, como non, o representante dos empresarios.
Dúas cousas previas se antollan, de todos os xeitos, complicadas de entender neste suposto “avance” ao que por fin chegamos na noite do 20-D. Por unha banda, se isto do diálogo é un progreso, por que agora o é e antes non o era. Recorden como síntoma a época de Gabilondo en Educación. Dialogar e consensuar entón era algo insidioso e ata tráxico, para rasgarse as vestiduras e impoñer esta última lei orgánica. Agora non, xa non. O mínimamente lóxico, en consecuencia, debería pasar por recoñecer que estes catro anos últimos -pese a ser cronolóxicamente posteriores ao acontecido en 2011- foron un retroceso que agora hase de emendar, un pouco polo menos. É dicir, que se nos desmorona un pouco a tese normativa de que o último é mellor.
Doutra banda, ante a falta de “diálogo” existente ata o presente, só cabe mirar cara atrás por se algunha vez o houbo. Os expertos en xenealogía da psicología nacional xa se están ocupando en explicar a que se deba esta tradición agora problemática do monólogo. Segundo Pániker “o defecto nacional é a hiperemotividade, que ninguén escoita nin cambia os seus súas paradigmas”. Soa ben, pero quedámonos como estabamos: a ver a onde se vai para que nos corrixan con urxencia este dogmatismo innato. A verdade é que se de gran pacto ou consenso habido no pasado se ha de falar, en Educación só cabe botarse á cara o logrado en 1978 en torno ao art. 27 da Constitución e pare vostede de contar. O que visto así, tamén desde este estrito campo concreto dos asuntos educativos parece facer ver que estiveramos máis avanzados naquelas datas do 78 que en todo o tempo transcorrido desde entón. Loada sexa, pois, a marcha atrás no tempo como fórmula para camiñar cara ao futuro.

Voces e palabras

E aquí empeza a gran cuestión. Perdida o costume de dialogar en tantos anos de morros hiperemotivos e verdades absolutas a impoñernos uns a outros, de que imos falar agora? Logo de tanto monólogo, talvez sexa urxente volver a Aristóteles, en contra do que din as reducións melloradoras da LOMCE. Distinguía perfectamente o gran ateniense do século IV a. C. que unha cousa era ter voz e outra usar a palabra. O primeiro, segundo el, era propio dos animais, máis non o segundo, estritamente caracterizador dos humanos, capaz de realizarlles como persoas se se desenvolvía na POLIS. É dicir, que, a partir desa constatación non deberiamos consentir que, en nome da eficiencia -chámese estabilidade, parsimonia ou que todo siga como sempre- de novo sucumban os nosos representantes á tentación de deixar fóra de xogo os intereses e problemas da cidadanía. Admitamos que unha cousa son os intereses estratéxicos ou tácticos dos partidos, novos e vellos, e outra ben diferente que se deba falar con urxencia para que isto non se descabalgue máis. E aquí, á súa vez, xurdirá de inmediato un designio a que prestar atención: poden apostar algo ao urxente e volverase comer ao necesario. En Educación, case sempre así foi. Desde antes de que Don Antonio García Álix pisase por primeira vez un edificio denominado Ministerio de Educación en abril de 1900. Tan embarullado estaba todo xa para entón que só, en catro meses que durou o seu mandato, fixo 308 decretos que os seus sucesores cambiaron por outros enseguida, e así seguimos. Só estaba empezando o “diálogo” do poder político coa sociedade e virían cousas peores.


O urxente e o necesario

Miren polo miúdo, xa que logo, os programas electorais coñecidos ata o 20-D, por se queren inspirarse sobre dos itinerarios que poida seguir o pretendido “diálogo” inmediato. Os desenvolvementos máis ou menos escuros de cada partido, as súas seus imprecisións temporais e ocorrencias variadas para animar a posibles votantes orientan pouco. E colocados xuntos os de posibles partidos que logren entenderse para un probable goberno nesta lexislatura inminente, pouco é o que poderán compartir como non sexan variopintas superficialidades, algunhas ata incompatibles. Tocará falar de Educación, pero o momento e a orde respecto de outras moitas cuestións acuciantes, cando os problemas gordos da economía seguen aí, fai presaxiar que se cumprirá unha vez máis a regra de que o urxente cómese ao necesario. Ás crises que acompañaron sempre a todas as reformas educativas -asunto desesperante-, engádese agora, unha vez máis, que haberá que empezar a falar de que se fala.. Entre o “crecemento” e a educación.., que será primeiro?
 
Palabras pequenas e conceptos rotundos

Nunca será tarde se nos é dado ver que se poñen a falar de palabras pequenas e non se poñen a falar de conceptos moi rotundos. Pensen o que queiran de se é mellor o recentemente acontecido que o que pasaba fai 40 anos. E quedemos á espera de que empece a conversación e falen fluidamente, de xeito críble e transparente. Esperemos que falen do que é imprescindible con certa premura: de como facer que todos, todos, todos, teñan acceso a un ensino digno, xusto e moderno, de modo que todos, todos, todos, se sintan exercendo a mesma “liberdade de ensino”. A mesma, non versións diferentes de “liberdade” e de “ensino”, que xa sería dialogar deslealmente. Hai máis cousas de que falar, por suposto. Pero esta é a máis urxente nesta modernidade a que chegamos.

TEMAS: Resultados eleccións. 20-D. Consenso. Diálogo político. “Liberdade de ensino”. LOMCE.
Bipartidismo. Multipartidismo.

Manuel Menor Currás
Madrid, 22/12/2015

17 dic 2015

En el “debate decisivo” de Atresmedia, la LOMCE apareció como un reflejo de la reforma laboral. Una preparación para lo que viene después.



Con Rajoy en Doñana, pudimos oír una de las mejores interpretaciones de la reforma educativa que quiere el PP, cuando el puzzle de decisiones de Wert está a punto de ser completado por Méndez de Vigo… y Marina



No sé si, a estas alturas de la semana, se puede sacar algo en limpio todavía del debate del lunes a cuatro bandas que, en realidad, era a tres y pico. El del atril vacío estaba en Doñana, seguramente repasando el obsequioso vídeo de lo sucedido en casa de Osborne con el hervido de mejillones y aquella llaneza cómplice entre hombres ibéricos. Si todo se queda ahí hasta el 20-D, mal asunto, mero marketing americano sin lo que en EEUU es posible: un debate abierto y sin anteojeras. Este debate sin Rajoy no tuvo nada de “decisivo”, como publicitaba ATRESMEDIA, y mucho de oportunista. Si por sacar algo en limpio se entiende claridad programática, la sensación fue que había aumentado la oscuridad sobre los asuntos que más nos preocupan. Lo que se dijo allí dejó muy flojo casi todo y, aunque fueran jóvenes, ya sonaba a viejo. No estaba en el cronograma mencionar todavía pactos acordados: que cada cual juegue a las quinielas a ver qué pasa..

Quedaron claras, de todos modos, algunas cosas. La principal -comentada por J. Carlin a renglón seguido del debate anterior en El País- que pase lo que pase en las próximas elecciones, el futuro político de España parece que vaya a estar en manos bastante mejores de cómo ha estado en los últimos años. No estrictamente por juventud, que también, sino por frescura en el debate y porque, en general, estos tres candidatos jóvenes tienen bastante más conocimiento y capacidad para entenderse que quienes les han precedido. Por este lado, merece la pena felicitarse.

Encorsetamiento
El debate en sí no podía ir muy lejos por el formato elegido. Sobraba encorsetamiento. Sobraba el autobombo de quienes patrocinaban el invento. Sobraba el rodear el asunto de una parafernalia de concurso, con banderitas y personal ad hoc, entrenado para el aplauso chillón. Sobraban muchos de los comentaristas de relleno, muy de otra época y algunos a tono con el aznarismo visigótico. Y a los presentadores, también les sobraban unas cuantas rigideces: encantados de sí mismos, coartaron la fluidez del programa. Por sobrar, también pareció bastante despropósito la anormalidad de hacer estar de pie a cuatro personas durante dos horas, para que pudieran demostrar su capacidad física sin que ello añadiera nada a su capacidad mental.

Lo de “Debate decisivo” aludia subliminalmente a la importancia de la casa que acogía el evento, sin que nadie explicara el por qué de la exageración. Sabido es que el cuarto poder siempre ha intentado tener eso, poder. También es conocido que el Grupo Planeta tiene mucho poder, de todo tipo y con apetencia de tener más. Lo del lunes puede ser un aperitivo o una demostración según se mire. Y puede ser las dos cosas, lo que ya sería más preocupante. Especialmente, si los invitados estaban al loro de la tramoya y los telespectadores sólo estábamos a divertirnos sin advertir el desmán.


Dos aspectos colaterales sugirieron las aulas escolares. El primero, lo de estar de pie tanto tiempo. Es una prueba que descoloca a cualquiera. Para los profes es una postura muy conocida, espontánea en la mayor parte porque les ayuda a coordinar y, si hace falta, controlar un espacio con pluralidad de sujetos y diversidades de todo tipo. Facilita la comunicación, el diálogo corporal, la visualización rápida de las cambiantes situaciones. A dos de los actuantes se les notó que tenían tablas y que no se sentían especialmente incómodos: Pablo, sobre todo, y Pedro. Soraya estuvo muy envarada –no es igual que ejercer como portavoz detrás de una mesa- y Rivera no sabía dónde meter las manos y los nervios. Si la comunicación política se va acercar a las formalidades de las aulas, es probable que se haga más rígida y regresiva. Es conveniente advertirlo. Un aula, aunque deba entrar el aire en ella, puede ser y es con excesiva frecuencia una burbuja ajena a la realidad.

Reformas intercambiables
El otro apunte –fuera de guión éste- tuvo lugar exactamente a las 10,43. En terminología de los nuevos medios, debió haberse convertido en “viral” algo que dijo Soraya: “¿qué no les gusta de esta reforma laboral?”. Hablaban en aquel momento de la reforma educativa. De lo que nos traía la LOMCE, supongo, y de lo bonita que era, pues es la única propuesta que tiene el PP para el 20-D: la continuidad de lo que tan mal ha empezado. Y el subconsciente de Soraya afloró. Es lo mejor del directo, que, a veces, permite ver qué piensan –sin retórica- nuestros supuestos representantes políticos acerca de lo que hacen. En esos caso de descuido y guardia baja, es cuando más aprendemos los ciudadanos del común. En este caso, la vicepresidenta dijo lo que de verdad piensan estos conservadores, amigos del quiero y no puedo y de dar gato por liebre. “La reforma educativa del PP –vino a decir- es una reforma laboral encubierta o su antesala, si prefieren”.


Hay tres aspectos que se pueden leer en la LOMCE por los que se puede entender muy bien por qué se trata de una reforma laboral para los chavales, anticipadora de lo que les espera cuando pasen de los 16 años. Observen qué tipo de alumnos prefiere: se ve de varias maneras, pero más si se fijan en la cantidad de obstáculos que han de salvar para lograr una cualificación profesional más o menos decente. Si tienen oportunidad de leer el “Libro blanco” de 1969 que precedió a la Ley General de Educación, podrán comprobar que era más avanzado aquello. En segundo lugar, la LOMCE propone un tipo de centros muy peculiar, con un tipo de gobierno mucho más jerarquizado al dictado de la Administración y una relación hacia los profesores más como peones que como profesionales. Principalmente atentos no a lo que necesiten los alumnos, sino quienes les vayan a evaluar, que será gente de fuera -probablemente alguna agencia contratada-, los profesores pintarán poco en esta historia. Por eso Marina propugna una reforma laboral fuerte de sus trabajos, no sea que la pieza que están preparando en la fábrica escolar, crecientemente parecida a una cadena de montaje taylorista, no salga bien torneada. Y en tercer lugar, podrá observa que cuando hablan de excelencia y mejora del sistema, sólo se refieren a “los selectos”: los demás apenas tiene espacio en esta ley. Bueno, si son niños o niñas y si van a ir a Religión o no, eso les preocupó mucho: es otra forma de ir seleccionando. Esto de la “excelencia” lo han heredado de quienes más mandaban en la enseñanza en la España canovista. La “formación de selectos” era una metodología muy bien estructurada ya entonces. Especialmente apta para dar cuerpo a su particular modo de entender “la libertad de enseñanza”. Y todavía podrá ver en la LOMCE una cosmogonía que le puede gustar mucho por lo esotérica que es. Cómo suben, bajan o desaparecen unas y otras asignaturas, sobre todo las que más pueden ayudar más a pensar y disfrutar del sentido de la vida. Verá que no le hablo de Educación para la ciudadanía, esa cosa que debe ser horrible en toda Europa y que aquí hemos pensado que era mejor quitarla de en medio: la vida es bella, no hay violencias, nuestros niños ya nacen preparados para hacerlo todo maravillosamente y, si no, Dios proveerá. La escuela no tiene nada que rascar en esto de la convivencia colectiva, pues todos los papás y mamás son, como es natural, muy buenas personas. Con acatar lo que nos manden tan ricamente.

