Todo segue máis ou menos como o deixamos, en lenta decadencia, mentres medran os mecanismos e o balbordo da distracción.
Volver de vacacións case sempre arrastra, como todo movemento significativo, unha nostalxia utópica e un mirar realista cara ao inmediato. Con énfase específica, a situación de cambio obriga a repensar, co retrovisor posto, as condicións que cursa o camiño do cotián.
O movemento inmóbil
A cuestión principal é que botamos de menos. Fómonos en xullo cunhas postais de verán, que seguen tinxindo o horizonte con malos agoiros, sen nada que auspicie pracidez. De entrada, e a título de globalidade, a vida humana parece perder valor: a Terra e os seus coidados importan pouco. Móstrano os episodios repetidos de devastación na Amazonía e en África, territorios aos que estes días se menciona como o pulmón deste Planeta entre prioridades alleas á súa metástase. Os datos dispoñibles, ignorados polo respecto ao ecosistema humano, mostran que desde 1950 os episodios de calor extrema triplicáronse, mentres os de frío máis duro reducíronse á metade. Neste período, a temperatura media aumentou máis de dous graos centígrados e medra aceleradamente. E, aínda por riba, a OMS (Organización Mundial da Saúde) xa advirte da cantidade inxente de persoas -especialmente anciáns- que nos próximos anos morrerán exclusivamente por mor da súa exposición a temperaturas inconvenientes.
En similar escala global, no canto de pararse a pelexa salvaxe polo dominio estratéxico do Planeta, non cesaron de aumentar os ocupados en desestabilizar as circunstancias que favorezan máis a súa influencia. EEUU e a China, se aínda non pelexan ao estilo bélico tradicional, arruínan a vida de moita máis xente bloqueando a normalidade económica en espazos significativos como Irán ou Venezuela, ademais de guerrear cos aranceis sen medida, creando problemas en todo o mundo, incluída Europa. Un taboleiro en que algunhas bazas dependerán da posición definitiva de Inglaterra co seu inminente Brexit a mediados de outubro. Pillados no medio, os españois observan como os seus líderes políticos se entretéñen en insólitas parsimonias sobre de se acadarán os acordos necesarios para a investidura de Sánchez ou en se a gobernabilidade se xogará de novo noutras eleccións.
O abuso das palabras
Neste intrincado panorama, faríanos falta un novo Sócrates que evidenciara o oco das palabras de moitos que nos tocaron en sorte. Os sofistas seguen aí e medran nas redes. Alleos a sei contribúen a desestabilizar canto se ideou para mellorar a convivencia colectiva, diminuír a necesidade ou aumentar o desenvolvemento do xusto e o honesto, favorecen a ignorancia e acrecentan a corrupción. Expectantes de retorno en forma de voto ou de aplauso peroran incesantes nos medios fidelizados, e a súa previsibilidade en todo tipo de eventos non cesa de sobar a intelixencia do oínte nin de adormentar aos máis dispostos.
O presente curso dará ocasión ao empacho. En Ourense, por exemplo, Pérez Jácome xa é antolóxico como alcalde, non só por contraditorio co que dicía antes de chegar ao cargo, senón polas iniciativas que está tomando: a sala de arte Ángel Valente, o Museo municipal, a “cultura”, as festas populares ou, como gran novidade, un proxecto de parque acuático termal. Dicir e facer incoherencias para proveito da obsesionante turistificación, mentres os máis novos e prometedores abandonan a cidade. É toda unha tradición, que incentivará quen di que co PP de Baltar pode “influír”.
En Madrid -onde se notará máis a falsa retórica-, o tinglado volveu comezar. As fotos e palabras de Isabel Díaz-Ayuso no Hospital do Guadarrama-inspirada polo ínclito Miguel Ángel Rodríguez e por Lasquetty- anticipan a súa dispoñibilidade a repetir o estilo e tendencias ultraliberais anteriores. Por incoherencias que non quede: uns se apuran a soportalas e os máis afíns a gabalas con entusiasmo. Dá rubor observar como algúns medios comentaron as consignas baleiras e os xestos estereotipados da nova presidenta ocultando a crecente deficiencia da sanidade pública que propiciou a Consellería de Sanidade madrileña.
E para abuso das palabras, non é menor o que nestes días de improbables coalicións está sufrindo o concepto de “esquerdas”. Vicenc Navarro,bo coñecedor de EEUU, púxoo de manifesto ao referirse aos que votaron a Trump e probablemente volverán facelo en 2020: mantén unha altísima fidelidade do voto, ata entre a “clase traballadora” descontenta coas políticas neoliberais do Partido Demócrata. En España, non é imposible que volva con forza tamén esta inclinación, na medida en que se evidencie máis o difícil entendemento dos partidos denominados de esquerdas. O emprego que se crea -ese mito ao que se presenta excesiva atención e pouca análise-, cada vez máis precario, se uberiza crecentemente e vai camiño de empobrecerse aínda máis para a maioría. E o outro mito parello, o do “crecemento económico” en canto aos grandes números, pouca tradución ten nas medidas de emprego e contratación laboral. Analiza alguén os datos que miden a desesperación e desencanto, pobreza infantil e demais lacras que non cesan de causar espanto á hora do telediario? Tómanse decisións coherentes ou nos arrandeamos nos conformistas bizantinismos tertulianos?
O déficit educativo
Como antes de vacacións, todo incide e simbolízase no sistema educativo. E non parece senón que vaiamos repetir e reforzar situacións que nos son ben coñecidas de cursos anteriores. Basten dúas noticias para confirmalo. Por unha banda, a escala mundial, a denuncia de ACNUR sinalando que máis da metade dos 7,1 millóns de nenos refuxiados no mundo non van á escola. Se este é un de tantos signos de hipocrisía respecto ao suposto cumprimento dos Dereitos Humanos por parte dos países democráticos, na Comunidade de Madrid non se andan con remilgos. O organigrama da Consellería de Educación crece en expresividade da discriminación que patrocina. Como en Sanidade, tamén neste terreo menudean as expresións de gratuidade, coidado, atención, igualdade e similares. No entanto, para que ninguén se leve a engano sobre o significado real de tales termos, o novo Goberno de trifásico conservadurismo acaba de realzar a atención administrativa aos colexios concertados e, ademais, ao bilingüismo, as dúas insignias principais que, desde os gobernos de Esperanza Aguirre, viñéronse desenvolvendo neste territorio de tanta importancia política como indicadores eminentes de “calidade” en detrimento da escola pública, cuxa xestión pronto deberá denominarse: Dirección Xeral do resto.
O Condorcet (1743-1794) ocupado no estudo de “os progresos do espírito humano” xa observou este modo de superioridade que unha minoría pretende seguir sostendo a conta da gran maioría, por máis que disfrace unha suposta “igualdade da natureza humana mediante os artificios da desigualdade” legal. Demasiados líderes son cómplices en que continúe habendo unha poboación excedente que non merece servizos básicos en igualdade. En vésperas de reiniciar traballos e curso académico, só se nos paramos algo e non nos deixamos levar polo simplismo das redes sociais e similares, apreciaremos mellor a situación da nos morriña postveranega e trataremos de remediala.
TEMAS: Desigualdade. Colexios concertados. Bilingüismo. Calidade educativa. Democracia e progreso.
Manuel Menor Currás
Madrid, 01.09.2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario