Ayuso empeza a súa campaña electoral facendo
reverdecer enfrontamentos dos anos 30: o seu caprichoso trumpismo non repara en
posibles danos.
Primeiro, foron as eleccións catalás; despois,
como nalgúns xogos de sorprendentes derivacións en fervenza, os asuntos de Murcia
e Madrid. Neste momento, trala conmoción sufrida polas combinacións de
partidos en distintas alianzas e coalicións, toda a paisaxe política entrou en
proceso de reconfiguración. O adianto das eleccións na Comunidade madrileña o
próximo día catro de maio conmoveu canto pode acontecer ata o catro de maio;
estes días últimos induciron a pensar que, no entreacto, non debe existir outra
cousa no horizonte das preocupacións dos cidadáns, e é previsible que o
resultado que mostren as urnas altere moito máis o actual panorama, igual que
xa marca non poucos acontecementos no seo do propio Goberno central.
En canto aos cidadáns e os seus problemas, os
líderes actuais e as súas formacións partidistas serán invocados calorosamente
estes días e, como noutros rituais similares, pediranlles que reflexionen sobre
quen lles convén máis. Ao parecer, se a cadea de acontecementos en que andamos
metidos foi polo ben cívico, todos tratarán de contar con eles e contaranlles
que son magníficos; cada un poñerá o seu mellor sorriso e quedarase á espera de
que a súa cara, o seu nome e, máis lonxe -en letra pequena- o seu programa
político lle soe a cada posible votante en vésperas de escoller a papeleta que
decida meter na urna.
Na Comunidade de Madrid, xa levamos uns
días en campaña electoral e, no propio anuncio destas eleccións anticipadas,
quedou nas ondas o lema da candidata do PP: “Liberdade ou Socialismo”, que,
desde que o candidato de Podemos fixo outro xesto teatral para poñerse á fronte
dos seus seguidores, converteuse en “Liberdade ou Comunismo”. O tamén
previsible é que, a continuación, vaian aparecendo, en diversos medios e redes
sociais, as amplificacións de que queira dicirse co simplista e desacougante
eslogan dos do PP nesta campaña.
A Comunidade de Madrid vai ser estes días
un relevante foco de atención e de ensaio; todas as apostas son posibles neste
momento e non precisamente do modo desexable para a mellora democrática. Desde
hai bastantes anos, sobre todo desde 2003 en que o “tamayazo” levou a Esperanza
Aguirre a esa presidencia, foi un laboratorio das políticas máis agresivamente
conservadoras, ademais de propiciar moitos dos líderes e situacións que, neste
momento, están entre os ilícitos penais á espera de xuízo. Nas políticas
educativas e nas sanitarias, igual que nas que teñen que ver con servizos
xeriátricos -os tres capítulos centrais das competencias autonómicas- sempre
deron o cante polo lado das privatizacións, á vez que erosionaron crecentemente
os sistemas públicos que o noso endeble Estado de Benestar lograra levantar.
Concretamente, en canto ao seu sistema educativo, poucas rexións de Europa
poden competir con Madrid en indicadores de privacidade e, menos aínda, se se
ten en conta o breve tempo en que o lograron; e en canto ás atencións primarias
do sistema sanitario, día si e día non arrecian as protestas dos seus profesionais,
por riba dos cantos laudatorios oficiais.
Ninguén debería botar en saco roto, de todos os
xeitos, que nada nestes asuntos adoita ser novo do todo. Cando se asinou a CE78,
transixiuse co que viña de atrás: os privilexios, subvencións e demais
artiluxios de “función social” a que, por exemplo, se encomendou o ensino
privado -católico na súa maior parte-, e que en 1985 atoparon acomodo nunha lei
de matriz socialista, a LODE, han ir a máis e deben terse en conta para entender
onde estamos. O eficaz lema que o PP usou contra o ensino público, desde os anos
90, foi o de “a calidade”, os “selectos” e, sobre todo, a “liberdade de
elección de centro”, coma se fose posible a cantos non están nos percentís
máis altos das rendas deste país; hoxe, para moitos, é un signo de demostración
social o mostrar aos seus veciños que levan aos seus vástagos a estes centros e
non a un público. Igual que cando nos anos cincuenta, os nosos pais tiñan que
elixir entre que fósemos “á escola” ou poñernos a “estudar”.
É de supoñer que o mesmo pase coa “liberdade” que
acaban de suscitar como lema xeral, e que nos vaiamos afacendo a pensar que só eles son quen de garantirnos
ese ben tan principal. Agora, os cidadáns -e en especial os madrileños por máis
inmediatamente concernidos- se anceian expresar o seu voto farán ben en aparcar
as intensas emocións que xa desbordan os medios e que, inundaron a sesión de
control parlamentario, a de censura na autonomía murciana e, ata, alcanzou aos
parlamentarios que -como TVE ha ter amosado- suscitaron cuestións ao Sr.
Bárcenas nunha comisión de investigación.
Esta época de confinamentos e desconfinamentos non
é boa conselleira para a reflexión; empeza a roldar a cuarta onda, as vacinas
tropezan con inconvenientes, e todo propicia o cansazo. Pero non está mal
recordar que o modelo madrileño exemplifica extraordinariamente ben os derroteiros
da suposta liberdade que se empeza a vender. A disxunción co Socialismo ou
Comunismo é falsa, ademais de torpe e frontista -como tantos maniqueísmos
históricos, inventados para estorbar toda convivencia-, pero o significado
correspondente a esta “liberdade” non o é menos. Compróbeo cada cal coas
políticas desta autonomía durante este ano de pandemia; á marxe de dimes e
díxomes díxomes duns e outros, os datos do cinco de marzo son ilustrativos. En
Madrid, vive o 14,2% da poboación española; con todo, o que o trato dos
responsables desta Comunidade coa COVID-19 mostraba ese día é que tiña o
19,8% dos falecidos, o 27,8% dos hospitalizados e o 22, 7% dos ingresados en
UCI e, ademais, pelexaban por que os madrileños fosen máis libres que ninguén
de Comunidades veciñas na cuestión vital do ir e vir alegremente. Mellor
reflexionar agora que lamentarse máis tarde, non?
TEMAS:
Eleccións Comunidade de Madrid.- Crise política.- Covid-19.- Liberdade
democrática.- Pacto constitucional.
Manuel Menor Currás
Madrid, 17.03.2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario