Prepárase unha gran protesta para o 27 de outubro. Aos afectados da Educación
pública, acompañaranos damnificados por outros recortes.
Isabel Celáa, ao empregar o termo “felicidade” para expresar a súa satisfacción
polo anteproxecto de lei do Consello de Ministros que revirte parte dos
recortes educativos de Wert en 2012, utilizou o seu valor significante como
atractivo pero inconcreto. De advertir que os reis absolutos xa apelaban a “felicidade”
como fin último da súa xestión do Estado cambiaríao por outro. Tan sobado está o seu utilitarismo
pola publicidade -e tan ambiguo resulta-, que prácticamente non significa nada.
Un conto titulado A camisa do home feliz,
cuxas orixes remontar a historias exemplares que circulaban na época de
Tiberio, tratou de inculcarlles no século XIX aos obreiros -cando non había
ningunha lei social-, a felicidade que dá ser obedientes aos que determinan a nosa
posición social e política. De entón acá, medraron os medios e xeitos de
infundir resignación mediante este adaptativo construto. Alcanzou, ata, a ter
formulación estatística entre os gurús da bonanza económica, nunha sociedade
adormentada polos relatos que nos lanzan desde o cine e as series, as cancións
e espectáculos artísticos. O famoso conto sobre a felicidade, que Tolstoi ou o
P. Coloma contribuíron a difundir, incrustouse na “cultura popular”. Pero, como
Carlo Ginzburg analizou en 1976, en O queixo e os vermes, non se ha de confundir entre cultura “producida” polas clases
populares e cultura “imposta” ás masas populares.
Do limitadas que sexan as razóns da “felicidade” que poida inspirar este anteproxecto de lei, parece consciente a ministra. Pero máis o son os que, ao longo deste curso académico, van seguir sufrindo os recortes de 2012, sen demasiada garantía, ademais, de que no curso próximo -dada a fraxilidade deste Goberno- vaian a revertirse na súa totalidade e tratar de chegar ao % do PIB indispensable. Doutra banda, as reiteradas garantías que dá esta ministra ao ensino concertado, cada vez que comparece en público e refírese ao papel central da pública no sistema educativo, soan máis a oxímoron que a verdadeiro afán porque esa centralidade sexa real. Aos oídos de moitos cidadáns con fillos no ensino público e, sobre todo, aos profesionais implicados nese circuíto do sistema, empézalles a parecer propaganda imprecisa e inquietante. Sumando signos emitidos desde que fose nomeada ministra, hai para dubidar seriamente de que a súa idea da “felicidade democrática” que deba transmitir a educación española vaia a ser máis ampla do que este anteproyecto lexislativo dá a entender. Tanta verbalidade equívoca vén transmitir que o sistema educativo seguirá máis ou menos como está.
Manifestación o 27 de outubro
Proba que dá fe de que esta dúbida está aí e que deixa demasiados asuntos pendentes tras unha suposta “felicidade” ministerial, é que foi convocada unha mobilización unitaria, de carácter estatal, para dentro dun mes. Diversos colectivos sociais, políticos e sindicais puxéronse de acordo en celebrar asembleas preparatorias previas para que o día 27 de outubro, sábado, se note que os pretextos da crise seguen atenazando dereitos importantes da cidadanía cos recortes neoliberais que, desde 2008, se lles impuxeron aos cidadáns. As mareas brancas, os pensionistas, os afectados pola desregulación da vivenda, os precarizados polas reformas laborais, os partidarios dunha educación de todos para todos e sen privilexios, os que pensan que é posible un Estado menos atado polos Acordos co Vaticano, as feministas e un amplo colectivo de agraviadas/dos por outras medidas segregadoras que aumentan a asimetría social, arrouparanse mutuamente nesa manifestación. A Marea verde, que, desde2011, expresa as reivindicacións do profesorado, alumnado e familias afectadas -ao principio, por decisións unilaterais de Lucía Fígar-, reclamará nesta ocasión “unha educación de titularidade e xestión pública, inclusiva, democrática e de calidade desde o nacemento e para todas as persoas”.
Agora que cos “esforzados” posgraos de líderes políticos os medios montaron un desvergonzado pasatempo, en que ata se finxe interese pola crítica textual, máis serviría que algún se empregase nun percorrido interpretativo do triángulo semiótico da “felicidade” de que fala Celáa. Relacionándoo co da palabra “acordo”con que a ministra expresou o horizonte a que aspiraba desde Alcalá, 34 (de Madrid), o resultado desta asociación mostraría ata que punto este Goberno segue en liña co que pretendían o “pacto educativo” de Méndez de Vigo ou a “excelencia” de Aguirre. Ata onde sexa capaz de establecer unha ruptura semántica con tales precedentes está por ver: os interesados no ben do ensino público parece que haxan de contentarse, de momento, con expectativas dubidosas. A “felicidade” que inspira este proxecto lexislativo apenas pasa de trampantoxo mediático. Como o que serviu de pretexto para a venda de bombas españolas aos sauditas? Atentos!
TEMAS: Políticas educativas. Reversión dos recortes de 2012. “Felicidade” e Política. Expectativas sociais.
Manuel Menor Currás
No hay comentarios:
Publicar un comentario