no xornal La Región o 28.03. 2013
Só de pensar converteuse nunha 'mala arte', por perniciosa, na
medida en que ocasiona conflitos. O de observar con atención e
reflexionar sobre o observado, leva moitas veces a cuestionar o
establecido e isto enfastía. Sermos, dalgún xeito, disidentes faise
incómodo, principalmente porque saca á luz a posíbel 'invalidez' de
determinados valores imperantes no sistema. A competitividade é un
deles, por exemplo. Isto pode soar a nostalxia dos setenta e, en certo
xeito, así é. Non obstante, sen nos deixar levar polo romanticismo,
teriamos de recoñecer que existe un desleixo ó respecto das humanidades
no ensino. En prol dun pragmatismo esaxerado, propio dunha sociedade que
pondera a utilidade en detrimento da sensibilidade e do pensamento,
asignaturas como Historia, Arte ou Filosofía, perden interese. Para que
serve o pensamento de Platón, por exemplo, na actualidade? A quen lle
importa o discurso de Bourdieu ou Foucault ó respecto da violencia
simbólica e do control? A unha minoría, certamente. Interesa ademais que sexa así, porque convivir no debate perpetuo fatiga e produce fisuras no entramado do sistema. Daquela, o estimulante, a día de hoxe, é o consumo de pracer. Cadaquén busque entón o seu e aquí paz e despois gloria. Para que darlle voltas ó que parece -fixénse ben, 'parece'-, no ter solución? Que hai desafiuzamentos e suicidios? Experimentemos mágoa e punto redondo. Ou filipino, xa saben.
A estupidez de ter pretendido vivir 'por riba das nosas posibilidades' é o que ten. A responsabilidade recae, xa que logo, nun pobo imbécil? E a clase política? Podemos sentirnos orgullosas e convencidos do seu labor? Mellor non pensar, deixar a cousa como está e, moi importante, que aquelas, e aqueloutros, que veñen detrás sexán indiferentes a calquera drama social. Total, para o que lles serviría saber que viven na caverna de Platón? Historia da Filosofía deixa de ser materia troncal e obrigatoria en segundo de bacharelato para se converter nunha optativa. Isto, como pouco, é sintomático dunha sociedade que renega dos espazos de reflexión mental, porque o que menos desexa é fomentar a curiosidade intelectual da cidadanía que, pensando pensando, deixaría a un lado a devandita indiferenza para virar incómoda, pola intrepidez e afouteza que acadaría ó se emancipar. No ensino, no canto de inculcar un saber enciclopédico e obediencia, conviría moito máis fornecer o amor polo coñecemento e a consciencia de que este constitúe o cerne da liberdade.
No hay comentarios:
Publicar un comentario