Manuel Menor Currás
Unha asociación de profesores de instituto andaluces (APIA) reclama ante a Delegación de Educación de Málaga contra o sectarismo: estiman que as demostracións contrarias á LOMCE denotan "posición insubmisa".
Distintas evidencias viñeron mostrando que as mareas verdes destes dous anos pasados non recollían o pensar nin o sentir de todos os profesores e profesoras do sistema educativo. Por grandes que fosen e, malia que nalgunhas parecían acordes muchísimas asociacións da comunidade educativa e prácticamente todos os sindicatos, existe un espectro de cidadanía e profesorado adepto desta lei orgánica última -igual, paralelamente, que doutras leis moi ideoloxizadas e partidistas do PP. Cualificados voceiros hai do ámbito educativo aos que, recentemente, sepuido, ata, que esta LOMCE non os satisfai suficientemente.
Non é tan normal, pese a todo, que unha asociación de profesores do ensino público mostre públicamente a súa desazón porque haxa compañeiros a quen esta lei non lles guste e que decidiran obxectala públicamente con diversas accións, das que unha máis pode ser un cartel que di: NON á LOMCE. Tal como adoitaron aparecer na prensa as noticias relacionadas coas manifestacións e folgas últimas -promovidas principalmente desde espazos educativos de titularidad pública-, puidese terse a falsa impresión de que "todo o profesorado" as apoiaba. A noticia, recollida preto de Benalmádena (http://www.elmundo.é/andalucia/2014/02/13/52fd1948e2704e6a2e8b4581.html) ten particular interese porque evidencia a particular pluralidade sociopolítica do profesorado que exerce docencia nas aulas escolares e testemuña a existencia dunha cantidade indeterminada de profesores acordes coas prescricións que a LOMCE establecerá a partir do curso próximo. Dispostos a apoiala, denuncian ao director do seu centro por non retirar un cartel contestatario; acúsano de "insubmisión" e "rebeldía" "algo contrario ao que debe ser unha "autoridade pública", din- e reclaman sancións para quen -segundo eles- ten ante a nova lei un "comportamento sectario".
As peculiares concepcións da convivencia cidadá deste conxunto de profesores denunciantes non parece, con todo, moi acorde co que supostamente debe ser un bo profesional da educación no tempo actual, en tempo democrático, nin sequera se se teñen en conta as reducidas funcións que, no marco da modificación do artigo 1 de LOEA, establece agora a LOMCE nos apartados b, k e l correspondentes. Non se entende ben que poidan ensinar estes profesores achega de "equidade", "a igualdade de oportunidades", "o pleno desenvolvemento da personalidade", a "inclusión educativa", "a igualdade de dereitos e oportunidades que axuden a superar calquera discriminación e accesibilidad universal á educación, e que actúe como elemento compensador das desigualdades persoais, culturais, económicas e sociais, con especial atención ás que se deriven de calquera tipo de discapacidade". Non é moi comprensible como poden educar "para a prevención de conflitos e a resolución pacífica dos mesmos, así como para a non violencia en todos os ámbitos da vida persoal, familiar e social, e en especial no do acoso escolar", como non sexa dedicándose meramente a recitar aos seus alumnos calquera cousa. E menos cabe dar creto a que saiban ou queiran facer para que se desenvolvan na súa contorna escolar "os valores que fomenten a igualdade efectiva entre homes e mulleres, así como a prevención ante a violencia de xénero". Pódense cumprir todos estes obxectivos da presente lei, cos instrumentos que pon ao alcance dos profesores? Cabe, cunha lei que se caracteriza pola súa selectividade profunda, pola falta de atención á gran variedade de alumnado diverso e por un modelo eminentemente transmisivo-evaluativo de instrución, lograr sequera estas metas se non se mostra ningunha discrepancia respecto diso? Pode facerse algo consistente para a maioría de alumnos en calquera destes terreos sen incidir na capacidade crítica e a capacidade comprensiva, coas metodoloxías adecuadas para logralas, cando esta LOMCE nin as alude?
Á marxe dunha liberdade de expresión sui generis implícita na súa demanda, esa especie de aceptación silenciosa e acrítica que propugnan os solicitantes malagueños tampouco parece coherente coa definición de competencias que, segundo o Boletín Oficial do Estado, de 21 de decembro de 2007 -e así mesmo no do día 29-, constitúen as "condicións a que deberán adecuarse os plans de estudos correspondentes á obtención de títulos que habiliten no exercicio das profesións como profesores". No cerne desta reclamación, a maior parte das competencias acreditables ao final do máster correspondente -que entrou en vigor no curso 2009-2010 e que, segundo as previsións coñecidas do que parece que será a lei do Estatuto Público da Función Docente, cuxo anteproxecto puido lerse o 26 de abril de 2013 no Boletín Oficial das Cortes Xerais do Congreso de Deputados (nº 162/000613)- son innecesarias. Non as requiren, por inútiles e sen sentido, tendo en conta que se decantan decididamente por ser meros transmisores-reprodutores dun saber establecido e dunha orde social e económica perfectos, de xeito que toda normativa emanada del teña de ser aceptada sen réplica.
Este grupo de profesores que se apunta á mudez como constitutivo esencial do seu traballo en centros educativos, concorda á perfección coa "maioría silenciosa" que toda "autoridade" -anhelante de súbditos calados e conformes- ambiciona. Cómplices dos abusos e limitacións que poidan acaerlles a eles mesmos, non se decataron, aínda, do impacto que os recortes en educación xa inflinxiron a outros compañeiros: as 18.606 prazas menos de profesores interinos que os Reais Decretos 14 e 20 de 2012 impuxeron ao sistema antes de xullo de 2013, aos que teñen que xuntarse outros 14.195 que o art. 21 da Lei de Orzamentos xerais do Estado de 2014 está arrastrando, máis os que leve o baixar o Orzamento educativo en 2015 ata o 3,9% do PIB. Estes avogados do enmudecemento calado e taciturno non necesitan ler: estas cifras son molestas e por iso lles incordia ver o NON Á LOMCE dos seus colegas. Poida que haxan ter sorte aínda cos seus postos de traballo e queiran dar sólidas leccións de solidariedade ao seu modo: arrimar o ombreiro en tempos de crises ás decisións do Goberno de quenda. E seguramente lles encante, ademais, como queda o seu papel ancilar ante os novos directores dos centros; a modernidad das imposiciones dun bilingüismo inglés invasor; a súa satisfacción por que as súas privilexiadas asignaturas, probablemente troncais, resulten moi beneficiadas agora. Probablemente cadre moi ben ás súas expectativas de bos profesores o novo perfil de alumno selecto que auguran lles vai tocar, e ata poida que lles encante que outros avalíne o seu castizo bo facer desde fóra e logo lles retribúan acordemente aos resultados académicos dos seus alumnos. É posible e probable. Porque se non, non se explica que lles pareza mal que haxa outros profesores que discrepen profundamente das súas conviccións ou de que pretendan erixirse en gardiáns da orde académica, inquisidores da verdade, somaténs do Ministerio e meritorios cofrades da mellor educación. Dá pánico que os teus compañeiros non che dean nin a mínima opción de dialogar sobre o que sucede e se constitúan nos primeiros colaboracionistas do poder instituido. Galileo parece facer o ridículo sostendo que E pur si muove.
LOMCE, Profesorado, Profesionalidade docente, Liberdade de expresión, Orde instituida, Contradicións, Sectarismo, Insubmisión, Aceptación e silencio.
MADRID, 16/02/2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario