Unha breve mostra indica que, no presente, abundan ingredientes para que pareza como que facemos, aínda que reiteremos pautas inmóbiles.
1.- XÉNERO: Di o arcebispo de Toledo –puesto que -posto que en tempos anteriores ao XIX era moi apetecible pola súa riqueza feudal- que “non cre na igualdade de xénero”. “Non é -di- a solución para vencer ao machismo inaceptable”. Pola súa banda, o Banco de Santander patrocina no mesmo periódico un contido en que propaga que “o talento non entende de xénero, tratando de facerse eco dunha exposición fotográfica que patrocina. A mensaxe, que no primeiro caso é máis primitiva e tendente a que non se disperse o rabaño, no segundo ábrese a múltiples interpretacións. É unha cuestión de mercadotecnia, que cada unha das dúas empresas - segundo Ángel Munárriz, la Iglesia también es S.A- trata de manexar ao seu favor.
2.- MADRID CENTRAL: Tarde e máis regular que ben, logrouse concretar un mecanismo que paliara un serio problema de Madrid. Logo de anos de inoperancia e tratamento fraudulento das estacións medidoras do aire, podía ser un bo comezo. De súpeto, o cambio municipal arrampla cos datos, co interese do proxecto e resetea todo. A Larra encantoulle oír a Díaz Ayuso, arguíndo que
que facía aumentar a delincuencia. Para maior
desconcerto, unha xuíza puxo algo de orde no galiñeiro e, mentres Almeida
persiste na súa idea feliz de que ese
Madrid Central era un desmán, a UE
recordou que que
se non lle poñen couto á contaminación ambiental da cidade pronto
haberá multa por non cumprir. É un problema de lectura ou de sintaxe?
3.- EDUCACIÓN INCLUSIVA: Díaz Ayuso tamén mostrou o seu afán polo traballo educativo deixando a moitos docentes ao bordo da incompetencia: “Hai pais preocupados porque se rumorea que nalgúns colexios hai colectivos que lles falan aos seus fillos de temas que eles non queren”. E apuntouse a “seguir avanzando no respecto, na tolerancia e contra a discriminación e contra o acoso” Pola súa banda, os seus aliados de VOX -coa anuencia de Aguado, do Cs- comezaron a pedir -repetindo a dinámica iniciada en Andalucía- a lixtaxes de quen impartise talleres sobre diversidade afectivo-sexual. Non tardaron en CCOO-Madrid en recordar a serie de dereitos e normas legais que entre uns e outros están excedendo. A quen aproveitan as supostas rumoroloxías?
4.- CIDADANÍA: A sesión da Asemblea de Madrid para unha investidura presidencial da Comunidade, sen ninguén a quen investir, tivo ingredientes de gran interese. Por unha banda, Vox logrou ser o centro: estivo na boca de cantos oficiaron no acto, pese a ser o segundo partido máis pequeno. Por outro, Cs mostrou, unha vez máis, como as súas tácticas e interese como partido lévanlle a un calexón sen saída: vai de vítima e, ademais de trapisondista no seu trato ás agachadas coa ultraderecha, non cesa de ser o rexenerador dun PP corrupto. E en terceiro lugar, todos os partidos, incluídos os que teñen algunha posibilidade real de que non se repitan as eleccións, estiveron acordes en emitir mensaxes en que pretextaban un altísimo interese pola cidadanía. Nun arrebato de sincera desmesura, resumiuno Rocío Monasterio (de Vox, claro): “Non imos deixar de facer esforzos, de dedicar horas para chegar a un acordo, porque cremos que os madrileños o merecen”. Pensaba que criamos que cansaran?
5.- MERITOCRACIA: O de Patricia Ortega, primeira muller ascendida ao xeneralato no Exército español, foi acontecemento propicio para dar unha pátina de modernidade a esta institución. A súa cúspide era alcanzable tamén polos que pasaran xa de ser, como na sociedade, secundarias nas conversacións de oficiais. Desde o 23.03.1988, en que foi publicado o primeiro Real Decreto que aprobaba o acceso das mulleres aos corpos e escalas do Exército nas mesmas condicións de acceso e promoción que os homes, transcorreron 31 anos, o que engadido ás condicións que ha ter que acreditar esta muller, fai preguntarse: É rápido ou lento o ritmo de igualdad y el canon de mujer que aquí se puxeron de manifesto?
E 6.- MIRADAS DESDE A HISTORIA: “Feminidade” fronte a “feminismo” era, segundo
contou no seu momento Mª José Lejárraga, o
lema de comezos do século XX fronte ás pretensións das mulleres pioneiras dos
seus dereitos. Que abarcaban ambos constructos foi un debate aberto e
inconcluso. Intimamente vinculados á educación, os seus simbolismos e leis, aí
continúa -con argumentos idénticos aos de outrora- nun presente moi rico en
postais indicativas de que a data de caducidade de pautas sociais relevantes
non cesou. Se o que Patrimonio
Nacional quere exhibir no seu Museo das
Coleccións Reais é cronolóxica e temáticamente curto, estas historias actuais
desbordan, por transversais, ás que intentará contar de Austrias e Borbóns; non
concluíron e acreditan un acendrado pedigrí, fácilmente comprobable.
Recentemente inaugurado o Ministerio de Educación, en 1900, García Álix xa sinalaba como “a liberdade de ensino, no noso país, converteuse nun censurable mercantilismo. A moda, o capricho, a propaganda interesada, viñeron apartando dos centros docentes oficiais aos fillos das nosas clases elevadas ou acomodadas, entregándoos aos colexios de institucións de carácter privado que, coa chamada incorporación, vaian secando o tronco do ensino oficial” (Diario
Doutra banda, oír falar actualmente a algúns políticos indica o pouco que se cambiou. Francos Rodríguez, testemuña do que pregoaron os Congresos Católicos desde 1889 “despois de que León XIII adoutrinase sobre liberdade de educación, de conciencia e de expresión (Libertas praestantissimum, 15, 18, 19?, 30, 31)-, víaos máis que como “lugares de concordia e de fe”, como “o bastión onde resoaron gritos de guerra, frases incendiarias e palabras que conmoveron a conciencias, non para elevalas a Deus, senón para empuxalas cun odio inextinguible á loita fratricida” (Diario de Sesións do Congreso de Diputados, 12.07.1901 de Deputados, 12.07.1901).
E veu esta, acompañada de contrarreformas. Como aquel curso para ensinantes de Primaria, en xuño de 1938 (Pamplona), onde, segundo contaría Marta Mata, “máis da metade do tempo estivo dedicado a temática ideolóxica, un terzo a educación física e o resto a formación pedagóxica”. Ou a constitución do CSIC en 1939, por Ley de 24 de novembro . Para erradicar a JAE e indirectamente a ILE, empeñáronse –“fronte á pobreza e paralización pasadas”- en “impoñer á orde da cultura as ideas esenciais que inspirou o noso Glorioso Movemento, nas que se conxugan as leccións máis puras da tradición universal e católica coas esixencias da modernidad”? Co resultado de que, ata 1943, depuraran a más de 60.000 maestros e profesores.
¡Sorte e bo verán!
TEMAS: Liberdade de educación. Diversidade e inclusión. Xénero e Feminismo. Cidadanía.Responsabilidade política.
Manuel Menor Currás
Madrid, 15.07.2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario