A realidade dos funcionarios

Publicada por L. Segade no Xornal.com o 29 de xullo de 2011.

Permítame disentir coa visión que adoita haber sobre o corpo de funcionarios. A enumeración de dereitos laborais como poder enfermar, cobrar un salario moderado polo traballo realizado, percibir dúas pagas extraordinarias, etcétera, conforman un tratamento humano das relacións laborais que o Estado debe cumprir escrupulosamente. Todas elas deberían ser igualmente respectadas nas relacións laborais privadas. Respecto á falta de paixón, non todos precisamos incentivos para sentirnos satisfeitos. Aínda existen cidadáns e cidadás que cremos no reparto da riqueza, na dignidade e moderación.

Un método alternativo de ter praza escolar...

Manel Antelo reflexiona neste artigo sobre os métodos, non exentos de certa picaresca, de obter praza no colexio desexado... Propón un método alternativo que sería moito máis doado efectivo e xusto...

Asignando as prazas escolares

Data de publicación:

Sábado 30 de xullo de 2011. La Voz de Galicia.

Todos os anos polo mes de xuño publícase a relación de nenos admitidos nos colexios públicos e privados concertados. É o colofón dun proceso de planificación que, ademais de longo e penoso para os afectados, ten limitacións e, polo tanto, é mellorable.

O sistema é defectuoso porque induce aos pais involucrados a comportarse de forma «estratéxica» (non revelando as súas verdadeiras preferencias respecto dos colexios, empadroándose indebidamente, etcétera) e é pouco equitativo.

Aínda que pode variar entre comunidades autónomas, o sistema que se utiliza para distribuír aos nenos nos colexios públicos e privados concertados é, grosso modo, o seguinte mecanismo centralizado. Primeiro, os pais declaran a súa demanda elaborando unha lista de centros segundo a orde de preferencias. Despois, contabilízanse en cada un deles os solicitantes que o situaron como primeira opción: se hai exceso de demanda de prazas, puntúase a cada neno segundo teña ou non irmáns no colexio, a zona na que viva, o nivel de renda familiar, etcétera. Cantos máis puntos consiga, máis probable é que acceda ao centro elixido. Cos que non conseguen ingresar no colexio preferido, indágase se entran no segundo preferido, pero só se ten prazas vacantes logo de acoller os nenos que o elixiron como primeira opción. E así sucesivamente.

O proceso é un trámite para os pais de nenos con irmáns no colexio e que, ademais, vivan na zona de influencia. Aos demais indúcelles a adquirir información sobre a demanda de cada centro e os puntos que obterán os nenos competidores, e a ser «estratéxicos» para non sufrir penalización. ¿Como? Elaborando a lista de colexios de forma que non necesariamente sitúan en primeiro lugar o preferido, senón o que ofreza maiores posibilidades de entrada (en función da demanda que teña e os puntos dos outros nenos que o soliciten como primeira opción).

Este sistema é parecido ao existente en Boston (EE.?UU.) ata xullo do 2005. Conscientes dos seus defectos, as autoridades educativas pediron a un grupo de profesores de Harvard e Columbia que o mellorasen. O sistema que idearon foi que os pais fixesen unha lista con cinco ou máis colexios clasificados polas súas preferencias; logo, na primeira quenda, computaríanse en cada colexio os nenos que o seleccionaron como opción preferente e, no caso de que xurdise exceso de demanda, acudiríase á puntuación de cada neno. O que non conseguise entrar no seu colexio preferido pasaría a ser contemplado no segundo máis preferido, pero -e aquí reside a novidade do mecanismo deseñado- sería tratado nas mesmas condiciones que os que elixisen este colexio como o máis preferido. E así sucesivamente, ata conceder prazas a todos os nenos.

As vantaxes deste método son evidentes. Os pais poden revelar honestamente os colexios que prefiren sen verse tentados a ser estratéxicos. Dito doutro xeito, non necesitan distorsionar as preferencias, o cal redunda nunha maior igualdade de oportunidades. Xa se sabe que non todo o mundo ten a mesma habilidade para actuar estratexicamente.

Ademais, non é necesario gastar tempo e outros recursos en pescudar a demanda de cada colexio, nin a puntuación que obterán os demais nenos que o solicitan. Acceder a esta información tampouco está ao alcance de todos.

Así se destrúe un país

Publicada o 29.07.2011 en Xornal.com

 Reducción constante de profesorado en tódolos niveis, aumento da ratio por aula, reducción de grupos de apoio e atención á diversidade (máis horas lectivas, menos profesores), abandono do rural... Grazas ao señor Núñez Feijóo e a o señor conselleiro de Educación, Jesús Vázquez, por facer que o sistema educativo galego retroceda uns 20 anos. Xa sei que para iso lles votaron os que queren que a educación pública se deteriore e quede relegada aos sectores marxinais. Xa sei que eles e os seus amigos dispoñen de cartos para pagar unha escola privada que forme só a unha élite económica esixa un gran negocio. Pero perdoe que algunhas persoas aínda creamos que todos somos iguais e temos dereito á educación e a formar parte dunha sociedade cohesionada, na que non haxa unha clase social con tódolos dereitos e outra ao seu servicio. 

M. S.

Gasto en investigación.

Autor do comentario:

Antonio Rodríguez

Localidade: Milladoiro

Data de publicación: Mércores 27 de xullo de 2011. La Voz de Galicia.

Unha das cousas das que se fala estes días en moitos medios son os recortes en investigación en tempo de crise. Parece ser que non se é consciente que investir en investigación é pensar no futuro. E aínda parece máis forte, cando representantes de entidades nas que se debe fomentar a investigación pretenden eivar este concepto.

Esta mesma semana, a Consellería de Educación publicou unha nota na súa páxina web na que se presenta a avaliación dos investigadores do Programa Parga Pondal segundo os criterios do programa Manuel Colmeiro. Nesta mesma nota indícase que en cada investigador Parga Pondal se investiron 175.000 euros ao longo do seu tempo de contrato. Pois ben, aquí é onde entra a antítese entre os recortes e a dilapidación de recursos públicos. A Universidade da Coruña consentiu e pretende seguir a consentir que investigadores con esta avaliación positiva se queden na rúa, de xeito que non convoca prazas para todos os que teñen a acadada tal situación. E isto supón que a xente teña que buscarse o futuro fóra da UDC e moitas veces fóra de Galicia. Na UDC adúcense causas de falta de carga docente para non estabilizar aos investigadores. Sen embargo, figura nun dos últimos postos a nivel de produción científica no ranking das universidades españolas. Pero cando se suxire a creación de prazas con perfil investigador, os mandatarios de turno enrócanse e non hai maneira de saír dese punto. Parar empezar, cartos dilapidados nunha formación que non repercute no fomento da investigación en Galicia. En segundo lugar, cartos perdidos; os investigadores responsables de proxecto que se teñen que marchar, levan con eles os cartos de tales proxectos...

E así estamos, rercortes por un lado, dilapidación por outro e tratamento do persoal como se fora mercancía para rematar. Mentres somos gratuítos, somos útiles. Despois, se te vin, non me lembro.

Neste artigo publicado por Xosé Manuel Pereiro no Faro de Vigo do 27 de xullo de 2011 danse as claves do noso proceder nos últimos anos. Aínda que pareza un pouco retranqueira, no fondo agocha verdades como puños, iguales ca aqueles perçebes do Currás...

Carta pública a un veraneante

Xosé Manuel Pereiro

Estimado veraneante: en primeiro lugar, desculpe polo idioma, pero os sitios onde veraneaba de pequeno enchiámolos os de Lugo e onde veraneo agora están inzados de ourensáns. Por outra parte, a cultura nunca estorba e os idiomas non son ás cabezas como os coches ás prazas de garaxe, que cabe un e ao meter o teu non cabe o da parella. E a maiores sempre lle pode pedir a alguén que llo traduza, no que pode ser o comezo dunha fermosa amizade. Indo ao gran: os indíxenas non temos culpa do clima. Nin siquera os que apreciamos a biodiversidade meteorolóxica, matíces os climáticos ou para dicilo claramente, temos un limiar de tolerancia solar baixo.
Dígollo porque nestes días levo escoitado, dirixidos a camareiros ou amigos, improperios tipo: "Eu con este clima non volvo por aquí". E non porque me dedique a poñer a orella, senón porque ese tipo de afirmacións fanse urbi et orbi (isto é latin, non galego), altas e claras, para expresar firme e radicalmente ou descontento ontolóxico. E de feito, a maiores do camareiro ou os amigos receptores directos, sempre hai nas proximidades indíxenas ou forasteiros que cabecean en sinal de aprobación e solidariedade co queixoso. Entendo o drama de quen paga un diñeiro que a min paréceme máis que considerable no aluguer dun cerco non que durmir despois de estar todo ou día na praia para logo telo que converter en campo de concentración de nenos en irredutible estado de excepción vacacional. Pero insisto que nós –os de– aquí non temos a culpa, e na nosa defensa teño que dicirlle que fixemos todo ou posible para que se sinta cómodo.
Mesmo queimamos bosques a moreas para, entre outras razóns máis difíciles de explicar, desertificar un pouco e tentar reducir non posible o grao de humidade. Pero sobre todo, no que de nós depende, de sempre facemos o que podemos. Hai unha chea de anos, os habitantes dous lugares mariñeiros pasaban os veráns refuxiados nos baixos das casas, para deixar sitio nas partes máis nobres (das vivendas, quero dicir) aos turistas. Xa sei que era por cartos, non por hospitalidade pura, pero xa me dirán doutros sitios onde tanto se esforzasen. Tamén se estendeu o costume social de ver mal expresarse en público en vernáculo, como se fose un método de excluír ao convidado, afectáralle a conversa ou non. Inventamos festas ou trasladamos de época as que había. Mesmo, por se estrañaban, desenvolvemos usos gastronómicos esferolíticos, como a parrillada de mariscos e ou pescaíto, ata o caldo en agosto. E slogans rozando o ridículo como "A Marbella galega" ou "A Sevilla galega". Como resumía hai anos nada menos que unha campaña oficial do noso goberno, "Hai que tratalos ben, para que volvan".
E mesmo alicatamos a costa para que tiveran vivendas en propiedade. Xa sei que dirán que era ganancia para todos, pero non para todos-todos. Érao para quen transformaba unha leira en solar e para quen vendía os pisos, pero hai que dotalos de equipamentos e servizos como se estivesen habitados todo o ano, e en casos como ou do concello de Barreiros, as autoridades  esqueceron esixir que os puxesen os promotores, somos o resto dous cidadáns, solidarios forzados, os que temos que pagalos. E non é que nos moleste ou asuste ter barrios fantasma once meses ao ano, é que os prezos do mercado inmobiliario, e mesmo a edificabilidade, quedan afectados de forma que dificulta grandemente as posibilidades dos indíxenas de facerse cunha vivenda.
Así que desculpen e volvan o ano que vén, a ver se damos argallado algo. Malo será.

O conto da investigación.

Publicada o 26 de xullo de 2011. En Xornal.com e Faro de Vigo.
Autoría: Julio Rodríguez López. Ourense

Bos días, presidente Feijóo. Este fin de semana vímolo entregándolle a medalla de Galicia a un investigador, e eu pregúntome, ¿non está a ser vostede un pouco hipócrita? Porque está vostede entregando un premio a un campo do coñecemento que por outra banda está a deostar. Este preciso ano 2011 no que vostede entrega premios á investigación e se saca fotos cos agraciados, á súa vez fulminou completamente o plan Incite de Galicia para a investigación, o único plan de investigación que existiu nunca na nosa comunidade e que estaba a nivel en canto a organización, planificación e potencial do que están outros plans similares en países como Reino Unido, Francia ou Alemaña, países onde o número de premios Nóbel deixa nun lugar totalmente ridículo a España, e non digamos a Galicia. Así que vostede cortou de raíz calquera posibilidade de que alguén poida facer investigación en Galicia. Si, é así, porque grazas a vostede moitos expedientes excepcionais, doutoramentos cum laude, experimentados investigadores con publicacións relevantes en revistas de prestixio internacional, relatorios en congresos mundialmente coñecidos, colaboracións coas universidades máis prestixiosas do mundo, ímonos de aquí. Ímonos ao estranxeiro porque nos dan traballo, porque alí recíbennos cos brazos abertos e case nos poñen unha alfombra vermella para que entremos nos seus laboratorios. Porque alí dannos proxectos, porque alí dannos futuro, e ademais alí cren niso. Mentres tanto, vostede aquí cauteriza completamente calquera indicio de innovación e desenvolvemento. Por favor, non insulte a nosa intelixencia, non sexa hipócrita. Comprométase con Galicia e deixe de dar discursos baleiros, porque se non o próximo en saír na foto connosco os investigadores e beneficiarse das nosas achegas non será nin vostede nin as súas amigotes, serán Barack Obama, Nicolas Sarkozy, Angela Merkel ou David Cameron.

Os intercambios de libros

María Belén Pérez

Oleiros, A Coruña . Xornal.com

Este curso puxemos en marcha un sistema para reciclar, compartir e aproveitar os libros de texto entre os alumnos do noso colexio, sito nas aforas da Coruña. Os alumnos que queren participar (voluntariamente) donan os libros do curso que remataron e solicitan libros do curso ao que promocionan. E teño que decir que a experiencia resultou moi positiva. Neste intercambio participaron casi unhas 100 familias, cada unha recibe (de media), 3 libros; se poñemos que por media un libro custa 25 euros, supoñemos que con isto conseguimos un aforro de 7.500 euros. Ademais do aforro familiar hai que ter en conta o sentido ecolóxico do proxecto: casi 100 millones de árbores son abatidos cada ano para abastecer de papel e cartón aos españois. Gustaríanos, dende a nosa ANPA, conseguir que isto se repita ano tras ano e incluso se mellore. Dá moita mágoa ver os libros de texto pechados nos armarios porque ningúen quere tiralos, pero que realmente ninguén volve a usar. Este é tamén un chamamento á Consellería de Educación para pedirlle que dende alí promulguen tamén algún tipo de medidas parecidas a ésta nesta época de crise e que apliquen un pouco de esa austeridade da que tanto falan. )

Os cartos para a ensinanza

Marién Moldes. (O Barco. Ourense)

23-07-2011. La Región-

Hai uns días recibín unha carta do Conselleiro no que se me facía louvanza polo meu esforzo na miña tarefa académica e se me pedía poñer algo máis da miña parte para superar esta fenda que abriu a crise na nosa Terra. A verdade que xa me parecía que fixera dabondo durante toda a miña traxectoria, e máis aínda pensando en que reduciran o soldo, as pagas extras, pero se iso ía beneficiar aos meus veciños en paro, pois a calar. Fun polo cole para recoller os libros que me faltaban para preparar o vindeiro curso e o director contoume unha película, ao que non me quedou máis que respostar:

-ESTARÁS DE BROMA?, -DIXEN EU-.

-Pois non, -dixo él-. Van xuntar os cuartos.
-Pero si hai dous diagnósticos de hiperactividade, un déficit de atención e os dous con discapacidade física e psíquica por riba do 50%.

-E que, iso non conta e máis si son repetidores. Están dentro da lei ata o 10% máis do límite que son 25, así que aínda poden meter medio máis en cada curso.

-Haberá que avisar para que non se matricule ningún a maiores, eu non soportaría ver polos corredores a medio alumno para A e medio para B.

Hei de confesar que ao principio sentinme aldraxada, pero deseguida reflexionei e xustifiquei toda esta empresa. A verdade que si nós non facemos un esforzo coma este, de onde van sacar os cartos necesarios para poder subvencionar tantos centros privados como o Miraflores, ou Guillelme Brown da capital, eses que darán aos futuros dirixentes de empresas, bancos, presidentes, conselleiros... Habemos arrimar o ombreiro para non quedar atrás, porque ninguén pensaría que dun centro como o noso pode saír xente tan eficaz, pero se nos pasamos o curso ensinando valores de cooperativismo, compañeirismo, integración, xenerosidade…estamos a crear alumnos con perfís ben claros, os que os posibilitarán para engrosar as filas do voluntariado, o proletariado, certos escalafóns do funcionariado…en fin todos os acabados en ado como encadeado.

Quedou ben claro que é preciso facer un esforzo conxunto. O que non me está claro é o do tempo, tantos labregos a queixarse da seca, e logo de onde sairá esta chuvia miúda que está a enchoupar a uns si e a outros non? Ha escampar oh, ha escampar. Feliz verán! Durmamos o soño dos xentís.

A xornada laboral dos mestres

José Gómez Penas

Publicada o sábado 23 de xullo de 2011 no Faro de Vigo.

Na carta escrita por Brais Alonso, este afirma que os mestres protestamos porque en lugar de estar 21 horas no centro de traballo imos ter que que estar 25. Paréceme que, do mesmo xeito que outros moitos, descoñece que a xornada laboral semanal dun mestre é e será de 37,5 horas, das cales permanecerá un mínimo de 30 horas no seu centro de traballo (das cales 25 serán lectivas).
Os mestres non só estamos en clase con alumnos, senón tamén preparamos clases, corriximos exercicios e exames, dinamizamos as bibliotecas escolares, formámonos en novas tecnoloxías (Abalar...), realizamos proxectos de formación en centros e grupos de traballo, realizamos múltiples papelorios que nos impón a Administración (gratuidade de libros de texto, avaliacións diagnósticas, programacións didácticas, elaboración e revisións de proxectos educativos de centro e proxectos curriculares, informes individualizados de alumnos, adaptacións curriculares a alumnos con necesidades educativas especiais), asistimos a reunións de claustros de profesores, equipos de ciclo, atendemos a pais, formámonos con novas tecnoloxías, etcétera.
Obviamente, o tempo non dá para todo e tamén dedicamos, do mesmo xeito que Brais, moito tempo de sábados e domingos para realizar tarefas relacionadas co noso traballo. En moitas ocasións, traballamos bastante máis de 40 horas semanais.
Este incremento de horario lectivo suporá a redución de horas a outras actividades e, por tanto, non se poderán realizar, cun mínimo de calidade, actividades tales como dinamización de bibliotecas escolares, participación en proxectos con novas tecnoloxías (Abalar), impartición de materias nun idioma estranxeiro (prazas bilingües,...). Ademais, este incremento provocará unha gran perda de postos de traballo e unha diminución da calidade, posto que a consellería non cubrirá moitas das baixas do profesorado e, por conseguinte, moitos alumnos estarán atendidos por múltiples profesores que teñan ocos nos seus horarios, pola ampliación deste horario lectivo, privando aos nenos máis pequenos dun profesor estable.
En definitiva, os principais prexudicados con esta medida serán os alumnos, ademais dos mestres que quedarán no paro, e, que, polo que insinúa Brais Alonso, as súas protestas denotan unha falta de vocación (opinión que, obviamente, non comparto).

¿OPOSICIONES A MAESTRO/A O TIMO?

1. 
   

   Autora do comentario:

   Marina Rubio

   Localidade:

   Narón

   Data de publicación:

   Venres 22 de xullo de 2011. La Voz de Galicia.

   Después de un año entero preparando las oposiciones para educación infantil, quien me iba decir a mí que la Xunta me timaría de esta manera, a mí y a miles de personas. Miles de preguntas asaltan mi cabeza: ¿Por qué no podemos conocer los criterios de corrección reales?; ¿Por qué algunos tribunales cambiaron las notas a su antojo, poniendo como excusa que se debía a errores informáticos?; ¿Por qué no podemos conocer la nota real de cada prueba?; ¿Por qué hay tanta diferencia de notas entre este año y el año pasado? etc.
   Mi caso personal es el de pasar de un 9,24 en las oposiciones de 2010 a un 6,44 en 2011. Aún así me siento realmente afortunada por la nota ya que otra gente no ha pasado del 5. Cualquiera podría decirme: Pues lo que te ha pasado es que te ha salido peor el examen. Me gustaría decir que es así, pero no es la sensación con la que salí de la oposición. Aunque ya en el último examen (y viendo notas de los tribunales de días anteriores), salí con el pensamiento de que ya estaba todo el pescado vendido, por una serie de razones. Primera: mi tribunal me saca 10 min antes de la encerrona (a mi parecer eso podría considerarse hasta ilegal). Segunda: al entrar en el aula y comenzar la exposición, caras de indiferencia. De todo lo que dije anotaron únicamente un par de cosas (eso otros años no pasaba), mi programación la tenían delante por tenerla, porque ni la miraron. Me consta que no soy la única a la que le ha ocurrido algo parecido.
   Ya desde el Facebook y en blogs se está denunciando todo lo que está pasando con las oposiciones, tanto en infantil como en primaria. Por supuesto aún no se ha escuchado nada desde la Consellería, nadie está dando la cara. Espero que por lo menos que toda la gente descontenta denuncie su caso y por lo menos que se nos escuche, por que todos nosotros hemos pagado unas tasas a la Xunta para tener un proceso de oposición supuestamente justo, y no esta tomadura de pelo. Muchos de nosotros nos hemos esforzado durante mucho tiempo, hecho sacrificios tanto económicos como personales, para que al final ocurra algo así. Opino que una de las razones de estas calificaciones tan bajas sea que, así prácticamente no entrará gente en la lista de interinos, puesto que este curso gente con un 9 y pico entramos en el mes de mayo.
   Así que visto como está la situación en Galicia, a los jóvenes no nos queda ni la opción de acceder a un puesto de trabajo opositando. Me gustaría saber que va a ser de muchos nosotros.

EL CINISMO DE LOS COLEGIOS CON "EDUCACION DIFERENCIADA" QUE QUIEREN SUBVENCIONES NO DIFERENCIADAS.

1. 
   

   Autor do comentario:

   José Ignacio Fernández Rodríguez

   Localidade:

   Vigo

   Data de publicación:

   Venres 22 de xullo de 2011- La Voz de Galicia-

   Estimado Sr. Director: Me fascina la capacidad de algunos para ver la paja en el ojo ajeno y no querer enterarse de la viga de su propio ojo. Y me avergüenzo de haber tenido, alguna vez, algo que ver con la ideología de esa gente. esta reflexión viene a cuento de la carta que alguien de Salt (Girona) le ha dirigido a usted, Sr. Director, quejándose de la discriminación del Gobierno sobre los colegios que practican la "educación diferenciada". Entiendo que el tema es "muy sensible": tales colegios pierden jugosas subvenciones estatales. Pero, ¿qué es la educación diferenciada? Simplemente: discriminación por razón de sexo. Supongamos que un ciudadano tiene un hijo varón. Y que al lado de su casa hay un colegio que practica la educación diferenciada y sólo admite niñas. Ese ciudadano tendrá que mandar a su retoño a otro colegio, porque en ése no se lo aceptarán. ¿No es eso discriminación por razón de sexo? Yo veo que la retirada de las subvenciones a esos colegios es sólo una respuesta coherente a la discriminación previa que ellos hacen. Entiendo que un colegio privado puede admitir a quien quiera. ¿Quién se lo va a impedir? Es el derecho de sus propietarios. Pero al ejercer ese derecho, pierden otro: el derecho a recibir subvenciones oficiales, que son pagadas con los impuestos de todos. ¡Incluso con los de los padres cuyos niños se ven discriminados por esos colegios. Sería injusto que un padre cuyo hijo ha sido rechazado por ese colegio tuviera que contribuir con parte de sus impuestos a la subvención que el Estado otorgase a ese colegio. Ese padre tendría también derecho a decir que, si quieren mantener su derecho a impartir una "educación diferenciada", que les paguen la subvención los padres de los niños que "disfrutan" (?) de ese tipo de educación. Y, por si las direcciones de esos colegios lo ignoran, la vida NO hace ese tipo de diferencias: además de otras mezclas obvias (todos nacemos de un padre y una madre, aunque a algunos les repatee, y ahí no hay diferenciación) esos niños "diferenciados" de manera tan antinatural, cuando tengan que travajar van a tener que competir con otros del sexo opuesto. Y sería mucho mejor que fueran conociendo a sus competidores desde niños. Y mucho más natural. Estamos luchando -a través de las becas Erasmus y otras iniciativas- por intentar que los pueblos del mundo se comprendan y unos iluminados quieren "diferenciar" a los nativos de una misma región o nación y separarlos porque son niños los unos y niñas los otros. ¡Hay que ser cretinos... o cínicos! Pero, eso sí. ¡Que no les quiten las subvenciones!

En España fan falta máis funcionarios

Autor: Isidoro Graza Praza
Publicada o 21 de xullo de 2011 no Faro de Vigo.

Adxudícase ao ministro de propaganda nazi a frase: "Unha mentira repetida mil veces convértese nunha verdade". Pois ben, todos os días e por todos os medios estásenos repetindo que en España sobran funcionarios, englobando en "funcionarios" a todos os traballadores públicos; os datos reais indican xusto o contrario, o que non é óbice para que se siga repetindo.
Tomando como fonte os datos da OIT (Organización Internacional do Traballo) e os informes oficiais da UE (Unión Europea) temos que España ten un funcionario por cada 19 habitantes, igual que Alemaña (1/19); estamos por baixo de Italia (1/18), Francia e Bélxica (1/12); Finlandia, Letonia e Malta (1/9) e moi lonxe de Suecia (1/8), que encabeza a clasificación. Tamén contan con máis funcionarios por habitante Portugal, Holanda e outros. Se pomos as cifras en relación coa poboación activa os resultados son similares, España o 12,5%, a media europea o 16%, en Dinamarca chégase ao 28%.
Por outra banda, os que insisten en pedir menos servidores públicos fano ignorando, ou ocultando, conscientemente, cifras básicas. Segundo a Enquisa de Poboación Activa (EPA de xaneiro 2010), dos 2,6 millóns de traballadores públicos máis de 1,1 millóns traballan na educación e sanidade, que en España son públicas e de cobertura universal (100.000 máis traballan en universidades). Se sumamos as forzas e corpos de seguridade (300.000, incluídos os autonómicos), e outros servizos indispensables como Xustiza, Facenda e Seguridade Social (outros 100.000), o certo é que as posibilidades de recorte de persoal redúcense bastante. Hai que lembrar que en 2010 e 2011 só se vaia substituír un de cada 10 dos que se xubilen.

Tamén convén lembrar que a repartición é: o 25% traballa na administración local, o 52% en autonomías, o 22% na Administración central, e que un terzo deles teñen contratos precarios con soldos mileuristas.
Certo é que sempre se poderán recortar conserxes na Deputación de Ourense e algún cargo dos de confianza nas autonomías, pero non é menos certo que faltan médicos na sanidade, profesores no ensino, gardas civís e policías na seguridade, e moitos profesionais para a asistencia social, centos de miles no tema de dependencia e residencias, que deberían ser traballadores públicos. Por todo iso, e aínda que haxa que subir a presión fiscal (por exemplo ata preto da media da UE), eu son partidario de que haxa máis traballadores públicos.

Unha entrevista incompleta

Algún trasno se debeu meter nas máquinas da edición dixital do xornal "La Región" que borrou tódalas preguntas que a entrevistadora lle ía facendo a D. Argimiro Rojo Salgado, Presidente do Tribunal de Garantías da Universidade de Vigo. No texto publicado aparecen só as respostas, como se se tratasen de opinións sobre aspectos xerais cando a entrevistadora incidía en aspectos moi concretos da problemática da Universidade de Vigo, e tamén, da Consellería de Educación. Como mostra pode valer a última pregunta, tirada da edición en papel,  que deu lugar ao titular da noticia "AL CONSELLEIRO DE EDUCACIÓN LE PIDO UNA ACTITUD DIALOGANTE Y CON SENTIDO COMÚN"  e que transcribimos aquí literalmente:

- El conselleiro de Educación e Ordenación Universitaria, Jesús Vázquez, vuelve a estar en el punto de mira por la ampliación horaria del profesorado y la conversión de algunos institutos de secundaria en centros de FP. ¿Que opinión tiene sobre él?

 Entiendo que gestionar un tema tan importante como la educación en esta etapa tan complicada no es fácil, y supongo que se hace todo lo posible por gestionar y conseguir los objetivos para alcanzar la excelencia, pero las decisiones deberían ser siempre por consenso. Pido sentido común, actitud dialogante y, que si hay dificultades en el enfoque de los problemas, se busquen soluciones mediante el consenso. Siempre.

O que sempre dixemos nós. Sentidiño...que é o que cómpre... e falar coa xente...antes de lle causar prexuízos, sobre todo.

Servizo público indispensábel

Artigo de opinión publicado por Manuel Menor o 18.07.2011 no Xornal.com.

