e en nome da liberdade, para máis INRI.
Gloria victis! é o que correspondería neste momento: proclamar o
honor e o recordo
aos miles de mortos que xa se levou por diante esta COVID-19:
Gloria victis!, diría un clásico romano se aínda o latín fose a
lingua franca en Hispania.
Parece, con todo, que o que se impón dicir -ou parece que
queiran
moitos que digamos- é: Vae
victis! (Pobres dos vencidos!).
Nestoutra exclamación, pronunciada friamente, só importa o
cumpridores que
somos, coma se realmente sentísemos algo o acontecido aínda
que nos importe un
bledo. Con todo, é a que parece impoñerse.
A Biblia de Trump
É unha utilización dos mortos en proveito propio, xunto ao
máis sagrado que
poidan ter os crentes na súa imaxinación. Aínda que houbese
constancia de que a este
presidente lle importan as crenzas de cantos invocan a
Escritura xudía,
sería un abuso. Utiliza ese símbolo relixioso –“en van”-,
para saírse coa súa a conta
do que sexa. Segundo Trump, Deus tería que estar da súa parte
en canto
fai, di, pregoa e decreta por estúpido que sexa; sobre todo
en momentos de eleccións.
Invocando deste xeito a Deus invócase a si mesmo: un ególatra
malcriado como norma de todas as cousas. Un dos teólogos máis
recoñecidos,
Karl Barth, adoitaba dicir que, case sempre, “cando falamos
de Deus, non é de Deus
de quen falamos”. Menos parece que a Trump lle importe algo o
Deus cristián
que, -fronte a canto provoca en EEUU-, poñía como contraste
de calidade a mirada
cara ao pobre, cara ao necesitado e cara ao perseguido (Mt.
25, 34-40).
O loito
Non terminaramos o loito oficial dos nosos mortos de aquí e
xa voan polo aire
no Congreso, como debuxaría moi ben Goya, se andase entre
nós. Para non desmerecer dunha Historia máis recente que o
Caderno C do
aragonés, volveron a ser motivo para o odio e o insulto, e
para o desprezo aos
vivos que estaban vendo e oíndo ás súas señorías na tele con
estupor.
Poñamos que sexa complicado contabilizar o seu número de
mortos. É unha
reminiscencia da aritmética de tendervos que nos ensinaban,
co Dalmau nunha
man e o pizarrín na outra; non daba para máis aquelas contas
en que o roubar
do tendero era a moral de estraperlo establecida. Tardaremos
en ter a
metodoloxía para saber sumar os 19 sumandos autonómicos sen
que cada cal
sise algo para parecer máis listo que o veciño.
Poñamos tamén que Marlaska fíxoo ben noutro momento da súa
folla de servizos
á patria. A pouco que se descoide porque alguén próximo sexa
incompetente ou lla xogou -que ben puidese ser-, ou que máis
dun informe
poida estar trucado para cargarlle a culpa de non estalo
facendo ben, aos ollos
da oposición xa non suma senón que resta. Da
noite para a mañá xa lle cae un
chaparrón de insultos que lle deixarán mella no ánimo.
Menos
mal que algúns se alegrarán de que siga aí, como sempre estivo no seu Xulgado.
Moitos non pararán de incordialo -e algún ou algunha o mirará
agora de lado-,
coma se liberasen así do seu propio pasado e, ao mesmo tempo,
fosen os
campións da nosa liberdade. É o peor deste loito raro en
España, esperando
que este loito presente nos faga torpes coa memoria. Os que
máis o insultan
parecendo que queren o seu ben, esquecen os seus propios
embrollos, incluído o da
xestión dese Ministerio de Interior, sempre pro domo sua. Non é momento, en todo
caso, de xogar outra vez ao “e ti máis”, camiño moi fácil de
repasar en Google,
senón de saber que os argumentos de pacotilla existen. Doutro
xeito, non existiría
a sentenza evanxélica: polas
súas obras os coñeceredes, repetida en Santiago, 2, 14.
Por suposto que, coa bendición do Premio da Concordia, do
Princesa de Asturias,
para que os sanitarios calen a boca, non é suficiente para
encubrir o
que non se está facendo ben desde hai moito tempo.
Poñámonos de gran loito, e non só polo honor dos que morreron
a destempo,
senón por nós mesmos. De seguir con este absurdo axuste de
contas,
aos que fan o que non din e din o que non fan non lles importa
o noso risco. Afánanse en tapar que, hai uns días, neste
Madrid de todos os
milagres, obstaculizouse que os maiores das residencias non
fosen
trasladados a hospitais para que os atendesen; fai dous días
-en plena
pandemia aínda- fixeron a última privatización dun hospital
e, segundo
contan os sindicatos, tamén parece que as contrataciones de
sanitarios que
prometeran para suplir carencias -que os mesmos xestores da
Sanidade
dispuxeran en días pasados- , só se están cumprindo nun terzo.
Non é un futuro esperanzador para a cidadanía, como tampouco
o é para
os seus fillos, que deixen fóra -nesta Comunidade- a 14.000
docentes; coma se
impedindo un Estado de todos para todos fosen vivir máis
libremente. Tanto
queren aos cidadáns -que non sexan os seus amigos concretos-
que fixeron saber
que tan preparados estamos para saír desta lea, que fixeron
un hospital en IFEMA
máis rápido que os chineses e desmontárono porque non facía
falta. O gran
problema serían os incompetentes que, por envexa, non lle
darán a Madrid a
FASE 87 -se existe- ao final da desescalada. Que vergonza! Coa
necesidade que
ten a hostelería para dispoñer de todas as beirarrúas, para
que nos xuntemos como
tolos nas súas terrazas ou ir correndo ás praias galegas…!
Defoe
Estes que así actúan non entenden que a COVID-19 siga aí,
pero cando
despertemos, queren seguir aí, coma se nada. A piques de que
cumpramos tres
meses de confinamento, as últimas liñas do amargo Diario do
ano da peste,
que publicou Defoe en 1722, retratan moi ben a nosa
situación: “Para o común das
xentes -escribía o inglés-, pode dicirse delas, sen faltar á
verdade, o que se dixo dos fillos de
Israel despois de que foron liberados das
hostes do Faraón, cando atravesaron o Mar Vermello,
volveron a vista
atrás e viron aos exipcios arroiados polo auga: que encomiaron
O seu nome, mais
pronto esqueceron As súas obras”.
TEMAS: COVID-19.- Oposición política.- Xestión do
confinamiento.- Racionalidade
democrática.- Oportunismo tramposo.
Manuel Menor Currás
No hay comentarios:
Publicar un comentario