Non só evidencia
carencias evidentes; peor problema é que queiran facernos ver que só son
responsabilidade nosa.
Non sabemos se un cego guiando a outro cego fará que os dous
caian no burato; é moi probable que alguén diga que é perverso fixarse nesas
cousas cando loce o sol e pódese ver o ceo azul. O peor é que nos pareza
indiferente e que sempre teñan escusas para non facer a tempo o que debían
facer, agora que se lles acumulan todas as carencias, mentres os problemas
estóupanlles nas mans ou están en grave risco de provocar algo peor.
O SCHOCK
Os últimos acontecementos de Madrid -como os de moitos outros
territorios-sempre mostran a mesma improvisación e, ao final, présas por
aparentar que se está cunha preocupación inmensa por arranxar o que xa non ten
solución ou é excesivamente complicado que a teña. Larra xa se queixaba nos
anos 30 do século XIX, de que sempre estivésemos “nos principios”, facendo como
que faciamos e deixando as cousas un pouco escuras, para podelas aclarar mañá. “Ai
daquel día -dicía- en que non haxa nada que facer, en que non haxa nada que
aclarar!”
Que os hospitais madrileños estean ao bordo do colapso, xa
era sabido cando tanto aplauso roldaba os balcóns e os sanitarios clamaban por
unha atención primaria ben atendida e unha mellor dotación de profesionais. A
pouco que se mire calquera hemeroteca digna, poderase contrastar esa
reclamación con loanzas gloriosas á “mellor sanidade do mundo” mentres se
desnutría a súa rede pública e se engordaban un gorentoso negocio de intereses
privados que, aínda por riba, daría beneficios patrióticos a capital
estranxeiro.
Que en 1977 os Pactos da Moncloa constatasen un fracaso
enorme no que fora a atención proporcionada á educación, parece terse satisfeito
con que escolarizaramos, vinte anos máis tarde, a todos os mozos e mozas
menores de 16 anos, vinte anos. Cansámonos e arránxalle pouco ao 25% desa
poboación, que -como dicía en xullo o presidente do Consello Escolar do Estado-
non logra titular a tempo na ESO. Save
the Children, é máis radical, pois fala dun 28,3% de poboación infantil
que, en risco de exclusión, pon en cuestión a suposta equidade educativa que
pregoa a CE78. É bastante educarlos no semianalfabetismo que denotamos lendo no
móbil, pero sen discriminar unha enganosa información?
Coa Covid-19, a doutrina do Shock, que esmiuzou Naomí Klein
en 2007, está mostrando, por unha vez aos ollos de todos, que non funciona a
man “invisible do mercado”. Ben puido ver todo o mundo como se colapsa á mínima
e, en situacións como a actual, clama para que o patrimonio dos orzamentos de
todos axude en sectores estratéxicos. Non é un pracer constatar que as escasas
proteccións que logo da segunda Guerra Mundial nos fomos dando, moi
mediatizadas en España, han ter gran preocupación, especialmente nestes 20 anos
últimos, en erosionalas con bloqueos diversos da xustiza distributiva, pexas a
controis administrativos serios e moita decisión privatizadora.
A presenza deste virus rampante -de momento en 30 millóns de
persoas-, e cunha segunda onda chegando ben medrada ata onde non hai mar,
colapsa a vida que se vendeu como a mellor do planeta xusto agora, despois de
que se erosionou tanto o benestar común. Tan fraco o deixaron que parece que xa só fose posible
para os que antes, e antes de antes, vivían ben. Invocando a segregación, a
diferenza absoluta, as multas controladoras e os confinamientos sociais -tan do
século XIX, das novelas de Dickens-, provocan un individualismo feroz e apático
como entón e, como solución única, unha beneficencia caritativa, absolutamente
curta. Coa volta ao quedos, parados e moita responsabilidade persoal, pretenden
conxurar toda revisión crítica e que non nos fixemos en como preferiron
desocuparse do que os cidadáns necesitan para remediar as súas carencias.
XUNTOS: A ONDE?
Ao guionista desta serie háselle ir a man no clímax. É
lamentable que, desde marzo -se non desde antes-, queiran dar agora a imaxe de
que iremos mellor se imos xuntos e entre moita bandeira. A súa lentitude e o
que onte non dixeron á cidadanía non os fai críbles cando máis medrada está
esta lea. Quixeron dar a impresión de que todo ía ir mellor sen remover canto
facilitou chegar á perigosa incerteza deste momento. Esperemos que, nos
capítulos que sigan, deixen de marear a perdiz e amosen xestos máis convincentes.
Unha das guindas que -no medio do espectáculo- soltou a señora que di mandar en
Madrid, foi que necesitaba 2.500 policías máis; parece ter présa por chegar
pronto aos tempos do século XIX en que o Estado era de catro, defensores como
moito do voto censitario: xa pouco queda por vender nesta Comunidade.
De momento, noutro dos sectores fundamentais dunha sociedade
democrática, a Educación, os sindicatos que tiñan convocada folga de docentes
para o día 22 e 23 deste mes para denunciar carencias que a pandemia fixo
acuciantes en canto a profesorado, instalacións e obrigacións que ven difíciles
de cumprir, nona desconvocaron, malia que vai ser moi dura. Poida que a
Administración crea que o arranxa coa obrigación que lles impuxeron de
prácticamente o 100% de servizos mínimos e unha renovada apelación á “vocación”
eterna do profesorado e os mestres; sería un laudable exemplo cívico de
responsabilidade. Sorte para sortear as aparencias no medio de tanto simulacro!
Sorte, tamén, para que as catástrofes que vimos traballando durante anos dean
tregua ao desánimo colectivo!
Manuel Menor Currás
Madrid, 22.09.2020.
Covid-19.- Confinamiento.- Doutrina do Schock.-Responsabilidade
individual.- Xestión colectiva.
No hay comentarios:
Publicar un comentario