Verborrea indixesta

 
Nestes tempos nada propicios para a lírica, abundan en disparates que só educan o egocentrismo individualista.
 
Empeza a ser habitual que criterios de antollos leven a persoas supostamente responsables de xestionar asuntos públicos á irracionalidade. Cando pretenden tapar asuntos en que demostraron incompetencia, as súas xustificacións confirman que o principio de Peter é máis universal que o da lei da gravidade. As súas mañas de emenda do que din ou fan, e as tácticas de veto a explicacións coherentes en sede parlamentaria, son graves e non hai enxeñaría social capaz de parar o esborralle que xeran na credibilidade do sistema.
 
“Política cutre”
 
Esta apelación do vicepresidente da Comunidade de Madrid, Enrique Ossorio, paira desfacerse dunha interpelación sobre a xestión de residencias da terceira idade nos primeiros meses da pandemia, tentou que fose un burladeiro, e foi aplaudida polos seus colegas de partido; non foi unha gran faena taurina e dixo: “estou farto de que cambien o que digo para facer política cutre”. É dicir, que foi alta política, e de gran calidade, a que se desenvolveu cando miles de anciáns estiveron entre a vida e a morte e optou polo máis difícil para as súas vidas: o veto a que non fosen trasladados onde puidesen ser coidados. Non lle importaron moito, desde logo, nin tampouco parecen importarlle, as derivacións de dor, loito mal levado e sensación de culpa dos seus familiares. Segundo este egrexio conselleiro de Educación, xa lles pasou, e segue adiante na súa faena ante os tendidos, tan ricamente.
 
En apoio dunha postura que evadise responsabilidades, os compañeiros de Vox proporcionáronlle outro burladeiro cunha proposta de comisión de investigación que se ocupase de “estudar” como poderían ser estes espazos dos momentos finais de vida; non lles interesaba que o que pasou, aínda que só fose para aprender algo, senón volver deixar as cousas orientadas cara ao potencial simple, ese tempo verbal en que a elucubración inconsistente versaría sobre ese asunto como podía tratar dos círculos anxélicos do Areopaxita. Retiraron a proposta, pero non as mostras de que a cultura que propagan xuntos vén resumirse en que, cando din representar aos españois, só se representan a si mesmos, sen ganas de responsabilizarse de que o dereito á vida dos cidadáns só é valioso si é para todos e non queda en papel mollado.
 
A berrea
 
Protagonizárona e divulgaron os mozos dun colexio maior madrileño. Non foron nenos de familias desestruturadas ou barrios marxinais que, mentres aprenden a pelexar coa hostilidade da vida real, navegan como poden até lograr, no mellor dos casos, asentarse un pouco; non son os críos do 27% que o sistema educativo non sabe atender e abandonan a escola antes de tempo ou non alcanzan a ter as “competencias” que deben ter paira sobrevivir. Non. Son a parte “selecta”, os que foron formados como “selectos” segundo pregoaba desde case comezos do século XX un dos prohomes do confesionalismo educativo. Son mozos que pasaron por colexios ben e transitaron pola EVAU con boas calificacións; proceden de familias que dispoñen, como mínimo, de 1200 euros para pagarlles una residencia ben, onde van ter “selectos” contactos para situarse ben nesta sociedade competitiva, pero que, segundo a doutrina social que lles ensinan, non é que pertenzan a unha “clase” oposta aos outros, senón que por designio celestial naceron mellor situados que os do absentistas. Desde a óptima posición que tiñan na distribución de eficiencia académica -que mostra a campá de Gauss dos colexios de Secundaria que frecuentaron-, pasaron  a un colexio maior que servirá de catapulta para  triunfar como emprendedores con todos ases da baralla na man.
 
Sabiamos todo isto desde que Ibáñez Martín deu recursos, e carta branca, ás organizacións confesionais -e a algunhas de Falanxe naquel momento-, para que nestes colexios se trabasen lazos de fidelidades para o futuro. O art. 27 do Concordato de 1953 referendaba o privilexio que un Decreto de 21.09.1942, lles daba para “formar ao alumno nesta complexa e desatendida profesión: a profesión de home”. Segundo confirmaba outro de outubro de 1973, entre os seus fins seguía estando a formación “humana, cívica e social, relixiosa e ética”. Folga dicir que, foron bastantes as personalidades daquel réxime -e algunhas dos circuítos eclesiásticos- que pugnaron por encomiar e bendicir a importancia destes centros de captación de cachorros adictos aos seus respectivos credos ideolóxicos, función que aos poucos, pero sobre todo desde 1967 ampliouse coa proliferación de universidades privadas en que non hai reparo ningún en amosar que a verdade -e, por suposto, as normas de convivencia- seguen estando onde adoitaban.
 
A berrea outonal destes mozos permite adiviñar de que pasta van estar feitos os futuros dirixentes políticos e a crema de fidelidades da vida social e económica que se está preparando ao virar a esquina. Xa teñen un chiva expiatorio para acalar as voces que reclaman outras actuacións, mentres as fotografías amosan o coro de voces que saían de todas as xanelas do colexio rexentado polos Agostiños. Aínda por riba, as supostamente ofendidas mozas do colexio de en fronte -fundado pola Congregación de Agostiñas Misioneiras en 1969- defenden a eses mozos dicindo que é una “tradición entre colexios maiores, da que se creou una impresión de odio e machismo que non pode estar máis lonxe da realidade”. En fin, que os pasos entre tradición e modernidade andan lonxe de atopar una asimilación coherente.
 
Vocación docente
 
Entre tanta verborrea como ambos os asuntos suscitaron, cabe preguntarse se a causa ou motivo non estará na insuficiente “vocación docente” de quen foron ou son os mestres e profesores destes mozos e mozas. Segundo denunciaba hai dous días en Público o deputado na Asemblea de Madrid Agustín Moreno, ten que ver con que se están cargando o sentido da universidade como espazo de coñecemento; as decisións que se están tomando nesta Comunidade abusan de todos os conceptos democráticos en nome dunha “liberdade” absolutamente egoísta paira consentir impunemente un desregulado negocio da educación. Con todo, entre algunhas voces socialdemócratas, segundo se puido ouvir estes días nun encontro sobre formación do profesorado, parece moi relevante que todo candidato á docencia mostre signos de ter “vocación”. Progresaron tanto que buscan, de novo, para o traballo de ensinar a persoas tan excelsas que, ademais de buenísimas por inspiración celestial, sexan baratas porque estean dispostas a obedecer en silencio e, por tanto, a poñelo todo da súa parte para formarse sen que a Administración poña nada da súa.
 
Si en política educativa ou social un político di ocorrencias porque non ten nada que dicir é malo; e se o que di mostra que lle importa un ravo o que lle suceda á maioría cidadá, peor. É máis ou menos o mesmo que dixo Ossorio da súa propia incompetencia á fronte das residencias e -supostamente- da educación dos madrileños, que tamén di xestionar. Este tipo de políticos pertencen a unha clase superior e non se manchan con problemas vulgares como facer que as cousas da súa responsabilidade se fagan con protocolos esixentes en dignidade profesional; entre outras cousas, porque podería ser caro e engorroso.
 
Non se espanten, pero o tránsito das vidas dos seus fillos por este mundo vai camiño de estar rexido por persoas que berrean cando se lles antolla e non pasan da verborrea cando de coartar a cega Natureza se trata. Aí está, para confirmalo, Dna. Ana Rosa (AR) pregoando na súa tele as milagrerías e desprezando o valor da ciencia e do coñecemento; así avanza o cego guiando a outro cego. Sorte!
 
TEMAS:
Convivencia democrática.- Coñecemento científico.- Liberdade e Dereitos Humanos.- Profesionalización docente.-Natureza e Cultura
 
MMC (Madrid, 12.10.2022)