Como signo renovador
do PP, Casado avoga -sen complexos- polas esencias fundamentalistas
do conservadurismo. A súa educación ha ser coherente.
Non é difícil comprobar que ser novo é un asunto principalmente biolóxico. Segundo algúns, unha enfermidade que pasa pronto. Adoita conferir máis axilidade para determinadas cousas, pero non necesariamente as virtudes que a mercadotecnia lle asigna coma se a inconsciencia dos poucos anos fose un grado de prestixio. En política, por exemplo, esta pouquidade, aínda que sexa moda, non implica máis xenerosidade para a convivencia colectiva. A fogosidade, a inexperiencia e o triunfalismo adoitan traer conflitos non moi distintos dos que se achacan á xerontocracia cando está impregnada de fría aspereza e credulidade displicente .
Con xente nova por medio, os relatos flúen estes días tan novos que nin atención poñen a se desenvolven guións vellos. No PP, por exemplo, o suposto “rexuvenecemento” e “renovación” do partido parece buscar a restauración máis desacomplexada das esencias fundacionais. Os asuntos feministas ou educativos -o campo simbólico máis potente ao que remiten as súas pelexas os nosos partidos actuais-, pero tamén o “teito de gasto” ou “Cataluña”, “a familia”, “a liberdade”, “o mérito e o esforzo” ou o “dereito á vida” foron os primeiros acentos conceptuais de Casado no seu tránsito cara á rúa Xénova (de Madrid). A lectura desta peculiar conxunción semántica, xa permite ver quen lle acompañan nesta viaxe: Vox, Faite oír, FAES, Libertad digital, moitos comentaristas de ABC, La Razón e algúns programas de COPE ou esRadio, entre outros medios e siglas, sempre a favor do “rearme” fronte ao que -por democrático que poida ser- de antemán cualifican como “sectario” “peregrino” e rompepatrias. No horizonte inmediato deste frentismo “reconquistador” -e sen que medien nin 100 días de graza ao novo Goberno- volverán oírse xestos e invectivas vividas na substitución acontecida en marzo de 2004: coma se a nova presenza na Moncloa fose o resultado dun roubo ou, segundo moitos, dun golpe de estado que o novo líder do PP tratará de contrarrestar “a lombos” -di Isabel San Sebastián- dun proxecto regenerador cuxa base é a recuperación dos valores sobre os que se levantou o PP?
Esta fogosidade mitineira que, logo dun congreso tan novidoso como dubidoso, invadiu aos populares, pode acabar en fiasco se os problemas que se coñecen do paso do novo líder polas universidades resultan xudicialmente certos. Sería unha máis entre as concordancias que leva ser mozo intrépido e dun partido cuxas manganchas son moi coñecidas polos xuíces sen que mellore a súa exemplaridade representativa. Igual que sentirse portador dos afáns rexeneradores do Cardeal Cañizares, procurando que non se repare moito no visto con Soraya Sáenz Santamaría?
Amor a España
A “hipótese aberta” que, segundo Albiac, comeza -pois segundo este opinador “Santamaría era o máis morto”-, no medio das dificultades internas e externas a superar optou por recuperar como voz ilusionante a dos segmentos máis activos fronte a cambios favorables aos dereitos e liberdades de todos. A súa estratexia parece inclinarse deste xeito por potenciar as forzas máis neoliberais e neocons coñecidas, ata erixirse en voceiro absoluto da limpeza e o amor a España.
Nesa “España das bandeiras nos balcóns” que tanto lle interesa ao novo Casado, quedan demasiados cidadáns fóra. Entre privilexiados e crentes en que o pasado, moi de outrora, foi mellor que este presente, andan os compromisarios dobremente patrióticos que o elixiron, os que apostan pola Europa máis recalcitrante. O problema é que, con esta nostálxica linguaxe mitineira e tipo Trump, os problemas pendentes seguirán tal cal ou máis ben peor. Xa que logo, nin rexuvecemento nin lifting trae este trintañeiro. Por algo di que quere manter a LOMCE, o mellor que os seus camaradas fixeron por que o preceptuado polo artc. 27CE sobre do dereito de todos a un tempo boa educación, continúe sendo débil, curto e segregador.
TEMAS: Novo proxecto PP. LOMCE. Pablo Casado. Neocons. Conservadurismo. Dereito universal á educación.
Manuel Menor Currás
Madrid, 27.07.2018.
No hay comentarios:
Publicar un comentario