Un proxecto non de lei sobre formación inicial do profesorado -anticipo da que sería a súa lei de Estatuto Docente- abriría a vía para impoñer, sen diálogo social, unha “reforma laboral” do profesorado.
O pasado día 10 de decembro, Wert non presentou no Congreso o seu modelo de formación inicial do profesorado. quedou para mellor ocasión o que Europa Press anunciara para ese día, confundíndose ao ler a axenda do Congreso. Non era a proposta 162/000613 a que se presentaría ás catro da tarde, senón a que levaba o nº 162/000614, relacionada coa especialización produtiva das rexións -coa súa correspondente repercusión en I D I e outras derivacións empresariais e laborais máis eficientes- titulada “de especialización intelixente” (como consta na Orde do día da Sesión nº 154 do Congreso de Deputados).
Dous asuntos chaman a
atención, pese a todo. O primeiro concirne á confusión desta
axencia de prensa ao distribuír a noticia dous días antes, co
conseguinte fallo dalgunhas organizacións e comentaristas, que a
aceptamos como boa en comunicados ou columnas de opinión. En boa
medida a equivocación é explicable -creo- pola obsesión que creou
todo o relacionado co triángulo PISA-LOMCE-Wert. De aí a rápida
asociación errónea. O segundo consiste en que, pese a todo, non
deixa de ser noticia destacable que xa o 26 de abril -como pode lerse
no Boletín Oficial das Cortes Xerais do Congreso dos Deputados
correspondente- rexistrouse a devandita proposta non de lei, á
espera do seu tratamento en plenario (Cfr.: BOCG, 10-D-262, páxs.
7-8). É dicir, que moito antes de que fose aprobada e publicada a
LOMCE, xa se planificou a correspondente formación dos profesores
que haberían de levala á práctica. Optábase, deste xeito, por
unha vía máis expeditiva que a seguida con ocasión doutras leis
orgánicas, en que tiña preferencia o desenvolvemento normativo de
decretos e reais ordes que desmiuzaran o que ensinar. Neste programa
lexislativo, o primordial viraría en torno ao profesorado idóneo
para a continuidade da LOMCE, unha vez que esta xa predeterminara as
súas características esenciais. A iso viría -como adiantaba
previsoramente a proposta abrileña do PP no BOCG-, un novo modelo de
selección e formación de carácter nacional para o acceso á
profesión docente?.
Un proxecto previo,
pautado para seguir minuciosamente, é o que suxire directamente esta
présa. A alteración de tempos non quere dicir confusión neste
caso, senón conxuntada planificación e cálculo estratéxico dunha
secuencia en tres partes, cada unha no seu momento máis adecuado e
conformando as tres un único propósito operativo do que debería
resultar un novo sistema educativo, ben diferenciado do construído
nos anos oitenta e moi trufado de ambicións neoliberais e
neoconservadoras. Primeiro, a LOMCE; logo, a adecuación do seu
profesorado máis pertinente e, despois, completando o equilibrio
deste “trespés” leguleio preferente, o perfil da Universidade
desexada. O pronto rexistro no BOCG desta proposta non de lei sobre a
formación do profesorado fai saber que tan harmonioso conxunto foi
deseñado con tempo, moi probablemente ata antes de que Wert aceptase
o cargo, tal como presaxiaban nos Cadernos de FAES desde o ano
2000 ou algúns dos seus autores máis dilectos desde anos antes. A
tarefa deste ministro de palla no goberno tan só consistiría en ir
situando na orde do día -mediático e lexislativo- o máis acorde co
cronograma prefixado. A condición esixible ao encargado de completar
este puzzle é que sexa perseverante cos tempos establecidos e que
non cexe no plan, por máis presións que poida recibir dos
principais afectados, sobre todo desde a visibilidade da rúa: non
sexa que se vaia a vir abaixo todo o tinglado, como xa sucedeu coa
LOCE de Pilar del Castillo.
A metodoloxía que está
seguindo Wert é similar á daquela expeditiva ministra -tamén
ligada ao ámbito da demoscopia- e as súas tres grandes leis
contrarreformistas entre o 2000 e o 2004. O non menos rápido
tránsito lexislador do actual ministro de Educación é parte
estratéxica central da mensaxe que deixou tras si a LOMCE e que
reitera de novo respecto de este segundo gran reto do Estatuto da
Función Pública Docente: un previo “diálogo” que adoita ser
xordeira, seguido rapidamente dun “trágaa” lexislativo ao que
non se admite emenda ningunha de relevo. Sorprendente é, de todos os
xeitos, neste afán de dosificar “a mellor educación” aos
felices cidadáns, a perseverante continuidade deste equipo
ministerial na crenza de que gobernar é cuestión estritamente
lexislativa. Nunha conxuntura tan rudimentaria da división de
poderes como a do PP actual, é grande a tentación de que todo
pareza ben trabado e obediente ao principio escolástico de que unum,
verum et bonum convertuntur. Tanto, que parece sobrarlles o
exercicio do tacto e o oído, a comprensión e afán de consenso
mínimos cara ao que outros cidadáns -parlamentarios ou non-, pero
tan interesados ou máis que eles nestes asuntos poidan libre e
razoadamente opinar. Do seu contacto directo co que a enorme
diversidade de alumnos que convive nos centros educativos -e os seus
indispensables profesores e mestres- necesiten perentoriamente, para
que falar: élles suficiente con lexislar pro domo sua.
No entanto, outro fiasco
máis que probable é o que, de proseguir con este sistema dirixista
sen concesións, virá ser esta proxectada lei de Estatuto da Función
Pública Docente. Valla como proba inicial o resultado da
convocatoria do pasado día 26 de novembro na sé do ministerio máis
para -ditar que para dialogar sobre este asunto cos sindicatos-, da
que o máis suave que dixeron os representantes dos profesores que
asistiron foi: “decepcionante” e “penoso”. Haberá que
recordar enseguida que, dous días despois -cando a LOMCE foi
aprobada no Congreso pola solitaria maioría do PP-, todos a un
tempo, sindicatos e oposición parlamentaria, dixeron que nacía
“morta”, comprometéndose por escrito estes últimos a que a
derrogarían as primeiras de cambio. En fin, premonitorio é así
mesmo que, no comunicado emitidos CCOO con motivo da comentada
equivocación de Europa Press, insistiuse en que este proxecto de
Estatuto, tal como está sendo xestionado, “é unha burla aos
docentes, ao defender cambios” á marxe do estipulado ata agora
legalmente, pois “están reservados á negociación cos seus
representantes legais”. Todo colabora, pois, a concluír que este
segundo grande obxectivo do plan ministerial de Wert -relativo á
regulación de moitas das condicións laborais dos docentes,
recortadas agora mesmo ata a extenuación-, tampouco pasaría de ser
outro ordenancismo máis, condenado de partida á máis estrita
provisionalidade: como a propia LOMCE que intenta fortalecer.
O gran problema do
proxecto do ministerio Wert residiría, deste xeito, no seu máis que
probable descontinuidade e conseguinte atraso para un sistema
educativo urxido polas necesidades de profundar a democratización
cualitativa do seu servizo aos cidadáns. De continuar coa ríxida
estrutura de piloto automático a que se fiou actualmente o seu
designio, nin sequera é seguro que alcance ata 2015. En nome dunha
unidireccional “calidade educativa” -en cuxa propaganda non
escatiman medios-, optou sen reparos por unha política de deseño
elitista para uns poucos, sempre en litixio coa veracidade dos
diagnósticos previos e aristocraticamente despreocupada da
desesperanza que xera na maioría coa súa prezada retórica do ben.
O dunha escola pública de calidade, de todos para todos -que
reclaman tantas organizacións sociais e os expertos en educación
máis concienzudos-, non conta entre as súas “melloras”.
Tampouco toca que no novo ano, 2014, o ministro máis duramente
valorado nas consultas demoscópicas vaia a cambiar a onda semántica
das súas decisións. Pero por pedirllo aos Reis Magos -se lles
prace- que non quede.
Madrid 28/12/2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario