A opinión dos docentes...non conta?

29 may 2018

Isto non se sostén, e quedan as reformas intolerantes



Sufrimos o agresivo entusiasmo que algúns agora encausados mostraron contra a educación pública, as súas mentiras despectivas, o seu lucro obsceno.

Pese ás sentenzas da Gürtel e arredores, e ao que de saberes estilosos achega o encarceramento de Zaplana, o cachazudo Rajoy atopou aire provisional no debate dos PXE para aguantar unha severa crise con ese estilo sempre idéntico ao dos “hilillos de chapapote”. As sentenzas a figuras do aznarismo non fixeron máis que empezar e aínda que deberían xerar verdadeira contrición, non pasan de aparencia incapaz de xerar confianza. Todo proseguirá renqueante, como mal menor. Na Comunidade de Madrid -adiantado modelo con catro expresidentes afectados-, Garrido repite incumprimientos de Cifuentes, como acaba de mostrar a súa conselleira de Educación. Instalados en que as súas ideas políticas expresan como ningunhas outras a vontade de Deus, alegan que, pese a “os dez ou quince casos” que socavan as súas razóns de goberno, eles son “moito máis”.

Coas noticias xudiciais destes días é difícil subtraerse a que, fai 40 anos, cremos que coa democracia desaparecería a maior parte de canto limitara as nosas vidas nos 40 anteriores. Aquel cómodo fetichismo que traería per se un sinfín de bens saltou polo aire e será difícil recompoñer a súa inocente expectativa sen a vixilancia e atención que nunca debemos ceder. Hoxe, coas abundantes contradicións que temos no panorama, o fácil é reclamar que volva Valle-Inclán para escribirnos uns sabios esperpentos. Quedariamos a gusto cos deixes do sarcasmo, pero os problemas seguirían aí. Remedos afastados hai nos medios e na Rede, onde se amalgama todo co pouco entusiasmo e, ata, cursilería que, so pretexto de ética política, emiten os partidos neste asombroso momento de inconsistencia que emiten os representantes electos.

Excelsas haxiografías

O problema é que non hai problema con que a corrupción, de tan estendida que está, non exista sen contabilidade xudicial. Non existe o ben común, senón o seu remedo de beneficios particulares que se alimenten do erario público. O ideal unitario de moral colectiva foi fagocitado polo proveito económico individualizado, de que fixeron gala estes encausados de agora, outrora obxecto de excelsas haxiografías. A inflación dos currículos e o modelo máster Cifuentes -que pronto poderá actualizarse cos que, como o de Casado, xa están no repositorio dos medios- non son anecdóticos.

Incontables son os espabilados emisores de títulos de calidade incontrolada e pingües beneficios. O Ministerio de Educación, namentres, nin se sente aludido. Traballa incesante, sobre todo desde a implantación do Plan Bolonia en 2008-2009 e ao amparo da liberalización que Wert engadiu ao sistema educativo antes de irse a París, en xeneralizar o dogma de que o libre mercado, ademais de barato é miragreiro. Segundo esa vella teoría, a liberdade de elección dos consumidores de bens -tamén os vinculados ao coñecemento- é capaz de arranxalo todo. Cando libere ao Estado democrático da obrigación que ten co dereito universal dos cidadáns a unha boa educación, tamén proclamará que no mar non hai quenllas e que todos os peixes son iguais nas súas cristalinas augas.

Agora que Ana Botín, lista para captar clientela para a súa rede bancaria, di que descubriu o feminismo -e reitera amar moito á Universidade-, non deberiamos cometer a tontería de esquecer que daquela prodixiosa troupe que asistiu á famosa voda do Escorial en 2002 -que en boa medida fai casting agora ante os xuíces- hai responsables de que os liberais recortes que dirixiron contra o sistema educativo, e a educación pública en concreto, lles xerasen contables recompensas para si e os seus amigos. Máis dunha peza xudicial trata disto, e da persecución de organizacións, sindicatos e profesionais do ensino que ousaron replicarlles. O momento non é para humor barato e chapuceiro, senón para reclamar coherencia de cantos agora din o que non dixeron en todos estes anos.




TEMAS: Crise política. Contrarreformas. Políticas educativas. Ben común. Corrupción. Gürtel. Aznarismo.

Manuel Menor Currás
Madrid, 26.05.2018

No hay comentarios:

Publicar un comentario