Gallardón e a violencia

Rosa Enríquez

Publicado en La Región o 15.03.2012

Son malos tempos para a lírica, así é que no seu lugar, o que triunfa é a espiritualidade metálica, unha tendencia que busca, principalmente, impór unha realidade que non existe. Nótase entón no ambiente, unha burla insolente, elaborada con descaro. É o cinismo que, ou ben desdramatiza os problemas sociais co seu escepticismo e indiferenza, ou ben acomoda a realidade ao seu discurso. Parece que nos considerasen idiotas. Penso, ao dicir isto, nas declaracións de Gallardón, por exemplo, que utiliza o termo 'violencia estrutural' -coñecido e recoñecido por someter á clase traballadora mediante a invisibilización de problemas sociais como depresións, suicidios ou angustia permanente, patoloxizándoos- para referirse ás mulleres que, libremente, deciden abortar. Na opinión do político, estas mulleres, asoballadas pola devandita violencia, vense abocadas a unha decisión irrevocábel por mor de evitaren as críticas dunha sociedade que, segundo se infire do seu discurso, non perdoa a maternidade en solitario, entre outras cousas. Fía ben fino, a verdade. Como pouco, podemos afirmar que sabe manipular con destreza as palabras. Ante iso, ignoro que será máis produtivo, se rir ou botarse ao mundo nun barco, para desconectar e poñerse unha en 'modo silencio', pasar de todo e deixar que fagan co mundo un caldo de ignorancia e mendacidade. Digo isto porque, á marxe dos problemas de conciencia de cadaquén -polos que sinto un profundo respecto-, paréceme que as razóns que levan a unha muller a abortar son diferentes en cada caso. Daquela, non creo que o argumento da 'violencia estrutural', xerada polas sociedades capitalistas, deba ser empregado para tratar este tema. Non é ético, pero non porque sexa un termo pertencente ao imaxinario da esquerda, pois existe para todos/as, e, como tal, pode ser usado, senón porque o seu emprego, para tratar este tema, faise tendencioso.

A presión que se exerce sobre a forma de vivir das mulleres non provén da esquerda, mais da moralina dunha pequena burguesía trasnoitada que unicamente acepta, no fondo do seu corazón, un tipo de vida: a familia tradicional. Outras formas de vivir son contempladas con certa condescendencia, como se for necesario obter un 'permiso' para levalas á práctica. Calquera muller que non se someta ás tácitas regras sociais 'normalizadoras' sofre pequenas violencias, si, pero estas veñen doutro lado. Gallardón o entende perfectamente, así é que, de seguro, comprenderá, porque o uso do termo 'violencia estrutural' resulta, para a esquerda, estrañamente tóxico.