O sorriso triste dun presente que é pasado insiste en asegurar que a verdade é relativa.
“O camiño cara á verdade –dicía Schopenhauer- é escarpado, e ninguén que leve chumbo nos pés poderá remontalo”. Entre as formas de oxímoron que estes días florecen, o silencio atronador e o caos harmónico poderían definir a realidade ilusoria en que se move boa parte do presente político. Para empezar, o xa excomisario europeo de asuntos exteriores, José Borrell, despois de deixar o seu posto en Europa con máis dúbidas que certezas polo que fixo e non puido facer en Ucraína e Palestina, iniciou a súa seguinte etapa vital dicindo que se dedicaría a tratar de aprender a ler, entender e situarse ante unha Europa cargada de desunión para afrontar os seus problemas, en especial a súa posición no mundo. É razoable dubidar de que a UE sexa quen, sen a colonización americana, de facer fronte á súa necesidade de ser alguén no taboleiro internacional, e certo parece que a situación en que están os dous territorios mencionados é indecente despois de tantos días de guerra e dunha inestable tregua en Líbano.
O silencio atronador
Neste inestable presente, non é que non haxa moito sobre o que razoar e pedir explicacións, senón que a arte de ter sempre razón, que algúns manexan, crea sofismas tan ben construídos que son capaces de darlle a volta a calquera asunto, por claro que pareza á mente humana. Non é difícil constatar que os humanos, en xeral, tenden á mediocridade e non á perfección virtuosa. Se, por exemplo, fosen honrados a carta cabal, en toda mirada aos asuntos problemáticos, non cesarían de buscar a verdade e que tivese a razón o máis sabio. Non sucede así e, máis ben adoita impoñerse a lei do funil, en combinación co principio operativo de que o máis forte sáese coa súa, case sempre un despropósito impositivo e dominador, máis aló de todo razoamento. Adoita ser frecuente, ademais, que este principio relacional entre conxéneres vai seguido sempre dun desequilibrio a favor dos máis fortes e poderosos; con máis medios –económicos e mediáticos- e máis servidores dos seus intereses, manexan máis fórmulas capaces de facerse eco do que inventan cantos están ao servizo da mesma man que lles dá para comer a diario.
A estrataxema 37 do pequeno tratado que sobre estas mañas da Dialéctica Erística deixou escrito o filósofo prusiano en 1860, propón algo que coincide de cheo coa sorte que corren cantos estean pendentes dalgunhas cuestións xudiciais que estes días acosan ao Gobierno do Estado. “Se un se dá conta –di- de que o adversario é superior e de que un non vai gañar, hai que dicir cousas descorteses, ofensivas e groseiras”. É dicir, “abandonar o obxecto da disputa (posto que se perdeu a partida) para pasar ao adversario e atacalo dunha maneira ou doutra no que é: a isto poderíaselle chamar argumentum ad personam para distinguilo do argumentum ad hominem”. Observar o que esta sucedendo en asuntos como o que incumbe ao fiscal xeral do Estado e verase a múltiple maraña en que se está tratando de envolver a esta institución deixando fóra de foco a causa central que lle deu pávulo: o desfalco a Facenda por parte do noivo dunha persoa relevante na política madrileña, disposta a protexer con medios públicos baixo o seu control a este defraudador confeso. Como estrataxema de distracción, non é tan fino o rápido fillo de Peares , disposto a cominar ao presidente do Goberno por estar supostamente envolvido en trucos do trapicheo. A este tal Feijóo, véselle demasiado o afán de ocultar as súas propias defecciones, e sobre todo a fazaña de desculpar ao presidente valenciano, correlixionario ao que sostén a pesar de as súas responsabilidades na gran traxedia do día 29 de outubro, e aínda que xestos últimos deste, como a subida de salarios aos recentemente nomeados para reconstruír o territorio, rinchan. No medio do sufrimento dos seus paisanos durante máis dun mes, por si soa, esta decisión irracional para afrontar o presente da Horta, silencia o relevante e anima ao balbordo que atrona as redes sociais e os escanos parlamentarios da dereita e ultradereita.
Estimulados os cidadáns para desatender a realidade, o efecto inmediato desta estratexia pseudopolítica é que, con actuacións afíns a Maquiavelo , se conculca o principio de que o fin non xustifica os medios. Esta teoría moral, primordial nos libros de Ética, xustifica que os remirados xuíces acepten a trámite e se dean présa nalgunhas causas que chegan ás súas mesas, mentres outras se dilúen no tempo e, por supostas razóns garantistas, esperan ad kalendas graecas. Sen observar quen as interpuxese e documentase, as présas que vemos nalgunhas concretas, e as coincidencias de acusadores e medios en propagar, filtrar e estender dúbidas a partir do mero feito de aceptalas, mostra un sospeitoso celo xusticiero de verdade , tan denodado que está por riba de toda racionalidade saudable para a imparcialidade e, en definitiva, para a democracia.
Namentres, os afectados pola acumulación de afán investigador non dubidan en dicir en voz alta que cren na Xustiza e en que a verdade, por ser “máis forte que as trolas”, abrirase paso. A ninguén se lle oculta que en asuntos controvertidos –e en democracia tamén os hai- alguén debe dirimir sobre o máis razoable e conveniente para que o sistema funcione e teña crédito. Con todo, de antes da CE78, tradición hai en ver casos de malgasto da Xudicatura, instancia teoricamente independente e suxeita á técnica procesual, como para non dar valor a que a clave central da súa actividade é o valor que cada xuíz dá ás probas que sustentan unha determinada causa. Son seres mortais como calquera outro e, como tales, susceptibles de todo tipo de impulsos e procesos que a mente desenvolve para apreciar, valorar, distinguir, decidir e sentenciar. As asociacións de xuíces, fiscais e demais partícipes na acción do Poder Xudicial –empezando polos avogados sindicados- diversifícanse polos seus particulares modos de defender supostos comúns, e os seus membros non están exentos de parcialidade en aceptar e xestionar unhas ou outras causas. Montesquieu non pretendía que o Poder Xudicial se convertese en terceira cámara parlamentaria, nin menos que os xuíces expresar como un que, recentemente, despois de confundirse coa legalidade e lexitimidade do Gobierno actual, tan por encima se sentía do resto dos mortais, que una excaixeira de supermercado non tiña nada que ensinarlle. Inquietante actitude democrática.
TEMAS: Responsabilidade política.- Trolas e sofismas.- Convivencia e diálogo.- Honradez e legalidade.- Os tres poderes políticos.
Madrid (30.11.2024)
No hay comentarios:
Publicar un comentario