El novísimo “libro blanco”
Y en esto apareció la panacea. Pueden descargarla en la Web del MECD si tienen ganas de ver cómo se puede hacer peor lo que debería hacerse bien. Sin duda encontrarán algún punto, o varios, en que estarán de acuerdo. En el erial que han tenido al profesorado desde el año catapún, es decir, desde que se encargaron prácticamente desde siempre de que su profesionalidad fuera de lo más fluctuante, apta para cualquier arbitrariedad, no será difícil que no haya algo de interés en este otro librito de Marina. De interés, claro, para algo colateral, porque el problema es el conjunto y, sobre todo, la nula sensibilidad con el trato que han dado a este colectivo de 864.750 personas durante estos cuatro años mientras tienen que atender a 8.083.994 alumnos. Ahora quieren un “debate nacional”, dicen, y con afán de “consenso” cuando nunca consensuaron nada en asuntos educativos y cuando lo “nacional” lo han entendido siempre de manera coercitiva. Lo único que llegaron a pactar un poco ha sido el art. 27 de la Constitución y así está el pobre, contradictorio en sí mismo. Quien pueda avivar la memoria, recordará que a punto estuvo de no salir adelante aquello y justo por este articulito. Pues bien, esta buena gente ahora pretende que ha llegado el momento del “diálogo”, cuando de reforma laboral de los currantes de la enseñanza se trata.

¿Les suena bien esta música? ¿Con quién quieren dialogar? ¿De qué? ¿Para pretextar que ya querían dialogar y que los otros no quieren? Suena a infantilismo de colegio. Pero pasa con esto como con el “crecimiento económico” y con tantas otras palabras estupendas con que masajean nuestros oídos para que les queramos. Razón fundamental: lo saben hacer todo bien sin perder el tiempo con nadie. Claro que también puede suceder que usted no quiera tragar con que le impongan lo que les venga bien a ellos. La cuestión es si preferimos una oligarquía o una democracia. Preguntaba Rajoy a Bertín si le creía aburrido… ¡Vaya, vaya! Tener que estar siempre a vueltas con esto sí que lo es. Y el lapsus de su segunda de abordo lo confirma. Conclusión: parece que volvemos a donde siempre y si sigue esta gente mandando se podrá comprobar mejor. ¡Atentos al 20-D!

TEMAS: Elecciones generales, Políticas educativas, LOMCE, Libro blanco, Papel de los profesores, Selección del alumnado, Calidad educativa, Diálogo político.

Manuel Menor Currás
Madrid, 11/12/2015

6 dic 2015

As novidades preelectorais en educación non son o que parecen


Nin os presentes no debate de Internet nin o ausente pasan de rozar algúns asuntos. O medio segue sendo mensaxe, tamén nestes asuntos.


Para os que só lean El País, o luns 30-N foi un día crucial na historia, polo menos a do xornal. A tipografía de primeira páxina e presentación correspondente da case única noticia, máis o espazo dedicado no interior ao gran acontecemento do primeiro debate dixital preelectoral que o propio periódico promovera, falaban de algo trascendente, incomparable a todo o demais que sucedera no mundo. Os tres candidatos do centro político -tres, eran tres- con máis posibilidades de referendar nas eleccións do 20-D a súa condición de tales saudándose, contentos de coñecerse, era a gran noticia. Isto é o que comunicaba o periódico presuntamente independente, outrora presunto intelectual colectivo que diría Gregorio Morán. Parece que quixese contarnos que deberiamos estar contentos porque era un centro guapo e con posibilidades de que todo seguise máis ou menos como sempre, pola boa senda posible por onde debe ir quen segue sendo un advenedizo á periferia económica.

O fondo da mediocre tranquilidade viña de que a dereita gobernante -que máis arriba dos Pirineos non tería tal ubicación parlamentaria-, coa súa 25% de fieis avezados nin apareceu polo plató. Con ese caudal de votos seguros, algo seguirá pintando. Ata, poida que controle o posible goberno que saia das urnas. Os que parecen resignados á súa sorte marginal son os que din ser a esquerda de verdade e outras formacións en que baixo pretexto de nacionalismo admiten coloracións de todos os gustos. De resultas do cal, o próximo Parlamento, basicamente centrista, habería de centrarse no que adoita facer o centro, políticas xa coñecidas que non causarán grande inquietude ao IBEX-35 e arredores. A gran novidade do “debate” foi que onte se puido ver e oír máis normalidade no que se di e en como se di, e menos acritude que varios miles de veces na última lexislatura, o que presaxia máis sensatez para chegar a algúns acordos de futuro que están por ver. Dada a superficialidade do oído e visto nesta sesión, non cabe precisar aínda cales poidan ser.


Se o que de educación falaron puidese servir de paradigma, non parece que se vaia ir moi lonxe. Tres escenarios, máis diverxentes que coincidentes, saíron a relucir no pouco que as políticas educativas roubaron tempo á representación. E son intercambiables os acentos de quen os dispuxo. Ampliar a obrigatoriedade escolar ata os 18 anos en que insistiu un dos tres, na súa aparencia de novidade nada di sobre como resolver o problema que manifesta o sistema educativo en 4º da ESO ao dicir que “fracasaron” aos 16 anos sempre máis do 20% de estudantes sen que ninguén se inquiete. E máis problemático é se, mirando cara atrás, advírtese que o “Libro branco” de 1989 dicía algo similar -aínda que con cifras máis avultadas- dos adolescentes que entón tiñan 14 anos e facían EXB e non titulaban. Claro que peor a tiña a xeración que en 1953 tiña que ir á escola e non había ou non podía. Aquel ano Ruiz Jiménez advertiu a aquelas Cortes de entón o mal que estaba o patio escolar cando fixo a súa reforma dos Ensinos Medios. Aínda había moitos miles de escolas unitarias, con máis de 50 rapaces dentro ou polas proximidades, como as que 27 anos antes describira Luís Belo na súa Viaxe polas escolas de España. De seguro era así. Julia Varela, gran investigadora do noso sistema educativo, fixo falar aos que o viviron nun área tan bela como a Ribeira Sacra. Os que falan son os paisanos que agora peitean canas e din como era a escola que algúns deles coñeceron. Moitos outros, nin iso. A cuestión é por que segue sucedendo gran parte do mesmo aínda que disfrazado doutras palabras de despiste como “fracaso”, como pensan cambiar ese deterioro acumulado e se, malia ese gran problema histórico, seguen pensando en difuminarlo aos 18 anos como unha gran achega a unha mellora do ensino de todos.


A outra novidade que alí pasou nun momento ao primeiro plano, pero que tampouco é tal, é a dos posibles formatos MIR da formación inicial exixible a futuros profesores. O primeiro conflito que suscita é a difícil atribución de quen foi o adiantado en propoñelo. Coñezo a quen o propuxo xa en 1983, cando os ICES estaban en pleno desenvolvemento a cargo das universidades despois da LXE de 1970. Nin a universidade tivo demasiado interese nin había diñeiro para a proposta. Entre tanto inconveniente, a rutineira vida dos CAP alcanzou ata 2009, en que uns másteres pronto denostados, practicamente polo mesmo que os ICEs, os supliron. O segundo problema -a máis diso outros- é que esta novidade foi ensaiada xa antes da República e a iso dedicábanse os centros do Instituto-Escola. La Gaceta de Madrid é fácilmente consultable e aí está o seu regulamento de xullo de 1918. Isto quere dicir que nos perdemos como mínimo 76 anos co sistema que agora suscita tanto entusiasmo redentor, o que equivale a igual número de promocións de alumnos e de “outros profesores e mestres” que debemos ter e non tivemos. A mellor proba dese fracaso é que, logo de tantos anos de lexislación no BOE, a LOMCE propugna un tipo de profesor que máis parece un zombi redivivo da década ominosa de Fernando VII, teledirixido agora desde a OCDE, non moi apto para procesos de ensino-aprendizaxe na idade máis complexa, a da adolescencia. Se se quere continuar por esa liña do MIR o vello programa do Instituto-Escola, tan denostado polos pedagogos franquistas, segue tendo gran interese. Non será fácil porque o que máis loce parece que sexa a “novidade”. Pero non estaría mal, porque, xa o sabían entón, neste sistema non basta tocar unha tecla, hai que tocar moitas ao mesmo tempo para que tamén o MIR ou como queira chamarse non se quede obsoleto antes de nacer.


