O desgoberno de
palabras prezadas como “equidade” e as querenzas da
“estabilidade” fan temer que a educación democrática e as
políticas sociais sigan contando pouco.
Co rápido que vai 2016 e
o tupido dos asuntos que contar, os competidores polo relato máis
aceptable son infinitos e os xéneros literarios aparecen confusos,
aínda que non indiferentes. Sobre todo, a épica.
A falsa épica do
procés
A épica tivo un mal día
o pasado día 10. O procés, tan administrativista e burocrático que
ata contou co suicidio da utópica CUP para que a aritmética se
axustase á hipocrisía, estivo moi lonxe do Nacemento dunha nación.
Máis pareceu a satisfacción de pequenos tendeiros que o esforzo
duns aguerridos loitadores por un ideal compartido. Enlamados nunha
metodoloxía calculadoramente tecnocrática nada romántica, e sen
mandato democrático por medio, obrigaron a lembrar máis os
problemas de cálculo que propoñía nos anos 50 Dalmau Carles, que o
que puidese suxerir A liberdade guiando ao pobo, de Delacroix
cando a revolución burguesa de 1830. Todos os presuntos heroes
convidan o aburrimento. O falso sacrificio de Mas ten demasiado de
cesante decimonónico á espera do turnismo oportunista. O hereu
Puigdemont -apelido excesivo, de francófona santería medieval-
pouca sorpresa achegará á narración nos 18 meses que veñan, se
perdura na arrogancia de ser “máis do mesmo”. E o único
sacrificio, o dos dubitativos asemblearios CUPienses, quedou relegado
a silenciosa entrega incondicional e incrible, a expensas do que
lles diten personaxes teoricamente estraños ás súas preocupacións.
O esquizofrénico silencio di moitas cosas pero ten pouca épica.
Aínda non se sabe cantos cantos quedan por diante a esta
pseudoepopea en que sobra xente: máis da metade dos actores
concernidos nada pintarán na escena, nin sequera como tremoia. Os
televidentes preferirán Xogo de tronos ou calquera remake de
Superman, por malo que sexa. Polo menos, produce algo de
desazón preguntarse se alguén como el existise.
A
mesa camilla da “estabilidade”
Improbable é, pero non
imposible, que máis dun volva os seus ollos á Odisea.
Púidolles parecer aburrida, caótica e inintelixible nos anos
escolares. Pero polo menos sabíase quen controlaba os destinos dos
humanos, por moi cambiantes que fosen nos seus designios. Permitía
gozar do coñecemento que tiña Homero do funcionamento social, da
precisión con que coñecía a constitución do corpo humano, os
oficios principais da súa época en todos os seus compoñentes e,
tamén, de como sabía en que tempo vivía, de quen mandaba naquel
tempo de aristocracias guerreiras e o nada que pintaban todos os
demais. Esas pequenas certezas compensan o pracer de ler e esperar
como se desenvolven os acontecementos con certo resaibo impaciente,
no medio dun aparente escenario inmutable. En cambio, o que cada día
nos proporciona a prensa á propósito do acontecer político xeral
de España, coas súas aleatorias e suxestivas propostas de convenios
e acordos a catro bandas, é sustantivamente indiferente porque non
se nos alcanza nada do intríngulis dos destinos dos actuantes nin
tampouco do noso. Xúpiter e Afrodita nada teñen que dicir agora.
Tampouco Apolo nin Atenea. As eleccións deron a entender que algo
terían que ver os electores e os seus intereses na narración de
agora mesmo, pero xa empezamos a ver que non. Pouco nos deixan
entrever os verdadeiros compoñedores da trama: os lobbys
nacionais e internacionais que, de cando en vez, lanzan algún
agoiro -como en Delfos- a través de Goldman Sachs, o New York
Times, a CEE, a OCDE e similares, á espera de que a rutina
administrativa impoña a “estabilidade” máis propicia para a
adecuada “produtividade” de país periférico e con man de obra
intensiva. E na expectativa tamén de que nos afagamos a esa
normalidade tutelada de “o natural”.
A “equidade”
imperfecta
O relato que suscita o
xuízo de Palma ten idéntico fallo. A invocación á “equidade”
e que tanto o o fiscal como Facenda sexan os que non formulasen
acusación senón exculpación, tamén terxiversa as leis do
verídico, elemento principal en calquera relato que se prece. Non
suscita interese ningún máis aló da murmuración escandalizada. Só
fai adiantar o final do relato sen que quede satisfeito nada do
realmente interesante, a ansiedade polo que puidese ser sorpresivo:
que a igualdade existe e non é un oxímoron leguleio. Xa sabemos que
continuamos como sempre, con trampantoxos aptos para a incredulidade,
ineptos para canto non sexa constatar unha vez máis que persiste a
diferenza institucionalizada no Ancien Régime. É dicir, que se nos
trastorna o CONTINUARÁ dos nosos cómics e cómics de infancia,
para que non nos saiamos do parsimonioso, lento e corrosivo traballo
da credulidade idiota.
Da falsa equidade que se
está escenificando á terxiversación dos xéneros e que se traduza
todo en postergación da debida atención democrática aos asuntos
educativos non hai máis que un paso. A teatralidade desta secuencia
podería acabar en esperpento e xa empeza a ser algo traxicómica. “A
estabilidade”, “o crecemento” e a ambición de que todo siga
indo polos camiños desexados polo PIB, Bruxelas e o FMI -o mesmo bo
camiño xa emprendido nos pasados anos-, teñen preeminencia na
escena. Non sería imposible que a lexislatura se seguise armando ao
redor diso, e ata é moi probable que así chegue a ser mesmo en
combinacións que puidesen parecer en principio afastadas da
hexemonía deste discurso. En todo caso, xa empeza a render entre os
espectadores do teatriño que, nos próximos 48 meses, os perdedores
seguirán sendo os de sempre. Moitos xa temen que o que se vaia a
contar nas próximas escenas volverá quedar coxo e manco ao lado de
quen necesita mellor educación, mellor sanidade e mellores
prestacións sociais. Non é improbable que se volvan a repetir
simples remedos do si pero bo, xa iremos vendo, xa faremos o que
podamos. É dicir, nada de nada.
Polo si ou polo non, en
CCOO lembraron a algúns dos actores deste relato inacabado que, en
2013, se comprometeron coa reversión da LOMCE e dos dereitos dos
alumnos e profesores postergados no transcurso da lexislatura pasada.
Á espera de se os actores da repartición nons sorprenden cun relato
coherente e crible e unha posta en escena congruente, ninguén dubide
de que será unha gran decepción, de alcance impredicible, se os
queo necesitan han de esperar a outras eleccións para que lles sigan
contando historias de melloras futuras. Atentos.
TEMAS: O procés. O xuízo
de Palma. A “estabilidade”. A gobernabilidade. Os acordos de
lexislatura. Os problemas pendentes. CCOO-Educación
Manuel Menor Currás
Madrid, 11/01/2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario