Encargaranse de que o creamos. Reiteradas comparecencias educadoras da nosa mirada, oído e mente, quererán que entendamos que todo foi polo noso ben e que imos a mellor.
O modelo do PP é o que marca a pauta: vaille niso a data de caducidade no Goberno. Por iso Guindos -dicía na SER este un de xaneiro- iniciou 2015 anunciando que os contratos indefinidos crecen e que a xente xa “perdeu o medo a perder o posto de traballo”: sinal de que imos por bo camiño (con Rajoy como guía impertérrito). Nada lle importou que os datos sexan máis tercos, ou que o executivo prorrogue a tarifa plana de cen euros porque a contratación indefinida non despega: é similar a fai dous anos e só o 25% dos contratos formalizados en 2014 acolleuse a esta facilidade de pago á Seguridade Social condicionada a que o empleador sosteña o posto de traballo durante tres anos.Cunha chisca de verdade, pódese construír unha complicidade ilusionada.
Como explicou Lakoff (Non penses nun elefante), a lingüística cognitiva é un campo de batalla onde son posibles logros insólitos, e ata imposibles, se se dispón dos medios adecuados para moldear a percepción da xente.Existen na escena política actual variados contramodelos de recurso ao campo semántico. No PP confiáronlle manternos no guindo durante todo o ano a base de multiplicar as comparecencias públicas duns e outros próceres en diversos lugares da xeografía e que os dóciles medios redupliquen a súa verborreica imaxe activa, preocupada e ocupada en traernos o ben perdido ou defraudado. Fastos e primeiras pedras -que moitas veces só serán enxeniería de imaxe- farán que nos acompañen fielmente durante un tempo e que a súa presenza vaia crecendo aos poucos, inmisericordemente, en telediarios, debates, artigos de opinión e primeiras páxinas da prensa, a medida que nos acheguemos ao 26 de maio. De aí en diante, acelerarase o tempo e a intensidade. Verémolos riseiros case todos os días, baixo cores e músicas que nos fagan esquecer os martiriais recortes a que nos someteron durante estes tres anos e nos fagan ver que eles fixeron o seu labor, recuperaron o crédito internacional, axúdannos como ninguén e todo o recortado foi “polo noso ben” -igual que cando os mestres de outrora nos castigaban ou pegaban polos nosos excesos e incumprimento dos deberes-. A orde instituida – a súa, predominantemente- estará ben protexida se sobreentendemos que os culpables do que pasa somos nós. Ou que iremos por desleal camiño se mostramos desafecto ou simplemente desalento e tristura polo estancamento e retroceso de expectativas en que estamos sumidos.
Un ano desmemoriado é o obxectivo educativo a lograr, máis pronto que tarde, polos que vixían neste momento o noso coidado. Máxicamente, habemos de aprender a repetir que os nosos parados xa están diminuíndo, a fame dos nenos non existe, a sanidade é mellor ca nunca, a educación xa está mellorando, a nosa débeda non existe, crece a economía e os nosos ladróns -políticos ou amiguetes- tan só son uns mozos descarriados en fase de reeducación. Nisto están -e ata lexislan- e, ademais, inauguran cousas, sinal de que a crise non sucedeu: só foi un mal soño. Neste limbo ao que nos intentará levar a propaganda que está en marcha, os estándares de aprendizaxe que se esperan de nós precisan que fagamos algúns deberes, como, por exemplo, ver máis a tele pública e as autonómicas, cada vez máis ocupadas en facernos chegar a boa nova igual que o grandioso club da boa prensa. Pedirannos contas diso de continuo, pois xa se sabe que hai xente odiosa, empeñada en que pensemos mal de todo e podamos desviarnos. Isto permitiranos interiorizar facilmente que nada sucedeu en Sanidade, Educación, Xustiza, Liberdades cívicas de expresión e manifestación, Dereitos laborais e salariais e que, afortunadamente, todo funciona divinamente?, “como Deus manda” ou a Natureza esixe -como pode verse polos mozos mellor preparados da nosa Historia-.Fará, ademais, que non prestemos demasiada atención á cantidade de corruptos que crecen cada día: segundo contan, o mundo é malo, todos temos o pecado orixinal no corpo e, ademais, aí temos funcionando -independente- á nosa intachable Xustiza para que faga o que poida, “e raíz e sen contemplacións” Non habemos de fiarnos, pois,do que vemos a diario na nosa contorna: non estamos capacitados para ver e comprender e habemos de reeducarnos suave e docemente antes de xulgar. Ter criterio propio significa ver como se debe ver, non como nos digan que vexamos; o noso criterio é moi libre “ninguén nos obriga, non”- , pero non estaremos nunca á altura dos que teñen unha visión clarividente desde o poder: onde imos parar!
Queren que lles queiramos: esta é a cuestión. Por iso están facendo tantos esforzos para que brille o seu acovardado prestixio, cando sucesivas enquisas puxeron en primeiro plano que nos preocupa moito a corrupción e os procedementos privilexiados da política fetén e que, como consecuencia, creceu a nosa desafección e, con ela, as organizacións e frontes de protesta cívica, potencialmente desestabilizadoras do noso ordenado quebranto. Tratarán de demonizar, por iso, a cantos dunha ou outro xeito critiquen o seu quefacer opaco, pouco ligado aos intereses da maioría social. O problema é que esas iniciativas parecen acrecentar a afección da xente enquisada cara aos demonizados. Probablemente cheguen pronto o medo e as ameazas dos que de verdade mandan -como xa está sucedendo en Grecia- e, de paso, as liñas vermellas a que deberemos cinguir a nosa capacidade de voto para que -libremente- decidamos non defraudalos nas urnas e demostremos que lles queremos. Todo será por aumentar a felicidade do ano 2015 e a paz internacional.
“Rexeneración”, “transparencia”, “participación”, van ser, xa que logo, as palabras máis reiteradas neste ano en curso, como signos dunha presunta “democratización” renovada que xa se vén anunciando desde hai algún tempo. Igual que lles sucedera a algúns personaxes da Transición -segundo a interpretación de Gregorio Morán, no cura e os mandarines-, aínda non sabemos ben se de metamorfose ou transformación se trata, pero, á marxe de se proclamamos a Franz Kafka como patrono deste ano, se imos ver ao paso dos días como a semántica destes termos sufrirá serios deslizamentos cara ao cero significativo ou, se non se apagan os outros modelos en liza, servirá de fonte de votos indecisos. Agora que selfie se castelanizou -desviando o desenvolvemento de autofoto ou autorretrato, máis propios do castelán-, o autobombo estará en primeiro plano impedindo, en todo caso, que nos decatemos ben de que grado de sometimento obediente vai requirir a crecente moda afectiva duns e outros polas devanditas palabras.
A cultura e a educación tamén van desempeñar un bo labor neste esforzo simulador. Non me refiro aos ben educados e cultos -especie difícil de catalogar como tal no seu ser e no seu xogo social, como xa nos preveu Mark Twain-, senón á estrutura educativa e cultural de que dispoñen os actuais xestores do Ministerio polifacético e unidireccional. Serán usadas estratéxicamente, e manipuladas con certo descaro para que comprendamos mellor a mensaxe. Estes días pasados, inauguraron en Sitges un Museo. Uns días despois, a ministra mellor valorada do actual Goberno, inauguraba en Lalín o “Museo Galego do Títere” -todo un símbolo do que sucede, digno do mellor Valle-Inclán-. Volvemos a ver varias inauguracións de tramos de estrada e doutras áreas construtivas. Veremos máis e máis -porque só estamos empezando este ano feliz-, pero nesta febre resucitadora de rituais alusivos ao progreso económico en que ao parecer xa estamos de novo, non se dirá, por exemplo, como mutilan os orzamentos de atención e coidado en museos tan emblemáticos como o Nacional do Prado ou o Arqueolóxico Nacional; o primeiro, en números vermellos xa e, o segundo, reaberto non hai moito con temeraria escaseza de persoal. Igual que o tamén recentemente reaberto na rúa Fuencarral de Madrid, que pretende relatar a Historia da cidade. Ou como miles de aulas en toda España, con exceso de alumnos, limitación de profesores mal atendidos e outras precariedades que seguirán campeando como no ano pasado? Os teus ollos de lector puideron contemplar ou sufrir moitas outras restricións, pero non importa. Hai que lavarse ben para ver mellor. Porque se, segundo elconfidencial.com(2015-01-01), o noso “índice de felicidade” xa se mellorou moito respecto de fai dous anos -aínda que non alcancemos a media dunha peculiarísima enquisa oportunista-, todo se transformará moi a xogo para que 2015 sexa un ano feliz. Tamén o quere Coca-Cola -como verías ao compás das uvas de fin de ano-, probablemente sabedora de que a “felicidade” dos seus obedientes súbditos é o queprescribían os manuais de príncipes -e ata o teatro pacego-, ao mostrar, no século XVII, como educar a estes nas súas obrigacións absolutistas cara a aqueles.
Temas: Felicidade pública, Manuais de príncipes, Museo do Prado,Museo Galego do Títere, Gregorio Morán, Guindos,Kafka, Lakoff, Dereitos sociais, Propaganda, Selfi, Educación social.
Manuel Menor Currás
Madrid,
01/01/2015
No hay comentarios:
Publicar un comentario