Boa parte do mundo celebra a toma de posesión de Biden como presidente de EEUU, á vez que se alegra con que se fose o seu antecesor.
A satisfacción medra na medida en que se van coñecendo os primeiros decretos e decisións do novo presidente, especialmente as relativas á reversión de políticas sobre o cambio climático, a cooperación coa OMS e, no interior, as que reconsideran diversos aspectos da inmigración e a pelexa coa Covid-19. Outra cousa é que vaia a cambiar a política exterior americana, especialmente ás súas relacións con Europa.
Trumpismo
O risco, no entanto, está en que non diminuíu
automaticamente o número dos partidarios dos xeitos, xuízos e prexuízos, de que
fixo gala o anterior presidente. Hase de recoñecer que ese estilo xa estaba aí
e que Trump chegou á presidencia americana fai catro anos, en boa medida,
porque aproveitou o seu potencial para gañar as eleccións anteriores. Nin foi a
primeira vez na Historia -nin seguramente sexa a última-, en que alguén sen
reparos morais abuse da manipulación informativa para que o seu relato segado
propicie criterios para dirixir asuntos públicos; a liberdade, a
democracia e os seus mellores atributos éticos, poden ser retorcidos ata
propiciar intereses absolutamente sectarios, con total desprezo do interese
cidadán.
Sempre hai atrevidos capaces de poñer en
funcionamento xeitos dogmáticos, excluíntes e autoritarios para organizar a vida
común. No que incumbe a EEUU, máis dun 80% dos votantes de Trump cre que lle
roubaron estas últimas eleccións e que debería ser el o que repetise na Casa
Branca; e aínda é máis relevante que o 45% dos votantes americanos o votou. O
gran reto da política de Biden -nestes dous primeiros anos do seu
mandato- será soldar a división profunda que ten a sociedade americana;
convencer á metade de EEUU de que o supremacismo branco non é o camiño
adecuado para un país que ha ter a gala ser o gran propulsor do etnocentrismo
americano, sobre todo nos últimos setenta anos. Ese trasfondo cultural, tan
asentado, será moi difícil de remover, xusto agora cando creceron os que, sen
razóns posibles, están convencidos de ser donos de “a verdade”, e
difunden constantemente -en nome da súa liberdade- opinións que o campo
científico desmontou hai moitos anos.
Empacho e farta
Cando hai uns días Iñaki Gabilondo renunciaba a seguir escribindo a súa cotiá columna sobre o panorama político español, en boa medida tivo presente a crecente presenza desta tendencia tamén en España. Hai un importante pasado de trampas coa Historia española que nos impuxeron como única, especialmente na etapa franquista; e desde 2003, o ano do “Tamayazo”, producíronse personaxes moi celebrados por determinados medios e, estes mesmos días, son moi visibles comportamentos tan pouco democráticos dalgúns, incapaces de aterse á lealdade e a verdade, para os que os protocolos que igualan a todos para vacinarse están para xogar a saltarlos privilexiadamente. Entre as aprendizaxes que deberiamos non esquecer estes días de cansazo pandémico, está o non deixarse seducir polos que máis falan de “valores” neste mundo actual sen cambiar as vellas normas. Como estuda Peter Mertens (Los olvidados, Atrapasueños), moitos dos que controlan a produción, cren que o mundo é seu e ocultan o traballo real dos que traballan para producila -sexan médicos, profesionais, mestres, albaneis ou bombeiros-, por imprescindibles que sexan para que isto funcione. En España, e en Europa, tamén hai trumpistas con moitísimo poder, conferido polos seus seguidores.
TEMAS:
Trumpismo.- Tamayazo.- Traballo.- Verdade histórica.- Liberdade.
Manuel Menor Currás
Madrid, 22.01.2021.
No hay comentarios:
Publicar un comentario