Carta pública a un veraneante
Xosé Manuel Pereiro
Estimado veraneante: en primeiro lugar, desculpe polo idioma, pero os sitios onde veraneaba de pequeno enchiámolos os de Lugo e onde veraneo agora están inzados de ourensáns. Por outra parte, a cultura nunca estorba e os idiomas non son ás cabezas como os coches ás prazas de garaxe, que cabe un e ao meter o teu non cabe o da parella. E a maiores sempre lle pode pedir a alguén que llo traduza, no que pode ser o comezo dunha fermosa amizade. Indo ao gran: os indíxenas non temos culpa do clima. Nin siquera os que apreciamos a biodiversidade meteorolóxica, matíces os climáticos ou para dicilo claramente, temos un limiar de tolerancia solar baixo.
Dígollo porque nestes días levo escoitado, dirixidos a camareiros ou amigos, improperios tipo: "Eu con este clima non volvo por aquí". E non porque me dedique a poñer a orella, senón porque ese tipo de afirmacións fanse urbi et orbi (isto é latin, non galego), altas e claras, para expresar firme e radicalmente ou descontento ontolóxico. E de feito, a maiores do camareiro ou os amigos receptores directos, sempre hai nas proximidades indíxenas ou forasteiros que cabecean en sinal de aprobación e solidariedade co queixoso. Entendo o drama de quen paga un diñeiro que a min paréceme máis que considerable no aluguer dun cerco non que durmir despois de estar todo ou día na praia para logo telo que converter en campo de concentración de nenos en irredutible estado de excepción vacacional. Pero insisto que nós –os de– aquí non temos a culpa, e na nosa defensa teño que dicirlle que fixemos todo ou posible para que se sinta cómodo.
Mesmo queimamos bosques a moreas para, entre outras razóns máis difíciles de explicar, desertificar un pouco e tentar reducir non posible o grao de humidade. Pero sobre todo, no que de nós depende, de sempre facemos o que podemos. Hai unha chea de anos, os habitantes dous lugares mariñeiros pasaban os veráns refuxiados nos baixos das casas, para deixar sitio nas partes máis nobres (das vivendas, quero dicir) aos turistas. Xa sei que era por cartos, non por hospitalidade pura, pero xa me dirán doutros sitios onde tanto se esforzasen. Tamén se estendeu o costume social de ver mal expresarse en público en vernáculo, como se fose un método de excluír ao convidado, afectáralle a conversa ou non. Inventamos festas ou trasladamos de época as que había. Mesmo, por se estrañaban, desenvolvemos usos gastronómicos esferolíticos, como a parrillada de mariscos e ou pescaíto, ata o caldo en agosto. E slogans rozando o ridículo como "A Marbella galega" ou "A Sevilla galega". Como resumía hai anos nada menos que unha campaña oficial do noso goberno, "Hai que tratalos ben, para que volvan".
E mesmo alicatamos a costa para que tiveran vivendas en propiedade. Xa sei que dirán que era ganancia para todos, pero non para todos-todos. Érao para quen transformaba unha leira en solar e para quen vendía os pisos, pero hai que dotalos de equipamentos e servizos como se estivesen habitados todo o ano, e en casos como ou do concello de Barreiros, as autoridades esqueceron esixir que os puxesen os promotores, somos o resto dous cidadáns, solidarios forzados, os que temos que pagalos. E non é que nos moleste ou asuste ter barrios fantasma once meses ao ano, é que os prezos do mercado inmobiliario, e mesmo a edificabilidade, quedan afectados de forma que dificulta grandemente as posibilidades dos indíxenas de facerse cunha vivenda.
Así que desculpen e volvan o ano que vén, a ver se damos argallado algo. Malo será.
Dígollo porque nestes días levo escoitado, dirixidos a camareiros ou amigos, improperios tipo: "Eu con este clima non volvo por aquí". E non porque me dedique a poñer a orella, senón porque ese tipo de afirmacións fanse urbi et orbi (isto é latin, non galego), altas e claras, para expresar firme e radicalmente ou descontento ontolóxico. E de feito, a maiores do camareiro ou os amigos receptores directos, sempre hai nas proximidades indíxenas ou forasteiros que cabecean en sinal de aprobación e solidariedade co queixoso. Entendo o drama de quen paga un diñeiro que a min paréceme máis que considerable no aluguer dun cerco non que durmir despois de estar todo ou día na praia para logo telo que converter en campo de concentración de nenos en irredutible estado de excepción vacacional. Pero insisto que nós –os de– aquí non temos a culpa, e na nosa defensa teño que dicirlle que fixemos todo ou posible para que se sinta cómodo.
Mesmo queimamos bosques a moreas para, entre outras razóns máis difíciles de explicar, desertificar un pouco e tentar reducir non posible o grao de humidade. Pero sobre todo, no que de nós depende, de sempre facemos o que podemos. Hai unha chea de anos, os habitantes dous lugares mariñeiros pasaban os veráns refuxiados nos baixos das casas, para deixar sitio nas partes máis nobres (das vivendas, quero dicir) aos turistas. Xa sei que era por cartos, non por hospitalidade pura, pero xa me dirán doutros sitios onde tanto se esforzasen. Tamén se estendeu o costume social de ver mal expresarse en público en vernáculo, como se fose un método de excluír ao convidado, afectáralle a conversa ou non. Inventamos festas ou trasladamos de época as que había. Mesmo, por se estrañaban, desenvolvemos usos gastronómicos esferolíticos, como a parrillada de mariscos e ou pescaíto, ata o caldo en agosto. E slogans rozando o ridículo como "A Marbella galega" ou "A Sevilla galega". Como resumía hai anos nada menos que unha campaña oficial do noso goberno, "Hai que tratalos ben, para que volvan".
E mesmo alicatamos a costa para que tiveran vivendas en propiedade. Xa sei que dirán que era ganancia para todos, pero non para todos-todos. Érao para quen transformaba unha leira en solar e para quen vendía os pisos, pero hai que dotalos de equipamentos e servizos como se estivesen habitados todo o ano, e en casos como ou do concello de Barreiros, as autoridades esqueceron esixir que os puxesen os promotores, somos o resto dous cidadáns, solidarios forzados, os que temos que pagalos. E non é que nos moleste ou asuste ter barrios fantasma once meses ao ano, é que os prezos do mercado inmobiliario, e mesmo a edificabilidade, quedan afectados de forma que dificulta grandemente as posibilidades dos indíxenas de facerse cunha vivenda.
Así que desculpen e volvan o ano que vén, a ver se damos argallado algo. Malo será.
No hay comentarios:
Publicar un comentario