Entre textos e contextos, pretextos e hipertextos, dubidamos máis.

Sucédense os acontecementos en que as argucias do nominalismo pretenden despistar e cansar ao persoal votante

 

As ciencias, como dicía La Verbena de la Paloma, avanzan unha barbaridade, e talvez non sexa o último acontecemento nos noticiarios pero, sen dúbida, é  significativo que o xerente do Hospital Universitario de Torrexón de Ardoz  explicase estes días que non é el quen fai os diagnósticos nin as listas de atención aos pacientes. Malinterpretarase ou non “fóra de contexto”, non pode dicir que o que dixera non tivese como “pretexto”, razón ou motivo neurálxico a predilección neoliberal que quen revise “hipertextos” da rede, ou vídeos e apuntamentos de canto se ensina nas escolas de negocios, pode ver que anima a quen anceia ser emprendedor. Aínda que ese “texto” se dixese no “contexto” interno da xestión do negocio ao que serve, non hai modo de eliminar dúas premisas evidentes. Unha: que para mellorar, eficientar, rendibilizar, optimizar e maximizar a oportunidade de xestionar recursos detraídos dos orzamentos públicos, a concesión administrativa do servizo sanitario debía xestionarse dentro dos canons do máis puro capitalismo. E dous: que non se había de facer en plan ONG, sen ánimo de lucro, nin como expresión de xustiza social distributiva. O deber de gañar máis con menos é aspiración da libre concorrencia da Economía política clásica, en que a rendibilidade dun monopolio, sen competencia, detráese da atención ao número de pacientes asignados. Cantos menos servizos se lles presenten, ou canto máis se demoren as listas de casos complicados, os beneficios por unidade de tempo empregada son signo de boa administración, e dunha racionalidade en que os valores morais han de ser contables e o que lles pase aos demais non conta.

 

Julie Mehretu: "Stadia II" (2004).

O “texto” en cuestión serviu, neste “contexto” específico, de “pretexto” para que a presidenta da Comunidad de Madrid saíse ao paso de “ataques infundados por motivos  políticos” que, segundo o CEO de Ribera Saúde –empresa que controla outros hospitais- puxeron en circulación “malintencionadas interpretacións”. Na súa opinión, non habería “irregularidades” e “calquera persoa que use a Sanidade de Madrid para facer negocio e que faga prevalecer unha vida sobre outra terá unha resposta contundente e sen paliativos”. Por tanto, no citado Hospital todo é correcto: non sucedeu o que din que dixo este xestor; “outra cousa é que el propuxese unha idea que é inasumible”. Pois ben, aínda supoñendo que se trate de algo filtrado ao medios –xesto a que xa están afeitos os cidadáns en moitos outros asuntos-, e que fose descontextualizado das circunstancias en que se pronunciou, suscita escándalo ao facer intelixibles decisións que, por moito que se queiran descafeinar, correspóndense co que moitos cidadáns viven. Vén ser o libreto dunha partitura repetitiva que os usuarios de servizos públicos sofren de contino, non só en asuntos de Saúde. En Educación, non outra cousa viron na xestión dos recursos públicos que as Comunidades lles proporcionan. Con haber diferenzas nalgúns sitios, e nuns ou outros momentos do pasado, pode asegurarse que, no que ao dereito de Educación se refire, o desenvolvemento do artigo 27 da CE78 nos últimos 47 anos non foi moi distinto do remarcado no texto do xerente do Hospital de Torrexón. Sen referencias ao contexto vital dalgunhas políticos ou políticos implicados, tamén en Madrid –espazo pioneiro para outras Comunidades-, talvez o ano 2003 sexa co “Tamayazo” sexa o gran referente de canto -sen moita memoria do acontecido desde 1938- serve de pauta política central. O seu ritmo de predictibilidade, óptimo para intereses privados, fortalécese a conta de erosionar a rede educativa pública-pública. Co favor da Administración e axentes sociais moi activos, a cadea de valor que se xerou garantiu un retorno, sostible no tempo de varias lexislaturas, de capital económico e social.

 

O adxectivo “publico-público” sinala o nó de acción socioeconómica, cultural e política que opera no sistema universitario,  sobre todo, desde o Decreto 557/ 1991, do 12 de abril –sobre creación e recoñecemento de universidades privadas- o mesmo que, o ano anterior, empezara a consolidarse no sistema escolar coa LODE. As subvencións, concesións e concertos para atender servizos correspondentes a un dereito social, préstanse a confusión ao chamar “público” a un negocio privado, ben teña rendibilidade económica ou ideolóxica. A confusión, tanto se trate de colexios como de hospitais, é unha trampa visual, que fai máis verdade o escándalo do cuestionado texto sanitario. En Educación, é repetitivo e, en moito casos, máis preciso que en Sanidade; este modo metódico de proceder é o dun MODELO experimentado no ámbito educativo desde o século XIX, que se estendeu ao hospitalario desde 1999, en Alzira.

 

Aos poucos  , vai calando cal pinga malaia na xestión do público a medida que o conservadurismo gana adeptos. A idea é atender diferencialmente a “os selectos”. Non maximiza cidadáns, pero fai medrar os clientes e votantes. En educación, hai mozos e mozas que, por razóns socioeconómicas e similares, son candidatos ao “fracaso escolar” desde antes de ir á escola. Atendelos a todos equitativamente, de modo que as prestacións escolares se adapten ás necesidades de cada un, é máis caro. Desde o punto de vista económico, é máis barato, en cambio, dar a entender que se atende ben aos que, pase o que pase, sempre saen ben parados; o resultado da escolarización dos demais é aleatorio e –como os pobres do Evanxeo- sempre hai un tanto por cento, bastante alto en España; se miramos rendementos en lectura –como fan os informes PISA, ou indicadores de “abandono temperán” e “repeticións de curso”-,  son un “fracaso”. O sistema escolar desenténdese deles con diversos  “pretextos” con políticas educativas que fan de filtro ao sistema produtivo dominante. Nunca ten orzamento suficiente para atender o problema e o seu “contexto” máis expresivo proporciónao unha formación do profesorado que, raras veces, é a apropiada ás urxentes necesidades dun alumnado crecentemente plural e diversas necesidades de atención. Por isto crece o número de profesoras e profesores desmotivados e, tamén, decisións tendentes, por exemplo, a favorecer que algunhas materias sexan impartidas por docentes sen os requisitos establecidos desde 2009. O “hipertexto” educativo reinante –acorde con “textos” paralelos como este da Sanidade madrileña-, dá pé para preguntar se lle interesa a alguén unha cidadanía consciente e de verdade autónoma.

 

TEMAS: Política económica e Economía política.- Dereitos sociais e servizos.- Xustiza social.- Capitalismo extractivo.- Trampas visuais informativas.

 

MMC (08-12-2025).