Cabe celebrar a lucidez do xurado de Cannes ao darlle o primeiro
premio ao cineasta galego. Ofrece gran cantidade de elementos, moi aptos para a
reflexión de todo camiñante agora mesmo na Historia. Da comparación que cada
cal faga, deducirá –sen entrar en detalles privados- a grandeza ou torpeza do
andar colectivo e as verbalizaciones con que o contamos.
Da
multilateralidade
Non é este termo, propiamente, un neoloxismo. En verdade, este lema
da Conferencia que reúne en Sevilla a case todos os socios da ONU, por ver se
concertan medios e recursos para soster esta institución multinacional durante
os próximos dez anos, quixo ser condición do seu nacemento, terminada a IIªGM e
sobre os restos do que quixera ser a Sociedade de Nacións despois da Primeira.
Chama a atención que o talón de Aquiles siga sendo o mesmo: unha desigualdade
orixinaria que, en todos os debates do Consello de Seguridade, concedeu poder
de veto aos socios máis poderosos, líderes en 1945 de dous bloques políticos
enfrontados desde antes de terminar aquela Guerra. Na súa orixe , moitos
historiadores sitúan a Guerra incivil española de 1936 a 1939, e as demandas da
República española
na sede da SDN en Xenebra poden servir de paradigma a ineficientes
aparencias de multiculturalidade moitas outras veces. As últimas, con motivo
das guerras de agora mesmo en Ucraína e en territorio palestino, en que o
desprezo á ONU e as súas axencias, e en particular ao Tribunal da Haia, son tan
recentes que calquera pode repasalas.
Esta oportunidade
de “corrixir o rumbo” –que reitera a Conferencia de Sevilla -, enfróntase a
tres obxectivos cruciais: corrixir a pobreza, facer un mundo máis xusto e
igualitario e enfrontar a crise climática. E nos tres é moi visible a cantidade
de rotos que ten a ONU, a pesar dos cales se salva porque a humanidade non foi
capaz de facer nada mellor, nin en recoñecemento dos Dereitos de todos, nin en
canto a posibles remedios para conxurar vontades nun proxecto común de seres
humanos en convivencia. Dados os seus déficits orixinais, e a súa decadencia a
mans dos máis poderosos, o camiño para percorrer está infestado de minas. Como
en Sirat , as mellores intencións poden acabar mal e, como moito, nunha
vulgaridade anodina que non arranxa nada e non se sabe onde vai. Proba evidente
diso é a ausencia -chamar como se
queira- da Administración USA, onde interpretan, neste momento, que a ONU só
consome recursos e non lles produce beneficios palpables a tanto negacionista
votante de Trump . Este capitalismo dixital ten
recursos sobrados para facer predominar o seu punto de vista, ocultar a
realidade do que acontece e facer que non decaian os crentes no “crecemento infinito”, intento moi posible quitando
do medio aos contrarios. Convertidos os problemas reais en cuestión de opinión
gratuíta e graciosos puntos de vista, todo é da cor que queira o que controla
os medios, as súas redes e as súas réplicas, aínda que nada sexa verdade nin se
lle aproxime.
Outro exemplo didáctico para cantos vexan e escoiten ofréceo o
Goberno sionista de Israel, onde os sucesivos choques bélicos -especialmente
desde a “Guerra dos seis días”, do 5 ao 11 de xuño de 1967 - foron aproveitados polas
faccións máis ultras do sionismo para darlle a volta ás tendencias
democráticas de convivencia e liberdade en igualdade. Un 10% da poboación, de
tendencia ultra, basicamente integrada por colonos outrora ilegais en Gaza e
Cisxordania, está a ver cumprida estes días a súa aspiración colonizadora
racista, de paso, que trata de construír o “Gran Israel” a conta, non só de
Palestina, senón de Xordania, Siria e, mesmo, Arabia. Como noutras épocas
históricas, os soños dos máis aloucados soñan cos encomios que moito libros de
Historia repiten acríticamente en honra de cantos en cada presente aspiran a
deixar constancia dun egolatrismo que, neste caso, din que lles anuncia a
Biblia desde Adán e Eva.
Ao
“chove sobre mollado”
Neste anaco da Hispania
romana, o rexeitamento á multilateralidade doméstica é coñecido desde aquel
Viriato que fixo o que puido e que puido pouco cos traidores e encanallados co colonizador.
Algo máis sutil, o ínclito aspirante a vivir na Moncloa, Alberto Feijóo,
acompañado dos seus lexionarios máis fieis, deixou plasmada o martes pasado, a
continuidade desta corrente operativa. Probada a súa competencia práctica en
diversas traizóns á tribo galaica en diversos asuntos, foi elixido para
substituír ao seu antecesor na trirreme de Xénova. Como Roma non paga
traidores, non importa que se traizoe a si mesmo un pouco máis nas pelexas
parlamentarias e mediáticas. Ha de demostrar ante os seus adversarios de
esquerda –e ante os do seu propio partido- que calquera suceso válelle, para non
arrimar o ombreiro ao arranxo das mil tropelías que a diario inventan todo tipo
de humanos e humanoides para “aproveitarse” do que sexa. A competencia
sistémica de Feijóo , é botar balóns fóra para, desde un suposto desdobramento
de si mesmo, e implicarse en pór encarnado, por activa e por pasiva a un longo
listado de opoñentes causantes de que, en tempo de expectativa electoral, non
alcanzar o triunfo. O seu recurso narrativo de hai seis días, sobre unha
hipotética acusación do Supremo
ao ministro Bolaños, a pedimento dun prospectivo Peinado, aparentou prudencia
no uso dos superlativos e hipérboles doutras insinuacións. Demostrou, unha vez
máis, a súa nula dispoñibilidade de lealdade democrática para vir dicir dicir: sen
facer nada por ninguén, isto cae en por si, chóvenme do ceo catro votos que non
teño e durmo ao fin na Moncloa.
Quen pretende manexar á súa bóla o mundo actual -porque poden-, propician o escepticismo do auditorio, non o
seu estoicismo. Unha multilateralidade
democrática ansia a felicidade que, como lembrou o pasado día 25 Rafael Fraguas
nunha homenaxe póstuma ao gran Ignasi Rise, quería Hegel cando dicía que “a
felicidade era saír ao mundo e deixar que o mundo penetre en nós”. Proposta que
aborrece do que propugnan Trump&Achegados.
TEMAS:
Sirat.- Dereitos Humanos.- Negacionismos.-
Convivencia.- ONU.
MMC (30.06.2025).
