En Educación, pronto veremos se a LOMCE persiste moito, se o déficit segue sendo un problema, se o art. 27CE se remove ou se teremos que esperar.
Os que teorizan sobre
a pasiva repetición cíclica da estupidez humana adoitan recorrer,
moi dignos, ao seu comodín en situacións como a da nómina de
ministras e ministros que acaba de xurar os seus cargos. Varias
son as sorpresas que ofrece e, entre as máis rechamantes, que a
lista sexa feita axiña que, cando a impasibilidade cíclica non
deixaba sospeitar que puidese haber un cambio na Moncloa. Engádase a
de que, nesa listaxe para gobernar, a nómina de mulleres supere
amplamente a anceiada “paridade”.
As reaccións, con todo, non todas son sorpresivas. Algunhas proxectan sofisticados modelos da estupidez que Piergiorgio Odifreddi denosta a gusto no seu moi lúcido e divertido Dicionario da estupidez (tan ben editado por Malpaso). É tremendo que, non atrevéndose ninguén a meterse coa incompetencia dos nomeados e nomeadas -pois en xeral se lles recoñece experiencia e preparación “técnica”- moitos medios sobradamente connotados de sesgo conservador e ata reaccionario xa poñan tachas a algúns ou algunhas -especialmente ás dúas mulleres que ocupan agora os Ministerios de Sanidade e de Xustiza- por moi variopintas razóns, como que a seriedade mostrada no seu traballo e a defensa dos intereses do Estado poidan obstaculizar os intereses particulares, a sacrosanta propiedade privada e os seus negocios conexos.
As reaccións, con todo, non todas son sorpresivas. Algunhas proxectan sofisticados modelos da estupidez que Piergiorgio Odifreddi denosta a gusto no seu moi lúcido e divertido Dicionario da estupidez (tan ben editado por Malpaso). É tremendo que, non atrevéndose ninguén a meterse coa incompetencia dos nomeados e nomeadas -pois en xeral se lles recoñece experiencia e preparación “técnica”- moitos medios sobradamente connotados de sesgo conservador e ata reaccionario xa poñan tachas a algúns ou algunhas -especialmente ás dúas mulleres que ocupan agora os Ministerios de Sanidade e de Xustiza- por moi variopintas razóns, como que a seriedade mostrada no seu traballo e a defensa dos intereses do Estado poidan obstaculizar os intereses particulares, a sacrosanta propiedade privada e os seus negocios conexos.
Comprensivos e ata
doutrinarios do recente pasado, e tendo en conta que perderían
audiencia neste momento se discreparan moito sobre o acerto desta
listaxe, indican por onde vai ir a oposición a este Goberno de Pedro
Sánchez. Estes medios e os seus tertulianos non dubidan en afirmar
que é un executivo “deseñado en clave electoral”, un Goberno de
celebrities, excesivamente “efectista”, e similares. E
detrás, non cesaron de oírse -como un mantra descualificador ab
ovo- as voces dos que proclaman que é un Goberno “falso”,
non “elixido polo pobo” e con só 84 deputados, que se coou pola
porta de atrás da democracia e que vaia vostede a saber que pactou
facer con España cando foi levantado por todo tipo de vendepatrias.
O verdaderamente estúpido
é non aprender da Historia -a máis recente tamén o é- As teorías
da súa circularidade, como as moi providencialistas, ensinan que o
ser humano é un eterno menor de idade. Canto fai ha de contar coa
protección do panteón en que oficia unha nómina de cregos e
burócratas, fieis gabadores dun presunto sentido común propagado
polos fortes. O resto dos humanos, incapaz de comprender e intentar
solucionar as súas limitacións en pé de igualdade, debe deixarse
levar pola panda de selectos, únicos capaces de executar tan alto
designio. Agora, perdido o paraíso, repiten -eles si- escenas de
2004 que duraron tanto, que algúns animan a Aznar a que xestione o
seu “centro dereita”.
Estes últimos anos de Goberno do PP mostráronnos moitos signos desa estupidez instituida, á que tampouco foron alleas bastantes decisións anteriores, especialmente visibles desde 2009, cando a estética que se publicitaba mutouse en rictus amargo, con recortes aos funcionarios, unha reforma laboral tan peculiar e aquel artc. 135 CE: Vaia Terceira Vía!
Estes últimos anos de Goberno do PP mostráronnos moitos signos desa estupidez instituida, á que tampouco foron alleas bastantes decisións anteriores, especialmente visibles desde 2009, cando a estética que se publicitaba mutouse en rictus amargo, con recortes aos funcionarios, unha reforma laboral tan peculiar e aquel artc. 135 CE: Vaia Terceira Vía!
Canto pesará “o que hai”?
Os afeitos a resistir, saudable é que teñan os pés na terra. Os novos ministros educaranlles pronto coas súas primeiras decisións e xestos. Estes tenderán a remendar aquelas e enseguida empezaremos a dubidar entre o prometido -simbólicamente, claro, porque o programa irase mostrando sobre a marcha- e o postergado. Esperemos que a nova ministra de Educación ensine, ante todo, a non ter que distinguir moito entre o necesario e o importante. Compaxinar as urxencias que ten o sistema escolar coa portavocía do Goberno e con que a astronáutica se levou as Universidades consigo, multiplicaralle a necesidade de exercitar a fondo as competencias que adquira na súa traxectoria anterior. ¡Atentos!
TEMAS: CAMBIO de
Goberno. Consello de ministras e ministros. LOMCE. Déficit.
Artg. 27 CE. Reversión de recortes.
Artg. 27 CE. Reversión de recortes.
Manuel Menor Currás
Madrid, 07.06.2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario