Manuel Menor Currás
Mentres nos contan que o "estado da nación" é bo -porque as constantes son "de recuperación" e xa saímos da UCI-, a vida cotiá impón aburrida frustración.
Na gran representación que adoita exercitar o Goberno no Congreso dos Deputados cando do "estado da nación" se trata, dificilmente a vida dos cidadáns adoita coárselle polas súas palabras. Boa parte adoita irse en atallarle o paso e, a outra, en que brille a aparencia do que os seus seguidores anceian oír. Sempre deixa espazos dos que nada nos di e -o que é peor- os seus significados verbais pouco teñen que ver cos nosos. Só ambiciona que o vexamos como malabarista da linguaxe, capaz de facernos ver o que ambiciona que vexamos e que, sistematicamente, non deamos creto a nada máis. Non merece moito, pois, a pena saber quen gana nestes debates, porque enquisas respecto diso hai tantas como peticionarios, separadamente de que os seus espectadores xa só fluctúan entre o 1,2% e o 1,6% de cota de pantalla. Pero o espectador-cidadán, con ansia de decatarse, ten que estar á que salta e tratar de elucubrar sobre o que queiran contarlle. Ata Évole afeccionouse a insinuarnos o que pasou, con ficcións do que vaia vostede a saber se pasou ou non pasou, sen atreverse a interrogar ás testemuñas das nosas sospeitas. A ficción fai caixa e desbórdao todo con gran éxito: xa é difícil que a prensa actual alerte das insidias que nos desvían do que está pasando. No entanto, indispensable parece tratar de pescudar que espazos das nosas vidas estan quedando máis á intemperie entre tan equívoca palabrería.
De fondo, está a sospeita de que o discurso do Presidente sobre da evolución da nosa economía estivo moi amañado para suxerir que pasariamos xa o "Cabo de Hornos" da crise e avizoramos tempos bonancibles. O que confirmaría que as limitacións, recortes e desditas sufridos pola maioría da xente non parecen importarlle moito a este temoeiro. As alusións foron tan vagas que ninguén se decatou e, cando a oposición quixo centrar a atención sobre tales escollos, pouco menos que os culpou de derramar tan bonito relato.
Aburrimiento xeral, con todo, é o que produce esta narrativa da situación. Difícil sentirse aludido por estatísticas bonancibles, cando estás en paro, tes problemas para chegar a fin de mes ou entras no capítulo dos desafiuzados de calquera dos presuntos dereitos que como cidadán din que tes: en educación, sanidade, terceira idade, vivenda, ou servizos básicos do día a día. Aburrimiento buscado á mantenta: non hai como que ninguén se preocupe e pase, para que uns poucos privilexiados se sintan máis a gusto impoñendo o seu selecto modo de facer e dicir, coa rendibilidade como criterio, o negocio como estímulo e a privatización como sistema. Por algo dicía o Perich que "os malos deputados son elixidos polos bos cidadáns que non votan".
Aburrimientos e farturas individualizados xeran decisións que non teñen que ver explicitamente coa evolución da débeda, cheiran máis a tacticismo que a eficiencia -como puidemos ver agora mesmo coa reprivatización parcial de Bankia-, ou directamente transpiran rancio pasado patriarcal de "outra nación". Non se entende, neste sentido, que se unha lei funcionou decentemente -dá igual que se trate do aborto, a seguridade, a educación ou o que for- durante vinte e cinco ou trinta anos, deba retrotraerse a como eran as normas outrora. As correcciones normativas xustifícanse polos cambios que van impoñendo as novas necesidades e modos de vida, non por nostálxica restitución de presuntas certezas "naturais" dun remoto pasado. Pero o corpus lexislativo que o actual Goberno está modificando en tal dirección é abundante: xerando en paralelo espazos de impunidade crecentes para uns poucos privilexiados mentres diminúe a protección dos máis débiles fronte ao abuso. O ultimísimo neste afán márcao a premiosa Lei Orgánica do Poder Xudicial, que volve estreitar o alcance da xurisdicción universal, co prexuízo consiguiente para o cumprimento rigoroso dos dereitos humanos: a cantidade de casos que os xuíces da Audiencia Nacional han de deixar de tratar, sumado aos que tan só viñan acdando unha leve mención de desacordo pola vía do voto particular, sinala a dirección do xiro que se pretende para o noso sistema xudicial, xa de seu premioso para a inmensa maioría.
Espazo de impunidade moi particular é o que introduce a LOMCE para a obligatoriedade dun ensino de calidade para todos os cidadáns. A deixación que imprime a esta suposta obrigación das autoridades educativas é alarmante, se se miran detidamente a selectivas formas de segregación que impón co seu peculiar afán de "mellora" do ensino duns poucos. Nin un oco ha ter este asunto no mentado debate, pero os sindicatos máis representativos do profesorado, algunhas asociacións de nais e pais de alumnos e a oposición parlamentaria -máis algunhas "mareas" que, durante estes dous anos, acompasaron a elaboración desta norma orgánica-, tanto aburrimiento teñen con este proceso lexislativo que o Tribunal Constitucional xa empezou a recibir queixas duns e outros. É dicir, a sensación de desvalimiento, desgraza, disconformidade, molestia, amolo, inoportunidad, inadaptación, falta de incentivo, inaguantabilidad e infelicidade gratuíta que esta LOMCE produce nunha parte moi relevante da sociedade é tal que os recursos de inconstitucionalidade que se aveciñan forman parte da agreste paisaxe que está xerando o seu pretextado melloramento educativo. Evidentemente, á marxe do relato de marabillas que está facendo o Goberno cos grandes números.
Non é pesimismo nin demagoxia: tan só que o futuro educativo das nosas escolas non o queren como está neste presente, fiado á credulidade mellorativa que a atrabiliaria LOMCE suscita, con alumnos despreocupados do interese xeral da cidadanía e competidores na pelexa darwinista do particular. O preámbulo desta Lei e a serie de decisións consiguiente -baixo a éxida de emprendedores-, non deixan dúbidas respecto diso. Pode, doutra banda, que -como diagnosticaba Alberto Moncada en El aburrimiento en la escuela (1985)- a escola tenda de seu a impoñer certa ascesis constitutiva, propicia ao aburrimiento. En cuxo suposto -para unha época de escaseza como a actual-, a LOMCE é vista como "reduplicativo" exemplo de cómo conxugar a desidia e o autoritarismo para incrementar o tedio dos rapaces sen "mellorar"o seu proceso de socialización e aprendizaxe. Privilexiará as instancias burocráticas e economicistas en que estamos atrapados, e excluirá máis fácilmente a cantos non soporten tanta limitación de miras.
Madrid, 01/03/2014
Mentres nos contan que o "estado da nación" é bo -porque as constantes son "de recuperación" e xa saímos da UCI-, a vida cotiá impón aburrida frustración.
Na gran representación que adoita exercitar o Goberno no Congreso dos Deputados cando do "estado da nación" se trata, dificilmente a vida dos cidadáns adoita coárselle polas súas palabras. Boa parte adoita irse en atallarle o paso e, a outra, en que brille a aparencia do que os seus seguidores anceian oír. Sempre deixa espazos dos que nada nos di e -o que é peor- os seus significados verbais pouco teñen que ver cos nosos. Só ambiciona que o vexamos como malabarista da linguaxe, capaz de facernos ver o que ambiciona que vexamos e que, sistematicamente, non deamos creto a nada máis. Non merece moito, pois, a pena saber quen gana nestes debates, porque enquisas respecto diso hai tantas como peticionarios, separadamente de que os seus espectadores xa só fluctúan entre o 1,2% e o 1,6% de cota de pantalla. Pero o espectador-cidadán, con ansia de decatarse, ten que estar á que salta e tratar de elucubrar sobre o que queiran contarlle. Ata Évole afeccionouse a insinuarnos o que pasou, con ficcións do que vaia vostede a saber se pasou ou non pasou, sen atreverse a interrogar ás testemuñas das nosas sospeitas. A ficción fai caixa e desbórdao todo con gran éxito: xa é difícil que a prensa actual alerte das insidias que nos desvían do que está pasando. No entanto, indispensable parece tratar de pescudar que espazos das nosas vidas estan quedando máis á intemperie entre tan equívoca palabrería.
De fondo, está a sospeita de que o discurso do Presidente sobre da evolución da nosa economía estivo moi amañado para suxerir que pasariamos xa o "Cabo de Hornos" da crise e avizoramos tempos bonancibles. O que confirmaría que as limitacións, recortes e desditas sufridos pola maioría da xente non parecen importarlle moito a este temoeiro. As alusións foron tan vagas que ninguén se decatou e, cando a oposición quixo centrar a atención sobre tales escollos, pouco menos que os culpou de derramar tan bonito relato.
