| |
Anxel Vence. Faro de Vigo. 12-08.2011
Unha concelleira do Concello da Coruña lamentou o outro día que as festas da cidade fosen "demasiado galegas", opinión da que facilmente se deduce que a condición de galego é prexudicial salvo que se administre en pequenas doses. Talvez sen pretendelo, a encargada municipal de Cultura do concello acaba de enriquecer o xa ancho catálogo de significados da lingua castelá no que toca a Galicia.
O uso do termo galego como cualificativo máis ben descalificador é, en efecto, todo un achado. Ata agora as festas podían ser aburridas ou amenas, populosas, desaboridas ou bulliciosas; pero a ninguén se lle ocorreu denigrarlas polo seu exceso de ingredientes galaicos. Grazas a este novo descubrimento semántico, o dicionario da Real Academia que equipara ao galego co parvo e o tartamudo poderá incorporar tamén farturas de galeguismo e as gallegadas en xeral como sinónimo de aburrimento.
A favor da innominada concelleira cumpre dicir que a súa opinión sobre o galego resulta bastante máis eloxiosa que a da deputada Rosa Díez, experta en tipoloxías galaicas. Díez adoita cualificar de galego no peor sentido da palabra –e mira que os ten malos– a todos aqueles políticos que por algunha razón non lle gustan: xa sexan os efectivamente galegos Rajoy ou Feijóo, xa o leonés Zapatero. A deputada vai por aí cun detector de galaicos que lle permite descubrir nun plis plas os trazos ambiguos, ladinos e escuros que converten en xente pouco de fiar aos naturais deste vello reino. E a calquera outro que, aínda sen selo, queira exercer de galego na escaleira.
Moito menos radical neste punto, a concelleira de Cultura limitouse a suxerir que o abuso do galego podería resultar prexudicial para a boa marcha das festas e seica doutras cuestións. Todo na súa xusta medida. Pódese ser un pouquiño galego pondo –por exemplo– un hórreo no chalé ou recitando o esconxuro da queimada cando veñen convidados, sen que iso afecte á reputación do que exerce de galaico en adecuadas dose. Outra cousa é querer galleguearlo todo, incluíndo algo tan universal e cosmopolita de seu como as festas locais.
A propia afectada quixo explicarse, aclarando que non ten nada contra o galego, lingua que sempre se falou na súa casa. O argumento lembra ao utilizado con frecuencia polos homófobos cando afirman que os seus mellores amigos son gais, pero tampouco hai por que privar á concelleira do beneficio da dúbida.
Choca un tanto, seica, que unha concelleira de aquí se vexa na obrigación de aclarar que non ten nada contra Galicia. Estas son cousas que se din con naturalidade nun país afastado de si mesmo como talvez o sexa o reino de Breogán para non poucos galegos. Seguramente custaría algo máis imaxinar a un concelleiro de Madrid, de Toledo ou de Bollullos do Condado aplicado á tarefa de afirmar que non ten nada contra España nin contra a rica lingua castelá. Será que nin sequera o obvio resulta do todo obvio neste estraño lugar que ás veces é Galicia.
O noso lado cómico descubrírano hai xa tempo en Latinoamérica, onde os chamados chistes de galegos chegaron a constituír toda unha categoría dentro do xénero. Para entendernos, os chascarrillos sobre a suposta falta de luces dos galaicos equivalen aos de "polacos" en Estados Unidos ou, por citar un exemplo máis próximo, a eses outros que teñen como protagonistas aos veciños de Lepe en España. Tanto é así que a miúdo son os mesmos e apenas varía a procedencia xeográfica das vítimas.
Agora que os chistes de galegos van perdendo forza alén do océano, bo é que os propios veciños deste país lles tomemos a substitución con ocorrencias tan felices como esa de o exceso de galeguidade das festas. Hai demasiado galaico solto. Mesmo nos consistorios.
O uso do termo galego como cualificativo máis ben descalificador é, en efecto, todo un achado. Ata agora as festas podían ser aburridas ou amenas, populosas, desaboridas ou bulliciosas; pero a ninguén se lle ocorreu denigrarlas polo seu exceso de ingredientes galaicos. Grazas a este novo descubrimento semántico, o dicionario da Real Academia que equipara ao galego co parvo e o tartamudo poderá incorporar tamén farturas de galeguismo e as gallegadas en xeral como sinónimo de aburrimento.
A favor da innominada concelleira cumpre dicir que a súa opinión sobre o galego resulta bastante máis eloxiosa que a da deputada Rosa Díez, experta en tipoloxías galaicas. Díez adoita cualificar de galego no peor sentido da palabra –e mira que os ten malos– a todos aqueles políticos que por algunha razón non lle gustan: xa sexan os efectivamente galegos Rajoy ou Feijóo, xa o leonés Zapatero. A deputada vai por aí cun detector de galaicos que lle permite descubrir nun plis plas os trazos ambiguos, ladinos e escuros que converten en xente pouco de fiar aos naturais deste vello reino. E a calquera outro que, aínda sen selo, queira exercer de galego na escaleira.
Moito menos radical neste punto, a concelleira de Cultura limitouse a suxerir que o abuso do galego podería resultar prexudicial para a boa marcha das festas e seica doutras cuestións. Todo na súa xusta medida. Pódese ser un pouquiño galego pondo –por exemplo– un hórreo no chalé ou recitando o esconxuro da queimada cando veñen convidados, sen que iso afecte á reputación do que exerce de galaico en adecuadas dose. Outra cousa é querer galleguearlo todo, incluíndo algo tan universal e cosmopolita de seu como as festas locais.
A propia afectada quixo explicarse, aclarando que non ten nada contra o galego, lingua que sempre se falou na súa casa. O argumento lembra ao utilizado con frecuencia polos homófobos cando afirman que os seus mellores amigos son gais, pero tampouco hai por que privar á concelleira do beneficio da dúbida.
Choca un tanto, seica, que unha concelleira de aquí se vexa na obrigación de aclarar que non ten nada contra Galicia. Estas son cousas que se din con naturalidade nun país afastado de si mesmo como talvez o sexa o reino de Breogán para non poucos galegos. Seguramente custaría algo máis imaxinar a un concelleiro de Madrid, de Toledo ou de Bollullos do Condado aplicado á tarefa de afirmar que non ten nada contra España nin contra a rica lingua castelá. Será que nin sequera o obvio resulta do todo obvio neste estraño lugar que ás veces é Galicia.
O noso lado cómico descubrírano hai xa tempo en Latinoamérica, onde os chamados chistes de galegos chegaron a constituír toda unha categoría dentro do xénero. Para entendernos, os chascarrillos sobre a suposta falta de luces dos galaicos equivalen aos de "polacos" en Estados Unidos ou, por citar un exemplo máis próximo, a eses outros que teñen como protagonistas aos veciños de Lepe en España. Tanto é así que a miúdo son os mesmos e apenas varía a procedencia xeográfica das vítimas.
Agora que os chistes de galegos van perdendo forza alén do océano, bo é que os propios veciños deste país lles tomemos a substitución con ocorrencias tan felices como esa de o exceso de galeguidade das festas. Hai demasiado galaico solto. Mesmo nos consistorios.
No hay comentarios:
Publicar un comentario