NON AO PECHE DO IES PORTOVELLO: Un presente moi ruidoso… e pestífero

29 sept 2022

Un presente moi ruidoso… e pestífero

A sinestesia de oído e olfacto percibe hoxe pouca harmonía ambiental; transmite unha información crecentemente inquedante.

A pandemia da Covid-19, coa súa variante Ómicron, segue dando traballo; pode infectar mesmo a quen fose vacinados e, por iso, está a empezarse a fornecer a cuarta dose ás persoas con máis posibilidades de risco, priorizando a protección aos máis vulnerables.

A peste

Este patrón público de reacción fronte a un problema non é, con todo, o que ten máis crédito no panorama político. Os problemas en que anda o mundo revolto, e as difíciles perplexidades que xeran para o obrigado cambio de respostas e actitudes, inclinan a persoas que son relevantes ante os demais a dar prioridade ao seu individualismo. Orgullosas de ter a pedra filosofal para mostrar o seu narcisismo, axítanse para impoñer o seu criterio interpretativo, por máis que, de xeito evidente, tanto ruído só airee o seu ego e prescinda de cantos han de vivir o mesmo nunha suposta comunidade de veciños ou cidadáns do mesmo país. Os comportamentos que priman, semellan, demasiadas veces, ser réplica das sonoridades ambientais que Daniel Defoe reconstruía en 1722 no seu Diario do ano da peste. Neste relato novelado preséntase como testemuña de contaxios parecidos aos do transo dos que non terminamos de pasar; e a ambición egoísta dá ao traste con todo intento de fraternidade ou solidariedade: “Ninguén sentía compaixón; a lei primeira era a propia salvación”. O propio narrador contáxiase dese principio moral e conclúe cun desolador final xa mencionado algunha outra vez nesta columna: “Terrible peste Londres arrasou/ En mil seiscentos sesenta e cinco/ Cen mil almas levou,/ Peroeu sobrevivo!”.

Italia

Non é a primeira vez que Roma marca a pauta para seguir aos demais territorios do continente europeo. Fratelli d´Italia, logrou o 26,24% de apoios nas urnas e, se se lle suman os votos das dúas formacións de dereitas que os acompañan en coalición, Liga e Forza Italia, pasan o 44% de votos que lles facultan formas goberno. Nestas eleccións, de todos os xeitos, tamén teñen o seu peso significativo os que quedaron en casa no canto de ir votar; a abstención foi a máis alta desde que en Italia se recuperou a democracia, despois da caída de Mussolini e os seus socios do “eixo” no Terceiro Reich. Houbo un 9% menos de electores que nas últimas eleccións; só votou un 63,91%, dos algo máis de 46 millóns de cidadáns con dereito a voto.

O desencanto dos abstencionistas únese ao que hai respecto a os partidos tradicionais –a democracia cristiá e a socialdemocracia-, que foran principais na configuración da actual Unión Europea naquela incipiente Comunidade Europea do Carbón e do Aceiro (CECA) en 1952 . Os que van levar a batuta da política italiana non brillan polo seu fervor cara á UE actual; están máis ben, ao lado e socios descontentos como Hungría e Polonia principalmente. Sorprende moito, por outra banda, que o lema principal deGiorgia Meloni, desde antes desta campaña electoral, baseouse en catro notas simples da súa personalidade: ser muller, nai, cristiá e italiana. Reducido a súa mensaxe política dese modo, parece non dicir nada e, con todo, a súa combinación encerra un compendio de orientacións que, por outras manifestacións, non cabe dúbida que van ter unha orientación repetitiva ao lado máis conservador e ata fascista da historia italiana. A única novidade redúcese a que, por primeira vez, vaia a ser unha muller a que dirixa a política italiana. O estraño é que, por unha banda, máis que á letra da mensaxe, a súa audiencia fixese caso o impetuoso ritmo das súas palabras: o lado sentimental, profundo, da linguaxe sonora que as acompañou é o que parece ser o gran aliado para que a súa papeleta entrase tanto nas urnas. Ademais, moitos medios -e outros observadores- reduciron os baremos da calidade política desta mensaxe para considerar o ocorrido como “posfascismo”. Esta maneira aparentemente inocente de non molestar ao lector é, en non poucos casos, vaselina para afacelo a que se absteña de xuízo -e de voto-, ou que non se decate do que hai; como cando eramos nenos e os Reis Magos viñan vernos a noite do cinco de xaneiro.

España

Como pertencente a ese club da UE, España vai ter algúns problemas adicionais aos que ten. Faranse máis vivos á hora, non só de sacar adiante resolucións que axuden a superar o tempo presente, senón, ademais, en canto ao avance ou retroceso de non poucos dos dereitos civís que subiron ao Código Civil e Penal para que máis consistencia. Cantos asuntos afectan os dereitos da muller, dos nenos, da solidariedade europea, as emigracións e as liberdades de conciencia, e da pluralidade de persoas veranse afectados; grupos e mentalidades que lograron un mínimo de convivencia en igualdade terano máis difícil. Italia non é un país menor entre os vinte e sete, senón o terceiro en peso económico, posición que, en definitiva, rexe a valía das voces na partitura que pauta as decisións do Parlamento europeo, o Consello e a Comisión. De engadido, o balbordo que máis se oe en España non é o máis propicio para que os intereses e necesidades dos españois se deixen oír en Bruxelas cun criterio nítido e firme en principios máis elevados en canto a valor moral, ético, folclórico ou como se queiran chamar. Sen mirar ao uso torticeiro que, desde hai moito tempo, vén dando a expresións como “liberdade”, “función social”, “eficiencia” ou “calidade” -entre moitos outros-, e sen mirar que estean a vir a significar os supostos dereitos que a Constitución recoñece atodos os cidadáns no tocante, por exemplo, a dous tan cruciais como a Sanidade ou a Educación, o baleiro de contido que na práctica teñen respecto a letra do pacto constitucional está a crecer ás alancadas. Cara ao valor cero da linguaxe.

O empeño que niso poñen cada vez máis representantes políticos é altamente ruidoso. Pode advertirse moi ben en dous asuntos que están a ser noticia estes días. No Consello Xeral do Poder Xudicial -onde supostamente están quen máis deberían afinar respecto a estas cuestións- e, como complemento, o estrondoso desafinamento de cantos revisan e retorcen o tocante a impostos sen entrar nun debate serio da semántica dun sintagma fundamental en democracia, “Xustiza distributiva”, á luz do principio de “progresividade” dos impostos que establece o art. 31.1 da Constitución de 1978. A aposta polo dumping impositivo nas Comunidades Autónomas está nun cantabile “andante con moto”, cuxo seguinte movemento será o allegro vivace ata o desconcerto final.