Os ofendidos tratan de que os humillados tamén protesten, alleos á liberación das palabras adecuadas para dicir a realidade.
Na conversación que cada cal se traia consigo mesmo e cos demais, as eleccións arxentinas deixaron un gran desasosego. Súmase ao que, tras o 23-X, serviu de pretexto aquí para manifestacións, insultos e barbarismos hiperbólicos que –con froita ou sen froita- non dan por válida a investidura de Pedro Sánchez, nin ao Goberno que acaba de botar a andar a XV Lexislatura democrática.
Humillados e ofendidos
Segundo os promotores das protestas que encheron a Praza de Cibeles e a tamén madrileña rúa Ferraz, media España está chea de razón para cargar ao reelixido presidente todo tipo de sambenitos. Contan con instancias relevantes para recitar o mesmo credo e que o poñan de volta e media por deslexitimidade manifesta, lograr que se retire asqueado ou que teña unha Lexislatura máis complicada que a anterior. E teñen ao seu favor aos correlixionarios de Arxentina, fervorosos prosélitos de militantes USA, que é probable que volvan dar a nota, como a deu Bolsonaro en Brasil, Meloni en Italia, e dana noutras partes de Europa, onde a Internacional neoliberal do conservadurismo suma grupos máis radicais en linguaxe e desmesuras. O símbolo da motoserra vitoriosa fronte a canto respire protección do Estado expresa literalmente o que non só Javier Milei empezou a desenvolver. Personaxes da vida política española non cesan nesa intención, e non se cortan unha vez chegados a unha concellería de Concello ou a consellerías e vicepresidencias autonómicas. O recentemente electo presidente arxentino dixo que empregaría a serra e, ao final do reconto electoral, engadiu que “HOXE COMEZA ARECONSTRUCIÓN DE ARXENTINA”, para expresar por onde ía A LIBERDADE AVANZA, lema dun dos seus grupos de apoio. Se se analiza o que, case en paralelo, dixeron os líderes do PP e Vox en España, chégase pronto á conclusión da proximidade ideolóxica que anda por este país á procura do momento adecuado para facer o mesmo. A animosidade que producen no ambiente nubla a razón e préstase a acelerar a desesperanza, pero en principio chama a atención que se sentan humillados e ofendidos. Ao revés do que sucede na novela de Dostoyevski, en que os Humillados e ofendidos eran persoas que sufrían abusos das clases dominantes, quen protesta agora reivindicando supostas ofensas de quen lles gañe a partida do poder, non son nin representan aos sufridores do sistema económico, senón aos seus privilexiados. En 1861, en que escribía esta novela, a emancipación dos servos era un anhelo da inmensa maioría da poboación rusa, e dependera dos nobres, cuxa riqueza se medía polo número de “almas” que traballaban as súas terras. Expor en tales circunstancias algo que estivese aberto á esperanza ou a humanización, aínda que fóra de aire conservador como propoñía Dostoyevski era arriscado. Hoxe, cando se oe a moitos personaxes da contorna política, ofendidos pola vitoria constitucional de ideas que non son as súas, nin arriegan nada, nin lles acompaña a humillación; a súa ofendida dignidade revólvese orgullosa contra quen non coincide con eles. Dalgún modo é o mundo ao revés. Din que lles “doe España”, cando non se sabe que fixesen de interese para atender problemas cotiáns como os sobrevindos desde a COVID-19, pero tamén antes, cando ante as crises encadeadas desde 2007, recortaron os gastos sociais ata o indecible e hai sectores sociais que aínda non se recuperaron . Coinciden, ademais, en non recoñecer a anterior Historia real dos españois; a que lles interesa é estraña a calquera comprobación historiográfica e acomódase os seus negacionismos das partes conflitivas: nin existe no que din, nin no que escriben ou mandan escribir.
Wonderland
Dado que esta onda móvese nun mundo fantasioso, vén ao caso a lectura de Alicia no país das marabillas, pois non cambia o nome das cousas e sitúaas no seu sitio. Axuda a non sentirse en planeta estraño, non precisamente marabilloso, e a facerse cargo mellor do que sucede. Como guía para oír a moitos bustos parlantes, este libro infantil de Lewis Carrol, que en 1865 criticaba o convencionalismo victoriano, serve para desintoxicarse do Wonderland que queren pintar para que, ante os múltiples problemas que esta sociedade ten expostos, pareza normal o seu balbordo infestado de sofismas. Pasaxes como o da “Raíña de corazóns” suxiren historias reais, de antollos e caprichosas. Pero talvez teña máis sentido reter o que di a Falsa Tartaruga, cando se refire á súa mestra, unha vella Tartaruga, á que chamaban “Tortura, porque era tortuosa, máis que ensinar, asañábase connosco”. Ou cando engadía que “recibiamos unha educación inmellorable… de feito iamos diariamente á escola”, para engadir enseguida: “Viamos a Lingua, con ou sen taxis, e gramática parda, e logo, as distintas ramas da aritmética: Ambición, Distracción, Multicomplicación e Diversión”. Ao preguntar Alicia que significaba “multicomplicación”, a resposta algo airada doutro dos animais reunidos deulle a entender que “se sabes o que é complicación, e non sabes tamén que as complicacións nunca chegan soas, es ben parva”. Atentos, pois, á realidade. Segundo Feijóo, o mérito de Milei é que acabou co “peronismo”, mentres que España consolídao con Sánchez. Habemos de asociar, por tanto, o marabilloso proxecto político de que é crispado adaíl, co que xa executa o irritable arxentino. En consecuencia, máis que relatar as fantasiosas ideas de cantos como el gritan descontentadizos e fan gracietas sen piedade, hanse de analizar as decisións que toman. Prestando especial atención a como tratan canto soe a servizo público, poderase ver o coidado que lle dan nos orzamentos que manexan; se se compara co que brindan a negocios privados ou concertados, confirmarase que liberdade igual para todos defenden. O 15% de recortes do PIB que se anuncianen Arxentina é unha advertencia do que volverán facer aquí as súas replicantes berrón, cuxa maleducada animosidade exhibicionista deixaría tras si unha “multicomplicada” desesperanza. Quen crea que ten dereito a unha Sanidade, Educación ou Servizos de Terceira Idade apropiados, cando necesite exercitalo será tarde.
TEMAS: Estado de benestar.- Estado de malestar. Liberdade democrática.- Recortes orzamentarios.- Servizos públicos/privatizacións.
No hay comentarios:
Publicar un comentario