Por fin saíu alguén dicindo algo sensato: en educación non se necesitan novas leis, senón decisións concretas e realistas. Se a queremos mellorar sensibelmente –aseguraba o pasado día nove Rubalcaba- habería que dispor reforzos para os cativos con problemas, frear o abandono escolar e xestionar mellor os recursos. Tamén avogaba por unha selección dos profesores en certos aspectos similar á que os médicos acreditan exitosa no seu.
Como tendencia, xa é saudábel. O normativo parecía ser –por reiterada costume das sucesivas alternancias de goberno habidas desde a Transición, e abundante tradición desde a Lei Moyano- acreditar preocupación pola educación a golpe de BOE. Esa obsesión cubriulle o expediente a moitos ex-ministros responsábeis e aos seus gobernos respectivos, cando non por moito lexislar mellora necesariamente o sistema. Para conseguilo fan falta, efectivamente, políticas que incidan na realidade e bo é que se recoñeza nas estratosferas do poder político.
Pero haberá que ver até onde chega esta perspectiva para que non quede en expectativa oca. Xa sabiamos que as leis mellor intencionadas vólvense inanes se as maneiras de executalas as contradin Tamén nos ensinaron que hai pactos difíciles. Que o MEC pode seguir tendo licenza para o abandono de competencias ou exercitarse en que non se produzan disparidades tan desconcertantes como inxustas, un asunto nada anecdótico causante de múltiples distancias dunhas a outras partes do noso país en resultados educativos e de que se desvirtuaron de raíz elementos claves do sistema.
A estas alturas, xa aprendemos que nas políticas educativas mandan gobernos autónomos que non necesitaron leis para que aspectos vitais da educación se freasen en seco. Con decretos, circulares e decisións estratéxicas nos orzamentos, converteron a igualdade educativa en mera ficción para as clases populares e os seus fillos.
As reducións de persoal, a suspensión das tutorías, o aumento de horas lectivas aos profesores, son a moda en enxeñaría innovadora, con repercusión principal na escola pública: cousiñas concretas que hai que engadir a outras ben recentes do ano pasado e doutros anteriores, pois xa levan nisto varias lexislaturas. Insisto: non lles fai falta ningunha lei; sóbralles co regulamento, como aprenderon dos seus antepasados canovistas.
En consecuencia, se non se avanza máis aló, a mellora educativa seguirá relegada aos voluntarismos e a un fundamentalismo inmisericorde con quen máis a necesiten. Se non logran convencer a outras forzas políticas, sobran indicios para saber que todo seguirá igual.
Non nos enganemos: gran parte do problema é de cariz estritamente político. Por pouco aconsellábel que sexa dicilo así nun momento en que todos xogan ao trampantojo, xa me dirán que cambios se poden inducir se non se esixe aos implicados no sistema que acaten de modo práctico que a actividade educativa é un servizo público indispensábel -dito sexa para equiparar responsabilidades, en plan do ut deas.
Ou deixando intactos os gravames e sobrecustos que -polas relacións que o Estado queira soster co Vaticano- repercuten sobre o sistema en horarios e en persoal. ¡Atención ao guión desta serie inacabábel!

Selectividade, corrompida?

1. 
   

   Autora do comentario:

   Ana Cristina Vidal Blanco

   Localidade:

   Boiro

   Data de publicación:

   Domingo 17 de xullo de 2011. La Voz de Galicia

   No mes de xuño fun facer a selectividade a Santiago de Compostela, esa proba de acceso á universidade da que sempre se di que nela o anonimato está garantizado, xa que en ningún exame vai figurar o teu nome, senón que terás que poñer ti un código de barras que che identifica. Pode que isto sexa certo e que o corrector non chegue a saber nunca quen es, pero dende logo o anonimato colectivo, é dicir, como instituto, está lonxe de cumplirse, posto que na miña sala, non sei moi ben porqué, os exames foron separados por centros e mire vostede por onde, un deles era un instituto privado.
   Gustaríame que se algún membro da CIUG le isto me dese unha explicación convincente. Basta xa de amaños!

Os ordenadores do Abalar

De que serve entregar os equipos informáticos do Plan Abalar en novembro, co curso xa a piques de rematar o primeiro trimestre. A programación do profesorado vaise ao traste, o alumnado desorientado e (aínda que á Xunta parece que lle trae sen coidado, é a súa misión) o feito educativo público semella perder outro punto do pouco prestixio que lle queda. E mentras tanto, nos os pais que pensamos?

Autor: C. R.
Publicado no Xornal.com

Recortes en educación

 Autora: M. José Saíz.
 Lugar: Leganés. Madrid.
Publicada o 17 de xullo de 2011. El País.

No sé en qué momento alguien empezará a tener en cuenta y difundir todo lo que está pasando en nuestro sector. No digo que sea el único perjudicado, pero están llevando los recortes en educación, en nuestro futuro, hasta un extremo en que va a ser muy difícil volver atrás rápidamente, para evitar que los perjuicios que ocasionen sean menores que el beneficio que el recorte económico rápido pueda suponer.

La buena voluntad de los profesionales de la educación, con los que siempre se ha contado para lograr que los proyectos educativos públicos salgan adelante, ya sea en época de crisis (con recortes o congelaciones salariales, múltiples) o en bonanza, no va a poder suplir ya todos los golpes que está recibiendo de la Administración.

Escándalo nas oposicións de Galicia

1. 
   

   Autora do comentario:

   Marina

   Localidade:

   Pontevedra

   Data de publicación:

   Sábado 16 de xullo de 2011. La Voz de Galicia.

   Nadie va a hablar de las escandalosas notas que están poniendo en las oposiciones de magisterio en Galicia? Ya está bien de callar! Es hora de ponerse a hablar claro.
   Este año están suspendiendo a muchisima gente, dando notas super altas a los interinos y algún aprobado a los que aún no han trabajado (no es cuestión de llamar la atención) pero... con este movimiento tan extraño ya es cuestión de poner el grito en el cielo...que esperan que hagamos? Está claro que hay que cambiar el sistema desde ya, pero basta de callarse y dejar que todos hagan lo que quieran mientras la gente que realmente se ha preparado sacan notas que no se merecen.
   Sino me creen solo tienen que entrar en la pagina de la xunta oposicions y ver las notas; comprobareis que las notas mas altas se las están llevando los interinos mientras que el resto tienen notas que dan risa.
   BASTA YA! Que tenemos que hacer? Un movimiento 15M pero de oposiciones? Si es así se acabara creando porque basta ya de callarse.
   Manifestemonos señores, despues nos llevamos las manos a la cabeza viendo como está la educación?
   La educación empieza por una oposición limpia, sin pactos ni enchufes varios.
   Queremos una oposición sincera y la queremos YA!

Universidad de Vigo

11. 
    

    Autor do comentario:

    Manuel de la Bastida

    Localidade:

    Vigo

    Data de publicación:

    Venres 15 de xullo de 2011. La Voz de Galicia.

    
    
    Leo que en la universidad de Vigo el 80% del presupuesto se va en mantener toda una retahíla de cargos, al parecer y segun el sindicato CIG, sin el menor beneficio académico. En ese mismo artículo me entero que hay doscientos profesores ocupando cargos de distinta índole y sin impartir ¡Ni una sola hora de clase! ¿Es que nos hemos vuelto locos? ¿O quizás tontos? No se me ocurre una situación ni lejanamente similar en la universidad privada; entonces ¿Porqué ha de convertirse la pública en una suerte de república bananera nepotista? No creo que en este país sobre dinero para tanto dispendio ni que el nivel educativo esté en unos niveles como para seguir consintiendo esto. Ahora que se conoce el despropósito, a ver si aparece un político con los suficientes redaños para denunciarlo, que va a ser que no.

Acabouse o choio

Pasos sen pegadas (Columna de opinión)

Ignacio Bermúdez de Castro 

Data de publicación:

Domingo 17 de xullo de 2011. La Voz de Galicia.

Os que nos alegramos de que a Constitución se cumpra escrupulosamente estamos de parabén, pois o artigo 14 da mesma, ese que di que todos os españois somos iguais ante a lei sen distinción de causa algunha, a partir de agora, vai ser un pouco máis crible. A matrícula universitaria deixa de ser gratis para o persoal non universitario de Educación, ou para os seus fillos, aínda que este columnista pregúntase por que non ocorre o mesmo cos traballadores das universidades galegas. ¿É que un funcionario de Facenda, ou os seus fillos, non tributan como todo fillo de veciño, ou un de calquera concello non pasa por caixa ano si e ano tamén para abonar o imposto de circulación dos seus vehículos? A desaparación desta absurda norma suporá un aforro de case dous millóns de euros ás tres institucións académicas galegas, o que nestes tempos que corren non é moco de pavo. Se hai algo que produce rexeitamento nun Estado de dereito son os agravios comparativos, e a exención do pago destas taxas é un tan grande como un templo centenario. O diñeiro que se recadará a partir de agora ten moitos buracos que tapar, pero ben podería dedicarse á creación de bolsas destinadas a que os máis necesitados poidan cursar estudos superiores, pois como están as cousas, calquera manda un fillo a estudar fóra de casa. Privilexios bananeros para un país no cal chegou a non porse xamais o sol e, asómbrense, que ata fai máis ben pouco xogou na Champions League da economía. Sabia frase a que di que «un é dono dos seus silencios e escravo das súas palabras».

¡QUÉ PAREN ESTO! ¡QUE YO ME BAJO!

1. 
   

   Autor do comentario:

   ALEJO FIGUEROA SOTO

   Localidade:

   CORME

   Data da publicación:

   Venres 15 de xullo de 2011. La Voz de Galicia.

   ¡QUÉ PAREN ESTO! ¡QUE YO ME BAJO!
   
