Eleccións do 24 de maio: o ensino que demanda a actual oposición

É hora de non fiarse do que queira inducir a propaganda do medo. É hora de decidir que país queremos: observar cuidadosamente e votar en consecuencia.


Aínda se oe de cando en vez que, como ao parecer crece a economía, “as políticas do PP funcionan”. Así o pregoaba na campaña electoral andaluza a vicepresidenta Sáenz de Santamaría. Pasadas estas eleccións, é máis discutible o argumento xustificativo, porque non parece que un suficiente número dos convocados a votar o percibiu. Os estrategas das seguintes eleccións de maio xa están cambiando a argumentación ideolóxica e, tamén, as comparecencias significativas de personaxes que conmovan ao persoal e potencien as súas candidaturas municipais e autonómicas.

Esta estratexia reservona non lles privou, con todo, de aprobar unha das súas leis máis simbólicas da súa folla de ruta reformista, a Lei de Seguridade Cidadá, que pretende acalar as múltiples protestas que este Executivo suscitou nunha poboación hastiada de que -co pretexto da crise- debeu cargar coa inmensa maioría dos recortes en prestacións sociais. Especialmente, en tres ámbitos que xa modificaron sustancialmente a vida de moita xente. O dos dereitos laborais e o emprego, cunha Reforma laboral que ha precarizado a todos e non dará xa traballo a moita xente. O dunha Sanidade que deixou de ser universal e tende a desmellorar todas as súas prestacións. E o dun sistema educativo empobrecido na súa dimensión pública coa LOMCE e, agora mesmo, con tres decretos que están pesando xa sobre a universidade, dos que o máis soado estes días pasados foi o da flexibilización dos ensinos universitarios oficiais, mentres dá aire ás fórmulas de iniciativa privada. Todo o cal, en boa lóxica estatística, está derivando en crecente desigualdade e que imos camiño de que resulten gravemente danadas as relacións interxeneracionais. Anotábao hai pouco Save the Children, ao sinalar -en España- a 8.364.567 nenos e nenas con diversos grados de pobreza e, como comentaba o catedrático Rafael Feito no seu blog, é “unha contundente proba empírica de que a política educativa da austeridad condénanos  a un presente e a un futuro marcados por desigualdades cada vez máis inxustas”.

Se o positivo que poida ter a evolución económica só é percibido por moi poucos, máis dubidosa é a presunta capacidade xestora de que alardearon os estrategas do PP. Non só porque boa parte do mérito que se atribúen no tan reiterado “crecemento” obedeza a razóns exógenas á súa xestión -como matizan os informes máis independentes-, senón ademais porque non logran sacudirse os abundantes casos de presunta corrupción en que están inmersos demasiados exdirixentes seus e a estrutura mesma da súa organización. Independentemente de que poidan prescribir moitos deles no transcurso destes últimos 18 anos -sen contar os anteriores- , que sexan sobreseídos outros ou logren nos tribunais condenas de mínimo estropicio, será difícil demostrar inocencia ante a cidadanía e que esta mude a súa estupefacción en credulidade disposta a votarlles nos comicios inmediatos para obter así maiorías suficientes. É moito descrédito acumulado, difícil de remover malia a prolífica “propaganda institucional” crecente de Concellos e Comunidades en que gobernan. Sobre todo, porque o autobombo non elimina senón que amplifica o que fixeron, e contamina as razóns que -segundo alegan- os incitaron a executar algunhas das medidas “indesexadas”. Só os moi adeptos créeno ou finxen crelo, mentres as enquisas son desbordadas polos tendentes a pensar que lexisladorn e gobernaron e gobernado case exclusivamente pro domo sua. Tanto celo en pregoar situacións idílicas fronte a unha descomunal débeda cuxa orixe e desenvolvemento non están interesados en aclarar, non é capaz de atallar sobradas sospeitas de que nin esa débeda nin ningún dos recortes sociais sobrevidos responde a causas xerais senón a intereses das grandes corporacións e entidades financeiras, ás que -polo que expresan as súas formas de goberno- xurasen obediencia servil.

