Acordes coa reforma laboral, a LOMCE e os recortes presupuestarios anteriores, prolongan a debilidade do emprego, a precariedade salarial e a pauperización do funcionariado público.
Todo parece imposible ata que sucede. A moita xente maior oímos que nunca creron que poderían volver ver o que están vendo e padecendo. Pero tocoulles velo e sufrilo de novo neles mesmos ou nos seus fillos: os soños de que todo ía ir constantemente a mellor non pasan de soños. Pero para que creamos que estamos no bo camiño, toda a parafernalia está disposta para que sigamos mantendo a ilusión de que pronto volverá todo a donde adoitaba e que nos movamos sempre entre o iluso e o fantástico.
Desa tremoia indispensable para a ceguera, forman parte dúas disposicións relativamente recentes. Unha, relativa a TVE (1), en que se fichaban once novos xornalistas -entre eles catro de Intereconomía- para fortalecer que, neste “denso ano electoral”, “a calidade dos informativos non se resinta”. A outra, máis recente e moi vinculada ao sistema educativo, mostraba que Educación planeaba contratar a 2.000 becarios para suplir a falta de profesores. Recentemente graduados na Universidade, “realizarían actividades de apoio ao ensino en centros con especiais dificultades” (2).
Lido ou oído así, de vez e sen contextualizar, ata podería resultar atractivo este afán das nosas autoridades, preocupadas por que os cidadáns tivesen mellor información e coñecemento de canto sucede, pese á crise. Tales decisións, con todo, caen dentro dun proceso prolongado de deterioro e descapitalización do nervio que tiñan ambos campos de acción coa cidadanía e, aínda que esteamos en vésperas electorais, non é lóxica a modificación desa tendencia como non sexa para reafirmala máis. É dicir, que ben puidese tratarse de dulcificar aos votantes a sensación que puidesen ter de abandono, deixación e desaproveitamento dos recursos humanos da Administración pública. O xogo de abalorios, con todo, ten a función de facerlles tragar mellor, como punto sen retorno, a situación creada no transcurso da lexislatura e que pareza que, agora “de paso que xa crecemos”- axustamos os postos de traballo á súa racionalidade máis estrita.
Respecto de a corporación de TVE, non podemos prescindir, de todos os xeitos, de manter na nosa consideración o que, ao principio da lexislatura, volveu a retrotraernos aos inicios de cando o dedo gobernativo era o único referente de canto se emitía polas ondas. Desde aquel superdecreto retro, xa nos sumiron no adormecemento colectivo. A dignidade dos telediarios reduciuse flagrantemente - desmadrouse a minutación de deportes, meteoroloxía, accidentes de tráfico e curiosidades ao estilo antigo de El Caso-, desapareceron da pantalla moitos dos mellores xornalistas -os que podían non amuermarnos-, os faladoiros posibles transustancian o cotilleo veciñal e o colmo do insustancial transmíteno as conexións rexionais, émulas a destempo do que otrora fose o NO-DO. O parecido entre TVE e a maior parte das canles autonómicas é alarmante e xa é raro que a cidadanía non se indigne seriamente con este costosísimo invento, xoguete perigoso en mans de gobernantes empeñados en que sexa desaconsellable para a mellora das conexións neuronais. Pero a confusión entre servizo público informativo e intereses do partido gobernante vai en aumento -segundo avanza o ano electoral- e o trasvase de televidentes á competencia privada funciona moi ben.
En Educación, quen teña paciencia para ler con algunha periodicidade esta columna de Mundiario terán xa vista cal é a traxectoria executiva do equipo de Wert e Gomendio nestes tres anos e, en paralelo, as reaccións de protesta que provocaron na comunidade educativa. É moi fácil repasar esta secuencia de desencontros -graves en non poucos asuntos- entrando nas webs correspondentes dos sindicatos con representatividade no ensino, ou nos de estudantes, asociacións de pais e nais, e colectivos diversos aos que lles preocupa o camiño polo que transcorre o futuro da educación neste momento. Recorden tan só o sucedido co investimento, rebaixado en máis dun 20% no que levamos de lexislatura e aquel Real Decreto 14/2012 -que inaugurou os recortes educativos- ou o compromiso cos nosos socios do Eurogrupo para reducir os recursos en 2015 ata un 3,9% do PIB. E desta nai de todas as batallas -consistente en cargar o débito acumulado polo desmadre bancario na redución de prestaciones sociais aos cidadáns-, veñen asuntos tan concretos como a redución de bolsas, a subida de taxas, as dificultades dos comedores escolares, a desatención á diversidade, á investigación, á formación dos docentes, á reposición dos que por idade ou enfermidade teñen que deixalo, as aulas masificadas. E unha normativa LOMCE despreocupada de todo iso, como para confirmar o peor baixo o pretexto de “mellora”: segregación, masificación, selectividade, homoxeneidadx pedagóxica, estandarización de coñecementos, economicismo integral, xerarquización e directivismo. Talvez poidan recordar igualmente -como exemplo de tanta marea e plataforma reivindicativa destes anos- como a FAPA Giner dos Ríos levou ao Parlamento europeo e ao Tribunal de Xustiza da UE as súas queixas sobre a política educativa, esixindo “respecto aos dereitos humanos, a democracia e o Estado de dereito”, por crelos conculcados en, polo menos, a Comunidade de Madrid (Ver: ESCOLA, nº 2030, 11/09/2014, p. 26).
Esta dinámica de aparencias de emprego, é similar á da denominada “linguaxe corporal”. Moi difícil de axustar ao verbal se non hai coherencia interna e verdadeiro comunicador do que somos e queremos. Ningún dos retoques mediáticos de última hora é capaz de ocultar o acaecido ata aquí e, máis ben, induce a pensar que queren asegurar a traxectoria do que fixeron coma se de algo definitivo se tratase. Xa postos, ratifiquémonos tamén nós na nosa impresión negativa e non nos deixemos engatusar. Podemos sumarnos ás opinións de sindicatos que, xa non de agora, senón de fai moito, veñen pelexando polos problemas que xeran as interinidades repetidas a moitos docentes: de aí o cualificativo de “ocorrencia” que deron a esta iniciativa que agora parece querer tomar o Ministerio de Educación. Coa agravante de que estes posibles 2.000 contratados, malia ser destinados a postos de máis difícil execución -e xa que logo, esixidos de maior profesionalidad- serían graduados recentemente saídos das facultades -supostamente, deberán facer os vixentes másteres correspondentes, segundo niveis educativos-, pero iso si, en condicións salariais e laborais low cost; ademais de que, polo que se anuncia, parecen postos deseñados para que os expulsados do sistema non teñan fácil acceso. Os promotores da idea deberían ler -e facer caso- polo menos a algunhas das 112 propostas que, para remediar un pouco o desastre sobrevido aos problemas que tiñamos, acaba de formular o Consello Escolar do Estado no seu Informe 2014 sobre o estado do sistema educativo (3), pese a tratarse dunha institución tan mediatizada polos resultados electorais e difícilmente crítica co Goberno de quenda.
Referente indispensable para facerse cargo do alcance destas emprendedoras medidas como as anunciadas é o marcado pola chamada “Reforma laboral”. Todos os traballadores, tamén os de TVE e de Educación, por suposto, entran na súa consideración. E aí están os logros do RDL 3 /2012 e da posterior Lei 3/ 2012, de 6 de xullo, que tanto precarizou o emprego -co aplauso da OCDE, a CE, o BCE e o FMI, amén do dos portavoces asiduos do Goberno por terra, mar e aire-, o que non impediu que a última EPA mostre máis de 5,4 millóns de parados ou que o paro rexistrado nas oficinas de emprego alcance os 4.525.691 desempregados. Devida en desregulación laboral acompañada de depreciación salarial, propiciou que -como comenta Antón Saracíbar- ao abuso de contratación temporal, que se mantén nun 24,2%, se engada a tremenda rotación no emprego e o aumento da contratación a tempo parcial, que se situou por riba do 16% no último trimestre. “E o máis grave é que a contratación parcial involuntaria alcanzou o 62,7% fronte ao 35,5 que tiña no mesmo trimestre de 2008”(4). Todo iso sen contar a deficiencia crónica do que se celebra o próximo 22 de febreiro, o “Día da igualdade salarial entre homes e mulleres”, pois segundo cálculos de CCOO, a brecha salarial entre ambos é neste momento do 31%. É dicir, que unha muller deberá traballar 113 días máis para que o seu salario sexa paritario ao do home (5): unha situación estrutural que persiste e aumenta. Por razóns electoralistas inminentes, queren facernos crer que todo vai ben, cada vez mellor e, por iso, pódense facer algunhas concesións flexibles.
TEMAS:
Reforma laboral,
LOMCE, TVE, Políticas educativas, Consejo Escolar del Estado, Antón
Saracíbar, CCOO, Día de la igualdad salarial entre hombres y
mujeres, FAPA Giner de los Ríos.
Manuel Menor
Currás
Madrid,
19/02/2015
No hay comentarios:
Publicar un comentario