E a terceira novidade relevante, en que os tres novos aspirantes entretiveron un intre ao persoal, foi volver ao “Consenso”, o xa vello talismán que podería poñer cordura nas alternancias das últimas lexislaturas, empeñadas en volver sempre ao vello afán de Sísifo de empezar outra vez de cero que tanto cansa e conduce aos máis voluntariosos á indiferenza. Quen sabe dar bos consellos sobre isto é Gabilondo que o intentou. Debería encargarlle xa o Ministerio correspondente para que o intentase de novo se agora o deixan. E inmediatamente, habería que poñer en Exteriores a alguén que saiba lidiar co Vaticano, a OCDE e o que se ventila en Bruxelas, porque se non, non se poderá suscitar nada: a educación é terreo xa acoutado. O peso do Vaticano xa nin se sabe de cando vén, porque os Acordos do 76-79 remiten aos visigodos e a Teodosio como mínimo. Segundo o revisonista historico que se escolla, aínda hai quen fai equivaler “católico” e “natural”, o que ten moito mérito, porque non repara en que en moitas outras partes do mundo -sen que se explique por que- nin de lonxe é así. O da OCDE vén explícitamente de 1961 e, indirectamente, de 1953, do 23 de setembro en que, a cambio de soberanía, os americanos deixáronnos modernizar algo a vella autarquía sen que lles importase moito a ditadura. A LXE de 1970 naceu con esas benzóns e aquel “Proxecto mediterráneo” segue vivo, co liberalismo económico e as súas ganancias como bandeira principal. E á propósito do TTIP e TISA que tan medio secretamente se están xestando en Bruxelas, non deixen de interesarse, porque van do mesmo, pero máis en grande e para toda a UE: calquera asunto que lle custe uns céntimos máis a unha multinacional calquera -o coñecemento, por exemplo- parece que vaia a ser a cidadanía a que teña as de perder.

Tamén era novidade, pese ao predicible, algo que pasaba fóra dese plató. En nome do ausente, e relativo a educación, xa se celebraba que J.A. Marina entregara ao Ministerio o día 28 o “Libro branco sobre a profesión docente” que lle encargou Méndez de Vigo. Dito polo propio Marina, a idea era clara: tiña que estar listo para darlle cancha “no debate educativo da campaña electoral” . Xa veu xogando ese papel na precampaña de días pasados, ao ofrecerlle ao actual ministro a cobertura aparente de dialogante e intentar dulcificar algo unha xestión nefasta do non menos nefasto proxecto educativo do PP. Hai que ter unha alta dose de indiferenza para, a estas alturas da película e sen inmutarse polo realizado nin mostrar vontade ningunha de revisión dos danos inflixidos ao sistema educativo desde os decretos de 2012, dicir agora que se quere “abrir un debate social para impulsar o pacto social sobre a educación que conducirá ineludiblemente ao Pacto de Estado”. Así de sinxelo e sen contar para nada cos que durante estes anos estiveron pelexando día a día e cóbado, chámense sindicatos, mareas, pais, estudantes, profesores ou mestres anónimos. Menos mal que só é un borrador, que estamos en 2015 e podemos dicir que non nos cremos nada. Se primeiro dixéronche que se estaba caendo a casa e agora dinche que con pintala un pouco basta, por moito que nos gustase a cor elixida non deixariamos de pensar nesa teima de sabiondos de coller sempre o ravo polas follas. Hai solucións políticas que son un inmenso problema.

Coidado coas novidades! Aínda poden verse rancios comercios de NOVIDADES, onde o habitual é que vaian parar vellisimas ou moi desastradas pezas textiles que non che vas a poñer aínda que che paguen.


TEMAS: Campaña electoral, 20-D 2015, Programas de Educación, Pacto de Estado, Consenso, MIR educativo, Escolaridad 18 anos, Instituto-Escola, LOMCE, J.A.Marina, Acordos co Vaticano, OCDE, TTIP, El País.


Manuel Menor Currás
Madrid, 02/12/2015