O acontecido é grave para a evolución democrática
de España
O que está sucedendo estes días no partido conservador
de España pode ser unha pura ficción novelesca, unha secuencia máis da súa
historia, ou unha mixtura de ambos mundos. Debe determinalo quen escriba o
guión orixinal, pero mentres non se dilucida a enleada, será proveitoso non
dalo por resolto. Que estivese atento a ver a súa evolución, inaudita ata
parecer froito da nosa imaxinación, ben faría non dalo por resolto; non sabemos
que parte de todo iso é verdade e, menos, que problemas reais causou. A suposta
novela está sendo moi eficaz, ata en difuminar o seu verdadeiro argumento.
A serie
A primeira advertencia para decatarnos é tratar de
ser conscientes de que somos espectadores de algo que era difícil de imaxinar.
A segunda é tratar de adoptar a posición de observador axeitada partindo de que,
ante transformistas e xentes de circo, han de adoptarse precaucións ante o que
parece que vemos e non é exactamente o que sucede, non sexa que nos despistemos
indebidamente.
Como nun conto, érase unha vez un partido político
en que parecía, ao fin -logo dun longo serial de episodios turbios, en que ata
a propia sé social era produto de trampas-, que se quería aclarar se un membro
eminente de agora era ou non corrupto; é dicir, se proseguía a tradición das
mordidas para xestionar recursos públicos. Sería exemplarizante para outros á
vez que proveitoso para mandar máis, pero cos penitentes de teatreiros vitimismos
nunca se sabe. A sorpresa forte estaba por chegar, porque despois de que os
implicados se dixesen en público canto quixeron dicirse das mascarillas obxecto
da lea, a comisión propiamente tal, e a coartada excepcional da urxencia, o
argumento desta serie cambiou bruscamente. Como nunha traxedia de Shakespeare,
A acusada converteuse en acusadora, mentres o acusador sufriu un revolcón a
conta dos seus. Maltreito este da pelexa, protagonizóu unha despedida solemne
ante a audiencia -entre a que se podían advertir traidores-, un último xesto
que deixou a serie no seu máximo clímax. O que veña a continuación inicia unha
curva de desinterese, aínda que a recado que os seus gromos darán para outra
tempada espectacular, e recambio de actores e actrices.
Difuminación
Das moitas exéxese que admite a primeira tempada
da serie que acabamos de ver, hai capítulos que non se deberían escapar da
retina sen prestarlle especial atención, non tanto como goce, canto como
aprendizaxe. De entrada, a constancia de que espectáculos como este son un
descalabro para todos; logo de case corenta anos ansiando que houbese
democracia, non parece que nos corenta e catro últimos aprendamos moito a
practicala lealmente: non é ningunha alegría, pois, que, cada pouco, unha vez
uns e outra vez outros -por referirnos aos dous principais partidos que han
protagonizado a alternancia desde 1978- estean dando a nota do quítate ti que
me poño eu; neste caso medre o malestar porque o protagonista que acaba de
perder a partida foi o único que, na historia do seu grupo, non foi elixido a
dedo para dirixilo. Nunha segunda observación, complementaria desta, é inquedante
que sexan os varóns do partido -versión real da grafía “baróns”- os que decidan
o destino do guión a seguir en diante: é raro que non se advirtan máis
explícitas as “baronesas”, que habelas hainas e con peso acreditado nesta
historia.
Pero entre tanta difuminación do realmente sucedido,
o máis dramático é que entre as razóns que, nunha consideración democrática da
vida política cabería considerar, de todas as de cariz relevante ningunha
apareza como causante de este folión. Non xurdiu porque o defenestrado non sexa
capaz de frear o bo funcionamento -polo menos nos prazos constitucionais
establecidos- de institucións como o Consello Xeral do Poder Xudicial e
ralentizar os doutros altos tribunais, ou o da alta dirección de RTVE. Ninguén
lle pode botar en cara tampouco que non faga o posible, coas súas votacións e
co seu verbo máis florido, por que o Goberno actual de España quedase como
ilegal, non só ante o resto de españois, senón tamén ante os socios da UE, por
razón da xestión dos recursos procedentes de Bruxelas. Poucos poderán
argumentar que non estea brillante en satisfacer as aspiracións dos pais
transmisores da antorcha desta formación política en canto a dar cancha ao seu
lado máis dereitista, achegándose aos egresados ultras. E moi eficaz foi este
modo de ocultar, coa súa autoinmolación, o problema inicial da crise: as
supostas comisións que a lexislación da Comunidade de Madrid prohibe
expresamente.
Mal agoiro
Quedámonos con todo, coa dúbida de se sabería
desenvolver o lado auténticamente centrista que autodefine á súa formación. O
seu programa preferiu non buscar un diálogo leal coa esquerda, poñer pegas a
conquistas sociais en principio xa en marcha, non votar unha reforma laboral
que só emendou levemente a do seu propio partido, non estar ao quite de
problemas como o da vivenda, non facer propostas propias que desen algunha
esperanza á xente necesitada, non tomar a todos por españois, palabra exclusiva
para uns poucos. No canto de enquistarse nun legado que quedou como pelexa de
egos persoais, gañase moito en liderado se advertise á súa competidora en
cuestións como “a liberdade á madrileña”. Esa pelota deixouna no aire para que
siga facendo o que lle veña en gana como, por exemplo, aumentar o orzamento
para o ensino privado e profundar as limitacións do ensino público. Xusto
nestes días de pelexa, acaba de arrebatarlle os poucos centros que tiña de
Educación Infantil de 0 a 6 anos, que foron referencia de bo facer didáctico.
Todo conto ten a súa conclusión práctica. En este,
é posible que do mago que poñan de recambio en Génova -ou onde toque- os
galegos saiban moito, aínda que, como é sabido, por unha banda xá ve e por outro que quere que lle diga. Sexa
quen sexa, se segue xogando a escamotearlle á cidadanía os seus dereitos,
estará dando sinais de inutilidade para unha suposta vocación de servizo á “liberdade
dos españois”; neste 23F todos son hoxe máis incrédulos e calquera día
preferirán un salvador máis orixinal.
TEMAS:
Partidos.- Política democrática.- Corrupción.- Transparencia.- Publico e privado.
Manuel Menor (Madrid, 23.02.2022)
No hay comentarios:
Publicar un comentario