Aburrimiento xeral, con todo, é o que produce esta narrativa da situación. Difícil sentirse aludido por estatísticas bonancibles, cando estás en paro, tes problemas para chegar a fin de mes ou entras no capítulo dos desafiuzados de calquera dos presuntos dereitos que como cidadán din que tes: en educación, sanidade, terceira idade, vivenda, ou servizos básicos do día a día. Aburrimiento buscado á mantenta: non hai como que ninguén se preocupe e pase, para que uns poucos privilexiados se sintan máis a gusto impoñendo o seu selecto modo de facer e dicir, coa rendibilidade como criterio, o negocio como estímulo e a privatización como sistema. Por algo dicía o Perich que "os malos deputados son elixidos polos bos cidadáns que non votan".
Aburrimientos e farturas individualizados xeran decisións que non teñen que ver explicitamente coa evolución da débeda, cheiran máis a tacticismo que a eficiencia -como puidemos ver agora mesmo coa reprivatización parcial de Bankia-, ou directamente transpiran rancio pasado patriarcal de "outra nación". Non se entende, neste sentido, que se unha lei funcionou decentemente -dá igual que se trate do aborto, a seguridade, a educación ou o que for- durante vinte e cinco ou trinta anos, deba retrotraerse a como eran as normas outrora. As correcciones normativas xustifícanse polos cambios que van impoñendo as novas necesidades e modos de vida, non por nostálxica restitución de presuntas certezas "naturais" dun remoto pasado. Pero o corpus lexislativo que o actual Goberno está modificando en tal dirección é abundante: xerando en paralelo espazos de impunidade crecentes para uns poucos privilexiados mentres diminúe a protección dos máis débiles fronte ao abuso. O ultimísimo neste afán márcao a premiosa Lei Orgánica do Poder Xudicial, que volve estreitar o alcance da xurisdicción universal, co prexuízo consiguiente para o cumprimento rigoroso dos dereitos humanos: a cantidade de casos que os xuíces da Audiencia Nacional han de deixar de tratar, sumado aos que tan só viñan acdando unha leve mención de desacordo pola vía do voto particular, sinala a dirección do xiro que se pretende para o noso sistema xudicial, xa de seu premioso para a inmensa maioría.
Espazo de impunidade moi particular é o que introduce a LOMCE para a obligatoriedade dun ensino de calidade para todos os cidadáns. A deixación que imprime a esta suposta obrigación das autoridades educativas é alarmante, se se miran detidamente a selectivas formas de segregación que impón co seu peculiar afán de "mellora" do ensino duns poucos. Nin un oco ha ter este asunto no mentado debate, pero os sindicatos máis representativos do profesorado, algunhas asociacións de nais e pais de alumnos e a oposición parlamentaria -máis algunhas "mareas" que, durante estes dous anos, acompasaron a elaboración desta norma orgánica-, tanto aburrimiento teñen con este proceso lexislativo que o Tribunal Constitucional xa empezou a recibir queixas duns e outros. É dicir, a sensación de desvalimiento, desgraza, disconformidade, molestia, amolo, inoportunidad, inadaptación, falta de incentivo, inaguantabilidad e infelicidade gratuíta que esta LOMCE produce nunha parte moi relevante da sociedade é tal que os recursos de inconstitucionalidade que se aveciñan forman parte da agreste paisaxe que está xerando o seu pretextado melloramento educativo. Evidentemente, á marxe do relato de marabillas que está facendo o Goberno cos grandes números.
Non é pesimismo nin demagoxia: tan só que o futuro educativo das nosas escolas non o queren como está neste presente, fiado á credulidade mellorativa que a atrabiliaria LOMCE suscita, con alumnos despreocupados do interese xeral da cidadanía e competidores na pelexa darwinista do particular. O preámbulo desta Lei e a serie de decisións consiguiente -baixo a éxida de emprendedores-, non deixan dúbidas respecto diso. Pode, doutra banda, que -como diagnosticaba Alberto Moncada en El aburrimiento en la escuela (1985)- a escola tenda de seu a impoñer certa ascesis constitutiva, propicia ao aburrimiento. En cuxo suposto -para unha época de escaseza como a actual-, a LOMCE é vista como "reduplicativo" exemplo de cómo conxugar a desidia e o autoritarismo para incrementar o tedio dos rapaces sen "mellorar"o seu proceso de socialización e aprendizaxe. Privilexiará as instancias burocráticas e economicistas en que estamos atrapados, e excluirá máis fácilmente a cantos non soporten tanta limitación de miras.
No hay comentarios:
Publicar un comentario