A Óscar, in memoriam

Co estupor pola perda do compañeiro, os versos de Celso Emilio martelan unha e e outra vez nos nosos oídos... 

Pasaron os cabalos da noite

e veu a ialba.

Madre,

iste é o país das bágoas.

Pasaron os cabalos da noite

agallopando.

Madre, 

iste é o país do pranto.

Coma un vagalume senlleiro

estar quixera

cheo de luz nos carreiros.

Pasaron os cabalos da noite 

coma un vento mouro.

Madre, 

os cabalos deixáronme orfo.

Hei de chorar sin bágoas duro pranto

polas pombas de luz aferrolladas,

polo esprito vencido baixo a noite

da libertá prostituída.(...)

Pois que somente os ollos me deixaron

para chorar por iles longos ríos,

hei navegar periplos, descubertas

por tempos que han vir cheos de escumas.

por onde o día nasce,

alí onde xermola o mundo novo.

E pois que cada tempo ten o seu tempo,

iste é o tempo de chorar.