NON AO PECHE DO IES PORTOVELLO: Empuxar é de mala educación

5 may 2022

Empuxar é de mala educación

Non parece importar . Estase facendo habitual, sobre todo entre os que esgrimen a súa “liberdade” para facerse co espazo público custe o que custe

Nos últimos tempos volve estar de moda empuxar. Regresa aos modales cotiáns a arte de desprazar de calquera modo ao outro, non necesariamente ao competidor, que tamén, senón a quen poida amagar con selo. En xogos regulados como o fútbol ou o baloncesto, o bo árbitro intervén para facer que todos os xogadores teñan iguais oportunidades de alzarse co triunfo; se é malo ou venal, degrada e contamina a competición.

Neste tempo incerto, abunda amplamente este ventaxismo, e con el cantos aproveitan para crear ocasións inusitadas de vencer ao adversario. Aínda que a argucia só convenza os xa van convencidos, a vida política na súa versión televisada, gravada e retransmitida ofrece amplo material deste xénero nos últimos tempos. A ansiedade por noquear ao contrario parece medrar; a “nova realidade” que traía debaixo do brazo a Covid-19, máis a engadida pola guerra en Ucrania, animaron moito este espectáculo.

Empuxa que algo queda

Os máis nerviosos xa non calculan os seus xestos nin as súas palabras; válelles case todo. Repasen, se non, canto oeran ou leran de dous acontecementos recentes. Por exemplo, un en Valladolid de que foi suxeito pasivo unha xornalista da Sexta, Andrea Ropero, increpada e empuxada por un suxeito, masculino e con longo currículum político nos cumios do poder executivo, e que agora, rumorea de continuo ao oído da presidenta da Comunidade de Madrid. A liberdade de preguntar que ten a xornalista como é a súa obrigación deontolóxica, viuse desprazada contra a súa vontade por este gardián das esencias do poder ata o insulto. De paso, aquel esperpento de comunicación, merecedora do “así non” da xornalista, erixiuse en protector do dereito cívico a estar, polo menos, medianamente informado do que ocorre no espazo público; reclama o dereito a organizar de modo absoluto a opinión dos demais e, se cadra, o do voto que, de tempo en tempo deben poder exercitar sen coaccións.

Máis recente, e máis exemplar por terse desenvolvido nunha ágora, foi o acontecido en Ourense. No espazo publico máis emblemático desta cidade, a súa Praza Maior, xusto diante da porta do Concello, o señor que di exercer como alcalde da cidade das Burgas, actuou de peor modo aínda contra unha sindicalista que trataba de contar aos seus seguidores e a cantos pasasen pola praza as razóns dunha reclamación dos traballadores do transporte municipal. O suposto representante dos cidadáns non os debeu atender e, con este procedemento, en que interviñeron dous gardas municipais, pretendía que tampouco houbese unha folga anunciada; de ningún xeito, a realidade marcábaa el, e se se mostraba rebelde ás súas ideas, a realidade íase enteirar. O inicio da agresión sufriuno a sindicalista quen, ademais, tivo que que oír a mendaz explicación dun señor descomposto porque o altofalante manual que manexaba a traballadora podía producirlle unha grave lesión auricular.

A arte do empurrón, se non se fai coa debida zorrería dos emprendedores máis desvergonzados, mostra enseguida a torpeza do que o executa na súa desmesurada ambición por sacar ao outro do terreo de xogo. As torpezas de MAR -acrónimo do suxeito vallisoletano- superan as que a súa intelixencia publicitaria pon ao servizo dos xogos dos seus xefes; desde 1988, hai constancia delas nas hemerotecas e, desde abril de 2020 volveron a ser visibles en Madrid. Nalgunha das análises sobre a época de Zapatero atopou tantos “egoísmos” que develar na esquerda política daquel “vertedoiro” como o chamou nun dos seus libros- que lle serven de inspiración para ocultar, remediar ou soslaiar os que transpire a contorna da súa xefa actual. En canto ao Sr. Pérez Jácome, é suficiente caer na tentación de ver algún dos programas da súa canle televisiva, con que debe imaxinar que entretén aos ourensáns; a quen o elevaron ao posto que actualmente ten, e cantos o sosteñen, fállalles o oído; o ruído que fai este comercial de instrumentos os enxordece.

Sentido de Estado

Idéntica liberdade avasalladora -dos demais- pode dicirse que exercitan bastantes dos que invocan, cazurramente, o pouco sentido de Estado que teñan ou deixen de ter a maioría das opcións que se barallan con motivo das escoitas indiscretas do programa espía Pegasus; a escusa é moi vella, pero a ocasión é excepcional para empuxar fóra do campo de xogo a non poucos. Todos parecen xogar nisto coma se dun combate xaponés de Sumo se tratase, a ver se logran expulsar do tatami a uns poucos e, se cadra, a todos os adversarios. Todo vale e, aínda que poidan perder todos, dá igual; divírtense crendo que divirte aos que observan o espectáculo.

Menos divertido, por máis escuro, é outra arte de empuxar, o que trata de coar o que non debería coarse; para sinalar que se está no combate, vai situando pequenos golpes de efecto acompañados de twits que incomoden ao adversario e que saiba que se está na pelexa. Deste cariz, o mundo educativo ten continuas demostracións, tantas que é a continuación dunha arte literaria. A vella arte sentimental da queixa xa tivo abundante presenza na Biblia e, moito antes, nas taboíñas cuneiformes; non cesou nin cesará. É un malestar con moitos niveis e moi opostos agraviados e, xa que logo, ten entre os alternantes políticos, unha ampla nómina de candidatos ás lamentacións.

Neste capítulo son especialmente notables as grandes achegas que está facendo Isabel Días Ayuso ao currículum educativo xunto a listas de agraviados prohomes da cultura e dalgúns saberes educacionales. Xunto a decisións que a converten no mellor comercial dos negocios privados do sector -quitando do medio á escola publica para que non estropee a súa “liberdade de mercado”-, hai un crecente fondo documental que case supera xa o extenso arsenal de precedentes que deixou no cargo Esperanza Aguirre. O malo é que repetir e emular converte en plaxio a suposta originalidade de preocupacións polo público. Pásalle nisto o que ao “pandilleo na rúa”, que anceia teña o seu partido; nas cartas que Carmen Laforet e Ramón J. Sender se intercambiaron entre os anos corenta e 1975, cando ela mostraba interese por que volvese a España, o escritor aragonés facíalle notar que aos “gamberros” causantes do seu exilio non lles gustaba a súa liberdade de ler, escribir e publicar “o que un cre que está ben”, o único modo de que un país se coñeza a si mesmo e poña en “orde os seus recursos”.