   Decepción, indignación? ¿qué se yo? Yo, SÍ, me declaro culpable? soy ¡FUNCIONARIO! Aún más? soy DOCENTE y por lo que vengo observando de un tiempo a esta parte, de GALICIA. La profesión más vilipendiada, pero a la par la más envidiada. Nos han recortado el sueldo? el pueblo se contenta (los políticos dispondrán de más sueldo para sus? ¿chanchullos?). Nos suben los impuestos? el pueblo se contenta (los políticos disfrutan, se frotan las manos? la gente dice: ¡qué bien gobiernan!). No hemos creado la situación, pero nos llevamos la culpa de todos los males de este país? ¿Es posible que el PUEBLO crea que nosotros somos los verdaderos culpables? En este país hay muchísima gente más privilegiada que los funcionarios del Estado. Evidentemente no hay que negar la evidencia de que el trabajo es para toda la vida, pero ¿cuánto nos ha costado conseguirlo? Tres años de carrera para los maestros; cinco para los licenciados y unos pocos más para doctores y catedráticos. Años, todos ellos, de privaciones, sin sueldo y, viviendo de nuestros padres, sin poder derrochar la paga semanal que tenía que durar y no precisamente como las pilas que tanto duran. Esos que tanto nos vilipendian ya se sentían los dueños del mundo (dejaron de estudiar para trabajar, pues del estudio no iban a sacar nada). Mírense en su interior, no es mentira? eso pensaban? pero el mundo gira y, lo que antes era denostado hoy es envidiado. Nos costó? MUCHO, pero hoy aquí estamos, con la cabeza muy alta defendiendo una profesión que muchos de los padres aborrecen pero envidian. Nosotros NO podemos hacer trampas, nuestro sueldo es el que es. NO tenemos acceso a muchas ayudas (becas, libros, material?) porque se nos dice que rebasamos el umbral de la renta necesaria para recibir esas ayudas, pero, como seguimos pensando que alguna vez alguien tiene que cambiar esta situación, seguimos pidiendo. Todos conocemos gente, en este país, MUCHOS (y cada vez son más), que NO declara lo que realmente gana, pero que, sin embargo, solicita todo tipo de ayudas y se las conceden (ganando mucho más que cualquiera de nosotros). Ahora, este mes de junio también se suma a la lista de los listos la BANCA solicitando una comisión por guardarte un dinero del que no pides información más que de pascuas en viernes (NO lo vas a llevar para casa tal y como está el país). Juegan con tu dinero y, encima, solicitan que les pagues por disponer de un dinero que ES TUYO. Hoy, 15 de julio de 2.011, las Universidades Gallegas nos pegan la ¿última? puñalada trapera: a partir de YA hay que pagar las tasas universitarias? NUESTRO ÚLTIMO PRIVILEGIO y sin concedérsenos ayudas (familia con dos hijos universitarios? echen cuentas). Ah, se me olvidaba: el FUNCIONARIO que es cabeza de familia es el que trae el dinero a casa y, ya que ustedes todo lo saben, pregunten si lo que cobramos nos da para llegar a tener algo ahorrado? Cómo para tener que pagar, además una HIPOTECA. Cuando, de una vez por todas se detendrá nuestra humillación.

Cando chegue setembro

Autora do comentario: 

Inmaculada González Rodríguez

Localidade:

Ourense

Data de publicación:

Xoves 14 de xullo de 2011. La Voz de Galicia.

Manifestacións na rúa. Pitos, cánticos, bailes e rimas. Os sindicatos convocan ao profesorado que, indignado, acude á súa chamada. É final de curso e os nenos non saen perxudicados. Paréceme ben. Estamos nun país libre e todos temos dereito a expresar as nosas opinións, queixas e protestas de xeito público e expreso.

O que me preocupa é o que vai pasar despois. Cando chegue setembro e empecen as clases. Cando as folgas e protestas dos profesores vaian en detrimento dos cativos. Eles non teñen culpa de nada, pero pagarán os pratos rotos, como case sempre.

Penso que deberían pensalo un pouco e que tería que primar o beneficio dos cativos e non os intereses corporativos dos sindicatos, que xogan a erguerse das mesas de negociación

Sobra un modelo de ensino: o subvencionado.

Maltrato docente

Autor do comentario:

Modesto Rodríguez Centrón

Localidade:

Ventosela (Ribadavia)

Data de publicación:

Mércores 13 de xullo de 2011. La Voz de Galicia.

Querido columnista Clodomiro Montero e resto da cidadanía, sinto esa análise tan inxusta do labor dos mestres galegos. No ensino público non hai moito haragán indolente. Certo é que algún haberá. Pero nin son maioría, nin son máis que noutras profesións. Diferenciar neste tema entre ensino público e privado paréceme errado. O ensino público alberga á maioría dos nenos con necesidades, aos máis desfavorecidos e aos de procedencia estranxeira.  Isto supón un esforzo e unha carga de traballo maior que os centros que teñen unha tendencia elitista encuberta e son sufragados con fondos públicos. É tamén un erro moi estendido entre os alleos ao ensino, que o labor do profesorado remata coa súa carga lectiva. A maiores das 21 ou 25 horas de docencia, en primaria, temos 5 horas máis para preparar clases e materiais, desenvolver diferentes proxectos dinamizadores, atención a pais, reunións de ciclos, claustros, comisións de coordinación pedagóxica, consellos escolares e unha morea de actividades que en numerosas ocasións superan ese tempo de dedicación horaria. Ademais, fanse cursos de formación tanto dentro do colexio como nos centros de formación do profesorado ou vía internet. Sen esquecer o número de horas extra nas saídas didácticas e excursións que en moitas ocasións superan o horario lectivo. Tampouco debemos esquecer o traballo que xera a preparación de festivais, Entroido, Letras Galegas, revistas escolares... Esas horas sen docencia directa que agora nos quitan estaban a ser dedicadas a planificar un feixe de proxectos que poden desaparecer coa nova normativa. Comparto a idea de que coa baixada da natalidade sobra un modelo de ensino. O subvencionado. Nunca entendín que se puidera facer negocio coa educación. Esta Consellería vende como calidade o incremento de carga lectiva. Di que o fai para que haxa máis horas de apoio a alumnos con necesidades sería así se non estivera suprimindo mestres en múltiples centros. Ademais, suprime mestres de Pedagoxía Terapéutica, encargados de facer unha boa parte deses apoios, pois son os que máis formación teñen para realizar ese labor. Se o obxectivo da Consellería é mellorar a calidade do ensino en Galicia, por que permite que o profesorado provisional e interino imparta Especialidades para as que non ten formación. Por que nas ratios de alumnos por aula non contan os que repiten curso. Por que non lles importa que parte do noso tempo de docencia o malgastemos en coidar as entradas e saídas dos alumnos transportados, cando iso o podía facer persoal laboral sen formación pedagóxica. Por que teñen aos equipos directivos sobrecargados con labores administrativos. Por que non cobren as baixas do profesorado de menos de 15 días de duración. Por que fomentan o servizo de catering nos comedores escolares cando é evidente que dan unha comida de peor calidade. Querido Clodomiro, que non te engane Jesús Vázquez. O noso veciño só se move por criterios de aforro. Con esta medida busca reducir gastos en detrimento da calidade do ensino. Apúntoche onde poderían reducir custos: nas infladas concesións de obras escolares. No transporte escolar, verdadeira mafia que cobra cantidades abusivas polo seu servizo. Por que establecen uns baremos tan altos que permiten que case todo alumnado galego coma gratis nos colexios a costa do erario público. Velaquí un feixe de flores que cheiran a podre e che invito a estudar, xa que decidiches internarte neste xardín. Un afectuoso saúdo dende a discrepancia.

Docencia de calidade

Autora: María Isabel Mouzo Ameijeiras
Publicada o 12 de xullo de 2011 en Faro de Vigo.

Señor conselleiro de Educación: 

Curiosa maneira ten vostede de entender a calidade. Para acadala, comeza por suprimir asesores nos Cefores, incluso pechar algúns deles e reducir as propostas formativas, sendo  esta é unha das vías pola que os docentes nos poñemos ao día, formámonos e preparámonos para impartir docencia con máis calidade.
Logo toma medidas unilateralmente, considerando que non temos voz nin representación sindical (aínda segue a ser un dereito, non e? ), como se fan as leis e tómanse as decisións nos rexímenes onde non hai representación parlamentaria.
Se cadra pensa que se nos sentimos ninguneados e temos que traballar máis horas e realizar tarefas non pedagóxicas, renderemos máis. Estará vostede a falar da relación calidade-prezo? Non pode deixar de resultarme curioso que ignore que ata as multinacionais máis rabiosamente capitalistas saben que a súa produción mellora canto máis coidados e ben tratados están vos seus empregados (que, en definitiva, son os que producen). Todo isto sen deixar de mencionar que para ter beneficios hai que investir (falando en termos empresariais, que é ao que queda reducido todo co neoliberalismo responsable da"crise").
Xa, para rematar de facernos medrar a autoestima, tenta convencernos do boa que é a lei de convivencia. Mire, a algúns de nós non nos interesa que se nos respecte só por ter ou cartel de autoridade. Curiosa maneira de confundir ou respecto co medo. Este tipo de "respecto" tamén me fai lembrar os rexímenes autoritarios. Para mín, o respecto non se pode impoñer, é un valor no que hai que comezar por dar exemplo.
Non sei..., nós teremos algo que dicir, non? Eu interpreto que se vostede  me envía un correo electrónico de xeito individual e persoal, estará aberto a ler a miña resposta sincera. Ou terei que calar e admitir tamén que a súa consellería ten unha curiosa maneira de contar, ou é que se enlea coas porcentaxes?... porque... mirou menos do 10% dous 15.000 convocados nunha mobilización onde todos os que estivemos sabemos que había cando menos 8.000. O que me resulta máis curioso é que a totalidade da prensa escrita ten reporteiros que se  enganan coas porcentaxes na mesma proporción que a consellería… Seguramente non gozaron dun ensino de calidade como o que se pretende conseguir dende a Administración.
Sen máis, despídome de vostede agardando a súa dispoñibilidade a escoitar as respostas dos que tentamos facer un traballo de "calidade" no día a día.

Máis réplicas ao Sr. Conde-Corbal.

 MENOSPREZO AOS DOCENTES.
Autora: Paula Barbeito García (Sigras. A Coruña)
Publicada o 10 de xullo de 2011 en La Región.


Segundo a súa columna de opinión, publicada por este diario o día 3 de xullo, o señor Conde-Corbal acusa ós profesionais do ensino de estar en pé de guerra, e non a pé de aulas, dicindo ademais que mentras facemos a protesta estamos de festa. Pois ben, quixera darlle réplica a este señor, xa que consideramos que os docentes estamos sendo menospreciados e humillados de xeito continuo polo actual Goberno e pola sociedade en xeral.

En primeiro lugar, quixera dicirlle que moitos de nós, docentes, profesionais do ensino, profesores, mestres ou educadores, como teña a ben nomearnos, non estamos vacacionando, ou de festa, como di o señor Conde-Corbal. Moitos de nós aproveitamos estes meses de verán para formarnos: cursos no estranxeiro para perfeccionar idiomas, sobre novas tecnoloxías e o seu uso levado á aula. Outros tantos están opositando, e non por ter a opción dun traballo estable, senón pola ansia de transmitir, de cambiar cousas, por pura vocación. Moita xente está estes días pasando as probas de acceso á función pública do ensino non universitario. Son xente que está moi preparada para enfrontarse ás aulas, con ganas de traballar, de introducir unha metodoloxía novidosa no proceso de ensino-aprendizaxe, de facer que os alumnos e alumnas descubran un novo xeito de ver a educación, que descubran as súas ansias de saber máis, e non quedarnos en meros transmisores de coñecementos.

En segundo lugar, quixera recordarlle ó señor Conde-Corbal que está demostrado que a docencia é unha das profesións que máis estrés acarrea, xunto coas profesións da rama sanitaria. Segundo o psicólogo Guillermo Ballenato Prieto, o docente enfróntase diariamente cun elevado número de alumnos e alumnas cun tamén elevado grado de desmotivación e desinterés, ademais de todos os conflictos e problemas de conducta ós que temos que dar solución e intentar cambiar, cousa que non sempre se consegue. Ver que o teu traballo e esforzo non dá os seus froitos, é algo frustrante. Que o esforzo en buscar unha metodoloxía máis dinámica e activa na aula o único que provoca é que se impliquen aínda máis os que xa estaban implicados. Se hai sorte, pode que 'pesquemos' a algún máis, e que lle entre a curiosidade de saber de que estamos a falar.

Carta a un compañeiro docente.

1. 
   

   Autor do comentario:

   Jose Antonio Pazos Pazos

   Localidade:

   Marín

   Data de publicación:

   Sábado 09 de xullo de 2011. La Voz de Galicia.

   Estimado compañeiro docente Conselleiro (dous puntos)
   
   
   Quero dende esta carta disculparme con vostede pois desde unha reflexión profundamente errónea, coidei que vostede e o goberno que vostede, compañeiro, representa, pretendían nin mais nin menos que erradicar da face desta nosa terra galega o servizo público de educación. Polas "sinais de fume" que me ían chegando cavilei ca falta de recursos á que a Xunta nos ten sumido desde hai un tempo, o desprestixio da profesión que desde certos medios se está levando a cabo e aos que vostede con celeridade saíu ao paso, e a preeminencia que o seu goberno lle está dando á privada e a concertada sobre a educación pública eran pasiños nun maquiavelico plan de rematar (en tódolos sentidos) coa educación pública. Como son bo cristián e sei que se peca tamén de pensamento pídolle públicas disculpas. Vostedes é certo que non pretenden isto.
   
   
   Sabe que foi o que me fixo cambiar de idea, pois que vai nada no colexio no que estou, viñeron dous pais a matricular ao seu neno autista, rebotados dun colexio concertado cercano (mantido cos mesmos cartos cun público), onde o seu pai fora alumno, aos que suavemente (os pais dixeron co compañeiro PT dese centro) fixeron desisitir de matricular ao neno "pois no contaban cos medios cos que poderían contar na pública, para atender ao neno". Os medios cos que contamos nós, ben os coñece vostede, compañeiro docente Conselleiro: voluntarismo, dedicación e unha morea de imaxinación para sortear as pedras que se nos están poñendo tódolos días. Mentres a nós as diferentes calidades deste neno con nomes e apelidos enriquécenos, a outros entorpecelle a súa porcentaxe de resultados.
   
   
   E falando de porcentaxes vai xa moito que nun colexio privado privado de Pontevedra emitían no diario da cidade estes resultados no selectivo: 100% de aprobados en Barcelona , 100% de aprobados en Madrid (estas duas cidades saén do meu cacumen, Madrid era seguro, pero como exemplos valen) e 90% de aprobados en Pontevedra. Unha de dúas ou os galegos eramos mais parvos ou sería que como o sacaron en Pontevedra non se podía esaxerar tanto non fose que se queixasen os que suspenderon.
   
   
   A outro compañeiro que escribiu unha carta antes ca min, vostede leva 23 anos no corpo i eu 47 no meu (as experiencias extracorporeas inda non están demostradas científicamente), asegúreme vostede que traballando 8 horas mais os meus alumnos van obter mellores resultados i eu alá vou. Vostede con 23 anos no corpo nunca oiu que mais vale pouco e ben que moito e mal. E non me veña con contos de vixiar saídas de autobuses e blah, blah, blah, se ata o Compañeiro Docente Conselleiro recoñeciu que xa se facía.

Publicada a orde de 24 de xuño pola que se ditan normas para adxudicación de destinos provisionais

Ata o 26 de xuño poderán solicitar destino os nosos compañeiros desprazados por falta de horario no centro receptor (IES As Lagoas).

Pode consultarse o texto da orde aquí.

A petición ha facerse a través da páxina www.edu.xunta.es/cadp

Sorte, compañeiros.

Un mestre...diferente.

1. 25 horas lectivas. Pero, ¿de que nos queixamos?

   Autor del comentario:

   Uxío Potel Touceda

   Localidade:

   Ponteareas

   Data de publicación:

   Xoves 07 de xullo de 2011. Publicada en "La Voz de Galicia"

   Son mestre de Educación Infantil, antes chamado preescolar. Fai 23 anos que aprobei as oposicións e empecei a exercer como tal, tanto en colexios daquela chamados de EXB coma en Escolas Unitarias. Despois de ler as manifestacions con "ameazas" veladas por parte de máis dun sindicato sobre a conflictividade que pretender "promover" para o mes de setembro nos podo máis que amosa-la miña indignación como mestre, considerandome parte dun colectivo mimado e que ca que está caenda só a "craneos privilexiados" se lles pode ocorrer promover protestas por ter que facer 25 horas lectivas semanais cando sempre o viñemos facendo agás dende a reducción a 21 horas por non se sabe que oscura razón: Obviamente pedagóxica non, e por exceso de traballo tampouco. A sociedade que está ahi afora, ainda estan a esperar que lle demos unha razón coherente pola que se nos reduxo a xornada lectiva a 21 horas fai agora 3 anos.
   Eu, tomeime a molestia de ler o DOGA para enterarme ven o que se nos está a pedir e, non vou andar con rodeos:Só se regula é o que os pais e nais nos veñen demandando dende fai moitos anos, e dicir: Que nos impliquemos non só na ensinanza, senón tamén na educación dos rapaces. Que saibamos quen é seu pai e sua nai, que saibamos quen ven a recoller ó rapaz ó colexio, que estemos atentos a si o neno sube ó autobús correcto, que avisemos se o neno non chega no autobùs, e sobre todo que velemos un pouquiño máis pola seguridade dos nenos, que non son só unha ratio, son persoas: eles nenos e nos mestres.
   Eu ainda lembro cando D. Antonio nos viña a buscar á de Tuno porque en vez de ir para a escola nos quedábamos a xogar o futbolín. Claro, esto foi fai 40 anos, e non pretendo voltar a eses tempos onde o mestre iba casa por casa si facía falla, pero entre eso e pornos a "chorar" por ter 25 horas lectivas á semana hai un abismo. Non serve a demagoxia de que "imos a ser responsables do que lle pase ó neno fora de horario laboral e cousas polo xeito", calqueira que se moleste en ler o DOGA verá que non é asi, e ademáis hay un ponto de obviedade: Aqueles mestres que xa teñen as horas lectivas cobertas nin se verán afectados, pero si un mestre ten 17 horas lectivas á semana, coido que é un privilexio que ás poida completar con "actividades complementarias" en vez de ter horas lectivas en dous colexios e terse que andar desprazando 10 ou 20 Km cada día para poder poder completar as 25 horas.
   ¡ Señores ! (lease compañeiros), cunha praza de funcionarios gañada con noso sudor, cun soldo chamémoslle decente, cun horario laboral tamén máis que digno e cunhas vacacións que a maioria dos cidadáns deste pais consideran indecentes coido que non está de mais recoñecer que non se nos está a pedir un esforzo que non poidamos nin debamos facer, polo contrario, se tivésemos un pouquiño de vergoña, que as veces nos falla, gardaríamo-las pancartas, daríamoslle unha palmadiña no lombo ós sindicatos que só aparecen cando poden sacar tallada e arrimariamolo hombreiro como están a facer a gran maioria dos que ainda teñen traballo neste país.
   Sei, porque o falamos de "ti a ti" que moitos mestres pensan esto mesmo, pero é moi triste que un compañeiro che diga: "Eu penso que é razoable e que non ten nada de excesivo o que se regula, pero eu na escola teño que estar calado ou darlle a razón a catro que intentan impoñela"
   Eso, antes, agora, e no futuro, sempre se chamará dictadura. Eu esixo o meu dereito a ser diferente.

Para que non haxa dúbidas...a xornada lectiva en secundaria.

Ante as declaracións do conselleiro e desmentido da Consellería (?) e, para que non haxa dúbidas, o que di a orde que regula os horarios lectivos do profesorado para o próximo curso, que vén de publicarse recentemente, no tocante ao horario lectivo de secundaria é o seguinte:

Artigo 4. Xornada semanal do persoal funcionario e persoal laboral que imparte as ensinanzas de educación secundaria, ensinanzas artísticas, de idiomas e deportivas.

1. A xornada semanal do persoal funcionario e laboral docente que imparte as ensinanzas de educación secundaria obrigatoria, programas de cualificación profesional inicial, bacharelato, formación profesional específica, ensinanzas artísticas, de idiomas e deportivas será de trinta e sete horas e medias, das cales dedicarán trinta as actividades do centro con presenza no mesmo. Destas 30 horas semanais, 23 serán de horario fixo no centro educativo. Destas 23 horas, 18 terán carácter lectivo podendo chegar ata vinte se as necesidades do centro así o esixe en función do profesorado dispoñible.

2. Nos centros que proceda, entre as 18 horas lectivas e as 23 de presenza fixa no centro incluiranse as gardas de recreo e para custodiar ao alumnado no período de tempo que transcorre desde a chegada do alumnado transportado e o inicio da actividade lectiva e desde que rematan as actividades escolares ata a saída do transporte escolar.

Artigo 5. Outras actividades computables como lectivas.

Nas ordes que desenvolvan os regulamentos orgánicos dos centros complementarase a regulación da xornada de traballo do persoal docente e determinarase que as funcións directivas e outras actividades teñen a consideración de lectivas, fixándose o número de horas ou sesións lectivas computables por esas actividades.

Agora cada quen, pode xulgar que "si hay necesidad" a consellería pode ou non decretar que o profesorado de secundaria cumpra vinte horas lectivas.

PRESENTAMOS A NOSA QUEIXA AO VALEDOR DO POBO.

Hoxe mesmo vimos de presentar a nosa queixa ao valedor do pobo. A argumentación principal fai referencia a actuación da Consellería de Educación neste procedemento obviando os trámites necesarios e causando uns prexuízos irreparables, tanto no profesorado, como no alumnado e en toda a comunidade educativa. Agardamos que o Valedor tome cartas no asunto e faga un informe ao respecto que puidera ter repercusión en posteriores actuacións que estamos preparando.

Cartas, cartas, cartas...

Autor: J.M. Garrido
(Ourense)
Publicada en "La Región" o 6 de xullo de 2011.

Sobre o asunto dos horarios, novas responsabilidades, etcétera, dos mestres de ensino primario e outros, quero comentar algo que 'esquecen' os responsables nas altas esferas deste ministerio ou consellería e que tratan de ocultar baixo a manta de 'mellorar a calidade educativa'e a tan manida crise. Por abreviar cito as seguintes: 

 

1) Non se pode falar de calidade cando se forza por medio dunha lei inxusta e irracional a ter nun aula de primeiro de primaria a 25 alumnos. As leis fanse a medida de quen as fai e baixo un  manto de legalidade pode ser inmensamente inxusta, separada da realidade e contravindo a suposta búsqueda da calidade educativa.

2) Non se pode falar de calidade educativa cando se suprimen postos de mestres, metendo un bocado enorme ó personal profesional e apto, demostrado por oposición e experiencia.

3) Non se pode falar de calidade cando os nosos soldos e condicións laborais, formativas, son cada día máis precarias suprimindo cursos de formación, facilidade de innovación e asistencia a centros para actualización.

4) Non se pode falar de calidade dun dereito público ganado con esforzo e loita cando se quita do público para engordar o privado ou chámelle... concertado. A educación non é un negocio, é un dereito.

5) Como calquera profesional doutra materia, os mestres están para ensinar, formar, educar e transmitir uns valores democráticos e de xustiza, tan mermados e pisados dende sempre e particularmente dende uns cantos anos; non somos gardiáns, nin todouso, igualmente que un xuíz non está na porta para dá-los saúdos da mañá. Para iso hai personal nos concellos, que sobran, e que tantas veces perden o tempo mirando cos brazos cruzados.

6) Un mestre é un funcionario do Estado, nunca dun partido nin goberno. Non suplicamos... máis ben esiximos o que nos corresponde por dereito, traballo, experiencia e lei.

E finalmente, os pais teñen moito papel nisto: non lles vaian reclamar ós mestres, que á fin son traballadores en contacto coa realidade social do medio, reclámenlles os órganos das instancias superiores que semellan vivir nun mundo afastado da realidade que pisamos os demais día a día (sendo ben pensados).

1. A verdadeira calidade do Ensino Público

   Autora do comentario:

   Alicia López Regueiro

   Localidade:

   Vigo

   Data de publicación:

   Martes 05 de xullo de 2011. La Voz de Galicia.

   Coa presente carta quero manifestar o meu total desacordo coas últimas declaracións do Conselleiro de Educación ós medios de comunicación.
   Dende o inicio da presente lexislatura fóronse implantando medidas que van en prexuízo do ensino público: supresión do sistema de préstamo de libros de texto, redución de cadros de persoal, supresión de unidades (infantil, primaria, bacharelato de adultos?), nova regulación da formación inicial e permanente do profesorado, e moitas máis que se poderían enumerar.
   A última, e tememos que non derradeira, é o incremento da xornada lectiva do profesorado, argumentada, dende os responsables da Consellaría coma unha mellora da calidade educativa. Nada mais lonxe desa pretendida calidade, polas seguintes razóns:
   - O consenso sempre é mais productivo que a imposición. No ano 2007 foi subscrito un acordo que daba resposta a unha mellora das condicións docentes no Ensino Primario, acordo asinado de xeito unánime pola Administración e representantes sindicais, que agora ven ser anulado .
   - A proposta unilateral da Consellaría de eliminar este acordo e incrementar o horario lectivo, e o xeito en que isto está a ser presentado ós medios afonda no desprestixio da función docente, dando a falsa imaxe de que é o colectivo de profesores o que se move por insolidarios intereses gremiais, sen querer facer un esforzo en tempos de crise. Ese esforzo xa o levamos facendo coa sobrecarga de alumnado nas aulas e cos progresivos recortes salariais. Non se trata de traballar mais ou menos horas, senón do drástico recorte no cadro de profesorado que deixará ós centros sen medios.
   - O acordo de xuño de 2007 permitiu no seu momento que o profesorado poidese atender no seu horario, ademais de á titoría cos pais e nais, á realización das dinamizacións da biblioteca, recursos TIC, convivencia escolar, mellora da calidade educativa e dinamización de programas internacionais. Aínda que so señor Conselleiro di que coa nova orde se queren implementar estes servizos o efecto vai ser xusto o contrario, e todos estes servizos quedarán en precario, xa que o profesorado terá a súa xornada lectiva ocupada exclusivamente en clases e gardas, degradándose o resto de actividades á categoría de non lectivas.
   - A proposta da Consellaría busca en última instancia reducir o cadro de persoal dos centros, co que se dificultarán os apoios, cando as necesidades educativas os requiran, ou as substitucións en caso de ausencia do profesorado responsábel. Situación que queda ben lonxe da mellora de calidade que se pretende anunciar cara os medios de comunicación.
   
   Alicia López Regueiro.Profesora de Bioloxía e Xeoloxía no IES de Teis (Vigo)
   

Máis cartas para o conselleiro.

(Obsérvese como na da Región se fixeron modificacións e falta o último parágrafo. Censura?)
Queremos dedicarlla a...
a Moncho Conde Corbal (sen acritude) polo seu artigo Educadores

Autor: José Gómez Penas. Sada. A Coruña.
Publicada en "La Voz de Galicia" 0 1 de xullo de 2011.

Estimado Conselleiro :

Usted me comenta en su carta que pasados los tiempos de bonanza, a todos los ciudadanos se nos debe exigir un importante esfuerzo de adaptación a la nueva realidad. Le quiero recordar que nosotros , los docentes gallegos ,durante los últimos años ,hemos contribuido , con congelaciones salariales y pérdidas constantes de nuestro poder adquisitivo, a esos tiempos de bonanza de otros , en los cuales llegamos a ser de los maestros peor pagados de España y en esa época de vacas gorda cobrábamos muchísimo menos que usted, ahora mismo , en época de vacas flacas? Nadie repartió sus cuantiosos beneficios con nosotros en esos tiempos de bonanza. Sin embargo, en época de crisis, tenemos que pagar los excesos de otros. Como usted sabe a los empleados públicos se nos rebajó el sueldo primero más de un 5 % y más recientemente un 15% de las pagas extraordinarias. No contento con eso usted saca una orden que provocará que los maestros gallegos seamos los de mayor carga lectiva de toda España y , eso sí, de los peor pagados de todo el país, alrededor de 1.500 euros anuales menos que la MEDIA de lo que cobran en España ( estamos entre las 3 comunidades autónomas que menos pagan a sus maestros) .

Además de ver disminuidos nuestros ingresos, usted va a conseguir que trabajemos 4 horas semanales lectivas más y a mayores 5 horas semanales más de permanencia en el centro. Este incremento de horario lectivo  además, va a hacer inviable actividades que estamos realizando los maestros, tales como dinamización de bibliotecas escolares, participación en proyectos con nuevas tecnologías (Abalar ,...) elaborando multitud de materiales didácticos interactivos, impartición de materias en un idioma extranjero (plazas bilingües,...). Todo esto irá en detrimento de la calidad de la enseñanza.

Por si fuera poco , realiza en los medios de comunicación una tremenda campaña de desprestigio de los maestros y miente descaradamente afirmando ,ante la opinión pública, que volvemos a aplicar la jornada laboral que hacíamos 4 años atrás. Recuerde que hace años, en Septiembre y Junio , tanto los maestros como los alumnos de Primaria tenían muchas menos horas lectivas que ahora y los docentes no teníamos el compromiso de dinamizar bibliotecas , recursos TIC , nuevas tecnologías tales como Abalar , lo que conlleva un tremendo esfuerzo y dedicación para formarse y elaborar materiales didácticos,...Tampoco teníamos funciones de cuidadores para llevar a los alumnos del transporte al centro.

¿Cómo tiene el descaro y la desfachatez de hablarme de la dignificación de la labor docente y de pedirme la máxima colaboración en la implantación de este horario laboral con medidas que , además, provocarán una gran pérdida de puestos de trabajo y una merma considerable de la calidad de la enseñanza?

Publicada en "La Región", o 4 de xullo de 2011.

Estimado conselleiro:

Comenta en su carta que pasados los tiempos de bonanza, a todos los ciudadanos se nos debe exigir un importante esfuerzo de adaptación a la nueva realidad. Le quiero recordar que nosotros, los docentes gallegos, durante los últimos años hemos contribuido con congelaciones salariales y pérdidas constantes de nuestro poder adquisitivo, a esos tiempos de bonanza de otros, en los cuales llegamos a ser de los maestros peor pagados de España y en esa época de vacas gordas cobrábamos muchísimo menos que usted, ahora mismo, en época de vacas flacas. Nadie repartió sus cuantiosos beneficios con nosotros en esos tiempos de bonanza. Sin embargo, en época de crisis, tenemos que pagar los excesos de otros. No contento con eso usted saca una orden que provocará que los maestros gallegos seamos los de mayor carga lectiva de toda España y, eso sí, de los peor pagados.

