Case
caio do asento cando lle oín a Felipe VI o nome de Castelao. Nunca se
viu Castelao en tal tesitura: el, deputado da República, no discurso de
proclamación dun rei. El, tan de andar pola casa en zapatillas, ficará
para sempre nuns fastos borbónicos de coroación. Xa lle pasou cando
Fraga, naquelas boutades, dicía que se Castelao vivise votaría ao PP.
Pero agora ascendeu, e demostra que ser petrucio éche o que ten;
colectivízante e quedas inútil.
Quizais,
en realidade, o xesto demostre que Felipe VI é máis hábil do que
parecía, porque así dun plumazo roubounos a Castelao. ¡A ver qué
republicano galeguista cita agora a quen cita El Rei! Pero tamén pode
ser o produto dunha equivocación. ¿Querería citar a Rosalía e, na súa
vocación por fuxir de todo o decimonónico que se asocia á súa malfadada
dinastía, procurou un santo galego máis contemporáneo? ¿Será que algún
asesor, posiblemente a despedir nas próximas horas, descoñecía o
significado do exiliado, vilipendiado, atristurado Castelao? ¿Ou será
que ese asesor, traidor, un espírito libre, decidiu introducirlle a cuña
galeguista a este rei que, doutro xeito, non diría máis ca un par de
palabriñas en galego, e non precisamente «nunca máis»?
Sexa como for, velaí quedou
Castelao na boca de Felipe VI. Castelao, rebotando no oído de Letizia,
fiel ao seu branco roto e á súa teima en parecer máis nai ca muller
intelixente. Castelao, metidiño nas lazadas dos vestidos de dúas nenas
que xa saben que unha vai para raíña e a outra para simple irmá.
Claro que, como probablemente
nunca máis oirán o nome de Castelao entre os coxíns e os veludos do
palacio, crerán que esta vida súa é normal.
No hay comentarios:
Publicar un comentario