Espere, por favor.
Hoxe falo como muller. Esquezan
que son escritora, de esquerdas, descrida, e todo iso que, para algúns,
me fai menos muller do que debera. Pensen só que quen escribe é muller
porque ten certos atributos físicos e vive onde iso é, ademais,
identidade. Tamén como muller me abraio ao ler que ou ministro de
Xustiza cre que moitas vemos «violentado ou dereito a ser nais» por unha
«violencia estrutural contra a muller polo mero feito do embarazo». E
será porque son muller, pero a única explicación que acho para explicar
semellante parvada é que ou ministro é home e descoñece ou que se coce
non contubernio das que teñen a regra. Entre nós, Gallardón non debe ter
amigas que mudaron a relixión do traballo pola relixión dunha
maternidade na que a éxtase se acada cando os pezóns doen de tanto
aleitar nenos. Nin debe coñecer unha maltratada que preferiría cen veces
parir vinte fillos antes que experimentar a que, segundo a ONU,
considérase a única violencia estrutural contra as mulleres.
Como muller, entendo que a
maternidade é algo que me vai de seu non corpo, e non me parece nin ben
nin mal. En todo caso, haberá que considerar dereito (ou non) a miña
opción de romper con esa condición física que afecta á miña vida. Igual
que hai homes que queren ser pais e homes que non, e non se expón a
paternidade como dereito porque non afecta ao seu corpo. Por iso, e como
se dixo nos 80: se nós parimos, nós decidimos. E farémolo digan o que
digan, porque o fixemos desde que a muller é muller.
Perdoen. Ao final saíu sen querer o cerebro que tiña agachado neste corpo de femia.
No hay comentarios:
Publicar un comentario