Además de ver disminuidos nuestros ingresos, usted va a conseguir que trabajemos 4 horas semanales lectivas más y a mayores 5 horas semanales más de permanencia en el centro. Este incremento de horario lectivo, además, va a hacer inviable actividades que estamos realizando los maestros tales como dinamización de bibliotecas escolares, participación en proyectos con nuevas tecnologías (Abalar,...) elaborando multitud de materiales didácticos interactivos, impartición de materias en un idioma extranjero (plazas bilingües,...).Todo esto irá en detrimento de la calidad de la enseñanza.

Por si fuera poco, realiza en los medios de comunicación una tremenda campaña de desprestigio de los maestros y miente descaradamente afirmando ante la opinión pública, que volvemos a aplicar la jornada laboral que hacíamos cuatro años atrás. Recuerde que hace años, en septiembre y junio, tanto los maestros como los alumnos de Primaria tenían muchas menos horas lectivas que ahora y los docentes no teníamos el compromiso de dinamizar bibliotecas, recursos TIC, nuevas tecnologías tales como Abalar, lo que conlleva un tremendo esfuerzo y dedicación para formarse.

PLENO DO CONCELLO. MOCIÓN SOBRE O PORTOVELLO.

 O que a curuxa viu no pleno do dia 1 de xullo e os xornais non contaron.

O primeiro día das vacacións, a curuxa dicidiu cambiar un pouco a súa actividade e non durmir pola mañá. Como é verán, todos os organismos están moito máis vivos e gustan de se manifestar tan pronto a luz do día aparece polo horizonte. A curuxa que sempre fai ao revés, nesta ocasión quixo facer como o resto dos mortais e viaxar cara o edificio máis nobre que hai na Praza Maior.

Había pleno por ser primeiro venres de mes e a curuxa acomódase no “poleiro” para ver o espectáculo dende a barreira e observar o que os representantes municipais fan cando se reúnen para falar e falar. Preside o salón un grande retrato do rei e unha pantalla grande de televisión onde se pode ler “Ourense, cidade wifi”. Que modernos, son estes gobernantes -pensa a curuxa-. Tamén hai moitas cámaras e... máis micrófonos ca persoas. Puntualmente os protagonistas van entrando e saúdan. O grupo máis ruidoso sitúase á dereita da presidencia, uns van diante e outros detrás como escoltando. Ao final entra o máis pequeno e saúda en voz alta: Buenos días, nos dé Dios.

Coma uns árbitros, entran os que se sitúan na presidencia e saúdan aos xogadores. Parecen seguros de si mesmos coma se xogasen na casa. Nas súas facianas reflíctense certos sorrisos de satisfacción.

O público tamén se sitúa “no poleiro”. Entre a xente hai algún exconcelleiro e dous policías acomódanse cerca da porta por se cómpren os seus servizos. Van ser expectadores dunha representación da manifestación do poder popular. A un pequeno movemento do concelleiro máis pequeno, unha voz escóitase polo baixo entre o público “o outro dando ordes, por detrás, coma sempre...”. Por detrás dos concelleiros, no salón colócanse seis ou sete xornalistas comodamente sentados e tres cámaras non perden nin sequera un xesto dos protagonistas.

O árbitro manda comezar o xogo. O primeiro en darlle un punteirazo ao balón será o Sr. Jácome que manda corrixir un erro que se produciu na acta anterior. O árbitro toma nota. Despois intervén outro concelleiro. Non é moi grande e ten barba branca. A curuxa non sabe moi ben o porqué, pero recórdalle a aquel ananiño do conto Branca de Neve, que lle chamaban Gruñón. Polo seu ton, parece enfadado, porque non o chamaron antes para reunirse, e... bérralle ao árbitro “Cando os que mandan perden a vergonza, os que obedecen perden o respecto”. Parece que lle gusta facer citas. O árbitro mándalle ao seu secretario, dar explicacións. O secretario explica e explica e mentres... os concelleiros aproveitan para ver os seus móbiles, atender as mensaxes e chatear...Que modernos, son estes gobernantes -pensa a curuxa-. Non perden un minuto. Algún destes aparellos acaban polo chan. Ao final todos votan o mesmo, e acabouse o primeiro acto.

Agora o árbitro manda comezar o segundo. Intervén unha concelleira loira que fala cunha voz un pouco engolada, demasiado enfatizada, nunha xerga retórica que á curuxa lle parece que só entende ela. Parece nerviosa...debe ser a primeira vez que intervén no pleno. O ton e excesivamente monocorde e tenso.

Dálle reposta nun ton garimoso e comedido o concelleiro que se sitúa xusto enfronte, na diagonal da concelleira loira. O ton é amistoso, conciliador, mesmo bondadoso...sitúase nun plano superior de ensinar ao que non sabe, mesmo ás veces parece que está dando unha lección... Á curuxa tamén lle recorda a algún dos personaxes de Branca de Neve, pero non sabe ben se situalo entre O Sabio, ou O Feliz. O ananiño das barbas brancas de novo lle retruca e rífalle ao Sabio pola súa actitude.

Outra concelleira, loira, pero menos, e máis delgada, quere un Concello “transparente” e explica que é o que se ten que facer para iso: publicar mensualmente na páxina web, os gastos que o Concello ten. O Sabio, explícalle que iso non é posible e dende o seu pedestal de sabedoría en ton paternalista ofrécese a darlle explicacións en privado, aínda que tamén aproveita para rifarlle “garimosamente” por usar a expresión “gastos desmesurados” que non pode admitir. Os do grupo do das barbas brancas queren o mesmo pero cada catro meses. Como na súa resposta O Sabio aludiu a outras institucións nas que gobernan os outros, o máis pequeno de todos, quere tomar a palabra para dicir que na “súa institución” dánselles as fotocopias dos expedientes a todos os deputados que as pidan...máis transparencia non pode haber. Agora establécese un campionato de “tranparencia” e a concelleira que senta a esquerda do árbitro, di que os do seu grupo xa eran “transparentes” hai moitos anos...mentres se explica, o pequeno vai rachando uns papeis que traia no peto, e outra concelleira colle o teléfono para atender unha chamada (sería moi urxente... -pensa a curuxa--). O árbitro pon fin a discusión e manda votar. A proposta será rexeitada.

Comeza outro acto. O protagonista será o das barbas brancas. Agora rifa polo cuartel de S. Francisco e a concelleira que se senta a esquerda do árbitro tenta calmalo dándolle uns papeis; pero estes papeis aínda o cabrean máis porque son doutra cousa (son da depuradora). Despois de moito discutir con outra concelleira que el chama Sota, pero que se apelida Soto, acaban todos votando favorablemente a moción con algunha pequena emenda. O mesmo que ocorreu coa da depuradora, so que neste caso o que tivo que dar as explicacións para calmar ao das barbas brancas foi o árbitro, dicíndolle que non escoitaba e non puña atención ao que se lle explicaba; por exemplo que non se pode poñer unha depuradora nunha montaña, o cal irritou aínda máis ao das barbas, porque xa o sabía, xa que segundo dixo gustáblle ir moito alí a escoitar o sermón. (?)

E chegamos ao acto que máis lle interesaba á curuxa. Era unha moción que levaba outra concelleira, neste caso de pelo loiro, pero rizado. Trataba, en resumo, de pedirlle ao pleno unha resolución para que os alumnos do Portovello, continuasen no centro un ano e, durante ese ano, establecer conversas cos afectados para chegar a solucións consensuadas. Despois dunha breve exposición do problema, con algunha valoración sobre a educación pública, recibiu cumprida resposta por parte doutra concelleira, morena neste caso, que vestía un cinxido vestido vermello e que sentaba a dereita do das barbas brancas. Como se a actitude do das barbas se contaxiase, comezou tamén rifándolle á concelleira que propuxo a moción. “Mal empezamos” -lle dixo- e imos votar en contra. Explicou que o que dicía a concelleira non era certo, porque os alumnos teñen praza no centro “As Lagoas” que está a menos de douscentos metros onde se crearán tres unidades máis; que os profesores non serán desprazados, que teñen praza en Ourense e poden ir a outro instituto, que o centro Portovello será un centro integrado orientado ao traballo e á empresa e que o seu partido opta polo emprego...A curuxa pensaba...Onde oín eu antes estes argumentos? Non sería no despacho de Rogelio Martínez?

A concelleira que propuña a moción, entristecida, tentaba convencer cun ton lastimeiro a outra que se vía arrogante e triunfadora. De novo, na réplica, cargaba máis as tintas... Onde estaba vostede cando lle descontaron os cartos aos profesores?...Nós queremos a participación dos pais, por iso acabamos de aprobar a Lei de convivencia e participación. Apoiamos aos alumnos, apoiamos aos profesores... O centro Portovello, vai ser un centro de referencia. Expresamos o noso total apoio ao profesorado do Portovello...

A moción foi aprobada con dezaseis votos a favor. E os que dicían que expresaban todo o seu apoio..., votaron en contra...

Neste intre os ollos de curuxa abríronse e acadaron unha dilatación esaxerada. A cabeza dáballe voltas arredor, coma se dun carrusel se tratase. Non podía saír do seu asombro...Acordou marchar canto antes daquel perigoso lugar. Afortunadamente topou unha fiestra aberta cerca do “poleiro” e dende a soleira da ventá aínda escoitou ao Jácome preguntarlle ao alcalde polo futuro tranvía de Ourense e ao das barbas brancas postularse para xefe da seguridade cidadá.

Camiño da sobreira, a curuxa ía pensando ...Quen lles fará os argumentarios a estes concelleiros?