A conversación
ocúpase de se son galgos ou podencos. Anda distraída das
necesidades crecentes dos cidadáns, razón central da política.
Este momento é propicio para entender mellor que nunca as distincións que, por pragmatismo, adoitan borrarse entre o ético e o legal. A fraxilidade económica -e tamén a política- mostran máis descarnadamente as diferenzas cualitativas do un e o outro, e desa tensión afloran con vigor as reivindicacións de calidade democrática. A proba está, con iso, na presunta superioridade moral da esquerda, que cando, por exemplo, a corrupción de políticos da dereita desbordou as primeiras páxinas dos xornais quixo marcar este territorio do moral como propio.
A unha velocidade de vertixe estanse sucedendo as ocasións de comprobalo. Primeiro foi a cuestión dos foguetes “intelixentes” que, ao parecer, distinguirían perfectamente aos malos. Por medio, houbo que atender a variados supostos que carrexaron tres importantes dimisións. A dubidosa ética da legalidade de másteres e tese de doutoramento tamén afectou a membros do Goberno, non só todo o máis selecto do PP. E continuamos nese vaivén, onde a corrección política se debate entre a moral e o oportunismo coxuntural: a ministra de Xustiza e o de Ciencia esfollan agora a margarida de se dimitir ou esperar a ser destituídos. Ha de prevalecer o moral ou o legalmente máis comenenzudo a un Goberno ao que, en todo caso, a súa debilidade aritmética acrecéntaselle a de credibilidade?
Unha paisaxe moral abrupta
Momentos como este son propicios tamén para as desculpas. Pero é difícilmente asumible o que está sucedendo coa aplicación do lexislado para cortar a sangría humana que implica o que, no que vai de ano, xa sexan 44 as mulleres asasinadas, ademais de varios nenos e nenas que poden entrar no cómputo da “violencia de xénero”. Sería impresentable que calquera outro colectivo social tivese estas cifras, repetidas polas estatísticas ano tras ano desde que en 2003 empezamos a contabilizalas. Con todo, case forma parte da paisaxe, só levemente alterada coas manifestacións de dó que adoitan reiterarse nos municipios onde se producen estas desgrazas.
En tan abrupta paisaxe empezan a destacar os damnificados por pederastia e por ser separados das súas familias como bebés roubados. Sobre do primeiro, o máis accidentado ata agora foi -en espazos educativos da Igrexa- danos detectados nas dioceses de Astorga e Granada, máis algúns casos noutros colexios. Polo que nalgunhas novelas de fai anos -e nalgún libro recente sobre Os internados do medo (2015)- ha ir aflorando, é moi probable que sexa un fenómeno máis amplo. Apúntano, ademais, as crecidas denuncias en EEUU, Irlanda, Australia, Chile ou Alemania, que fixeron que o Papa Francisco pedise perdón. Aquí, preventivamente, algún prelado, separadamente de repetir o do perdón -coma se bastase para non ter que resarcir en xustiza aos damnificados-, trata de remitir o problema á “responsabilidade de todos”, unha forma de escapismo que dificilmente aceptarán os que teñan que sufrir ser confiados na súa infancia a sacerdotes ou monxas incompetentes, non controlados eclesiásticamente nin na xurisdicción civil.
Do mesmo cariz é que, despois de 1936, e con variado pretexto “redentor” dos vencedores daquela contenda incivil, moitas nais fosen privadas dos seus fillos mentres a maioría dos bispos españois, admiradores de Franco durante 40 anos, o canonizaron nas súas homilías cando morreu. O recente libro de Neus Roig, Non chores, que vas serfeliz, -en que aparecen referencias a congregacións relixiosas de carácter hospitalario e a deixación do Estado en canto a facilitar que os afectados poidan atopar ás súas familias biolóxicas- é unha denuncia en toda regra
Paco Lara, mestre
Podemos
autoenganarnos coa epiderme da paisaxe política actual e pechar os
ollos, pero nada é o que parece. As raíces da súa aparencia actual
-como en todo paisaxe xeográfica- teñen o seu fundamento cuasi
xeológico ben atrás. Quen viva eses anos anteriores verá que -con
raras excepcións de apelación ao Evanxeo primitivo, como a do Colexio San Antonio no barrio madrileño de Tetuán-, case un terzo
estrutural da educación española segue hoxe de modo moi similar a
como era antes, mentres ao ensino público se lle denegan
instrumentos adecuados para atender a unha poboación plural, en que,
segundo Cáritas, catro millóns de persoas viven en situación de “marxinación severa”. A moral social en que navegamos políticos
e cidadáns, si ten moito que ver con ese sistema, por efémera que
poida ser a conxuntura política. Paco Lara -recentemente falecido- en barrios con
máis problemas, ha de ser un estímulo para cantos pelexan por que a
ética e a legalidade vaian da man. TEMAS: Ética e Política. Educación Pública e concertada. Violencia machista. Marxinación. Pederastia.
Manuel Menor Currás
Madrid, 25.09.2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario