Publicado en La Voz de Galicia
25.06.2012
Cóllase unha montaña natural, fágaselle un corte,
e constrúase outra nova artificial, de tal xeito que, para que pareza
natural, estea recuberta de pedra. A pedra pode extraerse do mesmo
lugar, toda ou parte, ou sexa de Galicia, ou importarse para aforrar dun
país irmán na lusofonía: Brasil. Fáganse uns grandes contedores
baleiros, obra dun arquitecto cosmopolita, violando todas as normas da
eficiencia enerxética e da ecoloxía, pois terán que ser quentados ou
refrixerados continuamente. Consígase ademais que poidan elevarse en
calquera lugar: Catar, Finlandia ou o deserto de Gobi, pois non haberá
neles nada que os poida identificar con Galicia excepto as pedras, unhas
pedras cuxo valor construtivo pasará a ser recoñecido a partir de agora
no mundo enteiro grazas a Peter Eisenman, segundo di el mesmo. Como
Eisenman é un teórico posmoderno, cre que os edificios son estruturas
que non serven para nada concreto; na linguaxe de arquitectos como el
fálase por exemplo de «solucións habitacionais», que poden oscilar entre
unha cabana, o palacio de Versalles ou as chabolas dunha favela
brasileira, que tamén deben ser irmáns na lusofonía.
Nun contedor baleiro e sen función, póñase unha
exposición sobre algo tan concreto como a pedra, a mesma pedra que cobre
o edificio oco que agora no seu interior terá vida propia. Acude á
exposición o noso presidente, que a inaugura dicindo que os galegos
temos «un rostro pétreo», aínda que algúns teñan a cara máis pétrea ca
outros. Tamén di que Celso Emilio escribiu Longa noite de pedra, o que
deberá entenderse a partir de agora no senso de que se a noite, ademais
de ser de pedra, foi moi longa, entón terá moito máis valor.
Cando entramos no edificio, decatámonos de que ou
non foi concibido como museo, ou foi mal concibido. Os inmensos espazos
baleiros en branco inmaculado dan a sensación de que nada pode habitar
organicamente nel. A exposición carece globalmente de sentido histórico,
histórico-artístico ou estético. Como se pensou partindo da idea
abstracta de pedra, vale calquera pedra de calquera tipo, sexa polo seu
valor mineralóxico, construtivo, decorativo ou todos eles á vez.
A secuencia cronolóxica que se ofrece non ten
valor, pois non se explica que clases de obxectos corresponden a cada
época e por que. Se son armas, ferramentas, lápidas funerarias, aras
votivas ou estatuas xacentes. Todo serve se sabemos apreciar a idea do
valor en si mesmo da pedra pura. Se non, non se entende nada. Hai unha
ausencia total de persoas históricas concretas, de Galicia e dos
galegos, como é lóxico seguindo a doutrina de Eisenman. Nada se di dos
canteiros, dos albaneis, dos escultores, nin sequera dos privilexiados
destinatarios das lápidas funerarias. Non se explica como se pasa dun
guerreiro castrexo a unha virxe para rematar nuns sarcófagos baleiros da
época contemporánea.
Exaltación da pedra nunha casca de pedra, a
exposición Gallaecia petrea, cun custe conxunto dun millón e medio de
euros nun país que lle regatea as medicinas aos seus pensionistas, é
todo un símbolo das palabras baleiras, da pomposidade e da vaidade coa
que naceu e coa que morrerá a Cidade da Cultura. Errar é humano, señor
presidente, e bo é recoñecelo. Recoñezan que a Cidade da Cultura foi un
erro monumental e carísimo do PP, o PSOE e o BNG. Xa sabemos que non a
poden derrubar, fagan vostedes o que boamente podan. Pero por favor, non
intenten xustificala nin darlle así un sentido. Cando un barco vai a
pique, señor presidente, o seu capitán ten que arriar os botes e salvar a
pasaxe. Mande xa calar a orquestra, e non faga como o capitán do
Titanic, que a fixo tocar ata o final do seu barco, un barco no que os
vixías non puideron ver un iceberg porque non levaban prismáticos, para
aforrar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario