Franquiciados estamos, e moito máis en educación

Casado toma os criterios do confesionalismo como propios do seu partido en asuntos estritamente civís. Nos asuntos educativos, tamén. Sen contar Cuelgamuros, franquiciados estamos. En case todo. Os biólogos alertan das variadas especies invasoras e a súa "habilidade para causar extincións que reducen a biodiversidade". Desapareceron os comercios autóctonos: Amazon provenos de case todo, Deliveroo serve o que non hai e os taxis teñen contados os seus días de costumismo. Os paquetes turísticos, idénticos case sempre, despersonalizan as cidades cal parque temático en que os selfies comparten panos de fondo. Ata o textil máis autóctono chega ás vías urbanas importantes baixo repetitiva franquicia. E tamén en Educación está todo máis franquiciado desde 2002. PISA e a OCDE a homoxenizan máis con estándares de avaliación, aínda que de atrás traia outras franquicias. A hipótese Casado A globalización tivo a súa versión nese aire do marianismo que, con cansino escepticismo cara a outras miradas, vía os asuntos patrios como algo dado a uns poucos para sostelos como Deus manda e non emendar unha orde instituída de sempre. Despois da substitución, cando parecía boa a “rexeneración”, a “hipótese aberta” con Casado aproveitou a mocidade biolóxica para fortalecerse co que do PP orixinario comparten as franquicias Salvini, Trump ou Sebastián Kurz. Ademais, a recoñecida teóloga Margarita Pintos percibiu como o novo presidente do PP ten un discurso máis pechado que o da Conferencia episcopal en cuestións de relevancia civil. Segundo a teóloga, persoalmente pode ter as crenzas que queira, pero non é procedente que as traslade a un programa político para todos os cidadáns. Por este lado, xa que logo -e contando con que noutros partidos tamén pesa o seu o confesionalismo- imos cara a unha política de renovadas franquicias que veñen de lonxe. Agora que volven a primeiro plano as inmatriculacións de propiedades levadas a cabo polos bispos desde 1946, e sobre todo desde 1998, merece especial atención a vella franquicia do Vaticano en España. Está moi documentada en William J. Callahan: A Igrexa católica en España (1875-2002), Barcelona: Crítica, 2002. Este catedrático de Toronto xa estudara unha parte sensible do período previo á Restauración en: Igrexa, poder e sociedade en España, 1750-1874 (Barcelona: Nerea, 1989). A obsesión por ter e ampliar a privilexiada presenza vén da época tardorromana, cando Constantino e Teodosio dotaron aos eclesiásticos de gran poder económico, cultural e social en todo o imperio romano co pretexto relixioso. Ese dominio, crecente desde o 313 d.C., é crucial para entender moito do acontecido desde entón, como mostran dous libros recentes. Catherine Nixey, en A idade da penumbra (Madrid, Taurus, 2018), céntrase en como o crecente absolutismo dogmático do “cristianismo destruíu o mundo clásico”. Antes, Peter Brown, documentalmente máis consistente, relacionara “A riqueza, a caída de Roma e a construción do cristianismo en Occidente entre 350-550 d.C".; os usos dados polos ricos aos seus bens neses dous séculos serviron a este autor para escribir o seu incitante Polo ollo dunha agulla (Madrid, Acantilado, 2016). Franquicia confesional Como repercuta a franquicia católica na educación española dos últimos 80 anos propicia lecturas que axudarán a soportar o estrés posvacacional. Á relectura de Mariano Pérez Galán en: O ensino na II República (escrita en 1975), poden seguir os libros especializados de Manuel de Puelles, Antonio Viñao ou -entre outros- Emilio Castillejo, cuxa análise de O ensino da relixión católica en España desde a Transición (Catarata, 2012) é moi ilustrativo. Se as présas só admiten unha síntese, estes autores fana en: O artigo 27 da Constitución: Caderno de queixas (Madrid: Morata, 2018). E  se prefírese ler directamente o contrato vixente da franquicia confesional, en Internet están os Acordos entre España e o Vaticano (entre 1976-79), o Concordato de 1953 ou o anterior Concordato de 1851. Este -sobre todo, no seu artigo dous- xa condicionou, en 1857, a primeira lei xeneralizadora da educación en España, coñecida como “Lei Moyano”. E aí seguimos: a franquicia deses “Acordos” pesa máis, neste momento, que o que pase en Cuelgamuros con Franco ou o que aconteza entre os muros do propio Vaticano. TEMAS: Confesionalismo. Acordos España-Vaticano. Concordatos. Inmatriculacións. Globalización. Manuel Menor Currás Madrid, agosto 2018