Presenzas hai do “aconfesionalismo” moi confesionais
Nunha das manifestacións últimas dos sanitarios, algunha pancarta reivindicativa clamaba: “Sacade as vosas mans da Sanidade”; prácticas para lograr obxectivos pautados pola rendibilidade contable están a saír á luz, desde que o CEO da empresa privada que xestionaba o Hospital público de Torrexón foi gravado ditándoas. Tamén o confesionalismo, reitor de múltiples decisións con repercusión social, volveu a empregar alambicadas linguaxes que esconden iguais conceptos e maneiras de que o camelo da parábola evanxélica entre cómodo “polo ollo da agulla”. As súas referencias mostran como o discurso apoloxético do clero volve aos foros do nominalismo que xa denunciaba, no século XIV, Guillermo de Ockham : “non hai que multiplicar os entes sen necesidade”, sobre todo se -como “os universais”-, non existen. Non o entende así o presidente da CEE e, coincidindo coa gran debilidade do Gobierno “progresista”, reitera en plena campaña electoral en Estremadura, a conta do “Dereito Constitucional”, o mesmo discurso dos líderes do PP e de VOX, quen o difunde, como argumento de autoridade nas súas redes e medios xornalísticos. Amais, ante a réplica do presidente do Gobierno, a dobre vara de medir do mitrado, unha vez subido á tribuna do público, arrogouse o dereito de todo cidadán á “liberdade de expresión” para insistir nos modos que gustarían ao PP e VOX para saír do paso: “moción de censura” ou “novas eleccións”.
O sentido político e, con toda probabilidade contrario ao suposto “aconfesionalismo” deste destacado membro do
episcopado, provén non só da súa confluencia con partidos que buscan maiorías para
gobernar, senón ante todo todo, de que a súa non é a voz dun “cidadán
particular” que fale como tal. A súa diferenza a marca, entre outros motivos, a
súa capacidade representativa de mover outras voces que, por obediencia, crenza
e simpatía, congregacional ou asociativa, dependen ou interrelaciónanse coa CEE.
A “misión” conxunta de todas elas -supostamente espiritual- versa sobre asuntos
de índole moi material, en que xestores de recursos económicos propiciar levalos
a cabo. Para iso, no caso de responsables políticos concernidos, han simular unha distribución dos orzamentos públicos
favorable a todos os cidadáns, sexan ou non crentes. Tales decisións, case sempre
relacionadas con dereitos civís que, como a Educación, pouco ou nada cuestionan
a liberdade relixiosa, interpretadas pro
domo sua, procuran ao “aconfesionalismo” de Argüello concordar co “confesionalismo”
que gobernaba España desde antes de 1812 en que se imprimiu a Constitución de
Cádiz.
Agora que tantas celebracións –e desmemorias- lembran o final do
franquismo, cando algúns medios insisten en que hai un retorno á
espiritualidade, aínda que a maioría das veces sexa mercaotecnia para vender o
que sexa, nun ambiente xeneralizado de secularización social e crecente
diminución das prácticas relixiosas, o costumismo clerical pretende soster como
“normal” que un bispo ou unha organización como, por exemplo, “Avogados
cristiáns”, repitan como novas as vellas
formas da barroca Iglesia en triunfo.
Algún proveito queren sacar a máis de 5.000 nomes que acolle o de “Iglexa”,
institución en que operan 22.933 parroquias, 87 catedrais ou 639 santuarios, un
cómputo ao que se han de engadir 2.548 centros educativos -seis de cada dez “colexios
concertados”, é dicir o 57% desta rede educativa. Atende a case millón e medio
de estudantes escolares e favorece que, das 96 universidades autorizadas que
hai en España, inscribir nalgunha das 46 privadas ou, mellor, das 14 de
inspiración católica. Ademais, baixo o
paraugas “Igrexa”, o Rexistro de propiedade acolle un 80% do Patrimonio
cultural, e tamén institucións de solidariedade como Cáritas, e medios como
COPE, Canle 13, Ecclesia ou Vida Nova, que estenden a voz do púlpito
como “Deus manda”.
As opinións de Argüello
teñen que ver cos Acordos
elaborados desde 1976 e asinados tres anos despois. Neles o episcopado católico
–á marxe do crecemento que tiveron outras confesións- prolongou a teoloxía política que gobernara España –e en particular Educación- desde 1938.
Os bispos comprometéronse o 03.01.1079 a “lograr por se mesma os recursos
suficientes para a atención das súas necesidades” (artigo II,5), pero se aos
subsidios que a Igrexa recibe do Estado se lles suman os impostos que non pagan
os seus miles de propiedades, nin as súas actividades aínda que moitas non
sexan de culto, advírtese que a “Igrexa” segue sendo impresionantemente
privilexiada. Sustentada en algo tan privado como unha crenza, os seus modos de
actuar e entender múltiples aspectos persoais e sociais reciben do Estado -en cálculos de . Europa laica- 12 mil millóns de euros ao ano, dos que algo máis
de 298 corresponden á casiña do IRPF. Hai, por tanto, diversas posibilidades de
interpretar que dixo realmente o actual presidente da CEE; entre outras cousas,
estas tres :
Unha. Fidelidade martirial a unha Historia
de la Iglesia en España, implícita nunha unidade político-católica
imaxinada, aínda que a historiografía desminta moitos dos seus capítulos. Se
esquecen motivos, colaboracionismos e narrativas estendidas nos libros de texto,
a recatolización actual deberá seguir sendo unha “cruzada” en que se
impliquen moito “vocacións”, esforzos e ideais persoais. Seguindo a rúbrica
procesional: “Adiante cos farois”.
Dous. Cando a pugna polo control social se centra en que prevalezan os
dereitos de todos, é pertinente dar a imaxe de que se está niso. Aínda que o
nominalismo clerical con que argumenta Argüello sexa moi ambiguo, a súa demanda toma partido pola causa conservadora.
E Tres. Inclinacións episcopais como esta non son “apolíticas”; repiten
as doutros momentos historiables do pasado e non crean “comunidade eclesial”. A
cuantos crentes, indiferentes ou ateos, busquen crear “comunidade cívica” ou
“comunidade escolar” nos seus barrios, este afán recatolizador non lles
concorda co que León XIV dixo na súa primeira homilía no Vaticano acerca de
crear fraternidade. Á luz de tan repetitivos
desencontros en educación e noutros ámbitos das liberdades cívicas desde 1978,
con permiso dos crentes cristiáns cabe
preguntar a Argïello se denunciará pronto os devanditos Acordos co Estado Vaticano.
M.M.
No hay comentarios:
Publicar un comentario