Significa pouco se non vai acompañada de xestos
solidarios; a súa propaganda pode ser unha distracción que non libera de nada.
En setembro de 2021, fará cen anos do nacemento de
Paulo Freire en Recife (Brasil). En moitas colectividades, grupos de traballo,
sindicatos de traballadores e docentes, empezouse a celebrar o centenario do
autor de Pedagogía do oprimido (1970).
Educación liberadora
Antes, xa escribira A educación como práctica da liberdade (1967), ademais dunha reflexión crítica sobre A educación e a realidade brasileira (1959) e sobre a súa actividade educadora inmediata na alfabetización e a conciencia (1963). Dese núcleo central, en que educación, liberación da palabra dos pobres e sociedade, emerxería unha importante e extensa obra ata entrado este século, de gran influencia en moitos educadores do mundo e, en particular, en cantos han ter que ver coa educación pública e a “cultura popular”. En España, a súa teoría da “bancarización do coñecemento” e as súas formas innovadoras de educar a mirada e a reflexión, tiveron gran difusión nos movementos renovadores dos anos setenta, as escolas de verán e en aqueles que pugnaron por unha “alternativa democrática” ao que fora a educación nacionalcatólica do franquismo; el inspirou, en boa medida, aos máis optimistas incluso despois de que, tralo acordo do art. 27CE, se reinterpretara a liberdade de educar como algo pechado e case exclusivo. Cantos seguiron apurando a construción dun sistema aberto para todos, cunha estrutura e métodos de traballo sen privilexios para selectos de nacemento, fortuna familiar, crenza ou condición cultural, son debedores nalgunha medida de Freire, como o son de Dewey, Freinet, a ILE (Institución Libre de Ensinanza) e outros como Lorenzo Luzuriaga quen, xa en 1921, reclamaba unha “escola única” e unha “escola nova”, coeducadora e laica.
Loitas pola liberdade
O afán de liberdade viña de lonxe. En España, o
Madrid do dous de maio viu como Goya a
pintaba moitas veces; na Porta do Sol, nos seus Cadernos, Caprichos e Desastres, e de modo especial nos
fusilamientos do dous de maio, rende unha cumprida homenaxe ao afán de
liberdade democrática. Tamén un dous de maio, de 1879 neste caso, segundo reza
na fachada dunha taberna preto de Sol, “carecendo os traballadores de liberdade
para reunirse e asociarse fundouse clandestinamente o Partido Socialista
Obreiro Español”. A pobreza que xeraban os malos salarios nos traballadores,
para quen non había lexislación protectora de ningún xénero, campaba polas
rúas, afectaba á inmensa maioría da poboación -desescolarizada en gran medida e
sen dereito de voto- e, cando tiñan algunha enfermidade, quedaban lisiados por
algún accidente laboral ou penetraban na
vellez, estaban condenados, no mellor dos casos, á esmola. Os que se arriscaron
a loitar porque o panorama cambiase, para que houbese liberdade de voto e unha
sociedade máis xusta, foron acusados de causar “a cuestión social”, condenáronos
ao cárcere por cuestionar a orde e foron masacrados con frecuencia, como
pintou, por exemplo, Ramón Casas en 1899 en A
Carga.
A pelexa moderna pola liberdade viña de antes;
moitos outros pelexaran xa por ela. De xeito moi significativo -e como
referencia doutros conflitos, logros e retrocesos, en que a liberdade foi o
emblema-, a Revolución Francesa de 1789 e a súa Declaración dos Dereitos do Home e do Cidadán é un fito valioso en
que foi esgrimida para o logro da dignidade de iguais que conlevaba o feito de ter
nacido. Con todo, á beira do estertor dunha longuísima época feudal, pronto as
forzas conservadoras agremiáronse para que a prezada liberdade non prendese en
cantos ata entón eran “o común” do estrato social máis baixo, o do “Terceiro
Estado”. Traballadores, criados, servos e dependentes dos señores -seculares e
eclesiásticos- que habían ter sempre privilexios legais, xudiciais, económicos
e sociais, foron vistos en diante como perigosos para os seus ventaxismos; e en
1871, no masacre da Comuna, a clase traballadora sentiuse traizoada polos que
cantaban a Marsellesa e acolléronse á Internacional. Desa ambigüiedade do
término “LIBERDADE”, palmaria nas pelexas que seguiron, veñen os moi distantes
xeitos de falar dela hoxe, tan contrapostos que parece unha palabra “insignificante”,
ambivalente ata cando é pura fachada publicitaria de calquera marca comercial.
O belo non é doado
Aínda por riba este trasfego coa diversidade
semántica -e operativa- dunha das palabras máis importantes da historia da
humanidade, Emilio Lledó recordou en Fidelidade
a Grecia (Taurus, 2020) como Aristóteles na súa análise das estruturas
reais e ideais do “animal que fala” -como cualificaba o estaxirita ao ser
humano- construíu o edifico básico da Lóxica, a Psicología, a Física, a Retórica,
a Poética, a Metafísica e a Ética para construír o edificio da Política, é
dicir, dos saberes concernentes ao ben do individuo e da cidade; en realidade,
eran o mesmo: “pois aínda que o ben do individuo e o da cidade sexan o mesmo, é
evidente que será moito máis grande e máis perfecto alcanzar e preservar o ben
da cidade”: é máis fermoso e sublime logralo para un pobo e as cidades” (Ética a Nicómaco, I, 2).
Ese carreiro, en que a reflexión motivadora da
acción do home polo seu ben e o da súa comunidade se inicia na Grecia anterior
ao século IV a.C. , non ten, de todos os xeitos, garantía ningunha de
durabilidade se non está soportado na reflexión, o coñecemento e a coidadosa
educación. Tamén Lledó recorda como Diotima, en O banquete de Platón, explica que nin os deuses filosofan -porque “xa
teñen o saber”- nin os ignorantes, porque a ignorancia impídelles botar de menos o
saber como forma incesante de apego ao verdadeiro coñecemento. “A ignorancia -afirma-
é o castigo supremo dos homes e o seu reino é o da escuridade”; coas palabras
-coherentes ou mentirosas coas nosas propias ideas establecemos a comprensión
do universo, a identificación do ben e a beleza, a verdade e a xustiza que
queremos construír. E non cabe dúbida de que, nos tempos que corren, palabras
como “liberdade”, “beleza”, “xustiza” ou “verdade”, volven ser difíciles de
entender; ás veces, como nos duros anos 30, producen medo segundo quen as
pronuncie.
TEMAS.-
Liberdade.- Ignorancia.- Convivencia.- Política.- Xustiza e Verdade
Manuel Menor Currás
Madrid, 02.05.2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario