De cara ao futuro inmediato, sería unha mágoa que todo quedase en puro fogo de artificio cando queda por diante a difícil tarefa de reconstruír o estropeado e, sobre todo, recompoñer unha produtividade de mellor eficiencia que a que había.
Tensión
Os grupos políticos, moito máis que a rúa, mostran impaciencia por mostrarse
coñecedores da situación; tan mellores que os demais que se empregan a fondo en acusar
ao adversario. Verdade é que non son iguais nesta escalada da confrontación e, no
teatro do despiste, os que observamos a comedia, o drama ou o vodevil -depende da
sesión-, faremos mal en concluír que son todos iguais, ou en quedarnos no falso
equilibrio de dar a todos a razón. Esa si que é farsa, deixarse convencer de que nos dá
igual unha cousa e a contraria no canto de reflexionar por conta propia.
Hai persoas no Congreso -como noutras partes- deseñadas para entorpecer e, se
poden, danar: que non saian adiante determinadas propostas porque eles teñen outra
mellor: deixar que todo se podreza. Se eles e a xente que representan están ben, que lles importan os demais; subvirten as razóns da existencia do Estado, porque non o necesitan.
Todo cidadán que se sinta tal, rodeado doutros cidadáns na tarefa de convivir,
sabe que non os eliximos para a pelexa ou para mostrar quen é máis
exhibicionista de títulos e subtítulos curriculares falsos. Elixímolos para que se aclaren cos problemas, non para que se tiren os mortos ou os vellos á cabeza e para
darnos a murga cos seus egos enxeñosos; xa está ben de palabra curta e idea frouxa. En días así, o Congreso non chega nin a patio de colexio aburrido, en que o xogo consiste en ver quen se rompe a crisma antes. Os galos de pelexa deberían deixar o patio e deixarse
invitar a un café -tila ou o que sexa; pode ser un remedio para os máis berróns.
Acordos?
Capaces son, se queren, de dar algunha alegría ao vecindario, non dar a lata tocando a
cacerola e poñerse de acordo en asuntos que importan. Poida que pronto saquen
adiante a Lei de Protección Integral da Infancia e Adolescencia, un segmento social
contra o que, só en 2017, cometéronse máis de 38.000 delitos e seguen crecendo. Onte,
tamén, estiveron case acordes en canto ao Ingreso Mínimo Vital, un paliativo que, se non lle poñen demagoxia -neste maniqueísmo do branco e negro permanente-, atende a unha
parte dos que máis o necesitan e cumpre coa obrigación -constitucional- de que todos
temos dereito á vida.
Non quere dicir que xa estea toda a “cuestión social” arranxada, aínda que a algúns lles entre a tentación de contalo así. Non. A pobreza e o mal reparto da renda que se produce en España ou en calquera parte do mundo, segue sendo un gran problema, definitorio da
calidade política que calquera país é capaz de demostrar sen palabrería. O tabú
conservador -dos que sempre controlaron o Estado e fóra do Estado- é sentirse
donos de todo e que non se lles toque a súa propiedade. Antes foi o Feudalismo, onde catro aristócratas se repartían o pastel, mentres os servos da gleba facían rendibles os seus feudos; logo de 1789, todos pasamos a ser “iguais ante a lei”; algo era algo, pero o problema seguiu sendo quen poñía a lei e os xuíces; e os pobres -agora xa non tan
motivo de piedade como outrora- estorbaron máis porque empezaron a pedir mellores
salarios e condicións de vida, en igualdade.
Así empezou “a cuestión social” e aí segue reclamando atención: un mundo sen
distincións para ter o básico para vivir, sobrevivir e ter todos esperanza, non só
uns poucos. A situación do confinamiento foi ocasión para ver canto está pendente
por facer; o que acaba de ser aprobado no Congreso parécese, un pouco, ao que en 1848,
para solucionar a pobreza sen que ninguén se sentise deudor de ninguén, pedíase en Francia, a terra da política democrática: traballo para todos.
Volta ao cole
Hoxe falárano en plan de cogobernanza. Se aprenden a facela ben será beneficioso para
todos e, de modo especial, para as novas xeracións. Os que xa imos de retirada
temos mala experiencia de como nos coidaron; acumulamos suficientes
frustracións, aparencias, présas e compoñendas, para poder dicir que nada do que hoxe se reclama como necesario debería estar na axenda do que falta por facer; agora,
canto non se fixo debidamente acumúlase ás urxencias sobrevenidas e ver se
tapamos o espido en que nos puxo esta pandemia. Vimos o roto da
Sanidade e o das residencias xeriátricas, e a ninguén consolan grandilocuentes bobadas
como “temos a mellor sanidade do mundo”. Oxalá non fagan o mesmo no renqueante
sistema educativo!
De aquí a setembro -o mesmo tempo que levamos confinados- será urxente solucionar
o máis perentorio do que facer cos nenos e nenas. De pouco servirá se non sabemos como
dispoñer a intendencia, a loxística, os profesionais e as infraestruturas axeitadas. A
presencialidade, a limpeza, a sanidade, a dixitalidade andan por medio, pero todo será
despiste falso se non sabemos qué educación queremos e para qué a queremos: se coa
mesma dignidade para todos ou para uns poucos; con moita tableta electrónica ou bo
profesorado; con moita participación das comunidades educativas ou só cuns
poucos que saben máis que ninguén.
É moi probable que se reproduza aquí -unha vez máis en nome do ben- o guirigay que
menudea no Congreso; á luz do oído estes días, é probable. Pero oxalá que, polo menos,
os conselleiros e a ministra sexan capaces de chegar, tamén en Educación, a algo
parecido ao Ingreso Mínimo Vital. Sería un gran logro histórico. Os datos reais do
sistema socioeducativo indican, para empezar, que un de cada tres dos nosos nenos
españois está en risco de exclusión, situación moi difícil para que esperen algo da
escola, cando é o único modo que teñen para saír adiante; desde antes de ter
nacido, parecen condenados á desesperanza.
Sorte neste periplo!
TEMAS: COVID-19.- Pobreza e exclusión.- Expectativas sociais.- Volta ao Cole.- Debate
democrático.-
Manuel Menor Currás,
Madrid, 11.06.2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario