Fatiga democrática

A amnesia non é método apropiado para a dignidade democrática. Tampouco o é para pasar páxina ao presente que estamos a vivir.

En Palestina sobrepasan os 30.000 mortos e é agora cando o “lado humanitario da guerra”, visto desde EEUU, decide soltar 36.000 paquetes desde o aire para os 2.000.000 de persoas residuais que tratan de resistir entre os bombardeos e a fame. Mr. Marshall non deixará de entregar, con todo, armas aos sedicentes elixidos pola divindade, e A ONU segue incapaz de arranxar algo. Parece acabarse o ciclo da posguerra mundial e que xa preparemos a III GM. A supostamente pacífica Europa, seducida pola OTAN, está cansada de simulacros desde1945; cada vez  hai máis europeos aburridos da paz, aos que o de Rusia e Ucraína os anima a espabilar a chegada da ansiada apocalipse. Pola súa banda, os aliados americanos expóñense as seguintes eleccións nesa perspectiva e non sería raro que o amnésico Biden dese un golpe de efecto á súa xestión desde a Casa Branca e se mostrase máis atractivo que o seu seguro adversario, o desbordante Trump.

 No plano internacional, é un consolo que, en vésperas do Día da Muller Traballadora, os franceses se espabilasen  en protexer o dereito ao aborto incluíndoo na súa Constitución. Dalgún modo, seguen dando exemplo de civismo laico: mesmo o seu sector ultra sumouse ao evento. Parecen acordes en protexer ao máximo nivel lexislativo unha das conquistas sociais máis significativas.  Noutras latitudes, como a española, a simple proposta de facelo sería, con moita probabilidade, motivo de rifa parlamentaria e rueira, unha máis na longa lista de interferencias do confesional –un  asunto particular- no que é de todos. De pouco valeu o suposto “aconfesionalismo” da CE78; non pasa día que non haxa algún asunto en educación, servizos, patrimonio cultural e, por suposto, a ampliación dalgún dereito para a maioría social; algunha das máis de 3.000 denominacións supostamente distintas -pero ben conxuntadas na defensa de intereses  confesionais-, poñerá pegas con simulacros “independentes”. O aborto -e moitos outros asuntos- deixaron nas hemerotecas un amplísimo catálogo de reaccións deste cariz.

Distopías morais

No canto de mellorar asuntos deste tipo, de complicada conversación democrática, os parlamentarios e as súas terminal mediáticas dedícanse intensamente ao espectáculo nominalista da “amnistía”. Danlles a razón as distintas opinións dos expertos, en que agora tamén contan os da Comisión de Venecia. Ben é verdade que quen máis espectáculo dan son os supostos intérpretes da verdade xurídica que non ven con bos ollos que poida saír adiante esta lei. Quítalles o sono que alguén dubide de que eles son quen sostén o fiel da balanza de Némesis, deusa da Xustiza. Calquera día, coa vista atrás, verán que acumulan excesivos quebros argumentativos nos seus currículos profesionais.

Neste momento, está a quedar fóra de foco este asunto, porque volveu á preocupación moral dos parlamentarios españois polos asuntos humanitarios. Con todo, os que desde o 25.11.2019 estiveron á vista de todos nos modos de xestionar a saúde pública, tal como están a ser mostrados, non son en grao sumo estimulante para levantar o ánimo. É verdade que a COVID-19 estimulou os mellores xestos nalgúns servidores públicos, e volveu  á memoria o bo proceder de moitos profesionais do mundo médico e educativo, sen cuxo proceder o desastre sería moito maior. Pero o que está a ser obxecto de atención  é, ante todo,  o lado escuro de quen, en competencia por “axudar aos españois”, con rancia teima de lucro incesante -e nula empatía con quen máis problemas tiñan-  achegaban máscaras e promovían evasivas maneiras de atender aos maiores nas súas residencias. O desagradable aspecto ético de l a “estafa” ou “trama corrupta” que estes días emerxe fai terribles as explicacións de quen pon por diante unha “liberdade” deshumanizada. O “total ían morrer igual”, que volveu á Asemblea da Comunidad de Madrid , afectou nada menos que a 7.291 persoas que, como dixo Carmen López, representante de ADEMAF (Asociación polos Dereitos dos Maiores e os seus Familiares), morreron “abandonadas nas propias residencias sen atención sanitaria, sen paliativos “sen atención médica no peor da pandemia”. Contundente, engadiu: “Todas as vítimas non morrerían igual; todas as vítimas non morrerían e tampouco morrerían o mesmo nunha residencia que nun hospital”. Non arranxa nada, pero estrágao máis, que acusasen a esta persoa de dicir estas cousas “por desquite”, ou tamén, que quen reclamaba responsabilidades, “retorcían a dor”.  

Os feitos deste calibre moral aconteceron hai catro anos e é importante expolos para analizar o cuestionable e reformular como deber ser o presente e futuro. Con todo, os xogos de maiorías non deixan que as interpelacións e comisións de investigación se desenvolvan sanamente. Unha vez máis -e en tempo actual- hai medo a que o pasado interrompa o marabilloso presente que moitos políticos pretenden vender, e quen non os crea non pinta nada nesta sociedade supostamente avanzada. Con este talante, non dispoñen de tempo para que a conversación democrática verse sobre as abundantes cuestións que seguen pendentes.

Antes de que saia adiante algunha que mereza a pena, os seus oíntes han de aguantar estes días formulacións e razoamentos impertinentes e mal educados, en que o único que parece importar é o holliganismo intenso, e alternante segundo vaia o monólogo. A este ritmo, tal como vai o panorama internacional, o voo galiñáceo de moitos parlamentarios conduce á desafección política; a súa exemplaridade é perversa. Este parlamentarismo é horrible como espectáculo: o guión prescrito que algúns len -e outros moitos recitan- é de mala serie televisiva, e o monólogo absolutista que transmiten soa moi arcaico. Moitos cidadáns sufrírono máis de corenta anos, e non concorda con canto supostamente quixo ser o pacto constitucional en 1978.

TEMAS: Amnistía.- Corrupción.- COVID-19.- Parlamentarismo.- Saúde pública.

MMC (05.03.2024).