Máis de 230 días de Goberno provisional para unha inmersión na realidade

Os inicios de conversacións entre Cidadáns e PP deixan fóra as cuestións que máis afectan á cidadanía. Só tocan algunhas que farían máis contraditoria a Administración do Estado.


Avanza agosto impertérrito: excedemos cada día os 30 grados e xa pasan de 230 os que leva con Goberno provisional esta España en permanente transición. Polo menos en aparencia, non pasa senón o que en agosto adoita pasar: cansazo e modorra, entre incendio que crece e brasas que se apagan ata que volven ser activadas nalgunha paraxe máis ou menos próxima. Nesta provincia do sur galego, un responsable da prevención contaba fai catro días o éxito de que, de momento, só levasen ardidas 500 Hectáreas, mentres noutra lindante roldaban xa as 6.000 e era impredicible o final dun foco principal.

Asombro

Desde aquí, e neste agosto agobiante, é raro que á xente maior con que un se atopa -esta é zona con escolas infantís que se pechan-, se lle ocorra conversar sobre o novo Goberno ou Lexislatura entrante, coma se de algo urxente se tratase, fronte a unhas terceiras eleccións posibles: din non falar de política, aínda que si mentan de contino as súas pensións minguantes. Nada impide, con todo, os ecos, case sempre afastados, dalgunhas emisoras de radio nin o dos diarios dixitais da omnipresente Rede que, oídas ou lidos neste contexto, non poden por menos de percibirse con cansazo indubidable, moitas veces con sorna, bastantes con alarma e, algunhas, con curiosidade. Percíbese mellor os que baixan a voz como sinal de importancia ou de estar no segredo, aínda que o máis frecuente sexa a ignorancia, a miúdo non exenta de estupidez.

Desde este recuncho, é moito máis asombroso que teñan que pasar case dous terzos dun ano para que aínda sexa un misterio que tipo de Goberno se vaia a formar se logra formalizarse no que queda do verán. Non deixa de sorprender, ante todo, que a última gran noticia relacionada con tan grave cuestión consista nun conxunto de seis precondicións impostas por Cidadáns para unhas primeiras conversacións co PP. Os seus enunciados non poden ser máis lixeiramente xenéricos e, por outra banda, chama a atención que só toquen cuestións relativas a un funcionamento da Administración en aparencia menos transixente con corruptelas e corrupcións cuxos procedementos son vergonza flagrante para o Estado e que, de seguir existindo, dificultarán gravemente a aceptación do seu funcionamento.

Sorprende, de inmediato, que non haxa outras cuestións previas a discutir antes dun probable pacto. Talvez a Cidadáns lle soen ben, xa que logo, as políticas levadas a cabo polos seus máis que probables novos socios no Goberno central. Probablemente nacesen para facer máis dixerible o inmobilismo intransixente dos seus, agora, pretendentes. O cal, por outra banda, axúdanos a entender con máis claridade que importa realmente a estes dirixentes políticos nas escenas primeiras destes escarceos, supostamente anticipo doutras de máis miga

.
Nos seus cálculos inmediatos non entrou ningún dos problemas que máis anguriaron aos cidadáns, sobre todo aos máis castigados por unha crise que os está deixando non só máis débiles, senón máis desesperanzados con que da política lle poidan vir remedios aos seus problemas e aos dos seus fillos. Ningunha referencia hai aquí ao paro e desemprego, ningunha, xa que logo, ás reformas laborais que tanta precariedade laboral e salarial induciron. Ningunha, tampouco, ás outras leis causantes de inacabadas protestas nestes anos e, entre elas, ningunha alusión significativa á LOMCE ou os seus decretos, paralelos e concordantes en espírito e intencionalidade cunha acelerada “desmellora” do ensino público de todos nos diversos niveis.

Soberbias

É esta, por iso -e pese aos cantos de xúbilo que xa se empezaron a entoar en vésperas de nupcias pregobernamentais-, unha desas ocasións en que intentar ser cidadán honrado coas obrigas democráticas de igualdade fai sentirse non só ninguneado senón, ata, envilecido. Non existía aínda ese breve conxunto de cuestións de aparente transparencia e xa activaron a maquinaria que presionase á opinión pública a fin de que se puxese de perfil ante estas propostas lampedusianas do cambio inmóbil. Todos debiamos presionar a terceiros partidos para que amplificaran o evento, polo menos coa abstención: só falta que algún santón do pasado encabece unha manifestación pola rúa de rogativas propiciatorias.

Para todo cidadán haberá de ser bochornoso, xa que logo, disentir de canto sucedeu no transcurso destes catro longos anos de total maioría parlamentaria. Incuestionable ha de quedar que sexa contraria a canto non fose antollo proclive a ese selecto conservadurismo, tan propio para ampliar as múltiples asimetrías existentes. Porque esta xente exerce diversas soberbias na súa constancia por deixar aos demais ao carón: a de crerse elixidos non polos seus conciudadanos senón por unha especie de Providencia cega; a de interpretar que o Estado son eles e máis nada que eles, o que lles daría dominio exclusivo sobre canto se move; a de querer dar a volta á historia da rebelión do Terceiro Estado case a finais do XVIII; a de prolongar, en fin, prepotencias de sempre. Aí están, para confirmalo, os infinitos casos de corrupción explícita e implícita, por acción e deixación constante de responsabilidade cara ao público; as que veremos en xuízo e as que prescribirán máis pronto que tarde.

Neste momento, só añoran unha última soberbia, a de acaparar seguidores de Facebook ou Instagram, como moitos creadores de tendencia aos que consenten as firmas de moda. Por descerebrados e inconsistentes que sexan os videos que colgan constantemente en Rede, ninguén quere deixar de chegar aos seus preciados devotos. Seguro que aos firmantes destes pasos previos a un acordo de investidura lles encantaría ter de contino 20 ó 22 millóns de visitantes fieis: é o que lles falta ás súas ocorrencias que, así, serían xustificables de xeito máis absoluto. Pouca educación, e de baixo custo, requírese para que este soberbio obxectivo estea plenamente operativo.

Xestos e palabras

Pero tamén esta é boa ocasión para decatarnos mellor do mundo en que estamos inmersos e non deixarnos cegar.

Os xestos traslúcidos estes días contrastan claramente coas belas palabras que nos dicían en campaña electoral. Seguímolos vendo excesivamente a eles e as súas poltronas, mentres os problemas cívicos están podrecendo. E non parece que vaia a ter pronto remedio este contrasentido. Existe un misterioso pracer en repetir secuencias pasadas de claro desafecto ao sentir e vivir común, ou en que as palabras máis prezadasr da convivencia compartida deban ser terxiversadas e agostadas: así é a Historia de repetitiva. Aínda que existen os incendios de bombeiros pirómanos, sería un alivio, en todo caso, entrever que, coa chegada aos linderos de setembro e os seus quefaceres ordinarios, esta tendencia principal do mes de agosto actual sexa fugaz e que, ao fin, todo cambie de orientación como o vento.

Sen maior esperanza para o transcurso dos anos e lexislaturas que veñan, sería bo poder iniciar pronto o paladeo dese cambio de tendencia ou, se queren, o retorno a iso que algúns din acontecer nos tempos daqueloutra Transición,,,, se é que así foi.

Manuel Menor Currás

Ourense, 15 Agosto 2016