O resultado da
votación deixa a demasiados cidadáns cada vez máis desconfiados
dos seus representantes políticos. A duración da Lexislatura é
incerta e, en Educación, moi controvertida.
Pasaron 315 días desde o 20-D, pero, de aternos ao último discurso de investidura de Rajoy, mal empeza isto: continúa como estaba ou, talvez, peor. Non é improbable que dure pouco a Lexislatura e, se logra cubrir todo o tempo legal que lle corresponde, pode ser un acontecemento a recordar, e non entre os mellores da historia española. Xa é premonitorio do desencanto xeneralizado que coincida coa fuxida de máis de cinco millóns de automoilistas dos seus espazos habituais de traballo, co atraso da hora oficial, e case con Halloween, unha das últimas importacións para comercializar sustos de baixa intensidade.
Comezos recoñecibles
Este comezo de Lexislatura, ademais de vergonzante para os que lle deron o pase ao último candidato a presidila, é vergonzoso pola serie de trolas que o novamente proclamado presidente tratou de coar -como moitas outras veces- nun monólogo parlamentario que a prensa de pago xaleou. Boa parte do apego ao embrollo falaz pronto foi comentada por IgnacioEscolar: non contou a verdade nin en emprego, nin en pago da débeda, nin respecto de cuestións de fondo político como que goberne a formación máis votada, ou o de que o PP conte con máis apoios populares que outros grupos, e que esta era a única forma de evitar novas eleccións. Tampouco a contou respecto ao compromiso coa limpeza da corrupción demostrada, a apertura ao diálogo que poida estar disposto a desenvolver nin, sobre todo, respecto de que a súa disposición dialogante constitúa unha oportunidade non só retórica para consolidar reformas amplas e duradeiras.
O discurso estivo trufado -como tantas outras veces nos case cinco anos pasados- de artimañas coa linguaxe, de modo que parecese que co seu Goberno anterior se consolidaron sustantivas melloras moi positivas logo dunha época de supostas herdanzas desastrosas. Atopariámonos, pois, ante unha especie de apóstolo salvador que, non só nos librou dunha herdanza horrible, senón capaz de construírnos un futuro decisivamente mellor. Esta lectura do acontecido neste tempo de sobresaltos coincide coa que, sen moverse do adormecemento no seu triclinio, gusta a Peridis nas súas tiras: simplemente esperando a que pasasen por diante os cadáveres dos seus inimigos, volveu a donde estaba. Esta volta á presidencia do Goberno constitúe de xeito evidente un milagre, como o do San Isidro rezador ao que os anxos lle facían os labores do campo.
Os vixías
En realidade, estamos ante unha continuidade de si mesmo e dos hábitos de cando dispoñía de maioría absoluta. Tomando como referencia os asuntos educativos, sempre reflexo do que sucede en tantas outras decisións políticas, observen, por exemplo, que acaba de comprometerse con dar “un impulso á Formación Profesional, de maneira que 100.000 alumnos poidan acceder ao sistema da FP dual que tan bos resultados deu”. Na realidade, só un 1% de alumnos estudan esa FP Dual que, se como aposta pola redución do paro xuvenil é un fracaso, como xeito de aparentar que o fracaso escolar se reduciu o é máis aínda. Nada dixo, ademais, da fraude que supón vender como bo o que non pasa de averiada ruta pechada para a parte máis fráxil dos alumnos que frecuentan a eninanza obligatoria, os do fracaso previsible desde antes de que nacesen.
E ao reclamar que se lle apoie na “exitosa” lexislación que creou na súa etapa de Goberno anterior, o CS´ e o PSOE, por coherencia co seu voto deste 29 de outubro, atáronse as mans para ir a remolque so pena de “irresponsables” tantas veces como Rajoy queira. Xa mostrou en varios momentos, e hoxe mesmo, a súa tentación de presionalos nesa dirección. Ambos partidos, por moita rachadura interior que amosen respecto de os seus afiliados, simpatizantes e votantes, optaron oficialmente por tomar como orientación vital a visión da realidade española que só o actual ocupante da Moncloa é capaz de ter. Desde tan privilexiado lugar, Rajoy renova así a súa calidade de “fachiño” orientador dos destinos de España, con monaguillos coidadosos de que ese pábilo se manteña aceso, a proba de españois que desluzan labor tan patriótico.
Que non sexa o mesmo España e os españois non pareceu inquietalos, pois como grumetes que traballarán para que a nova Lexislatura ateñénse ao rumbo prefixado, non repararon en que as leis estrela de Rajoy non han ter o éxito que pregoan os seus máis achegados beneficiarios. Aí está, por exemplo, a LOMCE. Son sobrados os estudantes, pais e profesores -e non menos importantes democraticamente falando que os máis selectos cidadáns-, que non a ven idónea para o momento actual. Por máis que leve no seu acrónimo a idea -sen dúbida peculiarmente sectaria- de entender que o lexislado é “o modo de “mellorar” o sistema educativo” a protesta contra as reválidas do pasado día 26 só foi o comezo do que as súas melloras producen na gran maioría de españois de España.
Outro exemplo significativo, por afectar ao núcleo do sistema democrático, ha ter este mesmo día 29 de outubro, en paralelo á votación favorable á presidencia de Rajoy. O PP e a súa Delegada en Madrid -en moi mal exemplo simbólico- illaron o Parlamento da xente que protestaba. Poida que non sexa esta o mellor xeito de mostrar un descontento agudo por parte da cidadanía. Pero, en todo caso, aí quedará plasmada a distancia crecente deste Goberno en ciernes e as necesidades urxentes que moitos estiman non estarse atendendo: coma se nin vela se lles dea no que entenden enterro das súas esperanzas para recuperar dereitos sociais.
En definitiva, a paisaxe que se comezou a debuxar da nova Lexislatura non deixa de ser unha continuidade displicente e bastante obscena en canto a recortes do benestar social, dadas as circunstancias en que o PP se desenvolveu. O liderado exercido polo novo Presidente -no seu partido e entre os españois- durante todo ese tempo agora xudicializado por mor da Púnica, tarxetas black e a Gürtel, está ao parecer politicamente amortizado en gran medida cos resultados electorais do 26-D. Pero era manifiestamente mellorable desde o punto de vista moral, o máis saudable para a convivencia democrática. Que o era tamén no plano legal, estao facendo ver o que se ve e oe na Audiencia estes días. E é de xeito evidente, en todo caso, un mal exemplo para expectativas fiables de mellora exixible no tempo que comeza.
Un renovado costumbrismo
En consecuencia, o resultado do votado no Congreso entre as 20 e 20,30 hs. do 29 de outubro sobre a confianza que merecía a candidatura á Presidencia do Goberno presentada por Felipe VI, con 170 votos a favor, 111 en contra e 68 abstencións, non deixa de ser polémico. No recente cambalache, destacaron Antonio Hernando desmentíndose a si mesmo, un Pedro Sánchez case chorando na súa despedida parlamentaria e o resto dos representantes políticos manexando unha aritmética que dá o Goberno a un Rajoy moi tocado en canto a confianza cidadá. É verdade que ten a oportunidade de sacar adiante a súa programática autoprofecía continuista: suspender si, pero derrogar non. E salvo leves matices, está iniciando o seu rumbo cara ao que sobradamente coñecemos. Pero o risco do sucedido neste inquietante día tamén é o de que este continuismo acabe sendo entendido polos cidadáns como paisaxe folclórica, inalterable nas distancias crecentes respecto de uns dirixentes encerrados en si mesmos. Cabe, ata, que a LOMCE deixe pronto o ensino como uns raposos, como adoitaba dicir Julián Moreiro. Salvo que profesores e mestres -e outros moitos profesionais noutras áreas sociais comprometidas- sigan mostrando co seu traballo que hai aínda moita democracia inexplorada para vivir mellor. Non será fácil, pero cabe esperalo...
TEMAS: Congreso dos Deputados. Votación de confianza. Presidencia de Goberno. Representatividade política. Eleccións. PSOE. PP. Rajoy
No hay comentarios:
Publicar un comentario