Lección relevante das eleccións andaluzas é que as desviacións económicas e as maiorías políticas do pasado son contempladas con indignación polos cidadáns. Non outra é a explicación do voto a formacións de novo cuño que lles pareceron máis próximas na aclaración de responsabilidades no xestionado e, sobre todo, para a administración futura dos bens públicos e servizos a que co orzamento de todos teñen dereito. Polo cal, razoable é que sexa grave en medios afins aos actuais gobernantes o temor a un envorco aínda maior das expectativas de voto na cita electoral do 24 de maio (municipais e autonómicas), porque é moito o poder que está en xogo. Sobre todo, o que confire a administración de Sanidade e Educación. Con todo, para non invocar milagrerías, podería ser de utilidade aos estrategas electorais do partido hexemónico neste momento que estudasen amodo algúns dos programas e aspiracións doutros grupos políticos e de colectivos que, nesta lexislatura pugnaron por defender outro parámetros de gasto educativo ben distintos. Se ao estudo detido lles seguisen resolucións de compromiso con estes discordantes, poderíanse evitar non poucos sinsabores e, de paso, gañariamos tempo para enmendar tanto tempo perdido en xerar un custoso legado como o que moitos deixan detrás, máis segregador e clasista. Co agradecimento que suscitaría este envorco tan contrario á soidade en que se compraceron en actuar estes anos -de variada amplitude segundo Comunidades-, rabuñarían máis votos que coa propaganda habitual con que tratarán de obnubilarnos.

Aquí van para dar cabida esta insólita forma de actuación que agradeceriamos- un conxunto de enlaces onde poderán tomar nota do que desexa esoutra cidadanía á que tan contrariamente viñeron desgobernando:

. CEAPA: en defensa do dereito á educación.

. CCOO: a Educación que queremos.

. CIDADÁNS: as súas ideas

. COLECTIVO LORENZO LUZURIAGA: achegas ao debate electoral.

. EUROPALAICA: Por unha escola pública e laica.

. FORO DE SEVILLA: outra política educativa

. ESQUERDA UNIDA: para outra política educativa.

. MAREAVERDE (Madrid): por outra educación.

. PODEMOS: “O nosodereito e non o seu negocio”.

. PSOE: para un programa de 2015 (Andalucía como referencia).

. YOESTUDIENLAPUBLICA: A educación que nos une.

O milagre sería -en Semana Santa nunca se sabe- que os que dictaron a LOMCE e puxeron diante de todo a fraudulenta superioridade da economía mirasen a estes outros cidadáns como iguais, tratasen de dialogar con eles e desen cabida ás súas demandas. Están empezando a saber que a dureza de oído -que non a “firmeza” na arte de gobernar- ten mal arranxo, como non sexa o do cabreo dos presuntamente gobernados á hora de votar. Aínda que non estean aquí todos os seus proxectos, este conxunto expresa a repulsa que plataformas de diversa composición expresaron no transcurso desta lexislatura sen lograr nunca ser tidos en consideración. Está, en todo caso, o máis relevante do denominador común do que quixesen agora mesmo que fose a Educación, sector primordial da vida en comunidade. Pero lastimosamente, no canto de escoitar aos discrepantes, seguramente volveremos ver o que tanto vimos en vésperas electorais e que Bernardo Berlich sintetizou nunha das súas últimas viñetas: “E en vista ás próximas eleccións, decidimos mellorar os indicadores de pobreza”. E engadía o que una das Historias exemplarizantes de Valerio Máximo xa dicía no século primeiro (cara ao 27 d.C.): “A 300 metros hai un indixente. É pobre pero feliz”.

En contrapartida, todo votante ten dereito a exercitarse debidamente neste tempo de tregua relativa. No canto de deixarse comer o coco pola confusa neolinguaxe que xa marea as súas neuronas, a honestidade básica esixiralle ler un pouco e decatarse ben do que convén ao presente e futuro dunha España de todos. Ha de repensar se é coherente que sigan mandando os que empreguen os seus cargos públicos para deixar tirado ao común dos cidadáns e facer crecer o clientelismo de amiguetes. En menos de dous meses poderá votar: non debería ser para seguir arrepentíndose despois.


TEMAS: LOMCE, Programas educativos oposición, Eleccións andaluzas, Eleccións 24 de maio, Save the Children, Lei de Seguridade Cidadá, Expectativas de voto.

Manuel Menor Currás

Madrid, 29/03/2015