Manuel Menor Currás
A longa contestación que o actual ministro de Educación veu colleitando
desde que tomou as rendas deste Departamento, ten
potenciado os seus momentos estelares, consecuencia dun irrefreable
afán por deixar inscrito o seu nome nunha lei do BOE con toda a
aparencia de orgánica. A base de deslinguado enxeño para facer pasar por
bo o seu apresurado diagnóstico do legado recibido, está próximo a
lograr que, no seu fútil empeño, pareza que está rendendo gran servizo
ao ben común dos españois.
Ambiciona cambiar sustantivamente o que viña sendo o sistema educativo -tamén nos aspectos de máis loable consistencia-, para adaptalo a
prexuízos ideolóxicos alleos a toda constatación científica. E a
maioría parlamentaria que sostén ao seu Goberno facúltalle a rápida
estratexia para restaurar, co prestixio da autoridade legal, ata canto a
propia historia educativa deste país fixera xa volátil tempo atrás. Dá
igual que tal maioría -ao contraxeito da cambiante opinión pública-
tenda a ser minguante neste preciso momento. Tampouco importa moito o
que de verdade convén a todos cando as mutaciones sociais están sendo
tan profundas. Parece estudar a fondo A arte de ter sempre razón, de
Arthur Shopenhauer, e, no que incumbe á aprobación da LOMCE no Congreso,
os seus oponentes non teñen máis remedio que renderse ás teses que nos
propón para remediar todos os presuntos males da educación española coma
se dunha taumaturxia moi acreditada tratase.
A dramática carga de razón que nesta aínda nonata lei se atribúe ao xa
obsoleto pero aparente, unida á pechada lóxica dunha democracia
diminuída por intereses espúreos, está facendo que sexa fundado o temor
de que a dialéctica parlamentaria actual non vaia a suavizar as súas
liñas dispositivas. Xa nin ao Tribunal Constitucional parece que deba
intentar recorrerse calquera delas. En CCOO, de feito, optaron por que
talvez en Europa si poidan botarnos unha man: o pasado 10 de setembro
denunciaron ante Bruxelas unha parte sensible do seu articulado, na
esperanza de que entendan que "vulnera o dereito comunitario". Quererían
que, en uso das competencias da Comisión europea para impoñer aos
países membros a lexislación compartida, tomase medidas para que en
España non se vulnerase o regulado pola CEE.
As cuestións primordiales sobre as que CCOO chama a atención dos
comisarios - co ánimo de que esixa ao "Goberno español regularizar a
infracción, antes de que sexa para os cidadáns españois afectados xuridicamente imposible realizar acción ningunha"- se refiren ao ensino
diferenciado por sexos (Art. 84.3 da LOMCE), a discriminación entre o
ensino da Relixión e os Valores sociais e cívicos (Art. 18 e 24.3) e,
tamén, á inclusión discriminatoria de "expertos con dominio de linguas
estranxeiras como profesores en programas bilingües ou plurilingües" (á
que se alude na Disposición adicional 37 da mesma).
Os demandantes atoparon no Dereito comunitario -o Tratado da Unión, o
Tratado de Lisboa e diversas Directivas consiguientes-, na propia
Constitución española de 1978, derrogatoria de leis anteriores, e ata na xurisprudencia do TXCE (Tribunal de Xustiza da Comunidade Europea),
razóns xurídicas sobradas para que os aludidos preceptos que o Goberno
pretende impoñer sexan paralizados pola instancia comunitaria -de rango
superior en tantos aspectos normalizados da nosa vida socioeconómica.
Outra cousa é que as razóns políticas de conveniencia ou as combinacións
estratéxicas leven á Comisión a implicarse. Tratándose dun terreo
periférico ás razóns profundas da súa razón de control, todo pode
suceder. Pero, aínda que a aposta de CCOO tivese audiencia, quedará moito
que pelexar: se se aprobase esta lei orgánica, a desertificación
democrática que xerou na súa xestación é profunda.
Madrid, 12/ 09/2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario